น้ำพักน้ำแรง

เช้าวันนั้นแดดแรงเร็วกว่าทุกวัน ตลาดสดในหมู่บ้านคลาคล่ำไปด้วยเสียงคน เสียงตะโกนขายของ เสียงหัวเราะ เสียงเด็กวิ่งเล่น

แผงข้าวแกงของ เดือน และ โดม ตั้งอยู่ข้าง ๆ ร้านผลไม้ของ ป้าบุญมี หญิงวัยกลางคนผู้ใจดี แต่ชอบบ่นเสียงดังเป็นนิสัย

“ร้อนจริงโว้ย พัดลมนี่ก็ดับ ๆ ติด ๆ อีก” ป้าบุญมีตบพัดลมเก่า ๆ จนมันสั่นกรอบแกรบ ก่อนจะดับสนิทไป

เดือนหัวเราะเบา ๆ “ป้า อย่าไปตีมันสิ ยิ่งตีมันก็ยิ่งพัง”

โดมวางถุงแกงที่เพิ่งยกมา มองพัดลมครู่หนึ่ง “ป้า ให้ผมลองดูได้ไหมครับ”

ป้าบุญมีหันมามองอย่างลังเล “เอ็งเนี่ยนะจะซ่อมได้?”

“ลองดูก่อนครับป้า เสียยังไงก็ไม่แย่ไปกว่านี้หรอก”

โดมคุกเข่านั่งลง เปิดฝาหลังพัดลม มือเล็ก ๆ จับสายไฟที่ชำรุด ขันนอตคลายออกอย่างชำนาญ ทั้งที่ไม่เคยเรียนจากใครเลย เขาใช้ไขควงเก่า ๆ ที่หยิบติดมือมาจากบ้าน บิดสายไฟ เชื่อมต่อใหม่แล้วปัดฝุ่นออก

เสียง “ครืดดดด…” ดังขึ้น พัดลมกลับมาหมุน ใบพัดส่ายซ้ายขวา พ่นลมแรงออกมาเย็นฉ่ำ

“โอโห! เอ็งทำได้จริง ๆ ด้วยโดม!” ป้าบุญมีตาโต ยิ้มกว้างเต็มหน้า

คนที่เดินผ่านตลาดหันมามอง เด็กชายสิบขวบก้มศีรษะเล็กน้อย รู้สึกเขิน

ป้าบุญมีล้วงกระเป๋า หยิบแบงค์ร้อยยับ ๆ ออกมายื่นให้ “นี่ รางวัลที่ช่วยป้า เก็บไว้กินขนมเถอะ”

โดมรีบส่ายหัว “ไม่เป็นไรหรอกครับป้า”

“เอาไปเถอะลูก เงินนี้ป้าให้ด้วยใจ”

โดมรับแบงค์มาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วรีบเดินไปหาพี่สาว

“พี่เดือน” เขายื่นแบงค์ร้อยให้อย่างจริงจัง “เอาไว้ใช้เถอะ”

เดือนมองน้องชายอย่างตกใจ “โดม… เงินนี่เป็นของเอ็งนะ”

“ผมไม่อยากเก็บหรอกพี่ เอาไปซื้อของเข้าบ้านดีกว่า”

เดือนหัวเราะเบา ๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ไม่ค่อยเผยให้ใครเห็น

“นี่เป็นเงินของโดมเองนะ เป็นน้ำพักน้ำแรงของเอ็งเอง เก็บไว้สิ ไม่ต้องยกให้พี่”

“แต่พี่เหนื่อยกว่าผมอีก”

“ไม่เกี่ยวหรอก” เดือนเอื้อมมือผลักเงินกลับไป “วันนี้พี่ภูมิใจเอ็งจริง ๆ นะโดม”

ไม่นานเพื่อนวัยเดียวกับโดม 2–3 คนเดินมาหยุดที่หน้าร้าน

“เฮ้ โดม! ไปเล่นเกมที่ร้านเน็ตกันไหม พวกเรากำลังจะไป”

เสียงหัวเราะสดใสของเพื่อน ๆ ดังขึ้น พร้อมภาพจินตนาการเกมออนไลน์ที่สนุกสนาน

โดมส่ายหน้า “ไม่ไปหรอก”

“อ้าว ทำไมล่ะ? มีเงินแล้วนี่!” เพื่อนหันมามองแบงค์ร้อยในมือเขา

เดือนชะงักไป มองหน้าน้องชายแล้วถาม “โดม… ทำไมไม่ไปล่ะ เด็กวัยเอ็งก็ควรไปสนุกบ้างนะ เดี๋ยวพี่เฝ้าร้านเอง แม่ก็ไม่รู้หรอก เงินนี่เป็นของเอ็ง”

โดมหันมายิ้มเล็ก ๆ ยกแบงค์ร้อยขึ้นในมือ พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเกินวัย

“เงินมันหายากนะพี่ ผมจะเก็บไว้… เผื่อวันข้างหน้าเราต้องใช้มัน”

เดือนเงียบไปครู่หนึ่ง มองหน้าน้องชายเหมือนกำลังเห็นคนที่ไม่ใช่เด็กอีกต่อไป

ป้าบุญมี ที่ยืนฟังอยู่ใกล้ ๆ ถึงกับน้ำตาซึม

“เด็กสมัยนี้หายากจริง ๆ ที่คิดได้แบบนี้…” เธอบ่นพึมพำ แต่เสียงสั่นด้วยความซาบซึ้ง

ตลาดยังคงเต็มไปด้วยเสียง.... เสียงคนขายของ และกลิ่นกับข้าวลอยคลุ้ง แต่ในหัวใจของเดือนและป้าบุญมี วันนั้นกลับอบอุ่นขึ้นเพราะคำพูดของเด็กชายสิบขวบที่ชื่อ โดม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***