เรื่องของนายวุ่นรักวิญญาณหลอน

ตอนที่ 1 : ป้ายรถเมย์กลางฝน

เสียงฝนพรำดังเปาะแปะลงบนหลังคาป้ายรถเมย์ยามค่ำคืน ถนนเงียบสงัดมีเพียงแสงไฟเหลืองนวลที่ส่องลงมาบนร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งยืนกอดอกอย่างไม่ทุกข์ร้อน ทั้งที่สายฝนกระหน่ำลงมา แต่เสื้อผ้าของเขากลับไม่เปียกแม้สักนิด

> "ให้ตายสิ…คืนนี้คงต้องวิ่งตากฝนกลับหอแน่"

เสียงพึมพำมาจาก คังฮานึล นักศึกษาปีสองที่กำลังนั่งกอดกระเป๋าใต้ป้ายรถเมย์ ใบหน้าเปียกน้ำฝนเล็กน้อยเพราะวิ่งไม่ทันตอนฝนเทลงมา เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม พลางถอนหายใจยาว

และนั่นเอง…สายตาเขาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ยืนพิงเสาไฟฟ้าไม่ไกล ใบหน้าเรียวขาวสะอาดราวกับหลุดออกมาจากโปสเตอร์นักแสดง แต่สิ่งที่ทำให้ฮานึลขมวดคิ้วทันที คือ…

ฝนตกใส่แล้วไม่เปียก

หัวใจเต้น "ตึก" หนึ่งครั้ง ก่อนจะถอนหายใจอีกหน

> "เฮ้อ…อีกแล้วเหรอ"

ใช่—ฮานึลเห็นชัดเจนตั้งแต่เด็กว่า คนๆ นั้น… ไม่ใช่คน

เขาเลือกที่จะก้มหน้าก้มตาหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเข้าแอปเช็กตารางรถเมย์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กลับได้ยินเสียงทุ้มใสๆ ดังขึ้นข้างหู

> "นาย…มองเห็นฉันใช่ไหม?"

เสียงนั้นใกล้จนทำให้ฮานึลสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมาก็เจอรอยยิ้มสดใสของชายหนุ่มที่โน้มตัวเข้ามาใกล้โดยไม่เว้นระยะส่วนตัวสักนิด

ฮานึลเบือนหน้าหนีทันที

> "ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่อยากยุ่ง"

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

> "แปลว่าเห็นจริงๆ ด้วยสินะ! เยี่ยมเลย… ฉันเจอคนที่มองเห็นฉันแล้ว!"

เขาก้าวเข้ามานั่งข้างๆ ฮานึลที่พยายามเบี่ยงตัวหนี แต่เพราะฝนยังคงตกหนัก เขาจึงลุกไปไหนไม่ได้ ได้แต่นั่งหงุดหงิดให้ตัวเองโชคร้าย