ตอนที่ 3: สัมผัสอ่อนโยนของคนที่ถูกทำร้าย

---

เวลาผ่านไปเพียงสองวันนับจากวันที่ฉันลืมตาขึ้นในร่างของเลอา เวนต์ ร่างกายฉันค่อย ๆ ฟื้นตัวอย่างช้า ๆ แต่สิ่งที่ชัดเจนยิ่งกว่าคือความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเอเดน—สามีที่ฉันเคยผลักไส

เขาแทบไม่ห่างไปไหนเลย ไม่ว่าจะตอนกินข้าว อาบน้ำ หรือแม้กระทั่งในยามที่ฉันกำลังหลับตา เขาก็ยังนั่งเงียบ ๆ อยู่มุมห้องนั้น ราวกับกลัวว่าหากเขาละสายตา ฉันจะหายไปอีกครั้ง

ฉันเคยคิดว่า "คลั่งรัก" คือคำพูดเกินจริงในนิยายรัก แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว... เขาคือคนที่รักฉันจนหมดใจ แม้จะไม่มีอะไรเหลือให้รักแล้วในตัวเลอาคนเก่า

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันลุกจากเตียงได้ด้วยตัวเอง ร่างกายยังอ่อนแรง แต่ฉันไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากนอนนิ่งเป็นศพให้เขาต้องคอยดูแล ฉันไม่ใช่อลิสาคนเดิมที่เคยสิ้นหวังแล้วปล่อยตัวตายไปเปล่า ๆ และฉันก็ไม่ใช่เลอาผู้เหยียบย่ำหัวใจของสามีตัวเอง

ฉันคือ “คนใหม่” คนที่ต้องสร้างชีวิตนี้ขึ้นใหม่ทั้งหมดด้วยมือของตัวเอง

“คุณแน่ใจนะว่าจะลุก?” เสียงเอเดนดังขึ้นจากด้านหลังอย่างกังวล เขารีบเดินเข้ามาพยุงแขนฉัน ขณะที่ฉันเพิ่งจะลุกขึ้นจากโซฟานุ่มข้างเตียง

“ฉันโอเคค่ะ แค่อยากเดินบ้าง”

เขาประคองฉันไปนั่งตรงริมหน้าต่างอย่างระมัดระวัง สายตาของเขายังเต็มไปด้วยความเป็นห่วงจนฉันต้องยิ้มขำ

“คุณนี่เป็นพยาบาลส่วนตัวได้เลยนะ รู้ตัวไหม”

“ถ้าคุณอยากให้ผมเป็น ผมก็จะเป็นให้” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่แฝงด้วยความจริงใจที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

เรานั่งด้วยกันเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง แสงแดดยามสายส่องลอดผ้าม่านเข้ามาอาบผิวของเขาอย่างงดงาม ฉันเอื้อมมือออกไปแตะแขนเสื้อของเขาเบา ๆ

“คุณไม่ได้ไปทำงานเลยหรือคะ?”

“ผมมอบหมายให้รองประธานจัดการแทน ไม่ต้องห่วง” เขาหันมามองฉันแล้วเอื้อมมือมาวางทับมือฉันไว้ “คุณคือสิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้”

หัวใจฉันอบอุ่นจนปวด

นี่มันเหมือนความฝันดี ๆ ที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสในชีวิตเก่าเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“แล้วคุณ... ไม่โกรธฉันจริง ๆ เหรอคะ” ฉันถามเสียงเบา “ที่เลอาเคยทำร้ายคุณ ใช้คำพูดแย่ ๆ ใส่คุณ ทำให้คุณอับอายต่อหน้าคนอื่น...”

เขานิ่งไปก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

“มันเจ็บครับ ผมไม่โกหก แต่ผมก็รู้ว่าในตัวคุณ... มีบางอย่างที่ยังรอวันเติบโต”

เขาหันกลับมามองฉันด้วยแววตาแน่วแน่

“และตอนนี้ผมเห็นแล้วว่า ‘คุณ’ คนนี้ ไม่ใช่คนเดิมที่เคยทำร้ายผมอีกต่อไป”

ฉันสะอึก รู้สึกเหมือนเขามองทะลุถึงก้นบึ้งของจิตใจ

“คุณรู้หรือคะ... ว่าฉันเปลี่ยนไปจริง ๆ?”

“ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมรู้สึกได้” เขากุมมือฉันแน่นขึ้น “สัมผัสของคุณไม่เหมือนเดิม สายตาของคุณ... เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เลอาคนเก่าไม่มีเลย”

เขาไม่พูดตรง ๆ ว่าเขารู้ว่าฉันไม่ใช่คนเดิม แต่คำพูดเหล่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน

เพียงพอที่จะยืนยันว่า... ฉันต้องเปลี่ยนอดีตให้หมด

---

สายตาผู้คนในคฤหาสน์เริ่มเปลี่ยนไป

แม่บ้าน คนรับใช้ แม้แต่พี่เลี้ยงเก่า ๆ ที่เคยหวาดกลัวเลอา ต่างเริ่มมองฉันด้วยความสงสัยปนประหลาดใจ

ในอดีต เลอาจะกรีดเสียงใส่ถ้าขนมไม่หวานพอ หรือแม้กระทั่งโยนแก้วทิ้งถ้าน้ำเย็นเกินไป

แต่ฉันกลับพูดเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร” และ “ขอบคุณนะคะ” จนทุกคนตั้งตัวไม่ถูก

“คุณผู้หญิงใจดีขึ้น... หรือว่าไข้ยังไม่หายกันแน่” เสียงกระซิบกระซาบจากเหล่าสาวใช้ดังลอดมาถึงหูฉันขณะเดินผ่านโถงทางเดิน

ฉันหัวเราะเบา ๆ ไม่ถือสา

ขอแค่ให้ฉันมีโอกาสได้เริ่มใหม่... พวกเขาก็จะเห็นเอง

---

แต่ไม่ใช่ทุกคน... ที่พอใจกับความเปลี่ยนแปลง

เย็นวันเดียวกัน ขณะที่ฉันนั่งพักอยู่ริมสวนพร้อมกับหนังสือในมือ โทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งถูกส่งมาจากสาวใช้พร้อมบอกว่า “มีคนโทรมาตามหลายครั้งมากค่ะ บอกว่าเป็นเรื่องด่วน”

ฉันรับมาด้วยความงุนงง เมื่อหน้าจอแสดงชื่อว่า “S——r” ฉันก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร

เซียร์

หัวใจฉันกระตุกวูบ

เขา... เริ่มเคลื่อนไหวอีกแล้ว

ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดวางสายไปโดยไม่รับ แต่ทันทีที่วาง หน้าจอก็ปรากฏข้อความใหม่ขึ้นมา

> “เลอา อย่าทำแบบนี้กับฉัน ฉันรู้ว่าลึก ๆ เธอยังต้องการฉันเสมอ”

> “หรือว่า... ผัวสุดหวงของเธอทำอะไรให้หลงหัวปักหัวปำนัก?”

ฉันกำโทรศัพท์แน่น ความรู้สึกเดือดปะทุในอกทันที

เลอาคนเก่าคงหลงใหลคำพูดพวกนี้นัก แต่ฉันไม่ใช่เธออีกต่อไป

ฉันลบข้อความนั้นทันทีโดยไม่ตอบกลับ และตัดสินใจส่งโทรศัพท์คืนให้สาวใช้

“ถ้าเบอร์นั้นโทรมาอีก... ไม่ต้องให้ฉันรับนะคะ”

“ค่ะ คุณผู้หญิง”