เสียงฝนตกกระทบกระจกหน้าต่างดังแผ่วเบา ผสานกับความเงียบสงัดของห้องขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ทุกสิ่งดูเหมือนจะเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ท่ามกลางความหนักอึ้งของร่างกาย ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ทันทีที่เปลือกตาเปิดออก แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงก็ส่องแยงเข้าในม่านตา

“อืม... เจ็บหัว...” เสียงแหบพร่าดังลอดริมฝีปากออกมาโดยอัตโนมัติ

ความปวดหนึบแผ่ซ่านไปทั่วศีรษะและร่างกาย มันเหมือนกับว่าฉันกำลังไข้ขึ้นสูง—ร่างกายอ่อนแรงและไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับนิ้ว ความรู้สึกคล้ายคนป่วยกำลังใกล้ตาย ซึ่งมัน... ก็น่าจะจริง

ใช่... ฉันตายแล้ว

เมื่อสติเริ่มชัดเจน ความทรงจำก่อนหน้านั้นก็ไหลเข้ามาราวกับน้ำป่าทะลัก ฉันชื่อ อลิสา อายุ 27 ปี พนักงานออฟฟิศธรรมดาคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ท่ามกลางความโดดเดี่ยว ไม่เคยมีครอบครัว คนรัก หรือแม้กระทั่งเพื่อนสนิท ทุกอย่างในชีวิตเป็นแค่การเอาตัวรอดในเมืองใหญ่ และวันหนึ่ง ฉันล้มลงในห้องเช่าเพราะไม่ได้กินข้าวมาสามวัน เป็นไข้และขาดน้ำ แล้ว... ทุกอย่างก็ดับไป

แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ในร่างที่ไม่ใช่ของฉัน

เสียงประตูเปิดออกเบา ๆ ตามด้วยเสียงฝีเท้าเร่งรีบ ร่างสูงของชายคนหนึ่งเข้ามาในห้องด้วยความร้อนรน เขาสวมชุดสูทเรียบหรูแต่ดูยับย่นเล็กน้อย ราวกับไม่ได้นอนมาหลายคืน แววตาสีเทาเข้มคู่นั้นเปล่งประกายด้วยความกังวลทันทีที่มองมาทางฉัน

“เลอา... คุณฟื้นแล้ว... ขอบคุณพระเจ้า” เสียงของเขาแผ่วเบาแต่สั่นสะท้าน เขารีบทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มือข้างหนึ่งเอื้อมมาวางบนหน้าผากฉัน

สัมผัสนั้นเย็นแต่กลับอบอุ่นในความรู้สึก ความเป็นห่วงที่เขามีอยู่ในทุกการกระทำมัน... แปลก... สำหรับฉันที่ไม่เคยมีใครมองด้วยสายตาแบบนั้น

“คุณยังมีไข้สูง... ผมจะเรียกหมอมาดูอีกครั้ง”

ฉันกระพริบตา พยายามตั้งสติ ความงุนงงยังคงเกาะกุมจิตใจ แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดก็คือ...

เขาไม่ใช่คนแปลกหน้า

หรือ... พูดให้ถูกคือ ฉันจำเขาได้จากนิยายที่ฉันเคยอ่าน—ชายหนุ่มที่ชื่อว่า เอเดน เวนต์ สามีของนางร้ายในเรื่อง

และถ้าเขาคือเอเดน งั้น... ฉันก็คือ เลอา เวนต์—ภรรยาของเขา ที่ทั้งร้ายกาจ เอาแต่ใจ ใช้อำนาจและเงินถลุงจนหมด และหลงรักผู้ชายเลวอย่างเซียร์จนผลักไสสามีดี ๆ อย่างเอเดนไม่ต่างจากเศษขยะ

นี่มันบ้าไปแล้ว...

ฉันเกิดใหม่ในนิยายที่เคยอ่าน แล้วมาอยู่ในร่างของตัวร้ายที่คนทั้งเรื่องเกลียดที่สุด

เอเดนเรียกพยาบาลเข้ามาดูแลฉันทันที และเมื่อทุกอย่างสงบลง เขาก็ยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง จับมือฉันไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย

“คุณนอนซมมาเกือบสี่วัน ไม่มีแม้แต่แรงจะลืมตา ผม... ผมกลัวว่าจะเสียคุณไปจริง ๆ” เขาเอ่ยเสียงเบา ก้มลงแนบริมฝีปากลงที่หลังมือของฉัน น้ำเสียงและสีหน้าของเขาช่าง... อ่อนโยนจนใจฉันสั่น

“ทำไมคุณถึง...” ฉันเริ่มถาม เสียงยังคงพร่าและเบา

“ทำไมถึงยังอยู่?” เขายิ้มเศร้า “ผมสัญญากับตัวเองตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานกับคุณ ว่าจะไม่มีวันปล่อยมือ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะอยู่ตรงนี้ รอวันที่คุณหันกลับมา”

ฉันพูดไม่ออก

ในนิยาย เลอามักจะด่าทอเขา ขับไล่เขา และบอกให้เขาไปให้พ้นจากชีวิตเธอ เธอแสดงออกชัดเจนว่าเกลียดเขา แม้แต่คนอ่านอย่างฉันยังเคยเกลียดตัวละครนี้... แต่ตอนนี้ ฉันอยู่ในร่างของเธอ และต้องเผชิญกับผลพวงของการกระทำที่ไม่ได้มาจากฉันเลย

“ฉัน...” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นซัด “ขอโทษ...”

เอเดนชะงักเล็กน้อย ดวงตาเบิกขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา

“เมื่อกี้... คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ฉันขอโทษ...” น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ฉันทำไม่ดีกับคุณ... ทั้งหมดเลย...”

เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาเบา ๆ ดวงตาของเขาฉายแววอ่อนโยนแบบที่ฉันไม่เคยได้รับจากใครเลยในชีวิตก่อน

“นี่เป็นครั้งแรก... ที่คุณขอโทษผม” เขากระซิบ “ผมดีใจนะ แม้ว่ามันจะฟังดูบ้า... แต่ผมยังรักคุณอยู่เสมอ เลอา”

คำพูดนั้นกระแทกหัวใจฉันอย่างจัง

ไม่ใช่เพราะมันโรแมนติก... แต่เพราะมันจริง

ความรักของเขาไม่เคยเสื่อมคลาย แม้ว่าเลอาจะทำร้ายเขายังไงก็ตาม และนั่นทำให้ฉันรู้ว่า ฉันไม่สามารถทำร้ายเขาได้อีก ไม่ว่าจะเพื่อความอยู่รอด หรือความสงสารตัวเอง

“ฉันจะไม่เป็นแบบเดิมอีก” ฉันพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา ร่างกายยังคงอ่อนแรง แต่หัวใจกลับหนักแน่นมากขึ้นกว่าเดิม “ฉันสัญญา”

เอเดนยังคงยิ้ม เขาลูบผมฉันเบา ๆ พลางกระซิบใกล้หู

“ไม่ว่าเลอาจะเป็นแบบไหน ผมก็จะรักคุณเหมือนเดิมเสมอ...”

น้ำตาฉันไหลรินอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่

ชีวิตนี้... ฉันจะไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เสียใจอีกต่อไป...

---

(จบตอนที่ 1)

---

เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศภายในห้องยังคงเย็นสบายด้วยกลิ่นหอมอ่อนจากดอกลาเวนเดอร์ที่ลอยมากับลมแอร์อ่อน ๆ ฉันตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนกร้องจากสวนหลังคฤหาสน์ เสียงเพลงจากธรรมชาติที่ฉันไม่เคยได้ยินในชีวิตก่อนหน้า มันช่างอบอุ่นและสงบจนใจฉันแทบจะลืมไปว่าตอนนี้... ฉันไม่ใช่ “อลิสา” คนเดิมอีกแล้ว

เมื่อขยับตัวเล็กน้อย ก็รู้สึกถึงแรงกดที่มือข้างหนึ่ง

ฉันก้มมองลงไป... เอเดน เวนต์ กำลังนั่งหลับอยู่ข้างเตียง มือของฉันยังอยู่ในอุ้งมือเขาแน่นหนา แม้จะหลับ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเขา ผิวขาวอมชมพูนั้นดูเหนื่อยล้าแต่ก็ยังคงงดงามไร้ที่ติ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มปรกลงมาบางส่วน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนกำลังฝันร้ายหรือวิตกอะไรอยู่

นี่หรือ... สามีที่ฉันเคยผลักไส?

เขาดูเหมือนคนที่พร้อมจะทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อปกป้องฉัน โดยไม่สนว่าเคยถูกฉันทำร้ายแค่ไหน...

ฉันค่อย ๆ ดึงมือกลับ แต่เขาขยับตัวขึ้นทันที ดวงตาสีเทาเข้มนั้นลืมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มองสบกับฉันราวกับว่าภาพตรงหน้าคือสิ่งสำคัญที่สุดในโลก

“เลอา... คุณตื่นแล้ว” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโล่งใจ เขาขยับเข้ามาใกล้ทันที พลางแตะหน้าผากฉันเบา ๆ

“ไข้ลดลงแล้ว... ดีแล้ว...” เขาพึมพำ

“คุณไม่ได้นอนเลยหรือคะ?” ฉันถามด้วยเสียงแผ่ว แม้เสียงจะยังแหบพร่าแต่ความรู้สึกของฉันกลับชัดเจน

“ไม่เป็นไร ผมนอนได้นิดหน่อยตรงนี้” เขายิ้มบาง “แค่อยากอยู่ใกล้คุณ... เผื่อคุณเรียกหาผม”

ฉันนิ่งไป

ฉันไม่รู้เลยว่าเลอาตัวจริงจะเคยเรียกหาเขาบ้างไหม แต่ถ้าเป็นฉันในตอนนี้... ฉันอยากเรียกเขาตลอดเวลา

“ขอบคุณนะคะ... สำหรับทุกอย่าง”

เขาชะงักไปเล็กน้อย เหมือนกำลังพิจารณาคำพูดของฉัน ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง

“คุณเปลี่ยนไปมากเลยนะ เลอา”

ฉันกัดริมฝีปากตัวเอง

ใช่ ฉันเปลี่ยนไปแล้ว... เพราะฉันไม่ใช่เลอาคนนั้นอีก

“ฉันแค่... เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง” ฉันหลุบตาลง เสียงเบาราวกับสายลม “และรู้ว่าฉันเคยทำเรื่องผิดมากแค่ไหน”

เอเดนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่มองฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งจนใจสั่น

หลังจากรับประทานอาหารเช้าซึ่งถูกจัดมาให้ถึงเตียงโดยพยาบาลส่วนตัว เอเดนก็ยังคงอยู่ข้าง ๆ ฉันเหมือนเงา แม้จะมีโทรศัพท์สายแล้วสายเล่าจากธุรกิจที่ต้องจัดการ เขาก็ยังยืนยันว่าไม่ไปไหน

“ผมเคยคิดว่าถ้าคุณป่วยอีกครั้ง... คุณจะไล่ผมเหมือนที่เคยทำ” เขาพูดขณะจับมือฉันไว้เบา ๆ “แต่วันนี้คุณกลับยอมให้ผมอยู่ตรงนี้... ผมดีใจมาก”

ฉันหลบสายตาอย่างรู้สึกผิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามสิ่งที่คาใจมาตลอดตั้งแต่คืนก่อน

“คุณเคยเกลียดฉันไหมคะ?”

เขานิ่งไปนาน ก่อนจะส่ายหัว

“ไม่เลย แม้แต่วันเดียว” เขาหันมามองฉันตรง ๆ ดวงตาของเขาเปล่งประกายหนักแน่น “ผมอาจจะเจ็บ อาจจะผิดหวัง... แต่ไม่เคยเกลียดคุณเลย”

น้ำตาฉันไหลอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

นี่คือผู้ชายที่ฉันเคยผลักไส ผลักเขาออกจากชีวิตทั้งที่เขาเพียงแค่ต้องการยืนอยู่ข้างฉัน

แล้วฉันก็นึกถึงอีกคน... ผู้ชายที่เลอาคนเก่าเคยหลงใหลอย่างหัวปักหัวปำ

เซียร์

เพียงแค่ชื่อก็ทำให้ความรู้สึกสกปรกซึมเข้ามาในอก ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร จำได้ทุกฉากที่เขาทำร้ายเลอา ทั้งทางกายและใจ ทำร้ายแม้กระทั่งชื่อเสียงของเอเดน แต่เลอาคนเก่ากลับยังยอมหลงเชื่อคำหวาน และทุ่มเงินให้เขาไม่หยุดหย่อน

“เซียร์... เขายังติดต่อฉันอยู่ไหมคะ?” ฉันถามเสียงสั่น

เอเดนขมวดคิ้วทันที ดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาเพียงชั่วพริบตา

“ไม่ครับ หลังจากผมตัดทุกสายสัมพันธ์ที่เขามีต่อคุณ เขาก็เงียบหายไป แต่... ผมรู้ว่าเขายังไม่จบ”

ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความกังวลแผ่ซ่าน

ฉันไม่รู้ว่าเซียร์จะกลับมาเมื่อไหร่ แต่สิ่งที่แน่ชัดคือ... ฉันจะไม่ยอมให้เขาเข้ามาทำร้ายฉัน หรือคนที่ฉันรักอีกต่อไป

“คุณจะปล่อยให้ฉันรับผิดชอบกับสิ่งที่เลอาทำไหมคะ?” ฉันถามเบา ๆ “ในเมื่อฉันไม่ใช่เธออีกต่อไปแล้ว...”

เอเดนจับมือฉันแน่นขึ้น เขายิ้ม

“คุณไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรกับผม... แค่คุณเป็นคุณในตอนนี้ แค่นั้นก็พอแล้ว”

---

ค่ำวันนั้น ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง มองพระอาทิตย์ตกที่ไกลสุดสายตา ห้องนี้ที่เคยเป็นของเลอา มีทุกอย่างพร้อมสรรพ... ยกเว้น “หัวใจ” และ “ความรัก”

แต่ตอนนี้... มันเริ่มมีแล้ว

เมื่อเอเดนเดินเข้ามาหาพร้อมเสื้อคลุมในมือ เขาก็โอบมันคลุมไหล่ฉันไว้เบา ๆ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ

“ผมอยากให้เราลองเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง... ไม่ใช่เพื่อลบอดีต แต่อยากสร้างปัจจุบันที่คุณจะไม่ต้องเสียใจอีก”

ฉันหันไปมองเขา ดวงตาสั่นไหว

“ฉันพร้อมแล้วค่ะ... ถ้าคุณยังอยากเริ่มต้นกับคนอย่างฉัน”

เขายิ้ม พลางเอื้อมมือมาลูบผมฉันเบา ๆ

“คุณคือคนที่ผมเลือก... เสมอมา และจะเป็นตลอดไป”

ณ ค่ำคืนนั้น ท่ามกลางแสงดาวและไออุ่นจากเขา ฉันรู้แน่ชัดแล้วว่า...

ฉันไม่ต้องการย้อนกลับไปที่ใดอีก เพราะตรงนี้... คือบ้านของหัวใจฉัน

---

(จบตอนที่ 2)

---

เวลาผ่านไปเพียงสองวันนับจากวันที่ฉันลืมตาขึ้นในร่างของเลอา เวนต์ ร่างกายฉันค่อย ๆ ฟื้นตัวอย่างช้า ๆ แต่สิ่งที่ชัดเจนยิ่งกว่าคือความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเอเดน—สามีที่ฉันเคยผลักไส

เขาแทบไม่ห่างไปไหนเลย ไม่ว่าจะตอนกินข้าว อาบน้ำ หรือแม้กระทั่งในยามที่ฉันกำลังหลับตา เขาก็ยังนั่งเงียบ ๆ อยู่มุมห้องนั้น ราวกับกลัวว่าหากเขาละสายตา ฉันจะหายไปอีกครั้ง

ฉันเคยคิดว่า "คลั่งรัก" คือคำพูดเกินจริงในนิยายรัก แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว... เขาคือคนที่รักฉันจนหมดใจ แม้จะไม่มีอะไรเหลือให้รักแล้วในตัวเลอาคนเก่า

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันลุกจากเตียงได้ด้วยตัวเอง ร่างกายยังอ่อนแรง แต่ฉันไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากนอนนิ่งเป็นศพให้เขาต้องคอยดูแล ฉันไม่ใช่อลิสาคนเดิมที่เคยสิ้นหวังแล้วปล่อยตัวตายไปเปล่า ๆ และฉันก็ไม่ใช่เลอาผู้เหยียบย่ำหัวใจของสามีตัวเอง

ฉันคือ “คนใหม่” คนที่ต้องสร้างชีวิตนี้ขึ้นใหม่ทั้งหมดด้วยมือของตัวเอง

“คุณแน่ใจนะว่าจะลุก?” เสียงเอเดนดังขึ้นจากด้านหลังอย่างกังวล เขารีบเดินเข้ามาพยุงแขนฉัน ขณะที่ฉันเพิ่งจะลุกขึ้นจากโซฟานุ่มข้างเตียง

“ฉันโอเคค่ะ แค่อยากเดินบ้าง”

เขาประคองฉันไปนั่งตรงริมหน้าต่างอย่างระมัดระวัง สายตาของเขายังเต็มไปด้วยความเป็นห่วงจนฉันต้องยิ้มขำ

“คุณนี่เป็นพยาบาลส่วนตัวได้เลยนะ รู้ตัวไหม”

“ถ้าคุณอยากให้ผมเป็น ผมก็จะเป็นให้” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่แฝงด้วยความจริงใจที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

เรานั่งด้วยกันเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง แสงแดดยามสายส่องลอดผ้าม่านเข้ามาอาบผิวของเขาอย่างงดงาม ฉันเอื้อมมือออกไปแตะแขนเสื้อของเขาเบา ๆ

“คุณไม่ได้ไปทำงานเลยหรือคะ?”

“ผมมอบหมายให้รองประธานจัดการแทน ไม่ต้องห่วง” เขาหันมามองฉันแล้วเอื้อมมือมาวางทับมือฉันไว้ “คุณคือสิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้”

หัวใจฉันอบอุ่นจนปวด

นี่มันเหมือนความฝันดี ๆ ที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสในชีวิตเก่าเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“แล้วคุณ... ไม่โกรธฉันจริง ๆ เหรอคะ” ฉันถามเสียงเบา “ที่เลอาเคยทำร้ายคุณ ใช้คำพูดแย่ ๆ ใส่คุณ ทำให้คุณอับอายต่อหน้าคนอื่น...”

เขานิ่งไปก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

“มันเจ็บครับ ผมไม่โกหก แต่ผมก็รู้ว่าในตัวคุณ... มีบางอย่างที่ยังรอวันเติบโต”

เขาหันกลับมามองฉันด้วยแววตาแน่วแน่

“และตอนนี้ผมเห็นแล้วว่า ‘คุณ’ คนนี้ ไม่ใช่คนเดิมที่เคยทำร้ายผมอีกต่อไป”

ฉันสะอึก รู้สึกเหมือนเขามองทะลุถึงก้นบึ้งของจิตใจ

“คุณรู้หรือคะ... ว่าฉันเปลี่ยนไปจริง ๆ?”

“ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมรู้สึกได้” เขากุมมือฉันแน่นขึ้น “สัมผัสของคุณไม่เหมือนเดิม สายตาของคุณ... เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เลอาคนเก่าไม่มีเลย”

เขาไม่พูดตรง ๆ ว่าเขารู้ว่าฉันไม่ใช่คนเดิม แต่คำพูดเหล่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน

เพียงพอที่จะยืนยันว่า... ฉันต้องเปลี่ยนอดีตให้หมด

---

สายตาผู้คนในคฤหาสน์เริ่มเปลี่ยนไป

แม่บ้าน คนรับใช้ แม้แต่พี่เลี้ยงเก่า ๆ ที่เคยหวาดกลัวเลอา ต่างเริ่มมองฉันด้วยความสงสัยปนประหลาดใจ

ในอดีต เลอาจะกรีดเสียงใส่ถ้าขนมไม่หวานพอ หรือแม้กระทั่งโยนแก้วทิ้งถ้าน้ำเย็นเกินไป

แต่ฉันกลับพูดเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร” และ “ขอบคุณนะคะ” จนทุกคนตั้งตัวไม่ถูก

“คุณผู้หญิงใจดีขึ้น... หรือว่าไข้ยังไม่หายกันแน่” เสียงกระซิบกระซาบจากเหล่าสาวใช้ดังลอดมาถึงหูฉันขณะเดินผ่านโถงทางเดิน

ฉันหัวเราะเบา ๆ ไม่ถือสา

ขอแค่ให้ฉันมีโอกาสได้เริ่มใหม่... พวกเขาก็จะเห็นเอง

---

แต่ไม่ใช่ทุกคน... ที่พอใจกับความเปลี่ยนแปลง

เย็นวันเดียวกัน ขณะที่ฉันนั่งพักอยู่ริมสวนพร้อมกับหนังสือในมือ โทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งถูกส่งมาจากสาวใช้พร้อมบอกว่า “มีคนโทรมาตามหลายครั้งมากค่ะ บอกว่าเป็นเรื่องด่วน”

ฉันรับมาด้วยความงุนงง เมื่อหน้าจอแสดงชื่อว่า “S——r” ฉันก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร

เซียร์

หัวใจฉันกระตุกวูบ

เขา... เริ่มเคลื่อนไหวอีกแล้ว

ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดวางสายไปโดยไม่รับ แต่ทันทีที่วาง หน้าจอก็ปรากฏข้อความใหม่ขึ้นมา

> “เลอา อย่าทำแบบนี้กับฉัน ฉันรู้ว่าลึก ๆ เธอยังต้องการฉันเสมอ”

> “หรือว่า... ผัวสุดหวงของเธอทำอะไรให้หลงหัวปักหัวปำนัก?”

ฉันกำโทรศัพท์แน่น ความรู้สึกเดือดปะทุในอกทันที

เลอาคนเก่าคงหลงใหลคำพูดพวกนี้นัก แต่ฉันไม่ใช่เธออีกต่อไป

ฉันลบข้อความนั้นทันทีโดยไม่ตอบกลับ และตัดสินใจส่งโทรศัพท์คืนให้สาวใช้

“ถ้าเบอร์นั้นโทรมาอีก... ไม่ต้องให้ฉันรับนะคะ”

“ค่ะ คุณผู้หญิง”

---

คืนนั้น เอเดนกลับเข้ามาในห้องพร้อมแฟ้มงานเล่มบาง ๆ ในมือ เขาวางมันลงบนโต๊ะ แล้วเดินเข้ามานั่งข้างฉัน

“ผมมีเรื่องอยากบอกคุณ” น้ำเสียงเขานิ่งกว่าทุกครั้ง

ฉันหันไปมอง แววตาเขามีแววกังวลบางอย่าง

“คนของผมรายงานว่าเซียร์กลับเข้ามาในเมืองแล้ว และเริ่มติดต่อคนในวงสังคมอีกครั้ง เขาน่าจะพยายามกลับเข้าหาคุณ... เพื่อผลประโยชน์บางอย่าง”

“ฉันไม่สนใจเขาอีกแล้วค่ะ” ฉันตอบทันที “และไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตเราอีกต่อไป”

แววตาเอเดนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาลูบมือฉันเบา ๆ

“ผมเชื่อคุณ”

แล้วเขาก็ยิ้ม... ยิ้มที่อบอุ่นที่สุดในโลก

และฉัน... ก็รู้ทันที

ว่าต่อจากนี้ ฉันจะต้องยืนอยู่ข้างเขา ไม่ใช่เป็นภาระ หรือเป็นคนที่เขาต้องปกป้องเพียงฝ่ายเดียว

แต่จะเป็นภรรยาที่ “รัก” และ “สู้” ไปกับเขา

---

(จบตอนที่ 3)

---