ตอนที่ 2: สามีที่ฉันเคยผลักไส

---

เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศภายในห้องยังคงเย็นสบายด้วยกลิ่นหอมอ่อนจากดอกลาเวนเดอร์ที่ลอยมากับลมแอร์อ่อน ๆ ฉันตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนกร้องจากสวนหลังคฤหาสน์ เสียงเพลงจากธรรมชาติที่ฉันไม่เคยได้ยินในชีวิตก่อนหน้า มันช่างอบอุ่นและสงบจนใจฉันแทบจะลืมไปว่าตอนนี้... ฉันไม่ใช่ “อลิสา” คนเดิมอีกแล้ว

เมื่อขยับตัวเล็กน้อย ก็รู้สึกถึงแรงกดที่มือข้างหนึ่ง

ฉันก้มมองลงไป... เอเดน เวนต์ กำลังนั่งหลับอยู่ข้างเตียง มือของฉันยังอยู่ในอุ้งมือเขาแน่นหนา แม้จะหลับ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเขา ผิวขาวอมชมพูนั้นดูเหนื่อยล้าแต่ก็ยังคงงดงามไร้ที่ติ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มปรกลงมาบางส่วน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนกำลังฝันร้ายหรือวิตกอะไรอยู่

นี่หรือ... สามีที่ฉันเคยผลักไส?

เขาดูเหมือนคนที่พร้อมจะทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อปกป้องฉัน โดยไม่สนว่าเคยถูกฉันทำร้ายแค่ไหน...

ฉันค่อย ๆ ดึงมือกลับ แต่เขาขยับตัวขึ้นทันที ดวงตาสีเทาเข้มนั้นลืมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มองสบกับฉันราวกับว่าภาพตรงหน้าคือสิ่งสำคัญที่สุดในโลก

“เลอา... คุณตื่นแล้ว” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโล่งใจ เขาขยับเข้ามาใกล้ทันที พลางแตะหน้าผากฉันเบา ๆ

“ไข้ลดลงแล้ว... ดีแล้ว...” เขาพึมพำ

“คุณไม่ได้นอนเลยหรือคะ?” ฉันถามด้วยเสียงแผ่ว แม้เสียงจะยังแหบพร่าแต่ความรู้สึกของฉันกลับชัดเจน

“ไม่เป็นไร ผมนอนได้นิดหน่อยตรงนี้” เขายิ้มบาง “แค่อยากอยู่ใกล้คุณ... เผื่อคุณเรียกหาผม”

ฉันนิ่งไป

ฉันไม่รู้เลยว่าเลอาตัวจริงจะเคยเรียกหาเขาบ้างไหม แต่ถ้าเป็นฉันในตอนนี้... ฉันอยากเรียกเขาตลอดเวลา

“ขอบคุณนะคะ... สำหรับทุกอย่าง”

เขาชะงักไปเล็กน้อย เหมือนกำลังพิจารณาคำพูดของฉัน ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง

“คุณเปลี่ยนไปมากเลยนะ เลอา”

ฉันกัดริมฝีปากตัวเอง

ใช่ ฉันเปลี่ยนไปแล้ว... เพราะฉันไม่ใช่เลอาคนนั้นอีก

“ฉันแค่... เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง” ฉันหลุบตาลง เสียงเบาราวกับสายลม “และรู้ว่าฉันเคยทำเรื่องผิดมากแค่ไหน”

เอเดนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่มองฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งจนใจสั่น

หลังจากรับประทานอาหารเช้าซึ่งถูกจัดมาให้ถึงเตียงโดยพยาบาลส่วนตัว เอเดนก็ยังคงอยู่ข้าง ๆ ฉันเหมือนเงา แม้จะมีโทรศัพท์สายแล้วสายเล่าจากธุรกิจที่ต้องจัดการ เขาก็ยังยืนยันว่าไม่ไปไหน

“ผมเคยคิดว่าถ้าคุณป่วยอีกครั้ง... คุณจะไล่ผมเหมือนที่เคยทำ” เขาพูดขณะจับมือฉันไว้เบา ๆ “แต่วันนี้คุณกลับยอมให้ผมอยู่ตรงนี้... ผมดีใจมาก”

ฉันหลบสายตาอย่างรู้สึกผิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามสิ่งที่คาใจมาตลอดตั้งแต่คืนก่อน

“คุณเคยเกลียดฉันไหมคะ?”

เขานิ่งไปนาน ก่อนจะส่ายหัว

“ไม่เลย แม้แต่วันเดียว” เขาหันมามองฉันตรง ๆ ดวงตาของเขาเปล่งประกายหนักแน่น “ผมอาจจะเจ็บ อาจจะผิดหวัง... แต่ไม่เคยเกลียดคุณเลย”

น้ำตาฉันไหลอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

นี่คือผู้ชายที่ฉันเคยผลักไส ผลักเขาออกจากชีวิตทั้งที่เขาเพียงแค่ต้องการยืนอยู่ข้างฉัน

แล้วฉันก็นึกถึงอีกคน... ผู้ชายที่เลอาคนเก่าเคยหลงใหลอย่างหัวปักหัวปำ

เซียร์

เพียงแค่ชื่อก็ทำให้ความรู้สึกสกปรกซึมเข้ามาในอก ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร จำได้ทุกฉากที่เขาทำร้ายเลอา ทั้งทางกายและใจ ทำร้ายแม้กระทั่งชื่อเสียงของเอเดน แต่เลอาคนเก่ากลับยังยอมหลงเชื่อคำหวาน และทุ่มเงินให้เขาไม่หยุดหย่อน

“เซียร์... เขายังติดต่อฉันอยู่ไหมคะ?” ฉันถามเสียงสั่น

เอเดนขมวดคิ้วทันที ดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาเพียงชั่วพริบตา

“ไม่ครับ หลังจากผมตัดทุกสายสัมพันธ์ที่เขามีต่อคุณ เขาก็เงียบหายไป แต่... ผมรู้ว่าเขายังไม่จบ”

ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความกังวลแผ่ซ่าน

ฉันไม่รู้ว่าเซียร์จะกลับมาเมื่อไหร่ แต่สิ่งที่แน่ชัดคือ... ฉันจะไม่ยอมให้เขาเข้ามาทำร้ายฉัน หรือคนที่ฉันรักอีกต่อไป

“คุณจะปล่อยให้ฉันรับผิดชอบกับสิ่งที่เลอาทำไหมคะ?” ฉันถามเบา ๆ “ในเมื่อฉันไม่ใช่เธออีกต่อไปแล้ว...”

เอเดนจับมือฉันแน่นขึ้น เขายิ้ม

“คุณไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรกับผม... แค่คุณเป็นคุณในตอนนี้ แค่นั้นก็พอแล้ว”

---

ค่ำวันนั้น ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง มองพระอาทิตย์ตกที่ไกลสุดสายตา ห้องนี้ที่เคยเป็นของเลอา มีทุกอย่างพร้อมสรรพ... ยกเว้น “หัวใจ” และ “ความรัก”

แต่ตอนนี้... มันเริ่มมีแล้ว

เมื่อเอเดนเดินเข้ามาหาพร้อมเสื้อคลุมในมือ เขาก็โอบมันคลุมไหล่ฉันไว้เบา ๆ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ