บทที่5

เสียงฝนกระหน่ำใส่พื้นถนน เปาะ…เปาะ…เปาะ ดังแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ของรถคันเล็กที่แล่นฝ่าความมืดของค่ำคืนนี้อย่างเร่งรีบ

ไนท์หันไปมองคนข้าง ๆ เป็นระยะ ซันกอดตะกร้าแน่นจนข้อนิ้วซีด มือสั่นระริก ดวงตาแดงก่ำเหมือนน้ำตาพร้อมจะไหลทุกเมื่อ

“อย่าร้องตอนนี้นะ…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบา ๆ

ซันสะดุ้งนิดหนึ่ง “ผม…ผมแค่กลัว…” น้ำเสียงแตกพร่า ริมฝีปากสั่นเบา ๆ

“กลัวก็พูด ไม่ใช่กลั้นเอาไว้แบบนั้น”

ไนท์พูดพลางเบี่ยงรถเข้าข้างทางหน้าคลินิก เสียงเบรกดัง เอี๊ยด! ก่อนที่เขาจะรีบเปิดประตูลงไปไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว

แอ๊ด — ประตูฝั่งซันเปิดออก ไนท์รีบกางร่มให้แล้วดึงแขนเขาเบา ๆ “รีบเข้าไป”

“ไนท์…” ซันมองเขา น้ำฝนที่กระเด็นเข้ามาทำให้ใบหน้าคนตรงหน้าชื้นเล็กน้อย ผมเปียกแนบข้างแก้ม แต่แววตาของหมอหนุ่มยังนิ่งและจริงจังเหมือนเดิม

“ไป…ผมจะไม่ให้มันเป็นอะไร เข้าใจไหม” น้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่นมาก

---

ในห้องฉุกเฉินของคลินิก

เสียงเครื่องออกซิเจนดังเบา ๆ ฟู่…ฟู่…

แสงไฟสีขาวส่องลงบนร่างของเจ้าแมวตัวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงเล็ก ๆ พร้อมผ้าขนหนูห่มตัว

“ชีพจรอ่อนลงแต่ยังมีแรง ผมต้องให้น้ำเกลือกับออกซิเจนเพิ่ม” ไนท์พูดรวดเร็ว ขณะมือทั้งสองข้างทำงานอย่างมั่นคง แม่นยำทุกจังหวะ

ซันยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าซีดเผือด น้ำตาเริ่มไหลทั้งที่พยายามจะกลั้นสุดแรง

“ซัน…” ไนท์เงยหน้าขึ้นมา เห็นภาพนั้นเต็มตา

เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินอ้อมมาข้าง ๆ แล้วเอื้อมมือข้างหนึ่งมาจับไหล่ของคนตัวเล็ก

“อย่าร้อง…ผมอยู่ตรงนี้” เสียงเขาเบาแต่ชัดเจนมาก

“แต่มันจะรอดใช่ไหม…” ซันเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยน้ำตา “…บอกผมสิ มันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

ไนท์สบตาเขาแน่นิ่ง “ผมไม่เคยโกหกนาย”

แล้วเขาก็ยื่นมืออีกข้างขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เบา ๆ แผ่ว… “มันต้องรอด”

เสียงฝนข้างนอกเริ่มเบาลง เหมือนกำลังรอฟังคำตอบเดียวกันกับซัน

“นายเชื่อใจผมได้ไหม”

“อืม…เชื่อ” ซันตอบเบา ๆ ทั้งน้ำตา

---

เวลาผ่านไปช้า ๆ …

เสียงเครื่องตรวจสัญญาณชีพเริ่มกลับมาเป็นจังหวะปกติ “ฟู่…ติ๊ด…ติ๊ด…”

ไนท์ที่ยืนคุมเครื่องอยู่นานถึงกับยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองเบา ๆ แล้วถอนหายใจยาว

“มันปลอดภัยแล้ว” เขาหันไปบอกเสียงเรียบ

ซันยกมือขึ้นปิดปากทันที ดวงตาเอ่อคลอด้วยความโล่งใจ น้ำตาไหลพรากแต่ครั้งนี้เป็นเพราะความดีใจ

“ขอบคุณ…ขอบคุณมากเลยนะ…”

ไนท์ยิ้มมุมปากเล็ก ๆ “ไม่ต้องขอบคุณ…ก็คนมันเป็นหมอสัตว์ไง”

แต่แววตาของเขาที่มองมามันอบอุ่นมากกว่าคำพูดกวน ๆ นั่นอีกหลายเท่า

---

“หมอจะกลับบ้านไหม” ซันถามเสียงเบา หลังจากนั่งข้างเตียงแมวมาเกือบชั่วโมง

ไนท์ยกคิ้ว “แล้วปล่อยให้นายกับแมวอยู่กันสองคนเหรอ ฝันไปเถอะ”

เขาหยิบผ้าห่มผืนบางมาวางบนไหล่ซัน “ง่วงก็นอน ผมเฝ้าเอง”

“ไม่ต้องเฝ้า ผมทำได้—”

“ผมบอกให้พักก็พัก อย่าดื้อ” น้ำเสียงเขาอ่อนโยนแต่หนักแน่น

ซันก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่น ความอบอุ่นจากผ้าห่มผืนบางมันดันทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเฉย

“ไอ้หมอปากหมา…” เขาพึมพำเบา ๆ

ไนท์หัวเราะ หึ “พูดอีกทีสิ ผมจะหอมแก้มให้จริง ๆ”

“ไนท์!!”

เสียงโวยวายดังเบา ๆ ในคลินิกเงียบ ๆ กลางฝนคืนนั้น — แต่ทั้งคู่รู้…นี่คือครั้งแรกที่หัวใจทั้งสองเริ่มสั่นแรงไปในจังหวะเดียวกัน

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***