ตอนที่ 4 : ผีอยากกินข้าว

เสียงท้องร้องดัง "ครืด~~" จนฮานึลที่นั่งจดเลกเชอร์อยู่ถึงกับสะดุ้ง เพื่อนข้างๆ หัวเราะแล้วแซว

> "หิวแล้วล่ะสิ นายเนี่ยนะ กินข้าวเช้าแค่กาแฟทุกวัน เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก"

ฮานึลทำเพียงยิ้มแห้ง แต่พอเหลือบไปข้างๆ ก็เห็นผีหนุ่ม—ที่ตอนนี้ยังคงเกาะติดไม่ห่าง—กำลังทำหน้าบูดบึ้ง

> "หิวเหมือนกัน…"

"เฮ้ นายเป็นผีนะ จะหิวอะไรด้วยเล่า" ฮานึลกระซิบ

"ก็มันเหมือนรู้สึกน่ะ! ขนาดผียังอยากกินข้าวเลย นายใจร้ายจัง"

ฮานึลกลอกตา ก่อนจะลากเพื่อนไปโรงอาหารเพื่อให้ตัวเองได้กินสักที

---

โรงอาหารเต็มไปด้วยเสียงคนคุยกันจอแจ ฮานึลเลือกข้าวแกงจานหนึ่งแล้วหาที่นั่ง ทันใดนั้นผีหนุ่มก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ

> "ขอชิมหน่อย"

"ไม่ได้ นายกินไม่ได้หรอก"

"ไม่ลองก็ไม่รู้~"

แล้วเขาก็ก้มหน้าจะงับช้อนในมือฮานึล ผลคือ—ผ่านทะลุไปเฉยๆ ทำเอาฮานึลหัวเราะหึในลำคอ

> "เห็นไหมล่ะ"

"แง้… ไม่ยุติธรรมเลย"

เขาทำหน้าเหมือนเด็กโดนแย่งขนม ฮานึลเลยเผลอใจอ่อน ตักข้าวยกช้อนขึ้นมาแล้วพูดเบาๆ

> "เอ้า…จินตนาการว่ากินก็แล้วกัน"

ผีหนุ่มยิ้มกว้างทันที ก่อนจะก้มหน้า “ทำท่ากิน” อย่างเอร็ดอร่อย จนคนรอบข้างหันมามองฮานึลที่เหมือนกำลังตักข้าวให้ใครสักคน แต่จริงๆ แล้วไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

เพื่อนดงยอบที่นั่งโต๊ะใกล้ๆ ถึงกับชะงัก

> "ฮานึล…นายเริ่มน่ากลัวขึ้นทุกวันแล้วนะ"

ฮานึลรีบหันไปไล่เสียงเข้ม

> "ไม่ใช่สักหน่อย!"

---

หลังเลิกเรียน ฮานึลเดินเล่นแถวๆ ตลาดใกล้มหาลัย ผีหนุ่มก็ยังคงตามติดไม่ปล่อย คราวนี้เขาหยุดที่ร้านไก่ทอด กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วถนน

ผีหนุ่มยืนเกาะขอบกระจก ดวงตาเปล่งประกาย

> "อยากกิน…"

"อีกแล้ว…" ฮานึลกุมขมับ

"เถอะน่า แค่ซื้อมาวางตรงหน้าฉันก็พอ ฉันจะนั่งจ้องให้หายอยากเอง"

ฮานึลถอนหายใจแต่ก็ใจอ่อนอีกเช่นเคย สุดท้ายเลยซื้อมานั่งกินที่สวนสาธารณะข้างหอ โดยมีผีหนุ่มนั่งตรงข้าม ทำท่าเหมือนกินด้วย

บรรยากาศเย็นๆ กลางค่ำคืนกลับแปลกดี…เหมือนนั่งกินข้าวกับเพื่อนจริงๆ