ตอนที่ 4: เขาไม่ได้เกลียดฉัน... เขายังรักอยู่

---

ค่ำคืนอันเงียบสงบภายในคฤหาสน์เวนต์มีเพียงเสียงนาฬิกาโบราณบนผนังที่เดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ฉันนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเงากรอบทอง

หญิงสาวในกระจกผมยาวสลวย ดวงตาคมเข้ม ผิวขาวราวหิมะ—เลอา เวนต์ ในรูปลักษณ์สมบูรณ์แบบ... แต่ข้างในคือฉัน—อลิสา ผู้หญิงที่เคยแสนธรรมดา โดดเดี่ยวและไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเอง

แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

ฉันมีเขา—เอเดน เวนต์

และนั่นทำให้ฉันมีเหตุผลที่จะ “รักษาทุกสิ่ง” เอาไว้ให้มั่นคงยิ่งกว่าสิ่งใด

ฉันลูบผมของตัวเองเบา ๆ มือที่เคยสั่นในวันที่ลืมตาขึ้นมาตอนป่วย ตอนนี้กลับมั่นคงขึ้นมาก—ไม่ใช่แค่เพราะร่างกายดีขึ้น แต่เพราะใจของฉันแน่วแน่กว่าเดิม

และเพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ประตูห้องก็ค่อย ๆ ถูกเคาะเบา ๆ

“เลอา” เสียงเอเดนเรียกอย่างนุ่มนวล

“เข้ามาได้เลยค่ะ” ฉันหันไปยิ้มต้อนรับเขา

เขาก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเคย สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนจนถึงศอก ลำตัวสูงสง่าของเขานั้นแม้ไม่มีสูทคลุมก็ยังเปล่งอำนาจจนฉันอดรู้สึกใจเต้นไม่ได้

“คุณดูสดใสดีขึ้นเยอะ” เขาวางของบางอย่างลงบนโต๊ะ มันคือกล่องของขวัญเล็ก ๆ ผูกโบว์อย่างประณีต

“อะไรคะ?” ฉันถามอย่างประหลาดใจ

“แค่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉลองที่คุณหายดี” เขายิ้มแล้วดันกล่องมาให้ “เปิดดูสิ”

ฉันค่อย ๆ แกะกล่องออกมา ในกล่องนั้นคือสร้อยข้อมือเส้นบางประดับเพชรเม็ดเล็กวิบวับ สวยงามแต่เรียบง่าย... ไม่ใช่สิ่งที่เลอาคนเก่าจะชื่นชอบ เพราะเธอมักหลงใหลในของฟุ่มเฟือยราคาแพงและอลังการ

แต่ฉันกลับชอบมัน... เพราะมันเป็น “ของจากใจ” ไม่ใช่เครื่องประดับอวดรวย

“สวยมากเลยค่ะ” ฉันใส่มันทันที “ขอบคุณนะคะเอเดน”

เขายิ้มบาง มือของเขาค่อย ๆ เอื้อมมาสัมผัสที่ข้อมือฉันเบา ๆ พลางกระซิบว่า

“ผมดีใจที่คุณยังอยู่ตรงนี้...”

เสียงเขาสั่นเล็กน้อยในตอนท้าย ฉันรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงตอนที่ฉันนอนซมเกือบไม่ฟื้น

ฉันเอื้อมมือแตะแก้มเขาเบา ๆ ก่อนจะโน้มหน้าไปหอมที่ข้างแก้มเขาช้า ๆ

“ฉันจะอยู่ตรงนี้... เสมอ”

เขาชะงักไปเล็กน้อยเหมือนตกใจ ก่อนจะยิ้มแล้วโอบแขนมากอดฉันไว้แน่นในอ้อมแขนอุ่น

สัมผัสนั้นไม่ใช่ของสามีภรรยาในทางกาย... แต่เป็นสัมผัสของคนที่เคยถูกทำร้ายจนเกือบไม่เหลือหัวใจ และตอนนี้กำลังได้รับการเยียวยาอย่างแผ่วเบา

---

รุ่งเช้า วันใหม่มาพร้อมกับข่าวเก่า

เอกสารหนึ่งฉบับถูกวางอยู่บนโต๊ะอาหารพร้อมกับขนมปังปิ้งและน้ำผลไม้ สดใหม่ เอเดนเป็นคนยื่นให้ฉันด้วยสีหน้าที่ไม่ยิ้มเหมือนทุกวัน

“มีอะไรเหรอคะ?” ฉันรับมาและเปิดดูทันที

มันคือรูปถ่าย

เลอาคนเก่ากับเซียร์... ในบาร์หรูแห่งหนึ่ง ท่าทางของทั้งคู่แนบชิด ยั่วยวนเกินกว่าคำว่า ‘แค่รู้จัก’

ไม่ใช่ภาพใหม่ แต่มันกลับถูกปล่อยลงโซเชียลเมื่อคืนนี้ โดยบัญชีนิรนาม

“เขาเริ่มแล้ว” เอเดนพูดเสียงเรียบ “เซียร์ต้องการสร้างข่าวลือเพื่อดึงคุณกลับไป”

ฉันรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“เขาไม่มีทางได้มันอีกแล้วค่ะ... ไม่แม้แต่ชื่อเสียงของฉัน”

ฉันวางรูปนั้นลงราวกับเป็นขยะ

เอเดนมองฉันนิ่ง ๆ ดวงตาสีเทานั้นสะท้อนความไว้ใจอย่างเต็มเปี่ยม

“คุณแน่ใจใช่ไหมว่าไม่อยากเจอเขาอีก?”

“แน่ใจค่ะ” ฉันตอบทันควัน “แต่... ถ้าเขาไม่ยอมหยุด ฉันคงต้องเผชิญหน้าเอง”

เอเดนเม้มปากแน่น ดูเหมือนเขาไม่อยากให้ฉันเสี่ยง แต่ก็รู้ดีว่าฉันไม่ใช่เลอาคนเดิมที่ต้องคอยให้ใครปกป้องอีกต่อไป

---

และแน่นอนว่าโชคชะตาก็ไม่ปล่อยให้ฉันตั้งรับนาน

เพียงเย็นวันเดียวกัน เซียร์ก็โผล่มาที่งานเปิดตัวแกลเลอรีศิลปะการกุศล—ซึ่งฉันได้รับคำเชิญเป็น “ภรรยาของเจ้าภาพร่วม” อย่างเอเดน

เขามาในชุดสูทสีแดงเลือดหมู ผมทองสว่างจัด ใบหน้าหล่อร้ายกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“เลอา ที่รัก...” เขาทักฉันทันทีที่เห็น

ฉันหันไปมองเขาเหมือนมองอากาศ

“เชิญคุณกลับไปเถอะค่ะ” ฉันตอบเรียบ ๆ

เขาชะงักไปก่อนจะหัวเราะในลำคอ

“หายดีแล้วถึงกับเล่นบทหญิงเย็นชาเลยเหรอ?”

“ฉันไม่ได้เล่นบท... ฉันเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ”

“เลอา...” เขาก้าวเข้ามาใกล้ “เราสองคนเคยมีความทรงจำดี ๆ ร่วมกัน—คุณจำได้ไหม?”

“จำได้ค่ะ” ฉันยิ้มบาง “จำได้ว่าคุณเอาเงินฉันไปเท่าไหร่ จำได้ว่าคุณพูดหวานให้ฉันเชื่อทุกอย่าง แล้วย้อนกลับไปกอดคนอื่นในคืนเดียวกัน”

เซียร์สะอึกไป เหมือนโดนตบหน้าแรง ๆ ต่อหน้าคนทั้งงาน

“ฉันเคยโง่... และเคยรักคุณมากจนยอมทำลายคนที่รักฉันจริง ๆ” ฉันกล่าวต่อ ดวงตาไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย “แต่ตอนนี้ ฉันรักแค่คนเดียว และเขาก็คือสามีฉัน—คนที่ฉันเคยทำร้าย”

“เอเดนมันไม่เหมาะกับเธอ!” เซียร์หลุดเสียงดัง

“และคุณเหมาะเหรอคะ?” ฉันถามกลับพร้อมยิ้มเย็น “ถ้าคุณคิดว่าฉันจะกลับไปเป็นผู้หญิงโง่ ๆ คนนั้นอีก คุณคิดผิดแล้วค่ะ... เซียร์”

---

เอเดนก้าวเข้ามาข้างหลังฉันเงียบ ๆ ก่อนจะจับมือฉันไว้แน่น

“ถ้าคุณเข้าใจแล้ว... เชิญกลับไปซะ” เสียงเขาเย็นเฉียบ และหนักแน่นพอจะทำให้เซียร์หน้าชา

ในแววตาของเซียร์ มีทั้งโกรธ ขุ่นเคือง และ “ไม่เชื่อ”

แต่เขาเดินจากไป... อย่างเงียบเชียบ

และนั่นคือชัยชนะครั้งแรกของฉัน

ชัยชนะในฐานะ เลอาคนใหม่

ชัยชนะในฐานะ ภรรยาของผู้ชายที่รักฉันอย่างแท้จริง

---

(จบตอนที่ 4)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***