ตอนที่ 1: ตื่นขึ้นในไข้ และดวงตาของเขา

เสียงฝนตกกระทบกระจกหน้าต่างดังแผ่วเบา ผสานกับความเงียบสงัดของห้องขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ทุกสิ่งดูเหมือนจะเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ท่ามกลางความหนักอึ้งของร่างกาย ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ทันทีที่เปลือกตาเปิดออก แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงก็ส่องแยงเข้าในม่านตา

“อืม... เจ็บหัว...” เสียงแหบพร่าดังลอดริมฝีปากออกมาโดยอัตโนมัติ

ความปวดหนึบแผ่ซ่านไปทั่วศีรษะและร่างกาย มันเหมือนกับว่าฉันกำลังไข้ขึ้นสูง—ร่างกายอ่อนแรงและไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับนิ้ว ความรู้สึกคล้ายคนป่วยกำลังใกล้ตาย ซึ่งมัน... ก็น่าจะจริง

ใช่... ฉันตายแล้ว

เมื่อสติเริ่มชัดเจน ความทรงจำก่อนหน้านั้นก็ไหลเข้ามาราวกับน้ำป่าทะลัก ฉันชื่อ อลิสา อายุ 27 ปี พนักงานออฟฟิศธรรมดาคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ท่ามกลางความโดดเดี่ยว ไม่เคยมีครอบครัว คนรัก หรือแม้กระทั่งเพื่อนสนิท ทุกอย่างในชีวิตเป็นแค่การเอาตัวรอดในเมืองใหญ่ และวันหนึ่ง ฉันล้มลงในห้องเช่าเพราะไม่ได้กินข้าวมาสามวัน เป็นไข้และขาดน้ำ แล้ว... ทุกอย่างก็ดับไป

แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ในร่างที่ไม่ใช่ของฉัน

เสียงประตูเปิดออกเบา ๆ ตามด้วยเสียงฝีเท้าเร่งรีบ ร่างสูงของชายคนหนึ่งเข้ามาในห้องด้วยความร้อนรน เขาสวมชุดสูทเรียบหรูแต่ดูยับย่นเล็กน้อย ราวกับไม่ได้นอนมาหลายคืน แววตาสีเทาเข้มคู่นั้นเปล่งประกายด้วยความกังวลทันทีที่มองมาทางฉัน

“เลอา... คุณฟื้นแล้ว... ขอบคุณพระเจ้า” เสียงของเขาแผ่วเบาแต่สั่นสะท้าน เขารีบทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มือข้างหนึ่งเอื้อมมาวางบนหน้าผากฉัน

สัมผัสนั้นเย็นแต่กลับอบอุ่นในความรู้สึก ความเป็นห่วงที่เขามีอยู่ในทุกการกระทำมัน... แปลก... สำหรับฉันที่ไม่เคยมีใครมองด้วยสายตาแบบนั้น

“คุณยังมีไข้สูง... ผมจะเรียกหมอมาดูอีกครั้ง”

ฉันกระพริบตา พยายามตั้งสติ ความงุนงงยังคงเกาะกุมจิตใจ แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดก็คือ...

เขาไม่ใช่คนแปลกหน้า

หรือ... พูดให้ถูกคือ ฉันจำเขาได้จากนิยายที่ฉันเคยอ่าน—ชายหนุ่มที่ชื่อว่า เอเดน เวนต์ สามีของนางร้ายในเรื่อง

และถ้าเขาคือเอเดน งั้น... ฉันก็คือ เลอา เวนต์—ภรรยาของเขา ที่ทั้งร้ายกาจ เอาแต่ใจ ใช้อำนาจและเงินถลุงจนหมด และหลงรักผู้ชายเลวอย่างเซียร์จนผลักไสสามีดี ๆ อย่างเอเดนไม่ต่างจากเศษขยะ

นี่มันบ้าไปแล้ว...

ฉันเกิดใหม่ในนิยายที่เคยอ่าน แล้วมาอยู่ในร่างของตัวร้ายที่คนทั้งเรื่องเกลียดที่สุด

เอเดนเรียกพยาบาลเข้ามาดูแลฉันทันที และเมื่อทุกอย่างสงบลง เขาก็ยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง จับมือฉันไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย

“คุณนอนซมมาเกือบสี่วัน ไม่มีแม้แต่แรงจะลืมตา ผม... ผมกลัวว่าจะเสียคุณไปจริง ๆ” เขาเอ่ยเสียงเบา ก้มลงแนบริมฝีปากลงที่หลังมือของฉัน น้ำเสียงและสีหน้าของเขาช่าง... อ่อนโยนจนใจฉันสั่น

“ทำไมคุณถึง...” ฉันเริ่มถาม เสียงยังคงพร่าและเบา

“ทำไมถึงยังอยู่?” เขายิ้มเศร้า “ผมสัญญากับตัวเองตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานกับคุณ ว่าจะไม่มีวันปล่อยมือ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะอยู่ตรงนี้ รอวันที่คุณหันกลับมา”

ฉันพูดไม่ออก

ในนิยาย เลอามักจะด่าทอเขา ขับไล่เขา และบอกให้เขาไปให้พ้นจากชีวิตเธอ เธอแสดงออกชัดเจนว่าเกลียดเขา แม้แต่คนอ่านอย่างฉันยังเคยเกลียดตัวละครนี้... แต่ตอนนี้ ฉันอยู่ในร่างของเธอ และต้องเผชิญกับผลพวงของการกระทำที่ไม่ได้มาจากฉันเลย

“ฉัน...” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นซัด “ขอโทษ...”

เอเดนชะงักเล็กน้อย ดวงตาเบิกขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา

“เมื่อกี้... คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ฉันขอโทษ...” น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ฉันทำไม่ดีกับคุณ... ทั้งหมดเลย...”

เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาเบา ๆ ดวงตาของเขาฉายแววอ่อนโยนแบบที่ฉันไม่เคยได้รับจากใครเลยในชีวิตก่อน

“นี่เป็นครั้งแรก... ที่คุณขอโทษผม” เขากระซิบ “ผมดีใจนะ แม้ว่ามันจะฟังดูบ้า... แต่ผมยังรักคุณอยู่เสมอ เลอา”

คำพูดนั้นกระแทกหัวใจฉันอย่างจัง

ไม่ใช่เพราะมันโรแมนติก... แต่เพราะมันจริง

ความรักของเขาไม่เคยเสื่อมคลาย แม้ว่าเลอาจะทำร้ายเขายังไงก็ตาม และนั่นทำให้ฉันรู้ว่า ฉันไม่สามารถทำร้ายเขาได้อีก ไม่ว่าจะเพื่อความอยู่รอด หรือความสงสารตัวเอง

“ฉันจะไม่เป็นแบบเดิมอีก” ฉันพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา ร่างกายยังคงอ่อนแรง แต่หัวใจกลับหนักแน่นมากขึ้นกว่าเดิม “ฉันสัญญา”

เอเดนยังคงยิ้ม เขาลูบผมฉันเบา ๆ พลางกระซิบใกล้หู

“ไม่ว่าเลอาจะเป็นแบบไหน ผมก็จะรักคุณเหมือนเดิมเสมอ...”

น้ำตาฉันไหลรินอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่

ชีวิตนี้... ฉันจะไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เสียใจอีกต่อไป...

---

(จบตอนที่ 1)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***