บรรยากาศภายในโรงเรียนซีนอนกลับเข้าสู่ความ “ปกติ” อย่างแปลกประหลาดในวันถัดมา
ไม่มีข่าวการหายตัวของครู ไม่มีใครเอ่ยถึงรอยเลือด
แต่ทุกคนรู้สึกได้…ถึงบางอย่างที่ผิดไป
โดยเฉพาะ ห้อง ม.5/1
.
“มึงเห็นข่าวในกรุ๊ปป่ะ?” เพื่อนคนหนึ่งกระซิบขณะคาบเรียนยังไม่เริ่ม
“เรื่องอะไร?” รชานนท์ถามกลับเสียงเบา
“ไอ้เบียร์มันโดนย้ายโรงเรียนอ่ะเว้ย เห็นว่าผู้ปกครองมาเซ็นเอกสารกลางดึกเลยนะเว้ย แล้วก็เหมือนจะโดนขู่ด้วย”
นนท์นิ่งไปชั่วครู่
สายตาเขาเหลือบไปมองคนที่นั่งข้าง ๆ อย่าง “คีรินทร์”
ซึ่งยังคงอ่านหนังสือเรียนตามปกติ — แต่...ปกติ “เกินไป”
“มึง...เกี่ยวป่ะ?” นนท์ถามกระซิบ
“ผมเปล่าทำอะไรนะครับ”
คีรินทร์พูดโดยไม่ละสายตาจากหนังสือ
“กูก็ไม่ได้บอกว่ามึงทำนะเว้ย”
นนท์ยักคิ้ว “แต่ถ้าทำก็คงไม่แปลก...ใช่มั้ย Vulture?”
คีรินทร์หลุดหัวเราะเบา ๆ พลางปรับแว่นให้เข้าที่
“คุณเริ่มใช้ชื่อผมคล่องขึ้นแล้วนะครับ”
.
ก่อนที่การแหย่กันจะยืดเยื้อไปมากกว่านั้น
ครูประจำชั้นเดินเข้ามาพร้อมเอกสารชุดใหญ่ในมือ
“เด็ก ๆ วันนี้จะมีการทดสอบย่อยแบบจับกลุ่มนะ ใครที่ไม่ได้มาเมื่อวาน...จะถูกจัดกลุ่มให้ใหม่”
เสียงถอนหายใจระงมทั้งห้อง
“รชานนท์ นายจับคู่กับคีรินทร์ละกันนะ ไม่ต้องเปลี่ยนกลุ่ม”
“…เฮ้อ” นนท์แกล้งถอนหายใจ
“กรรมติดจรวดจริง ๆ นะ”
คีรินทร์ยิ้มบาง ๆ
“แต่ผมไม่ใช่กรรมครับ”
“อ้าวเหรอ แล้วมึงคืออะไร?”
“...ภัยหลอกลวงที่นายเผลอไว้ใจ”
.
.
.
[เย็นวันเดียวกัน—อาคารกิจกรรมเก่า โรงเรียนซีนอน]
.
.
การทดสอบ “จับคู่ค้นหาข้อมูล” ทำให้นักเรียนแต่ละกลุ่มต้องกระจายกันไปทั่วโรงเรียนเพื่อหาคำใบ้
รชานนท์กับคีรินทร์เดินมาตามทางเดินอันเงียบสงบของอาคารกิจกรรมที่แทบไม่มีใครใช้แล้ว
“กูว่ามันแปลก ๆ ว่ะ…” นนท์บ่นขณะเดิน
“ตรงไหนครับ?”
“ตั้งแต่เริ่มกิจกรรมเลย ทั้งที่พวกนี้ขี้เกียจจะตาย ยังจะให้นร.วิ่งทั่วโรงเรียนแบบนี้?”
“หรือไม่ก็อาจจะมี ‘คน’ ใช้โอกาสนี้ในการซ่อนอะไรบางอย่างในโรงเรียน”
“เชี่ย...มึงคิดลึกฉิบหาย”
“ไม่ใช่แค่คิดหรอกครับ” คีรินทร์พูดพลางชะลอฝีเท้า
มือเขายกขึ้นแตะแว่นเบา ๆ
จากเลนส์ธรรมดา เปลี่ยนเป็น “เลนส์ความร้อน” แบบพิเศษทันที
“ที่ชั้นสาม...มีคนแฝงตัวอยู่”
“แฝงตัว?”
“ใช่ครับ ไม่ใช่นักเรียน ไม่ใช่ครู”
“งั้น—”
ปัง!!
เสียงปืนดังขึ้นกะทันหันจากชั้นบน!
“หมอบ!!” คีรินทร์กระชากแขนนนท์ลงกับพื้นโดยไม่ลังเล
กระสุนเจาะผนังข้างตัวพวกเขาแทบจะพร้อมกัน!
นนท์หัวใจเต้นกระหน่ำ เขาไม่คิดเลยว่าการ “เล่นเกมจับคู่” จะกลายเป็นศึกสนามรบ
คีรินทร์ควักปืนพกขนาดเล็กออกจากข้อเท้าอย่างคล่องแคล่ว แล้วมองไปที่ทางขึ้นบันได
“สองคน สไนเปอร์ 1, ล่อเป้า 1”
“จะทำไง?” นนท์ถามเสียงสั่น
“คุณต้องหนีไปก่อน”
“มึงพูดบ้าอะไร กูไม่ทิ้งมึงไว้!”
คีรินทร์หันมามองเขา ดวงตาคมกริบสะท้อนความจริงใจแบบไม่ปรุงแต่ง
“…งั้นก็อย่าขวางผม”
จากนั้นร่างของคีรินทร์ก็พุ่งออกไปด้านข้าง สไลด์ตัวเข้าแนวกำบังพร้อมยิงตอบโต้!
เสียงปืนดังสะท้อนทั่วอาคาร
รชานนท์ไม่ได้หนี — เขาวิ่งหาที่ซ่อนอีกฝั่ง พร้อมโทรศัพท์มือถือที่เขาแอบกดส่งพิกัดให้กับตำรวจ...และกับคนอีกกลุ่มหนึ่ง
“ไอ้คี กูไม่รู้ว่ามึงเป็นใครอีกแล้ว”
“แต่ตอนนี้ กูแค่ไม่อยากให้มึงเป็นศพ”
.
.
[15นาทีต่อมา—ถูกปิดล้อมโดยทีมvultureเเละตำรวจ]
.
เสียงปืนสงบลง ศัตรูถูกควบคุมตัว
แม้พยายามฆ่าตัวตายแต่ก็ถูกหยุดไว้ทัน
เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย ร่างของคีรินทร์ที่บาดเจ็บเล็กน้อยถูกหามออกมาจากแนวกำแพง
นนท์วิ่งเข้าไปหาทันที
“คี! มึงเป็นไงบ้าง!”
“ไม่ตายครับ” เขาพูดพลางยิ้มบาง ๆ แม้เลือดจะไหลจากหน้าผาก
“ใครบอกให้มึงเล่นฮีโร่วะ ไอ้บ้า...”
“ผมไม่อยากให้คุณโดนยิง”
“…ไอ้โง่เอ๊ย”
นนท์พูดไม่ออก
แต่เขากลับจับมือของคีรินทร์แน่น
แน่นจนฝ่ายนั้นตกใจ
“กูไม่รู้แล้วว่ามึงเป็นใคร หรือมีอะไรอีกที่ยังไม่บอกกู”
“แต่ถ้ามึงจะสู้…กูจะยืนข้างมึง”
“แม้จะเสี่ยงโดนยิงอีก?”
“…ก็แค่ไม่ตายก็พอ”
คีรินทร์หลุดหัวเราะเบา ๆ
“คุณนี่...น่ากลัวยิ่งกว่าศัตรูผมอีก”
.
.
[เงามืดอีกฝั่งของเมือง]
.
ห้องประชุมใต้ดินแห่งหนึ่งสว่างด้วยจอภาพนับสิบ
ชายในสูทเทาดำลูบเคราเบา ๆ ก่อนจะพูด
“Vulture…เริ่มเปิดไพ่แล้วสินะ”
“แต่พวกมันลืมไป...ว่าโรงเรียนแห่งนี้ ไม่ได้มี ‘หมาป่า’ แค่ตัวเดียว”
กล้องในจอหนึ่งแสดงภาพห้องเรียน ม.5/1
และนักเรียนชายคนหนึ่ง — ที่ไม่มีใครเคยสงสัย
เขาเงียบ...มองต่ำ...สอบได้กลาง ๆ
แต่ในภาพ...
เขาใส่หูฟังข้างเดียว และพูดเบา ๆ
“เป้าหมายเริ่มไว้ใจเด็กแสบคนนั้นแล้ว”
“ขั้นตอนต่อไป: แยกสองคนนี้ให้ได้”
โปรดติดตามตอนต่อไป..ฝากกดไลค์ด้วยนะค๊าาา🙇🏼♀️
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Girl lạnh lùng
แอด คุณปลุกความอยากรู้สึกในผู้อ่านเราขึ้นมามากขึ้น
2025-07-13
1