Ep:1

พล็อตหลัก

"คีรินทร์" แสร้งเป็นเด็กเนิร์ดในโรงเรียนเพื่อพรางตัวจากศัตรู แต่จริง ๆ แล้วเขาคือหัวหน้าแก๊งมาเฟียผู้ควบคุมธุรกิจสีเทาทั้งผับ คาสิโน และอาวุธเถื่อน

"รชานนท์" คือเด็กแสบที่ชอบแกล้งคีรินทร์โดยไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังแว่นตานั้นคือใคร

แต่เมื่อความใกล้ชิดเริ่มก่อตัว

ความลับเริ่มเผยออกทีละน้อย

และศัตรูก็เริ่มเข้ามาใกล้...

รักครั้งนี้ต้องเลือกระหว่าง “ความปลอดภัย” กับ “ความจริงใจ”

พระเอกเป็นเด็กเนิร์ดจอมปลอม แต่เบื้องหลังคือมาเฟียใหญ่ กับ นายเอกเป็นเด็กแสบจอมป่วน ที่ชอบแกล้งพระเอกเพราะคิดว่าเขาอ่อนแอ แต่กลับกลายเป็นว่าเล่นกับเสือเข้าให้ 🐯💥

.

.

.

.

โรงเรียนมัธยมปลายซีนอนเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังใจกลางกรุงเทพฯ

นักเรียนที่นี่แต่ละคนไม่รวยก็ฉลาด ไม่ฉลาดก็หน้าตาดี — หรือไม่ก็มีเส้นสายพอจะลากตัวเองเข้าเรียนได้

"เห้ย ๆ มึงดูนั่นดิ ไอ้แว่นกลับมาแล้วว่ะ"

เสียงกระซิบจากมุมห้องเรียนดังกระทบหูของใครบางคนที่เพิ่งก้าวเข้ามา

เด็กชายผิวขาวจัด ผมดำเรียบเรียงอย่างมีระเบียบ ใส่แว่นตาหนาเตอะกับเสื้อแขนยาวปิดถึงข้อมือ

“ขอโทษครับ… ผมขอเข้าไปนั่งได้ไหม?”

น้ำเสียงเรียบ หวานนิด ๆ คล้ายกับพนักงานร้านสะดวกซื้อ

แต่ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังคำพูดสุภาพนั้น คือตัวตนของ "คีรินทร์" หรือ "คี" มาเฟียอันดับหนึ่งของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ผู้มีธุรกิจผับ คลับ คาสิโน และอาวุธเถื่อนอยู่ในมือ — ทั้งหมดนี้ ภายใต้ชื่อโค้ดลับในวงการว่า “Vulture”

“อ้าว ไอ้คี มาแล้วเหรอวะ” เสียงหนึ่งทักขึ้น

เด็กหนุ่มอีกคนเดินยิ้มกร่างเข้ามา คนทั้งห้องดูเหมือนจะเปิดทางให้โดยอัตโนมัติ

เขาใส่เสื้อนักเรียนไม่เรียบร้อย ผูกไทหลวม ผมยุ่งเล็กน้อยแต่ดูมีเสน่ห์แบบพวกแบดบอยที่รู้ตัวว่าหล่อ

"คี เด็กเนิร์ดของเรา…" เด็กคนนั้นยิ้มเจ้าเล่ห์ "คิดถึงชะมัดเลยว่ะ"

คีรินทร์ปรายตามอง ไม่ตอบอะไร

เขารู้จักคนคนนี้ดี — "รชานนท์" หรือ “นนท์” เด็กหนุ่มแสบแห่งห้อง ม.5/1

แสบจนถูกเชิญผู้ปกครองมาแล้วเกือบสิบรอบ แต่เพราะพ่อเป็นตำรวจใหญ่ เลยไม่มีใครกล้าแตะ

ที่น่าสนใจกว่าคือ... รชานนท์นี่แหละ ที่เคย “ปกป้อง” คีรินทร์เมื่อสองปีก่อน จากพวกอันธพาลในโรงเรียน

แต่เขาไม่รู้เลยว่า... คนที่เขาช่วยไว้ในวันนั้น ตอนนี้สามารถ "ลบชื่อของใครก็ได้" ออกจากสารบบโลกนี้ภายใน 24 ชั่วโมง

“กูจะนั่งข้างมึงละกันนะคี เดี๋ยวช่วยติวเลขให้ด้วยล่ะ” นนท์พูด พลางทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ

คีรินทร์เพียงยิ้มมุมปากน้อย ๆ... ใต้กรอบแว่นนั้น ดวงตาของเขามีแววบางอย่างที่อันตรายจนคนธรรมดาอ่านไม่ออก

บรรยากาศในห้องเรียนช่วงสายอึมครึมพอสมควรเมื่อคุณครูคณิตออกไปพอดี

เสียงพูดคุยจอแจดังขึ้นทันที เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งรวมตัวเล่นเกมมือถือ บ้างก็ทายคำ บ้างก็หาเรื่องวุ่นวายตามประสาเด็กวัยรุ่น

แต่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง คีรินทร์ยังคงนั่งอ่านหนังสืออย่างสงบ

เสื้อยังเรียบร้อย แว่นยังอยู่ดี และลายมือก็ยังสวยจนเกินจำเป็นสำหรับผู้ชายธรรมดา

“นี่ มึงทำการบ้านวิชาภาษาเสร็จยัง?”

เสียงรชานนท์ดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งพิงโต๊ะของคีรินทร์อย่างไม่เกรงใจ

“เรียบร้อยแล้วครับ” คีรินทร์ตอบนิ่ง ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ

“หืม เด็กดีว่ะ”

นนท์ยิ้ม แต่ในใจกลับรู้สึกขัดใจยังไงก็ไม่รู้

ความสงบของไอ้เด็กแว่นนี่... มันดู ‘เกินไป’

“แล้วเมื่อคืนทำอะไร? แชทไปก็ไม่อ่าน ไม่ตอบ โทรก็ไม่รับ”

“อาบน้ำ กินข้าว แล้วก็นอนครับ”

น้ำเสียงยังคงนิ่ง เรียบ และเหมือนเดิม

นนท์หรี่ตา จ้องคีรินทร์อยู่ครู่หนึ่ง

“แปลกคนว่ะมึง… ไม่รู้ทำไม กูว่ามึงไม่น่าเป็นแค่เด็กเนิร์ดธรรมดา ๆ นะ”

คีรินทร์นิ่งไปเล็กน้อย

มือที่ถือปากกาหยุดเขียน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับนนท์

แววตาภายใต้แว่นนั้น — มีบางอย่างน่าขนลุกซ่อนอยู่

มันไม่ใช่สายตาของเด็กที่เคยโดนแกล้งเมื่อปีก่อน

มันคือสายตาของคนที่สามารถ “สั่งได้แม้กระทั่งชีวิต”

“ถ้าผมไม่ใช่เด็กเนิร์ดธรรมดา… แล้วคุณจะทำยังไงครับ?”

นนท์นิ่ง

“เหอะ ก็ไม่ทำไงหรอก แค่สงสัยเฉย ๆ” เขากระตุกยิ้ม “แต่มึงไม่ต้องมาทำตาแบบนั้นใส่กูเลย มันดู...น่ากลัวว่ะ”

คีรินทร์ยิ้มน้อย ๆ “ขอโทษครับ”

ก่อนที่บทสนทนาจะยืดยาว เสียงโทรศัพท์ของคีรินทร์ก็ดังขึ้น

เขาลุกออกไปนอกห้องพร้อมคำขออนุญาตเบา ๆ

นนท์แอบลอบมองมือถือคี — หน้าจอขึ้นว่า

"ลี - B7 Secure Line"

“…B7 Secure Line? อะไรของมันวะ?”

นนท์เริ่มขมวดคิ้ว ความสงสัยเริ่มทับถมในหัว

ทำไมคนอย่างคีถึงมีเบอร์แปลก ๆ แบบนั้นอยู่ในเครื่อง? แล้วหน้าตามันดูจะไม่มีเพื่อนสักคนด้วยซ้ำ

[ด้านนอกห้องเรียน – อีกด้านของคีรินทร์]

“มีอะไร?”

เสียงคีรินทร์เปลี่ยนทันที เป็นน้ำเสียงต่ำ ทุ้ม และทรงพลัง

ลีอยู่ปลายสาย พูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

“เจอคนของ ‘คู่อริ’ แฝงตัวเข้ามาในโรงเรียนแล้วครับ เจอแถวอาคารเก่า ติดกล้องวงจรไว้ตามแผน”

“ดี จัดการให้เงียบ อย่าให้ใครรู้”

“รับทราบ บอส”

คีรินทร์กดวางสาย หันกลับไปมองตึกเรียน

ดวงตาใต้แว่นสะท้อนภาพของใครบางคนที่นั่งพิงโต๊ะเขา

“…รชานนท์ นายไม่ควรอยู่ใกล้ฉันเกินไป”

เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะใส่หน้ากาก “เด็กเนิร์ด” กลับเข้าไปอีกครั้ง แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องเรียนอย่างแนบเนียน

เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้น นักเรียนในห้องเริ่มทยอยกันออกไปที่โรงอาหาร

แต่มีบางคนที่ยังไม่ลุก — คีรินทร์นั่งเรียงตัวเลขในสมุดเงียบ ๆ เหมือนทุกวัน

และรชานนท์ก็ยังไม่ไปไหน

"ไม่กินข้าว?"

"ยังไม่หิวครับ"

"มึงนี่แปลกว่ะ... แต่ก็น่ารักดี"

คีรินทร์ชะงักกับคำพูดนั้นนิดหนึ่ง ก่อนจะปรับแว่นและพยายามไม่สนใจมัน

ในใจเขารู้สึกบางอย่างแปลก ๆ เมื่อได้ยินคำว่า ‘น่ารัก’ จากปากนนท์ — คนที่เคยเอายางลบปาใส่หัวเขาเมื่อปีก่อน

"งั้นอยู่เป็นเพื่อนกูละกัน เดี๋ยวค่อยไปกิน"

“ครับ”

ทันใดนั้น—เสียงบางอย่างดังจากหน้าตึกเรียน

ปึงงง!!

เสียงเหมือนอะไรบางอย่างถูกกระแทกเข้ากับผนังแรงมาก ตามด้วยเสียงโหวกเหวก

“ไอ้เหี้ยนั่นมันเด็กนอกโรงเรียนไม่ใช่เหรอวะ?”

เสียงจากชั้นล่างดังแว่วขึ้นมา

คีรินทร์หันขวับทันที ดวงตาภายใต้แว่นเปลี่ยนเป็นแววคมกริบ

เขาลุกขึ้น คว้ากระเป๋า และพูดกับนนท์โดยไม่มองหน้า

"ผมลืมของไว้ที่ห้องพยาบาล แป๊บนึงนะครับ"

"เอ้า... เดี๋ยวดิ—"

ไม่ทันได้รั้ง คีก็เดินหายไปอย่างรวดเร็ว

[บริเวณอาคารเก่า – เขตห้ามนักเรียนเข้า]

ชายวัยรุ่นร่างใหญ่สองคนในชุดไฮสตรีทกำลังลากเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งที่สวมชุด ม.5 เหมือนกัน

เด็กคนนั้นถูกผลักเข้ากำแพงอย่างแรง มีเลือดซึมที่มุมปาก

“อย่ามาแส่เรื่องของพวกกูอีก! ถ้ายังอยากอยู่โรงเรียนนี้ต่อ”

ชายคนนั้นพูด ก่อนจะง้างมือเตรียมซัดหมัดใส่อีกฝ่าย

ปั่ก!

ทันใดนั้นเอง ร่างของชายร่างใหญ่ก็ลอยกระเด็นกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ข้างกำแพงราวกับโดนชนด้วยแรงมหาศาล

ชายอีกคนหันไปดู และยังไม่ทันได้ขยับ—เสียงรองเท้าหนังแบบนักเรียนก็กระแทกเข้าที่ท้องอย่างแม่นยำ

โครม!

คนร้ายทั้งสองลงไปนอนแน่นิ่ง ร้องครางเบา ๆ

ชายในชุดนักเรียนคนหนึ่งก้าวออกจากเงามืด

เขาใส่หน้ากากผ้าสีดำครึ่งหน้า และสวมเสื้อนักเรียนพับแขนขึ้นมาจนดูเหมือนไม่ใช่เด็กเนิร์ดธรรมดา

เขาหันไปหานักเรียนที่โดนทำร้ายก่อนหน้านั้น — ซึ่งกำลังตัวสั่นด้วยความตกใจ

“อย่าพูดกับใครเรื่องนี้” เขาเอ่ยเสียงต่ำ

“แล้วก็… ไปห้องพยาบาลซะ”

[เวลาเย็น – สนามบาสหน้าโรงเรียน]

“มึงได้ยินข่าวปะ ว่ามีคนช่วยไอ้เบียร์ตอนโดนซ้อมที่อาคารเก่า”

“ใครวะ?”

“ไม่รู้! ไอ้เบียร์บอกว่าโดนช่วยโดยใครไม่รู้ใส่หน้ากากดำ เตะทีเดียวพวกโจรปลิวเลย”

นนท์ที่นั่งดื่มน้ำอยู่ริมสนาม บีบขวดในมือเบา ๆ

‘หน้ากากดำ… เด็กนักเรียน… เตะทีเดียวปลิว?’

“ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ…”

เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเหลือบมองไปทางอาคารเรียน

และสิ่งที่เขาเห็นก็คือ...

คีรินทร์นั่งอยู่ในห้องสมุดชั้นสอง ใส่แว่น ก้มหน้ากับหนังสืออย่างไม่มีอะไรผิดปกติ

เหมือนไม่รู้แม้กระทั่งว่ามีใครโดนทำร้ายวันนี้

แต่นนท์เริ่มสงสัยขึ้นมาในใจ...

"หรือว่า… มันจะเป็นหมอนั่น?"

……………เข้ามาอ่านกันเยอะๆนะคะ🙇🏻‍♀️🙇🏻‍♀️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***