ในวันที่เธอไม่อยู่

ตอนที่ 1: วันแรกของความรัก

⸻

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเบาๆ ในเช้าวันจันทร์ พริม นักศึกษาสาวชั้นปีที่ 2 คณะนิเทศศาสตร์ ยกมือขึ้นลูบตาเบาๆ ก่อนจะลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้า วันธรรมดาที่เหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษ แต่ใครจะรู้ว่าในวันธรรมดานี้เอง… เธอกำลังจะได้พบกับใครบางคน ที่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล

⸻

“เอ้า! พริม รีบๆ หน่อย! เดี๋ยวอาจารย์จะเช็คชื่อแล้ว!” เสียงของฟาง เพื่อนสนิทตะโกนจากหน้าประตูห้องเรียน

พริมรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากหอ หอบหายใจแทบไม่ทันจนถึงห้องเรียน และทันทีที่ก้าวเข้าไป เสียงอาจารย์ก็ดังขึ้นพอดี

“มาแล้วเหรอคุณพริม เชิญนั่ง”

พริมยิ้มแหย ๆ แล้วรีบเดินไปนั่งข้างฟาง ซึ่งแอบส่งสายตาแบบ “รอดตัวไปนะ” มาให้

ขณะกำลังตั้งใจเรียน พริมก็หันไปมองที่โต๊ะมุมห้อง และนั่นเอง… สายตาของเธอก็สบกับเขา “คิริน” รุ่นพี่ปี 3 คณะเดียวกัน ที่ขึ้นชื่อเรื่องความนิ่ง เย็นชา และไม่ค่อยสุงสิงกับใคร

พริมเคยได้ยินเรื่องของเขา—ลูกคนเดียวของครอบครัวใหญ่ เป็นคนไม่ชอบพูด แต่เก่งทุกอย่าง ทั้งเรียน กีฬา และดนตรี และแน่นอน… หล่อจนสาวทั้งคณะจับตามอง

แต่ไม่รู้ทำไม สายตาของเขาในตอนนั้น กลับทำให้ใจพริมเต้นแรงกว่าปกติ มันเหมือนกับว่า… เขากำลังมองเธออยู่จริงๆ

⸻

“แก ๆ วันนี้พี่คิรินอยู่กลุ่มพี่เลี้ยงกิจกรรมรับน้องด้วยนะ!” ฟางพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นหลังเลิกเรียน

“หือ แล้วไงอะ?” พริมถามอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่ใบหน้าเธอแดงขึ้นเล็กน้อย

“อย่ามาทำซึน! เมื่อกี้ก็แอบมองเขาอยู่นะ ฉันเห็น!” ฟางแซว

“บ้าเหรอ!” พริมผลักไหล่เพื่อนเบาๆ พลางหัวเราะกลบเกลื่อน

⸻

ช่วงเย็น พริมกับเพื่อนปี 2 ต้องไปช่วยเตรียมงานรับน้อง เมื่อถึงลานกิจกรรม พริมถูกจับไปดูแลอุปกรณ์เวที เธอแบกกล่องใบใหญ่ไปตั้งไว้ข้างๆ เสา จังหวะนั้นเอง เธอสะดุดกับสายไฟที่ลากบนพื้นจนล้ม กล่องในมือหล่นกระจาย

“โอ๊ย…” พริมกัดปากแน่นเมื่อข้อเท้าเริ่มปวด

“เธอเป็นอะไรไหม?” เสียงทุ้มเย็นๆ ดังขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง… คิรินกำลังยื่นมือมาหาเธอ

“พะ…พี่คิริน…”

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” เขาถามเสียงเรียบ แต่แววตาดูเป็นห่วง

พริมส่ายหน้าเบาๆ แต่ก็ยอมให้เขาพยุงขึ้นมา

“เดินไม่ไหวก็พักก่อน เดี๋ยวฉันช่วยเก็บของเอง”

คำพูดสั้นๆ ของเขาเหมือนแทรกเข้ามาในหัวใจของเธอ พี่เขาอาจจะไม่ได้ยิ้มหวาน พูดเก่ง หรือเจ้าชู้เหมือนคนอื่น… แต่เขาอบอุ่นในแบบที่ทำให้หัวใจเธอสั่น

ในค่ำคืนนั้น หลังจากงานเลิก พริมยืนมองพระจันทร์แล้วเผลอยิ้มออกมา

…ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรง… แค่เพราะสายตาของใครบางคนลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของพริมเบา ๆ ขณะที่เธอยืนพิงราวระเบียงบนดาดฟ้าหอพัก ดวงจันทร์คืนนี้กลมโตและสว่างจนน่าแปลกใจ หรืออาจเพราะหัวใจของเธอกำลังสว่างไสวเช่นกัน…

มือของเธอลูบเบา ๆ ตรงข้อเท้าที่เคล็ด แม้จะยังปวดอยู่บ้าง แต่สิ่งที่ฝังแน่นยิ่งกว่าคือสัมผัสจากมือของเขาเมื่อเย็นนี้ อ่อนโยน ไม่รีบร้อน แต่มั่นคงจนน่าประหลาดใจ

เสียงแจ้งเตือน “ติ๊ง!” ดังจากโทรศัพท์ พริมหยิบขึ้นมาดู

ข้อความใหม่จาก: KIRIN

“เดินไหวหรือยัง”

ดวงตาพริมเบิกเล็กน้อย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาได้เบอร์เธอไปตอนไหน

“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ :)”

พิมพ์ตอบไปทั้งที่หัวใจเต้นตุ้บตั้บ มือไม้เกือบสั่น พอส่งข้อความเสร็จก็รีบปิดหน้าจอราวกับกลัวว่าจะเผลอยิ้มออกมาดังๆ

ไม่ถึงนาที ข้อความใหม่ก็มาถึง

“อย่าลืมพักผ่อน”

แค่ข้อความสั้น ๆ ไม่ถึงสิบคำ แต่กลับทำให้พริมยืนยิ้มอยู่คนเดียวได้นานนับนาที…

⸻

คืนนั้น… พริมหลับไปพร้อมรอยยิ้ม และชื่อของเขาในหัวใจ

แม้เธอจะไม่รู้เลยว่า การพบกันในวันนี้

…จะกลายเป็นบทเริ่มต้นของเรื่องราวความรัก

ที่ทั้งหวาน และเจ็บปวดยิ่งกว่าที่เธอเคยจินตนาการไว้เช้าวันจันทร์ที่อากาศปลอดโปร่ง ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนปกคลุมเหนือมหาวิทยาลัยอย่างสงบ พริมก้าวลงจากรถสองแถวหน้า ม. พร้อมเสียงถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเห็นเวลาในมือถือที่ขยับใกล้เข้างานเรียนทุกที

“แย่แล้ว…ต้องรีบขึ้นตึก!”

เธอวิ่งไปยังคณะด้วยความรีบร้อน เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นคอนกรีตจังหวะเร็ว มือหนึ่งจับกระเป๋าสะพาย อีกมือโบกให้ฟาง เพื่อนสนิทที่ยืนรอหน้าอาคาร

“พริม! ทางนี้!” ฟางเรียก

ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องเรียนทันเวลา และในช่วงนาทีที่อาจารย์หันหลังเขียนกระดาน พริมก็แอบถอนหายใจโล่งอก ก่อนหันไปสบตากับใครบางคน…

เขานั่งอยู่ริมหน้าต่าง โต๊ะมุมห้องที่มีแสงแดดอ่อนสาดเข้ามา แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีที่สายตาสบกัน พริมกลับรู้สึกเหมือนหัวใจเธอหยุดเต้นชั่วขณะ

คิริน—ชายหนุ่มที่เธอได้ยินชื่อเสียงมาก่อนจากรุ่นพี่หลายคน

เขาไม่เคยพูดมาก ไม่เคยเข้ากลุ่มแซวรุ่นน้อง ไม่เคยแสดงตัวว่าโดดเด่น

แต่กลับสะดุดตาอย่างประหลาด

อาจเพราะท่าทีสงบนิ่ง หรือสายตาลึกซึ้งที่เหมือนอ่านใจคนได้

เขามองออกนอกหน้าต่างเงียบ ๆ เหมือนไม่สนใจโลก

แต่ก็หันมาสบตาเธอ… ตรง ๆ

เพียงแค่หนึ่งวินาทีนั้น

มันกลับตราตรึงในความคิดของพริมไปทั้งวัน

⸻

เย็นวันเดียวกัน

บริเวณลานกิจกรรมหลังอาคารคณะ มีการเตรียมสถานที่สำหรับงานรับน้อง

พริมในฐานะพี่ปีสอง จำใจต้องมาเป็นเวรเวที ทั้งที่ไม่ถนัดงานแรงเลยสักนิด

แต่เพราะเธอจับสลากได้หมายเลข “เวที-1” จึงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

“เอาของพวกนี้ไปวางข้างเสาให้หน่อยนะพริม”

เสียงพี่ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขณะยกกล่องกลม ๆ ที่ดูหนักพอตัวมาวางตรงหน้า

พริมพยักหน้า ย่อตัวลงหยิบกล่องด้วยท่าทางระวัง

แต่ยังไม่ทันจะเดินพ้นระยะหนึ่งเมตร เธอก็สะดุดเข้ากับสายไฟเส้นเล็กที่วางพาดอยู่กับพื้น

ตุบ!

เสียงกล่องตกพื้นดังพร้อมกับร่างของพริมที่ล้มลง ข้อเท้าบิดเล็กน้อย

ความเจ็บแปลบแล่นขึ้นมาทันที

“โอ๊ย…!”

ก่อนที่เธอจะขยับตัวอะไร เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นใกล้หู

“เป็นอะไรรึเปล่า?”

พริมเงยหน้าขึ้น แล้วต้องเบิกตากว้าง…

คิรินนั่นเอง เขาย่อตัวลงข้าง ๆ พร้อมมองข้อเท้าของเธอด้วยสายตาจริงจัง

“นิดหน่อยค่ะ หนูซุ่มซ่ามเอง” พริมรีบตอบทั้งที่ยังเจ็บอยู่

“เดินไม่ไหวใช่ไหม เดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้องพยาบาล”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูเดินเอง…”

ไม่ทันจบประโยค คิรินก็ลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้เธอจับ

น้ำเสียงและสีหน้าของเขาไม่ได้บังคับ แต่มั่นคงจนเธอปฏิเสธไม่ได้

มือของเธอสั่นเล็กน้อยตอนที่แตะมือเขา

มันอุ่น… มั่นคง… และแปลก

เธอไม่เคยรู้สึกปลอดภัยจากการสัมผัสของใครมาก่อนแบบนี้

⸻

หลังจากส่งพริมถึงเก้าอี้ริมสนามและให้เจ้าหน้าที่พยาบาลดูแล คิรินก็เดินกลับไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่ม

เขาเงียบเหมือนเดิม… แต่ในความเงียบนั้นกลับทำให้หัวใจของพริมเต้นดังไม่หยุด

‘เขาคงเป็นแบบนี้กับทุกคน…ใช่ไหม?’

เธอถามตัวเองในใจ

แต่ก็ยังอดยิ้มออกมาไม่ได้อยู่ดี

⸻

ค่ำคืนนั้น

พริมเดินขึ้นดาดฟ้าของหอพักหญิงตามนิสัยประจำเวลาต้องการระบายอารมณ์

เธอชอบมองพระจันทร์ ชอบความเงียบ

แต่น่าแปลก…วันนี้มันไม่เงียบเลย

เพราะเสียงหัวใจของเธอ… กำลังดังมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดภาพกลุ่มจากงานรับน้องวันนี้

มองหาใบหน้าของเขาในหมู่พี่ ๆ และเมื่อเลื่อนไปเจอ ก็เผลอกดซูมอย่างไม่รู้ตัว

“เฮ้อ… เป็นบ้าอะไรเนี่ยพริม” เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ แล้วหัวเราะออกมา

‘แต่ก็นะ… ก็แค่พี่คณะปี 3 คนหนึ่ง จะไปคิดมากทำไม’

ขณะที่วางโทรศัพท์ เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

เธอมองจอด้วยความงุนงง… ชื่อที่ปรากฏทำให้เธอใจสั่นวูบ

KIRIN: เดินไหวหรือยัง

เธอไม่รู้ว่าเขาได้เบอร์เธอมาจากไหน

แต่ก็ไม่อยากถาม เพราะในวินาทีนั้น มันช่างเป็นข้อความที่…อบอุ่น

PRIM: ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ :)

เธอกำลังจะเก็บโทรศัพท์ แต่แล้วมันก็แจ้งเตือนอีกครั้ง

KIRIN: อย่าลืมพักผ่อน

เธอมองจอนิ่งไปหลายวินาที แล้วจึงวางโทรศัพท์ลงบนตัก

ใบหน้าที่ร้อนผ่าวไม่ได้มาจากอากาศ แต่จากบางอย่างที่เกิดขึ้นในหัวใจ

คืนนี้ พระจันทร์ดวงเดิม แต่ใจของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

เช้าวันจันทร์ที่อากาศปลอดโปร่ง ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนปกคลุมเหนือมหาวิทยาลัยอย่างสงบ พริมก้าวลงจากรถสองแถวหน้า ม. พร้อมเสียงถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเห็นเวลาในมือถือที่ขยับใกล้เข้างานเรียนทุกที