บทที่1

เสียงกระดิ่งเล็ก ๆ ด้านบนประตูดัง กริ๊ง~ ทันทีที่บานประตูไม้ของคลินิกสัตว์เล็กเปิดออก กลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ลอยมาแตะปลายจมูกผสมกับกลิ่นสบู่อ่อน ๆ ที่เป็นกลิ่นประจำของที่นี่

“มาอีกแล้วเหรอ”

เสียงทุ้มติดกวนดังขึ้นจากหลังเคาน์เตอร์พร้อมกับเงาร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์สีขาวสะอาด เขาพิงแขนกับเคาน์เตอร์อย่างไม่รีบเร่ง แววตาคมใต้เส้นผมสีเข้มจ้องมายังเจ้าของแมวที่กำลังเดินอุ้มกล่องใส่สัตว์เลี้ยงเข้ามา

“ก็แมวผมยังไม่หายสักทีนี่!” คนตัวเล็กกว่าตอบกลับเสียงแข็งทันควัน คิ้วขมวดแน่น มือประคองกล่องอย่างระมัดระวังเหมือนกล่องนั้นคือสมบัติล้ำค่า

“เฮ้อ… ผมว่าบางทีแมวมันป่วยเพราะเจ้าของเครียดเกินไปก็ได้นะ” เขาว่า ก้าวเข้ามาหยิบกล่องจากมืออีกฝ่ายไปโดยไม่รอฟังคำอนุญาต ดวงตาคมมองเจ้าแมวขนฟูที่หายใจแรงในกล่องอย่างใจเย็น แต่มือกลับเคลื่อนไหวรวดเร็วและนุ่มนวล

“นี่หมอจะมาว่าผมเหรอ!”

เสียงคนตัวเล็กขึ้นจมูก ปึง! —เขาวางกระเป๋าผ้าลงกับเก้าอี้ข้าง ๆ อย่างหงุดหงิด หน้าแก้มขึ้นสีแดงนิด ๆ เพราะความโมโห

“เปล่าว่าซะหน่อย ก็พูดความจริงเฉย ๆ” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวน ๆ มุมปากกระตุกยิ้มแบบไม่จริงจังนัก ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวเจ้าแมวอย่างชำนาญ “ตัวร้อนนิดหน่อย…อืม อุณหภูมิขึ้นอีกแล้วสินะ”

เสียงเครื่องวัดอุณหภูมิดัง ปี๊บ เบา ๆ ในห้องตรวจสีขาวสะอาดตา เขาก้มลงดูหน้าปัดตัวเลขก่อนถอนหายใจเบา ๆ แววตาที่เมื่อครู่ยังขี้เล่น กลับนิ่งขรึมทันที

“ซัน…มันเริ่มมีภาวะแทรกซ้อนแล้ว”

น้ำเสียงที่เคยกวนแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังจนอีกฝ่ายเผลอชะงัก คิ้วบางขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น ดวงตากลมโตเริ่มสั่นไหว

“อย่าพูดแบบนั้นสิ…” น้ำเสียงแผ่วลงทันตา มือที่เคยกำแน่นบนตักยกขึ้นมากอดกล่องแน่นราวกับจะขอความมั่นใจจากเจ้าแมวตัวเล็ก

“ไม่ได้จะขู่ซะหน่อย” เขาพูดเบาลงกว่าเดิม สีหน้าผ่อนคลายลงนิด แต่สายตายังคงจ้องแมวตัวนั้นไม่ละ “ผมจะให้น้ำเกลือกับยากระตุ้นเพิ่มอีกนิด พรุ่งนี้มันจะดีขึ้น…ถ้าเจ้าของไม่ร้องไห้ก่อนมันนะ”

“ใครบอกว่าผมจะร้องไห้!” คนตัวเล็กปัดมืออย่างแรง ใบหน้าขึ้นสีอีกระลอกเพราะโดนแซว “ผมไม่ได้ร้องสักหน่อย!”

“เหรอ~” น้ำเสียงยืดเย้ย ๆ คล้ายจงใจแกล้ง มุมปากอีกฝ่ายกระตุกยิ้มบาง ๆ พลางเดินไปเตรียมอุปกรณ์

เสียง ฉึบ ฉึบ ของถุงน้ำเกลือดังเบา ๆ ขณะเขาเสียบสายน้ำเข้าเครื่องอย่างคล่องแคล่ว ซันเผลอกัดริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นเขาทำงานจริงจังแบบนั้น —ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะใจดันเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

‘ก็แค่หมอปากเสียคนหนึ่ง…’ เขาบ่นในใจ

“พรุ่งนี้ก็เอามันมาหาผมอีก”

“ใครอยากมาเจอหน้า—”

“มาเถอะ อยากให้มันปลอดภัยไม่ใช่เหรอ”

คำพูดนั้นทำให้ซันหยุดชะงัก รอยยิ้มกวนที่มักติดอยู่บนใบหน้าของคนตรงหน้าหายไปหมด เหลือเพียงแววตาอบอุ่นที่มองทั้งเขาและเจ้าแมวในกล่องนั้น…เป็นแววตาที่พูดแทนทุกอย่าง

“…ก็ได้” ซันตอบเสียงเบา

เขายกมือขึ้นลูบหัวซันเบา ๆ อย่างที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว “ดีมาก เด็กดี”

“หมอเรียกใครว่าเด็กดีห๊ะ!” เสียงโวยดังขึ้นทันที พร้อมใบหน้าที่ขึ้นสีจัดจนน่าสงสาร

“แล้วใครกันล่ะที่ยอมง่ายขนาดนี้~”

“ไอ้หมอปากหมา!!”

เสียงโวยวายของซันดังไปทั่วห้องตรวจ เสียงแมวร้อง เมี้ยว~ แทรกขึ้นมาเหมือนหัวเราะขำไปด้วย ส่วนไนท์หัวเราะเบา ๆ จนไหล่สั่น ก่อนจะเดินเข้าไปเช็กเครื่องให้น้ำเกลือเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด

ในใจของซัน ทั้งโมโห ทั้งเขิน ทั้งห่วงแมว ปนกันจนวุ่นวาย แต่ที่แน่ ๆ คือ…เขาไม่ได้เกลียดความอบอุ่นที่แอบซ่อนอยู่ใต้ปากหมาๆนั่นเลย

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***