ยังไม่ทันจะตั้งตัว เสียงโต๊ะล้มอีกชุดหนึ่งก็ดังตามมา ร่างอีกสองคนที่มาด้วยกันถูกชายปริศนาสวมหมวกกันน็อกสีดำรวบตัวจากด้านหลัง รัดคอด้วยแขนเสื้อของยูนิฟอร์ม จนสลบไปในไม่กี่วินาที
คนในร้านกรี๊ดแตก บ้างรีบวิ่งหนี บ้างเปิดมือถือถ่ายคลิป
คีรินทร์เดินเข้าไปหาชายสักงูที่พยายามยันตัวขึ้น
เขากระชากคอเสื้ออีกฝ่าย กระซิบเสียงเบาราวกับลมพัดข้างหู
“กล้าดี...ที่มาทักฉันในที่สาธารณะ แสดงว่าพวกนายเริ่มสิ้นหวังแล้วสินะ?”
ชายคนนั้นหอบหายใจ ริมฝีปากมีเลือดซิบ “แก... ไอ้ Vulture”
นนท์ที่ยืนอึ้งอยู่ข้างหลัง—ชะงักไปกับคำพูดนั้น
“Vulture…”
คีรินทร์ปล่อยชายคนนั้นลงกับพื้นราวกับขยะแขยง แล้วหันไปพยักหน้าให้ชายใส่หมวกกันน็อก
“พาไป”
ชายทั้งสามถูกลากออกหลังร้านไปอย่างเงียบเชียบ
คีรินทร์หันกลับมา เห็นนนท์ยืนนิ่งเหมือนยังประมวลผลไม่เสร็จ
“…เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ?” นนท์ถามเสียงแผ่ว
คีรินทร์ถอนหายใจ
เขาอยากหลีกเลี่ยงมันให้ได้นานกว่านี้
แต่ดูเหมือน "เกม" จะเริ่มเร็วกว่าที่คิด
“นายอยากได้คำตอบเหรอ?” คีรินทร์ถามกลับ ดวงตาไร้ซึ่งรอยยิ้ม
“แน่นอนสิวะ! มึงเป็นใครกันแน่?”
คีรินทร์เงียบ
ก่อนจะตอบ...
“คนที่นายไม่ควรเข้าใกล้”
[คืนนั้น - คอนโดหรูใจกลางกรุงเทพฯ]
.
.
.
เสียงน้ำฝักบัวกระทบพื้นกระเบื้องเบา ๆ กลบความเงียบในห้อง
คีรินทร์ยืนอยู่หน้ากระจก สวมเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบ มือเช็ดแว่นตา
สายตาสะท้อนในกระจก — ไม่ใช่สายตาของเด็กนักเรียนอีกต่อไป
มันคือสายตาของ "ผู้นำ"
เขาหยิบมือถือขึ้นมา โทรหาลี
“ข่าวลือกระจายไปถึงไหนแล้ว?”
เสียงปลายสายตอบกลับ “มีคลิปหลุดในโซเชียล แต่ทีมไอทีของเรากำลังเก็บกวาดอยู่ ไม่เกินคืนนี้น่าจะควบคุมได้หมด”
“ดี แล้วเรื่องนนท์?”
“…เขาเริ่มสงสัยแล้วครับบอส”
คีรินทร์นิ่งไป
“…ให้คนตามห่าง ๆ อย่าเข้าใกล้”
“แน่ใจเหรอครับ? ถ้าเขารู้เรื่องมากกว่านี้…”
“ฉันรู้” คีรินทร์พูดเสียงเบา “แต่เขา...ไม่เหมือนคนอื่น”
[วันต่อมา-โรงเรียน]
.
.
.
รชานนท์เดินเข้าห้องเรียนสายกว่าปกติ
ใต้ตาดูคล้ำเล็กน้อย เหมือนค้างคืนนอนไม่หลับ
พอเขาเดินผ่านโต๊ะคีรินทร์ ก็พบว่า…มันว่างเปล่า
“ไอ้คีล่ะ?” เขาถามเพื่อนร่วมห้อง
“วันนี้ไม่มา บอกครูว่าป่วยน่ะ” เพื่อนคนหนึ่งตอบ
รชานนท์กำหมัดแน่น
ไอ้บ้านั่น...หนีเขาอีกแล้ว
ช่วงบ่าย เขาตัดสินใจแอบขึ้นไปชั้นดาดฟ้า ซึ่งเป็นจุดที่เขารู้ว่า “คีรินทร์ตัวจริง” ชอบขึ้นมานั่งเวลาอยากอยู่คนเดียว
แต่วันนี้ไม่มีใคร
นอกจาก…
แฟ้มหนาหนึ่งเล่มที่วางอยู่บนโต๊ะหินอ่อนกลางดาดฟ้า
เขาเดินเข้าไปใกล้ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิด
ภายในคือภาพถ่ายหลายใบ
ภาพชายชุดดำที่เจอในร้านราเมน
ภาพจากกล้องวงจรปิดโรงเรียน
รายชื่อนักเรียนบางคน — พร้อมคำว่า “สายลับ”
แต่สิ่งที่ทำให้เขาชะงัก...คือหน้าสุดท้าย
ภาพของเขาเอง—รชานนท์ ศิริวงศ์ทัต
พร้อมโน้ตสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือคีรินทร์
"เขาไว้ใจยาก แต่...ฉันไม่อยากให้เขาเป็นศัตรู"
หัวใจนนท์เต้นโครมคราม
ไม่ใช่เพราะกลัว — แต่เพราะรู้ว่า…
ไอ้คนที่เขาแกล้งมาตลอดสองปี
...มันไม่ใช่แค่ “เด็กเนิร์ด” แล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป ฝากกดไลค์ด้วยนะค๊าาา🙇🏼♀️
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments