ช่างวัยละอ่อน

เข้าใจแล้วครับ 🙌

ตอนที่ 3 นี้จะเล่าแบบ “เวลาผ่านไป 6 ปี” → โดมอายุ 16 ปี / เดือนอายุ 18 ปี เน้นที่การทำงานเล็ก ๆ ของโดมในตลาดที่ค่อย ๆ แสดงความเก่งเกินวัย มีบทสนทนาระหว่างพี่น้อง, มีการซ่อนเงินในกระปุกออมสิน, และเหตุการณ์รับจ้างซ่อมของชาวตลาดหลายเจ้า จนได้เงินรวม 850 บาท แล้วพี่สาวตกใจในความสามารถของน้อง

ผมจะเล่าเป็น ฉากละเอียด + บทสนทนาต่อเนื่อง ให้ยาวเกิน 100 บรรทัด

---

เส้นทางพิสูจน์ตัวตน

ตอนที่ 3 : กระปุกเงินที่ไม่มีใครรู้

ตลาดเช้าในหมู่บ้านยังคงเต็มไปด้วยเสียง喧闹 เสียงคนซื้อขายปนกับเสียงไก่ขันที่ยังไม่จางหาย กลิ่นหมูย่าง กลิ่นข้าวแกง กลิ่นผลไม้ปะปนกันไปหมด ทุกเช้า เดือน กับ โดม ต้องมาตั้งร้านขายข้าวแกงเหมือนเคย

เวลาผ่านมา 6 ปีแล้ว — โดม เด็กชายเมื่อก่อน ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มวัยสิบหก สูงโปร่งขึ้นเล็กน้อย ผมดำยุ่ง ๆ แต่ใบหน้าเริ่มมีเค้าความจริงจังแบบผู้ใหญ่ เขายังช่วยพี่สาวยกของเหมือนเดิม แต่ตอนนี้มีอีกสิ่งที่เขาเริ่มทำ… คือการรับจ้างซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ในตลาด

โดมไม่เคยพูดให้ใครฟัง เขาแค่เก็บเงินใส่กระปุกออมสินเล็ก ๆ ที่บ้าน ใคร ๆ ในบ้านก็ไม่เคยรู้ มีเพียง เดือน เท่านั้นที่บางครั้งเห็นน้องชายหายไปซ่อมของให้ร้านข้าง ๆ

---

เช้านั้น ลุงเติม เจ้าของร้านขายหมูหน้าตาคมเข้มเดินเข้ามาที่ร้านข้าวแกงของเดือน

“ไอ้โดม ๆ มาช่วยลุงหน่อยสิ ทีวีที่ร้านมันใช้ไม่ได้ โปรแกรมมันเป็นภาษาอังกฤษ ลุงอ่านไม่ออกว่ะ”

โดมยกหัวขึ้นจากเขียง ยิ้มบาง ๆ “ได้ครับลุง เดี๋ยวผมไปดูให้”

เดือน ที่ยืนตักแกงอยู่หันมาเบิกตาโต “เอ็งอ่านภาษาอังกฤษออกด้วยเหรอโดม?”

โดมยิ้มมุมปาก “พอได้นะพี่ อ่านไปเดาไป แต่ก็ใช้ได้แหละ”

“เอ็งนี่มันยังไงกันแน่วะ” เดือนส่ายหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกตื้นตัน

---

โดมเดินตามลุงเติมไปที่ร้านหมู จับรีโมตเลื่อนเมนูภาษาอังกฤษทีละคำ เขากดปรับจนภาพบนจอทีวีติดขึ้นมา ภาพสีสดใสเสียงดังลั่นร้าน

“โห ไอ้นี่เก่งจริง ๆ วุ้ย!” ลุงเติมหัวเราะลั่น หยิบเงินสองร้อยบาทยัดใส่มือเด็กหนุ่ม “เก็บไว้กินข้าวนะโว้ย”

โดมโค้งศีรษะเล็กน้อย “ขอบคุณครับลุง”

---

ไม่นาน ป้าศรี เจ้าของร้านผักเดินเข้ามาหา

“โดม ๆ มาช่วยป้าหน่อย เครื่องปั๊มน้ำมันไม่ทำงาน น้ำจะไม่พอขายผักแล้วโว้ย”

โดมตามไปที่ร้านผัก ก้มตัวตรวจสายไฟ เปิดปิดสวิตช์ ลองซ่อมไม่นาน เสียงน้ำก็พุ่งดัง “ฉ่า” ไหลออกมาจากก๊อก

“เอ็งนี่มันช่างประจำตลาดแล้วมั้งเนี่ย” ป้าศรีหัวเราะยื่นแบงค์ร้อยให้ “เอาไปกินขนม”

โดมรับเงินมาด้วยความเกรงใจ “ขอบคุณครับป้า”

---

ไม่นาน น้าใบ ร้านขนมหวานก็เดินมา

“โดม ๆ หม้อหุงข้าวที่บ้านน้าเสีย ข้าวไม่สุกเลย เอ็งไปช่วยดูหน่อยได้ไหมลูก”

โดมพยักหน้า เดินไปบ้านน้าใบ เปิดฝาหม้อ ตรวจสายไฟ ขันนอตที่หลวมไปนิดเดียว ไม่นานหม้อหุงข้าวก็ติดไฟอีกครั้ง

“เอ็งนี่มันเก่งจริง ๆ” น้าใบยื่นแบงค์ห้าสิบบาทให้ “น้อยหน่อยนะลูก แต่ก็อยากให้”

โดมยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไรครับน้า ขอบคุณมากครับ”

---

จนบ่ายแก่ ๆ ป้าแจ๋ว ที่ขายผลไม้ก็มาหา

“โดม ๆ มาช่วยป้าหน่อยได้ไหม แอร์ที่บ้านมันไม่เย็นเลย ช่างไม่มีเวลามาดูให้เลย เอ็งพอทำได้ไหม”

โดมลังเลเล็กน้อย “แอร์มันซ่อมยากนะป้า… แต่ลองดูก็ได้”

ที่บ้านป้าแจ๋ว โดมใช้เวลานานพอสมควร ปีนเก้าอี้เปิดฝาเครื่อง ลองปรับสายไฟ ล้างฟิลเตอร์เช็ดฝุ่นออก เสียงเครื่องแอร์กลับมาเดินอีกครั้ง ลมเย็นพุ่งออกมาเต็มแรง

ป้าแจ๋วยกมือไหว้ด้วยความดีใจ “เก่งจริง ๆ ว่ะไอ้นี่” ก่อนจะยื่นแบงค์ห้าร้อยให้ “นี่ค่าจ้าง เก็บไว้เยอะ ๆ นะ”

โดมรับเงินเงียบ ๆ “ครับป้า ขอบคุณครับ”

---

เมื่อรวมเงินทั้งหมดวันนั้น:

ลุงเติม (ทีวี) \= 200 บาท

ป้าศรี (ปั๊มน้ำ) \= 100 บาท

น้าใบ (หม้อหุงข้าว) \= 50 บาท

ป้าแจ๋ว (แอร์) \= 500 บาท

รวม 850 บาท

โดมเก็บเงินทั้งหมดในกำมือแน่น แล้วเดินกลับไปหาพี่สาว

---

โดม : (ยื่นเงินให้) “พี่เดือน เอาไว้ใช้สิ”

เดือน : (ชะงัก ตาโต) “เฮ้ย! นี่เอ็งไปได้มาจากไหนตั้ง 850 บาท?”

โดม : “ก็รับจ้างซ่อมของนิดหน่อยในตลาดนั่นแหละ”

เดือน : “เอ็ง… ได้มากกว่าคนทำงานทั้งวันบางคนอีกนะ รู้ตัวไหม?”

โดม : (ยิ้มจาง ๆ) “มันก็แค่ซ่อมของเล็ก ๆ น้อย ๆ พี่”

เดือน : (ดันเงินกลับ) “เก็บไว้เองเถอะ โดม เงินนี่มันเป็นยาดเหงื่อแรงกายเอ็ง หาเองกับมือ เก็บไว้สร้างอนาคตของเอ็ง”

โดม : (ส่ายหน้า) “ผมอยากให้พี่นี่แหละ พี่เหนื่อยกว่าผมอีก”

เดือน : (ยิ้มทั้งน้ำตา) “โดม… พี่ไม่เคยภูมิใจเอ็งเท่านี้มาก่อนเลย”

---

ขณะที่ทั้งสองคนคุยกัน เสียง ป้าบุญมี จากร้านผลไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ ดังขึ้น

“แม่เจ้าโว้ย เด็กสมัยนี้หายากจริง ๆ ขยันก็ขยัน น้ำใจก็มี แถมคิดเป็นอีกต่างหาก”

เธอส่ายหน้าแล้วยิ้มด้วยความเอ็นดู มองเด็กหนุ่มกับพี่สาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กันเหมือนเห็นเงาของอนาคตที่ไม่ต้องมีใครบอก แต่กำลังค่อย ๆ เติบโตด้วยตัวเอง

ตลาดยังคงวุ่นวายเหมือนเดิม แต่ในหัวใจของ เดือน วันนั้นกลับเต็มไปด้วยความอุ่นใจ — เพราะน้องชายคนที่ใคร ๆ มองว่า “ไม่มีค่า” กำลังแสดงให้เห็นด้วยการกระทำทีละน้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***