เสียงฝนตกโปรยลงบนหลังคาอาคารเรียน ลมเย็นพัดผ่านช่องหน้าต่างชั้น 5 อย่างแผ่วเบา ท้องฟ้าครึ้มคล้ายจะร้องไห้
คีรินทร์เดินเข้าโรงเรียนในชุดนักเรียนเรียบร้อยเหมือนเดิม แม้เหตุการณ์เมื่อคืนจะบ่งบอกว่าเขาควร “หายตัว” ไปอีกสักพัก
แต่เขากลับปรากฏตัว
ราวกับจะบอกบางอย่าง...
“กลับมาแล้วเหรอ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมหน้าห้อง
นนท์
เขายืนพิงผนัง แขนไขว้ก่อนอก สีหน้าราบเรียบ แต่แววตานั้นบอกชัดว่า...อารมณ์ยังไม่เย็น
“หายดีแล้วครับ” คีรินทร์ตอบเรียบๆ ไม่สบตา
“หายดีจากการ ‘ฆ่าคน’ งั้นเหรอ?”
นนท์ถาม น้ำเสียงติดแดกดัน
คีรินทร์หยุดเดิน หันกลับมาสบตาเขา
"ผมไม่เคยฆ่าคนโดยไม่จำเป็น"
"งั้นแปลว่า... ถ้าจำเป็น มึงก็ทำ?"
“…ครับ”
นนท์หัวเราะในลำคอเบาๆ "โคตรบ้าเลยว่ะ"
บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ตึงเครียดจนแม้แต่คนในห้องก็ไม่กล้าเข้ามาใกล้
คีรินทร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา
"ผมรู้ว่าคุณมีคำถามเยอะมาก… ถ้าว่าง เย็นนี้ไปกับผม"
"ไปไหน?"
"แล้วแต่คุณจะเรียก — ฐานลับก็ได้ หรือแค่… ที่ที่ผมเป็นตัวของตัวเองได้จริง ๆ"
นนท์จ้องเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า
"โอเค มึงอยากให้กูรู้ใช่มั้ย… งั้นก็จัดมา"
.
.
[เวลาเย็น— อาคารเก็บสินค้าเก่า ย่านคลองเตย]
.
รถตู้สีดำแล่นเข้ามาจอดในโกดังร้างดูไม่น่าไว้ใจ
นนท์มองรอบตัวอย่างระแวดระวัง ก่อนจะเดินตามคีรินทร์เข้าไปด้านใน
แต่ภายใน...กลับไม่ใช่โกดังโทรม ๆ
เบื้องหลังประตูเหล็กบานใหญ่ คือศูนย์ควบคุมระบบขนาดย่อมเต็มไปด้วยจอมอนิเตอร์ ห้องเซิร์ฟเวอร์ อาวุธหลากชนิด และกลุ่มคนในชุดสูทดำที่โค้งให้คีรินทร์ทันทีที่เขาก้าวเข้า
“ยินดีต้อนรับกลับครับ บอส”
นนท์เบิกตากว้าง “...เชี่ย นี่มัน…”
“ฐานย่อยครับ ไม่ใช่ฐานใหญ่” คีรินทร์พูดติดตลก แต่เสียงยังนิ่ง
"แล้วทำไมต้องให้กูมาดู?"
คีรินทร์หยุดเดิน หันมาเผชิญหน้า
"เพราะผมไม่อยากโกหกคุณอีก"
"..."
"สิ่งที่คุณเห็นเมื่อวาน มันคือแค่เศษเสี้ยวของโลกที่ผมอยู่จริง ๆ"
"มึงเป็นมาเฟียจริง ๆ ใช่มั้ย?"
"ใช่ครับ"
"...แล้วชื่อจริง?"
คีรินทร์นิ่งไปก่อนจะตอบ
"คิราล วัฒนาเวศน์"
"ชื่ออย่างกับประธานบริษัท..."
"พ่อผมเคยเป็น"
"...แล้วตอนนี้?"
"ถูกฆ่าโดยศัตรูของผม เมื่อห้าปีก่อน"
นนท์นิ่ง
เขาไม่ได้ตอบอะไรทันที เพราะในใจเต็มไปด้วยคำถามอีกเป็นร้อย
แต่สิ่งหนึ่งที่เขาเริ่มรู้คือ...
เด็กเนิร์ดที่เขาเคยแกล้งทุกวัน — มีอดีตหนักหนาเกินกว่าจะหัวเราะเยาะได้อีกต่อไป
.
.
[หลังเที่ยงคืน — บนดาดฟ้าของคอนโดคีรินทร์]
.
คีรินทร์นั่งพิงกำแพง ปล่อยสายตาไปบนฟ้าสีดำพร่างดาวขณะที่ฝนหยุดไปนานแล้ว
นนท์นั่งข้าง ๆ ถือแก้วโกโก้อุ่นที่แม่บ้านของคีจัดมาให้
บรรยากาศเงียบ งดงาม และอบอุ่นผิดจากภาพที่เคยคิดไว้
"ตอนแรกกูคิดว่ามึงแม่งน่ารำคาญอ่ะ" นนท์พูดพลางจิบโกโก้
"ผมก็คิดว่าคุณเสียงดังไป" คีรินทร์ตอบเรียบ ๆ แต่ยิ้มน้อย ๆ
"แต่ก็แปลกว่ะ...มึงดูเป็นตัวของมึงดีตอนแบบนี้"
"แล้วปกติผมไม่เป็นเหรอครับ?"
"ก็...มึงปลอมไง ไอ้คีรินทร์ เด็กเนิร์ดจอมเชื่อง" นนท์หัวเราะเบา ๆ "แต่ไอ้คิราล Vulture เนี่ย...แม่งดิบดีนะ"
คีรินทร์หันมองเขาช้า ๆ
แววตาของทั้งสองสบกันแค่ชั่ววินาทีเดียว แต่เหมือนเวลาหยุดไปนานกว่านั้นมาก
"...แล้วคุณกลัวผมมั้ยครับ?"
"...ไม่รู้ว่ะ"
"แต่ถ้าเป็นคนอื่น เค้าคงหนีไปแล้ว"
นนท์ไม่ตอบ เขาเพียงแค่นั่งเงียบ มองท้องฟ้า แล้วพูดเบา ๆ
"กูคงบ้านิด ๆ ที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้"
"ขอบคุณครับ"
"แต่ถ้ามึงหักหลังกูนะ..."
"คุณก็จะยิงผมเหรอครับ?"
"ไม่หรอก..."
นนท์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระซิบ
“กูจะทำให้มึงรักกูแล้วค่อยทิ้ง”
คีรินทร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ตั้งใจ
"นั่นอันตรายกว่าปืนอีกนะครับ"
.
.
[เช้าวันต่อมา — โรงเรียน]
.
ข่าวลือแปลก ๆ เริ่มแพร่กระจาย
มีคนเห็นนักเรียนชุดดำแฝงตัวเข้ามาในโรงเรียน
มีครูคนหนึ่งหายตัวไปโดยไม่มีคำอธิบาย
มีรอยเลือดจาง ๆ ที่ห้องเก็บของชั้นใต้ดิน
แต่ไม่มีใครกล้าพูดตรง ๆ
เพราะทุกคนรู้ดี…
โรงเรียนนี้ มี "ใครบางคน" คอยควบคุมมันอยู่ในเงามืด
รชานนท์มองหน้าคีรินทร์ที่นั่งข้างเขา
ตอนนี้ เขายังไม่เข้าใจทุกอย่าง
แต่เขารู้...
“หัวใจของตัวเอง...เริ่มขยับเข้าหาคนตรงหน้าไปทีละนิด”
โปรดติดตามตอนต่อไป..ฝากกดไลค์ด้วยนะค๊าาา🙇🏼♀️
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments