บทที่3

เสียงนกร้องจิ๊บ ๆ แทรกเข้ามาพร้อมกับแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านสีขาวเบา ๆ

ไนท์เดินเข้ามาในห้องตรวจที่เมื่อคืนเปิดไฟโทนอุ่นทิ้งไว้ ใบหน้าเขามีรอยยิ้มบาง ๆ ตั้งแต่ยังไม่ทันเปิดประตู เพราะรู้ดีว่าใครรออยู่ข้างใน

และก็เป็นไปตามคาด—

“อือ…” ซันขยับตัวเล็กน้อย มือเล็กยังโอบกรงแมวไว้แน่นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปในยามหลับ

ผมยุ่งนิด ๆ หน้าขาว ๆ ยังมีรอยหมอนจาง ๆ

ใบหน้าในยามหลับของคนดื้อเมื่อคืนนี้ดูอ่อนโยนจนไนท์เผลอหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ตื่นได้แล้ว เจ้าของแมวขี้ดื้อ”

เสียงทุ้มดังขึ้นเบา ๆ ข้างหู

“อือออ…” ซันขมวดคิ้วนิด ๆ พยายามซุกตัวเข้ากับผ้าห่มมากกว่าเดิม

“นี่ ตื่นได้แล้ว ก่อนผมจะเขียนป้าย ‘รับเลี้ยงฟรี’ แล้วเอาเจ้าเหมียวไปซะก่อนนะ”

“อย่ามายุ่งกับมันนะ!!!”

พรึ่บ! ซันดีดตัวลุกขึ้นทันทีเหมือนแมวโดนน้ำสาด ใบหน้ามีรอยยับเพราะนอนทั้งคืน คิ้วขมวด มือกอดกรงแน่นจนข้อนิ้วขาว

ไนท์กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ “โห…ตื่นเร็วกว่าปลุกอีก”

“หมอเล่นบ้าอะไรเนี่ย!!”

“ก็อยากเห็นหน้าตอนตกใจ”

“ไอ้หมอปากเสีย!!”

เสียงโวยวายตอนเช้าดังสนั่นห้องตรวจ เสียงฝีเท้าของเจ้าเหมียวที่ขยับในกรงดัง กรุ๊งกริ๊ง เหมือนมันเองก็ขำตามไปด้วย

ไนท์ยื่นแก้วกาแฟร้อน ๆ ไปให้ ซันทำหน้ามุ่ยแต่ก็รับมาดื่มแบบไม่พูดอะไร

“ให้ฟรี อย่าคิดมาก”

“…ไม่ได้จะขอบคุณหรอกนะ”

“ก็ไม่ได้อยากได้คำขอบคุณหรอก”

เขาตอบเสียงเรียบแต่มุมปากยกขึ้นแบบเจ้าเล่ห์เล็ก ๆ แววตาที่มองซันในเช้าวันนี้ต่างจากวันแรกที่เจอกัน…มันอ่อนโยนเกินกว่าจะปิดบังได้

---

หลังจากจัดการเช็กอุณหภูมิให้เจ้าเหมียวเรียบร้อย ทั้งสองคนก็ช่วยกันเปลี่ยนน้ำ อาหาร และเช็ดตัวให้แมวเล็ก ๆ ตัวนั้น

ไนท์ก้มลงใกล้ ๆ ซันเพราะช่วยจับตัวแมว ขณะซันใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดเบา ๆ —ระยะห่างระหว่างใบหน้าของทั้งสองใกล้มากจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

“ใกล้ไปแล้ว…” ซันพึมพำเสียงเบา ใบหน้าเริ่มร้อน

“หืม? ผมแค่จับมันไว้เฉย ๆ นายคิดอะไรอยู่?”

“มะ—ไม่ได้คิดอะไร!!”

ไนท์ยิ้มขำอย่างเปิดเผยในที่สุด “หน้าแดงขนาดนี้ ไม่คิดได้เหรอ”

“เงียบไปเลย!!”

เสียงของซันดังลั่นในขณะที่มือยังเช็ดตัวแมวไม่หยุด ใบหูขึ้นสีจนแมวยังเหลือบมอง

ไนท์หัวเราะเบา ๆ แต่สายตาไม่ได้ละออกจากใบหน้าเล็ก ๆ ตรงหน้าเลยแม้แต่วินาทีเดียว

---

หลังจากทุกอย่างเรียบร้อย ซันเปิดกรงให้แมวเดินออกมา

เจ้าตัวเล็กเดินดมไปเรื่อย ๆ ก่อนจะ… พรึ่บ! วิ่งพรวดออกประตูที่เปิดแง้มไว้เฉยเลย

“เฮ้ย!!! แมวผม!!” ซันร้องเสียงดัง ใบหน้าตื่นตระหนกสุดขีด

“อยู่นี่แหละน่า—” ยังไม่ทันพูดจบ ซันก็วิ่งออกไปก่อนแล้ว

“เฮ้อ… ขี้ตกใจเป็นงานประจำ”

ไนท์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะวิ่งตามออกไปข้างนอกด้วยท่าทีไม่รีบร้อนเท่าซันแต่สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบบริเวณอย่างคนชำนาญ

เสียงฝีเท้าวิ่งตึกตักของซันดังไปทั่วข้างคลินิก

“มิววว~ ออกมานะ อยู่นั่นมั้ย~”

เขาก้มมองใต้โต๊ะ ใต้พุ่มไม้ แม้แต่ข้างรั้วก็ยังไม่เว้น

ขณะกำลังหมอบลงหาใต้ม้านั่งไม้—มือใหญ่มาวางแหมะบนหัวเบา ๆ

“อย่าร้องนะ แมวไม่ได้หายไปไหนหรอก”

“ใครบอกว่าผมจะร้อง!!” ซันหันขวับกลับไปเถียง ใบหน้าแดงก่ำ น้ำเสียงสั่นนิด ๆ

ไนท์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงเดินอ้อมไปข้างหลังพุ่มไม้ตรงประตูข้างคลินิก ย่อตัวลงและเป่าปากเบา ๆ “ฟู่ว~ มานี่ เจ้าตัวซน”

เสียง เมี้ยว~ ดังตอบรับ เจ้าตัวเล็กเดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วกระโจนเข้าหาไนท์ทันที

ซันเบิกตากว้าง “หมอ…รู้ได้ไงว่ามันอยู่ตรงนั้น”

“ก็แมวมันไม่ซนเกินไปหรอก มันรู้ว่าตรงนี้คือที่ปลอดภัย” เขาก้มลงอุ้มแมวขึ้นมาแนบอก ลูบหัวมันเบา ๆ จนมันขดตัวอย่างเชื่อใจ

ซันมองภาพนั้นแล้วหัวใจเต้นแรงจนอธิบายไม่ถูก ทั้งภาพผู้ชายในชุดเสื้อกาวน์ที่อุ้มแมวอย่างทะนุถนอม ทั้งเสียงทุ้มที่พูดออกมาอย่างใจเย็น —มันอบอุ่นจนหัวใจเขาเหมือนถูกดึงเข้าไปช้า ๆ

“เก่งจังเลยนะ” ซันพูดเสียงเบา

“ก็แน่สิ…ผมเป็นหมอนะ” ไนท์หันมายักคิ้วใส่แบบกวน ๆ ตามสไตล์

“…แต่ก็น่ารักดีเวลาทำแบบนั้น” ซันเผลอพูดพึมพำออกมา

“ว่าไงนะ?”

“ปะ—เปล่า!!” เขารีบหันหน้าหนีแทบไม่ทัน

ไนท์หัวเราะเสียงต่ำในลำคอ มองคนตรงหน้าแก้มแดงเหมือนลูกมะเขือเทศแล้วก็ยิ่งรู้สึก…อยากแกล้งให้หน้าแดงกว่านี้อีกสักหน่อย

---

พอกลับเข้าคลินิก ซันยังคงอุ้มแมวไว้ในอ้อมแขน ส่วนไนท์ก็เดินตามมาเงียบ ๆ

ตอนที่ซันก้าวเท้าเกือบสะดุดพรมหน้าเคาน์เตอร์ ไนท์ก็ยื่นมือคว้าเอวเขาไว้ทันที พรึ่บ!

ร่างทั้งสองขยับเข้ามาใกล้กันจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น ตึกตัก…ตึกตัก…

แววตาคมสบเข้ากับดวงตากลมโตในระยะใกล้จนแทบไม่มีอากาศให้หายใจ

“…จะล้มก็ไม่บอก”