บทที่2

เสียงกระดิ่งที่ประตูดัง กริ๊ง~ อีกครั้งในตอนบ่ายแก่ ๆ ของวันถัดมา

แสงแดดลอดผ่านกระจกหน้าคลินิกเข้ามาส่องบนพื้นไม้สีอ่อน พอเจ้าของแมวตัวเล็กก้าวเข้ามา บรรยากาศรอบตัวก็เหมือนเปลี่ยนไปทันที

“บอกแล้วไงว่าเจอกันอีกแน่…”

เสียงทุ้มต่ำเอื่อย ๆ ดังขึ้นจากด้านหลังเคาน์เตอร์ หมอไนท์ในเสื้อกาวน์สีขาวเหมือนเดิม พิงสะโพกกับโต๊ะอย่างสบาย ๆ มือหนึ่งถือแฟ้มประวัติสัตว์ อีกมือสอดกระเป๋ากางเกงไว้ มุมปากยกยิ้มมุมหนึ่งอย่างกวนประสาท

“อย่าได้ใจนักนะ” ซันทำเสียงจึ้กเบา ๆ พร้อมยื่นกล่องแมวไปข้างหน้า “ผมมาเพราะแมว ไม่ใช่เพราะหมอหรอก”

“อ๋อ เหรอ~” เขาลากเสียงยาวพลางรับกล่องไปแบบไม่แคร์ สีหน้ามั่นใจจนคนเห็นอยากเอากล่องฟาดใส่หน้า

ซันเดินตามเข้าไปในห้องตรวจเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้ต่างจากเดิมตรงที่ เขาดูเหนื่อยนิด ๆ ใต้ตาคล้ำจาง ๆ เพราะเมื่อคืนเฝ้าเจ้าเหมียวแทบไม่ได้นอน

ไนท์เหลือบมองเขาแวบหนึ่งแล้วเบือนหน้าไปอย่างรวดเร็ว —แต่แววตานิ่ง ๆ ดันแอบซ่อนความเป็นห่วงไว้ชัดเจน

“เมื่อคืนเฝ้ามันทั้งคืนสินะ”

“รู้ได้ไง”

“ดูหน้าเหมือนซอมบี้ขาดคาเฟอีน”

“ไอ้หมอปากหมา!” ซันชี้นิ้วด่าเสียงดังทันที ใบหน้าเล็ก ๆ แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธสักคำ

“ฮ่า ๆ” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำเล็ดลอดออกมาจากอกของเขาอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเปิดกล่องแมวเช็กอาการ สีหน้าจริงจังกลับมาแทบจะในวินาทีถัดมา

เสียงเครื่องวัดชีพจร ติ๊ดๆๆ ดังเป็นจังหวะ เขาเอื้อมมือจับตัวแมวอย่างเบามือที่สุด แววตาคมมองมันด้วยสายตาที่อ่อนโยนผิดกับปากที่ชอบพูดจาแกล้งคนไปทั่ว

“ไข้ลดลงแล้วนะ”

“จริงเหรอ!” ดวงตากลมโตของซันเบิกกว้างทันที สีหน้าที่เหนื่อยเมื่อกี้เหมือนละลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“อืม…เห็นมั้ยว่าผมเก่งแค่ไหน” เขากระตุกมุมปากยิ้มแบบคนมั่นหน้า

“หยิ่งชะมัด!” ซันเบ้ปาก แต่แววตาเป็นประกาย

“แต่ก็นะ…ที่แมวดีขึ้นได้ก็เพราะเจ้าของดูแลดี”

ประโยคนั้นเปลี่ยนน้ำเสียงจากกวนเป็นนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว ซันชะงักไปนิด มือที่กำลังลูบหัวแมวหยุดนิ่ง ใบหน้าขึ้นสีเบา ๆ

“…หมอก็ไม่ต้องชมขนาดนั้นหรอก”

“ใครบอกว่าชม ผมพูดความจริงเฉย ๆ” เขาหลุดยิ้มบาง ๆ จนดวงตาเรียวลงอย่างห้ามไม่อยู่

บรรยากาศในห้องตรวจเงียบลงเล็กน้อย เหลือเพียงเสียงหายใจของคนสองคนและเสียงหายใจจังหวะสม่ำเสมอของแมวตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่บนผ้าขนหนูผืนอุ่น

เวลาผ่านไปจนคลินิกใกล้ปิด

ซันยังไม่ยอมกลับเพราะอยากอยู่ดูอาการแมวอีกนิด

ไนท์มองเขาแล้วถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอาผ้าห่มผืนบาง ๆ เดินเข้ามาคลุมไหล่ให้อย่างไม่พูดอะไร

“หมอจะทำอะไร” ซันหันขวับ ใบหน้าแดงจัด

“ห่มผ้าให้ไง จะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะ” เขายักไหล่เสียงเรียบ ๆ

“ก็—ก็หมอจะมาทำแบบนี้ทำไมเล่า!”

“เพราะหน้าหนาว แล้วนายตัวสั่น” น้ำเสียงเรียบง่ายไม่มีแววกวนเลยแม้แต่นิด

แววตาคมที่มองมาในตอนนั้นมันอ่อนโยนจนหัวใจของซันเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ

ซันเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะก้มหน้าซ่อนความเขินไว้ในเงาผ้าห่ม

ไนท์มองภาพนั้นแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ

“ขี้งอนก็จริง แต่เวลาเขินนี่โคตรน่ารักเลยแฮะ…” เขาพึมพำแผ่วเบาเกือบจะไม่ได้ยินเองด้วยซ้ำ

“ว่าอะไรนะ!”

“เปล๊า~”

“ไนท์!!” ซันตะโกนชื่อเขาเสียงดัง ใบหน้าแดงก่ำ แก้มพองเหมือนลูกแมวกำลังจะขู่ แต่ก็ไม่มีพลังพอจะจริงจัง

“กลับไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่ก็พอ”

“…ไม่กลับ”

“ทำไม”

“จะอยู่เฝ้ามันที่นี่”

“นี่คลินิก ไม่ใช่โฮสเทล” เขาทำเสียงเข้มแต่ไม่ดุจริงจังนัก

“ไม่สน จะอยู่!” คนดื้อกอดผ้าห่มแน่น ขยับตัวมานั่งข้างกรงแมวแล้วก้มหน้าลูบหัวมันเบา ๆ

ไนท์มองภาพตรงหน้าแล้วถอนหายใจยาว “ตามใจ…” พูดจบก็เดินไปปิดไฟบางส่วน เหลือไว้แค่ไฟโทนอุ่นในมุมห้องตรวจ

กลางดึก เสียงหายใจเบา ๆ ดังสม่ำเสมอจากมุมห้อง ซันฟุบหลับอยู่ข้างกรงแมวโดยที่ยังห่มผ้าผืนเดิม

ไนท์เดินเข้าไปช้า ๆ ใช้ปลายนิ้วจัดผ้าให้คลุมตัวเขาแน่นขึ้น มองใบหน้าเล็ก ๆ นั้นที่ตอนหลับดูน่ารักกว่าตอนดื้อเป็นร้อยเท่า

“ขี้งอน…ขี้ดื้อ แต่ก็น่าเอ็นดูเป็นบ้า” เขาพึมพำยิ้มมุมปาก แววตานุ่มจนแทบจะละลาย

เสียงฝนข้างนอกพรำเบา ๆ เปาะแปะๆ คลินิกสัตว์ที่เคยเงียบเหงา กลับอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาดในคืนนั้น

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***