เย็นวันหนึ่ง หลังเลิกเรียน ฮานึลกำลังเดินออกจากตึกเรียนกับเพื่อนร่วมเอกชื่อ ซอนอู เพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนที่เขามีอยู่ในมหาวิทยาลัย
“เฮ้ ฮานึล วันนี้ไปกินหม้อไฟกันไหม? มีร้านเปิดใหม่ตรงข้ามหอพักนายน่ะ”
ฮานึลลังเลเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้า “ก็ได้ ไปกันสิ”
ทันทีที่พูดจบ เสียงโวยวายก็ดังขึ้นข้างหู
“ไม่ไป! ห้ามไป!” จีอูโผล่มายืนกอดอกข้างๆ ใบหน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่คนอื่นมองไม่เห็นเลยสักนิด
ฮานึลทำเป็นไม่สนใจ แต่ยิ่งทำเฉย จีอูก็ยิ่งก่อกวน
เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้หูฮานึล กระซิบเสียงหวงๆ
“ฉันไม่ชอบไอ้ซอนอูนั่น มันจ้องนายตาเป็นมันเลยนะ รู้ตัวหรือเปล่า?”
ฮานึลแทบสำลักอากาศ เขาเหลือบมองเพื่อนที่เดินเคียงข้าง—ซอนอูกำลังยิ้มอย่างเป็นมิตร ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติสักหน่อย
“จีอู อย่ามายุ่งได้ไหม…” เขาพึมพำเบาๆ
“หือ? พูดกับใครน่ะ?” ซอนอูหันมาถาม
“เอ่อ… ไม่มีอะไรหรอก” ฮานึลรีบแก้ตัว หันไปส่งยิ้มแห้งๆ
จีอูไม่หยุดแค่นั้น เขาเดินทะลุผ่านตัวซอนอูอย่างจงใจ แล้วทำท่าแกล้งๆ บีบไหล่ บีบแขน แถมยังโน้มหน้ามองใกล้ๆ ราวกับทดสอบความอดทนของฮานึล
“ดูสิ มันสนใจนายจริงๆ นะ ฉันไม่ยอมให้ใครมาแย่งนายไปหรอก”
ฮานึลกัดฟันแน่น เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ
“จีอู…” เขากระซิบเสียงต่ำ เตือนให้หยุด
แต่จีอูกลับหัวเราะเสียงใส ยกมือไหว้เหมือนยั่วโมโห “ขอโทษครับ~ ผีอย่างผมมันหวงเกินเหตุไปหน่อย”
ระหว่างที่ฮานึลกับซอนอูนั่งกินหม้อไฟกัน จีอูก็ยังวนเวียนรอบโต๊ะไม่เลิก บางทีก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ บางทีก็ทำท่าทางเหมือนจะเอาช้อนจิ้มชิ้นเนื้อในหม้อ ทั้งที่จริงๆ ไม่สามารถแตะต้องได้เลย
สุดท้ายฮานึลหมดความอดทน เขาลุกพรวดจากโต๊ะ
“ซอนอู ขอโทษนะ ฉันอิ่มแล้ว ไว้เจอกันวันหลัง”
เขารีบออกมาข้างนอก ท่ามกลางสายฝนปรอยๆ เหมือนทุกครั้งที่โชคชะตาชอบเล่นตลก
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย?!” ฮานึลหันไปต่อว่าเสียงแข็ง
จีอูยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“เพราะฉัน… กลัว”
“กลัวอะไร?”
“กลัวว่านายจะไปอยู่กับใครสักคน แล้วฉัน… จะถูกทิ้งไว้ลำพังเหมือนเดิม”
คำพูดนั้นทำเอาฮานึลเงียบไป หัวใจพลันเจ็บหน่วงๆ อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น
ฝนโปรยลงมาแรงขึ้น จีอูยกมือขึ้นคลี่ร่มใส่ฮานึล ทั้งที่จริงๆ ร่มนั้นไม่มีอยู่จริง—เป็นเพียงภาพลวงที่เขาสร้างขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้น ฮานึลกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่คลุมอยู่เหนือหัวจริงๆ
เขามองผีหนุ่มที่ยืนยิ้มเศร้าๆ อยู่ตรงหน้า แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
“…นายมันน่ารำคาญจริงๆ เลย จีอู”
แต่ในใจลึกๆ กลับเริ่มยอมรับว่า “การมีผีตามตื้อ” มันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นัก
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments