วัยเด็กที่มืดมน

เช้าวันหนึ่งในหมู่บ้านเล็ก ๆ เสียงไก่ขันดังขึ้นพร้อมแสงอ่อน ๆ ที่ลอดเข้ามาทางช่องไม้ผุ บ้านครอบครัว “ดำรง” ดูเงียบเหงา แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

โดม เด็กชายวัยสิบปี ลุกจากเสื่อขาด ๆ ดวงตายังบวมแดงจากการนอนหลับไม่สนิทเมื่อคืน เขานั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมบ้าน มือเล็ก ๆ จับลวดเส้นเก่า ๆ บิดเล่นไปมา

> “โดม! มัวนั่งทำอะไร ช่วยแม่หน่อยสิ”

เสียง เดือน พี่สาววัยสิบสองดังมาจากหน้าบ้าน

โดมสะดุ้ง รีบลุกไปช่วยยกตะกร้าผักกับผลไม้ที่เตรียมเอาไปขายตลาด ตะกร้าหนักเกินแรงเด็กสิบปี แต่เขาก็กัดฟันลากไปทีละก้าว

---

โต๊ะไม้กลางบ้านมีกระเป๋าใบใหม่วางอยู่ เดช พี่ชายวัยสิบสี่ กำลังยกขึ้นสะพายด้วยความภูมิใจ หนังสือใหม่กองหนึ่งซุกอยู่ข้างใน เขายิ้มกว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความฝัน

แม่ (ดวง) เอ่ยเสียงอ่อนโยนที่ไม่ค่อยใช้กับลูกคนอื่น

“ตั้งใจเรียนนะลูก เดช แม่หวังกับเจ้า”

พ่อ (ดำรง) ที่เพิ่งกลับจากขับแท็กซี่ทั้งคืน ถึงกับยืดตัวหาว แต่ก็ยังหันไปมองลูกชายคนโตด้วยแววตาเอ็นดู

“เรียนให้ดีนะ พ่อจะทำงานเพิ่ม หาเงินให้”

โดมยืนกอดตะกร้าไว้เงียบ ๆ มองภาพนั้นโดยไม่พูดอะไร เสียงหัวใจเต้นแรง แต่ไม่ใช่เพราะดีใจ หากเป็นเพราะรู้แล้วว่าโอกาสพิเศษแบบนั้นไม่ใช่ของตน

---

ที่อีกมุมหนึ่ง เดือน ผูกผ้ากันเปื้อน หอบลังโฟมใส่น้ำแข็งใส่ไก่สด

“แม่… หนูอยากไปโรงเรียนเหมือนกันนะ” เธอพูดเสียงเบา แต่สายตาแข็งกร้าว

แม่ชะงักไปนิด แต่ตอบทันที “ไม่มีเงินจะส่งทุกคนหรอกลูก เอ็งช่วยแม่ขายของดีกว่า อย่างน้อยก็มีประโยชน์”

เดือนกัดฟัน ยกของหนักจนไหล่แทบล้า “ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ” เธอหันไปมองโดมด้วยแววตาเหนื่อย ๆ “เห็นไหมโดม เราก็ไม่ได้เรียนเหมือนกัน ช่วยกันทำงานไปเถอะ”

โดมไม่ตอบ เพียงแต่ก้มหน้า เสียงภายในใจดังขึ้น

“แล้วเราล่ะ? ทำไมถึงไม่มีสิทธิ์?”

---

เสียงเด็กหัวเราะดังมาจากถนนหน้าบ้าน เด็ก ๆ แต่งชุดนักเรียนสะพายกระเป๋า เดินเป็นกลุ่มไปโรงเรียน บางคนร้องเพลง บางคนหัวเราะคิกคัก เสียงกระดิ่งโรงเรียนดังแว่วเข้ามาเหมือนจะตอกย้ำ

ดาว น้องสาววัยสี่ขวบ กระโดดโลดเต้นใส่ชุดนักเรียนอนุบาลใหม่เอี่ยม แม่จูงมือเดินออกจากบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ดีจริงนะ ที่รัฐบาลเขาบังคับให้เด็กต้องเข้าเรียน ดาวเลยได้เรียนฟรี” แม่พูดกับเพื่อนบ้านข้าง ๆ อย่างภูมิใจ

โดมยืนมองภาพนั้น รู้สึกเหมือนโลกกำลังเยาะเย้ยตนเอง เขาอายุสิบปีแล้ว แต่กลับไม่มีแม้แต่สมุดเล่มใหม่สักเล่ม ไม่มีที่นั่งในห้องเรียน ไม่มีใครพูดถึงอนาคตของเขาเลย

---

เดือนตะโกนจากรถเข็นตลาด

“รีบมาสิ! อย่าเอ้อระเหย”

โดมวางตะกร้า ก้มลงหยิบเศษลวดที่ตกอยู่ข้างทางขึ้นมาอีกครั้ง มือเล็ก ๆ บิดมันเป็นรูปตัวอะไรสักอย่างคล้ายหุ่นยนต์ เด็กชายไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เขาเพียงแค่รู้ว่า… มันทำให้หัวใจที่หนักอึ้งเบาลงนิดหน่อย

รอบตัวเขามีเสียงตลาดที่เริ่มคึกคัก เสียงรถแท็กซี่ของพ่อแล่นออกไปทำงาน เสียงพี่ชายหัวเราะกับเพื่อนบนรถสองแถว เสียงแม่สั่งให้เดือนยกของต่อ และเสียงเด็กเล็กในสนามอนุบาลร้องเพลงเสียงใส

แต่สำหรับโดม ทุกเสียงเหล่านั้นรวมกันแล้วฟังเหมือนประโยคเดียวกัน

“ที่ของแก… ไม่ใช่ในห้องเรียน”

---

เขานั่งเงียบ ๆ มองเศษลวดในมือ ราวกับมันคือสมุดเล่มแรกในชีวิต แต่ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครสนใจ และไม่มีใครคิดว่ามันมีค่า

โลกของเด็กชายสิบปีคนนั้น… จึงเต็มไปด้วยความว่างเปล่า และเสียงสะท้อนที่ไร้คำตอบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***