บทที่4

เสียงใบไม้เสียดสีกันเบา ๆ จากต้นไม้ข้างถนนดังคลอไปกับเสียงล้อรถที่แล่นช้า ๆ

ซันยืนรออยู่หน้าคลินิกกับแมวในตะกร้าผ้าในอ้อมแขน ส่วนไนท์ล็อกประตูคลินิกตามหลังเพราะวันนี้เขายืนยันจะไปส่ง “ลูกค้าขาประจำ” ถึงบ้านให้ได้

“หมอไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ” ซันพูดเสียงแผ่ว แต่ในใจกลับเต้นแรงไม่หยุด

“กลัวอะไรหล่ะ จะโดนหมอหล่อจีบรึไง” ไนท์เอ่ยแบบกวน ๆ พร้อมยักคิ้วใส่

“ฝันไปเถอะ!!”

เสียงโต้กลับดังทันที แก้มของคนตัวเล็กขึ้นสีจาง ๆ ตามสไตล์เวลาถูกแซว

ไนท์หัวเราะเบา ๆ อย่างพอใจ ก่อนจะคว้ากระเป๋าผ้าใส่ของแมวมาช่วยถือโดยไม่ถามอะไรทั้งนั้น

“เดี๋ยวของหนัก”

“ไม่ได้หนัก—”

“ก็ให้ถือ ไม่ได้ขออนุญาต” เขาพูดเสียงเรียบแต่แฝงความอบอุ่นจนอีกคนเถียงไม่ออก

---

ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันไปตามทางฟุตปาธที่มีแสงไฟข้างทางสีส้มส่องกระทบพื้นถนน

ซันเดินกอดตะกร้าแน่น ในขณะที่ไนท์เดินเอามืออีกข้างล้วงกระเป๋าอย่างสบาย ๆ

ความเงียบที่ไม่ได้อึดอัดคลี่คลายไปพร้อมกับจังหวะฝีเท้าที่เป็นจังหวะเดียวกัน

“แมวของนาย…เริ่มดีขึ้นแล้วล่ะ”

“จริงเหรอ…” เสียงตอบเบา ๆ นั้นสั่นเล็กน้อย ดวงตากลมโตเหลือบมองตะกร้าในอ้อมแขน “ผมกลัวมันจะไม่ไหว”

“มันจะไหว เพราะมันเก่ง”

“…”

“แล้วก็เพราะนายอยู่ข้างมัน”

คำพูดนั้นทำให้ซันเผลอชะงักเท้า ดวงตาหันไปมองคนพูดทันที

ไนท์ไม่ได้พูดเล่น ไม่ได้ยิ้มกวนแบบปกติ — เขายิ้มบาง ๆ แบบจริงใจ แววตานิ่ง อ่อนโยน และละมุนมากจนหัวใจสั่น

“…อย่ามาพูดแบบนั้นสิ” ซันก้มหน้า ใบหน้าแดงจัด

“แบบไหน?”

“แบบที่จะทำให้ใจเต้นแรงอะ!”

ไนท์หัวเราะ หึ เบา ๆ เสียงทุ้มต่ำกระแทกใจ

“งั้นก็ดี”

“ดีบ้าดีบออะไรเล่า!”

“ดีที่ใจนายเต้นแรงเพราะผม”

“ไนท์!!!”

เสียงโวยวายดังขึ้นข้างถนน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหัวใจของคนพูดนั่น…กำลังเต้นแรงจริง ๆ

---

เช้าวันต่อมา

เสียงฝนพรำเบา ๆ เคล้ากลิ่นกาแฟหอม ๆ จากคาเฟ่แมวของซัน

ไนท์เดินเข้ามาพร้อมร่มในมือ เสื้อกาวน์ไม่ได้ใส่วันนี้ แต่เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนขึ้นถึงศอก เผยข้อมือกับเส้นเลือดที่ซันแอบมองแล้วต้องเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน

“จะมองอีกนิดก็ถ่ายรูปไว้เลยไหม”

“ใครบอกว่าผมมองหมอ!!”

“อ๋อ…มองกำแพงสินะ”

“ไอ้หมอปากหมา!!” ซันปัดหน้าเขาเบา ๆ แล้วเดินหนีไปด้านหลังเคาน์เตอร์

ไนท์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินไปดูแมวที่นอนขดอยู่บนเบาะผ้าขนหนูในมุมคาเฟ่

“เจ้าตัวเล็กนี่เริ่มกินได้เองแล้วสินะ” เขาพูดพร้อมกับย่อตัวลง ลูบหัวมันเบา ๆ

ซันเดินกลับมา พร้อมถาดกาแฟกับเค้กสำหรับลูกค้าแต่ดันเหลือบเห็นภาพนั้นเข้า — ผู้ชายที่กวนประสาททุกวันแต่เวลามองแมวกลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก…อบอุ่นจนหัวใจเขาสั่น

“อย่ามองแบบนั้นสิ”

“แบบไหนอีกหล่ะ” ซันถามเสียงเบา

“แบบที่เหมือนกำลังตกหลุมรักผมอยู่”

“ไนท์!!”

เสียงซันดังจนแมวยังสะดุ้ง ส่วนไนท์หัวเราะดังเต็มเสียงครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกัน

---

ช่วงเย็นวันเดียวกัน เจ้าแมวตัวเล็กจู่ ๆ ก็ซึมลงอีกครั้ง

ซันที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์รีบวิ่งมาทันที ใบหน้าซีดเผือด มือสั่นเล็กน้อย

“ไนท์…มันไม่กินอะไรเลย”

ไนท์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบอุ้มแมวขึ้นมา วางลงในตะกร้าผ้าพร้อมตรวจชีพจร “หัวใจยังเต้นดีอยู่…แต่ร่างกายอ่อนแรงลง”

“ทำไม…มันกำลังจะไม่ไหวเหรอ” น้ำเสียงของซันสั่น ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาเริ่มแดงก่ำ

“นี่…” ไนท์ยกมือแตะไหล่เขาเบา ๆ “มองตาผม”