รถเมย์เคลื่อนไปตามถนนเปียกฝน เสียงน้ำกระแทกกระจกดังซ่า ๆ ตลอดทาง คังฮานึล ทำเหมือนไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่สนใจ แต่ในใจกลับร้อนรนไม่หยุด เพราะ "สิ่งที่ไม่ควรจะนั่งได้" กลับนั่งไขว่ห้างอยู่ข้างๆ อย่างสบายใจ
> "นี่… ที่นั่งว่างเยอะแยะ ทำไมต้องนั่งเบียดฉันเนี่ย" ฮานึลกระซิบเสียงขุ่น
"ก็อยากนั่งข้างนาย" ชายหนุ่มตอบหน้าตาย
"ฉันไม่ได้อยากมีเพื่อนเป็นผีนะ"
"งั้นก็เป็นมากกว่าเพื่อนสิ"
เสียงหัวเราะสดใสของผีหนุ่มทำเอาฮานึลแทบอยากจะเอาหนังสือปิดหน้า คนหรือผีกันแน่ถึงได้กวนประสาทขนาดนี้
---
เมื่อถึงป้ายใกล้หอพัก ฮานึลรีบลุกขึ้นเตรียมลง แต่พอหันกลับมา…เขาก็ยังคงตามลงมาด้วย แถมยังเดินเคียงข้างเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
> "อย่าตามมา!" ฮานึลหันไปดุ
"แต่ฉันไม่มีที่ไปนี่นา ป้ายรถเมย์อย่างเดียวก็เบื่อแล้ว"
"งั้นก็กลับไปป้ายนั่นสิ"
"ไม่เอา—อยากตามนายมากกว่า"
ฮานึลถอนหายใจยาว เดินเร็วขึ้น แต่พอถึงหน้าหอ…ผีหนุ่มก็เดินผ่านประตูเข้าไปด้วยเฉย ๆ โดยไม่ต้องแตะคีย์การ์ด
> "เห้ย! นี่มันหอพักส่วนตัวนะ!"
"ก็ผีไง จะเดินทะลุกำแพงยังได้เลย ฮ่า ๆ"
เสียงหัวเราะดังไปทั่วบันได ฮานึลรีบลากกระเป๋าขึ้นห้องอย่างหัวเสีย แต่สิ่งที่กลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจริง—พอเปิดประตูห้องตัวเองออก…ผีหนุ่มก็ตามเข้ามาเหมือนเป็นเจ้าของห้องอีกคน
เขาล้มตัวลงบนเตียง (ทั้งที่จริงๆ นอนจริงไม่ได้) ก่อนจะกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างสนุกสนาน
> "โห…ห้องนายสะอาดกว่าที่คิดนะ"
"ออกไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะเรียกหมอผีมาจัดการ"
"หมอผีไม่ทำอะไรฉันได้หรอก~"
ฮานึลกุมขมับหนักกว่าเดิม
> "นี่มันบ้าไปแล้ว…เจอผีขี้ตื้อที่สุดในโลก"
---
คืนนั้นทั้งคืน ฮานึลไม่ได้นอนสบายเหมือนทุกวัน เพราะผีหนุ่มนั่งคุยไม่หยุด ตั้งแต่เรื่องดวงดาวบนท้องฟ้า เสียงฝน จนถึงเรื่องที่เขา "จำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลย"
ใบหน้าของเขาเศร้าลงเป็นครั้งแรก
> "ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคือใคร… ไม่มีแม้แต่ชื่อ… รู้แค่ว่าฉันตายแล้ว และอยู่คนเดียวมาตลอด จนเจอนาย"
น้ำเสียงจริงจังปนเศร้านั้นทำให้ฮานึลชะงักเล็กน้อย ใจที่ตั้งใจจะกันออกห่างกลับอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว
เขาถอนหายใจยาว
> "ก็ได้…ถ้านายอยากรู้จริงๆ ฉันจะลองช่วยหาว่านายคือใคร ตายยังไง"
"จริงนะ!"
"แต่ห้ามวุ่นวายกับฉันเกินไป เข้าใจไหม"
"รับทราบครับ!"
รอยยิ้มกว้างสดใสกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันทำให้หัวใจของฮานึลสั่นไหวโดยไม่รู้ตัว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
Comments