เสียงฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าสีเทาเข้มดูเหมือนจะซ้ำเติมหัวใจของพริมให้หนักยิ่งขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ สายลมเย็นที่พัดมากระทบใบหน้า เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเย็นนั้นเลยแม้แต่น้อย เพราะหัวใจของเธอชาหนาวจนแทบไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว…
“ทำไมเขาถึงอยู่กับผู้หญิงคนนั้น…”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นคือใคร…”
คำถามผุดขึ้นมาในหัวของพริมซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากที่เธอเห็นคิรินเดินออกมาจากร้านกาแฟเล็ก ๆ ใกล้สำนักงาน พร้อมกับหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวคนนั้นเอื้อมมือไปแตะไหล่ของคิรินเบา ๆ แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน มันเป็นภาพที่ไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ เพราะทุกอย่างชัดเจนเกินไป
หัวใจของพริมเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก
⸻
สองวันก่อนหน้า
พริมรู้สึกได้ว่าคิรินเริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาเงียบลง ตอบแชทเธอสั้นลง และใช้คำพูดที่ดูห่างเหินมากขึ้น แม้แต่สายตาของเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“เราไม่ได้คุยกันเหมือนก่อนหน้านี้แล้วนะคิริน”
“เธอคิดมากไปเองหรือเปล่า” เขาตอบพร้อมถอนหายใจเบา ๆ
“หรือเพราะ…มีใครอีกคน?”
คิรินนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไม่ตอบคำถามนั้น และเธอก็ไม่อยากถามย้ำอีก พริมเลือกที่จะเชื่อใจเขา เธอไม่ต้องการเป็นผู้หญิงที่จ้องจับผิด และเธอไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์นี้จบลงด้วยความไม่ไว้ใจ
แต่เธอไม่คิดเลยว่าสิ่งที่กลัว…จะกลายเป็นความจริงในเวลาอันสั้น
⸻
กลับมาปัจจุบัน
พริมเดินตามหลังคิรินและผู้หญิงคนนั้นไปอย่างช้า ๆ ไม่ได้ตั้งใจจะแอบตาม แต่ขาเธอกลับก้าวไปเองอย่างอัตโนมัติ พวกเขาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถ แล้วหญิงสาวคนนั้นก็เปิดประตูรถ ก่อนจะหันกลับมาพูดอะไรบางอย่างกับคิริน…เขายิ้ม และเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอเบา ๆ
รอยยิ้มนั้นไม่ใช่รอยยิ้มที่เขาเคยมีให้พริมอีกต่อไปแล้ว
น้ำตาที่เก็บกลั้นไว้ไหลอาบแก้มของเธออย่างไม่อาจห้ามได้ พริมรีบหันหลังกลับ เดินหนีออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ราวกับการหนีความจริงจะช่วยเยียวยาหัวใจที่เจ็บปวดนี้ได้
⸻
คืนนั้น เธอนอนไม่หลับเลยแม้แต่นาทีเดียว ความรู้สึกอึดอัดตีวนอยู่ในอก ความไม่แน่ใจ ความเสียใจ และความกลัวที่จะแพ้ให้กับผู้หญิงคนนั้น
เช้าวันต่อมา เธอเปิดโทรศัพท์แล้วพิมพ์ข้อความถึงคิริน
“เมื่อคืนฉันเห็นเธออยู่กับผู้หญิงคนนั้น”
เธอลบทิ้ง…พิมพ์ใหม่
“ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่เธอดูมีความหมายกับเธอมาก”
ลบทิ้งอีกครั้ง…
“ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด ช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม”
สุดท้ายเธอไม่ได้ส่งข้อความไหนเลย ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้ววางมันไว้ข้างตัว ความกลัวที่จะได้รู้ความจริงนั้นมากเกินกว่าที่เธอจะรับมือไหว
⸻
จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนสายของวันนั้น
พริมเดินไปเปิดประตู ก่อนจะพบกับคิรินยืนอยู่ตรงหน้า
“ขอเข้าไปคุยหน่อยได้ไหม”
สีหน้าเขาดูเครียด และเต็มไปด้วยความกังวล พริมหลีกทางให้เขาเข้ามาอย่างเงียบ ๆ เธอไม่พูดอะไร แค่เดินไปนั่งบนโซฟา ปล่อยให้เขาเริ่มก่อน
“ผู้หญิงคนนั้น…ชื่อมายด์ เป็นเพื่อนเก่าสมัยมัธยม”
“แล้วทำไมเธอต้องลูบหัวเขา แล้วหัวเราะกันเหมือนคนมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่าง?”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับมายด์เลย เราแค่บังเอิญเจอกัน แล้วเขาเล่าเรื่องตลกตอนเรียน ฉันก็เลย—”
“แล้วทำไมต้องโกหกว่ามีประชุม?”
คิรินเงียบ
ความเงียบนั้นคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด
“เธออาจไม่ได้มีอะไรกับเขา…แต่เธอก็เลือกที่จะปิดบังฉัน”
“ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด”
“แต่นี่มันชัดเจนเกินไปที่จะเข้าใจผิด…”
น้ำเสียงของพริมสั่น และน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“ฉันเหนื่อยกับการพยายามเชื่อใจเธออยู่คนเดียว คิริน”
คิรินเดินเข้ามาใกล้ เธอก้าวถอยหลัง
“อย่า…อย่าเพิ่งพูดอะไรทั้งนั้น”
“พริม…”
“ให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักนะ ฉันต้องการเวลา”
คิรินยืนนิ่ง ก่อนพยักหน้าช้า ๆ แล้วเดินจากไป โดยไม่พูดอะไรอีก
⸻
หลายวันผ่านไป
พริมพยายามทำทุกอย่างให้ชีวิตกลับมาเหมือนเดิม แต่ในหัวของเธอกลับเต็มไปด้วยคำถาม เธอควรให้อภัยเขาไหม? หรือควรจะจบทุกอย่างตรงนี้?
ในขณะเดียวกัน คิรินก็เงียบไป ไม่ติดต่อมาเลยแม้แต่ข้อความเดียว
ในวันที่เธอเจ็บ…เขากลับหายไปอีกครั้ง
⸻
และแล้ววันหนึ่ง เขาก็กลับมา
เสียงเคาะประตูห้องอีกครั้งในค่ำคืนที่เงียบสงบ พริมเปิดประตูออกช้า ๆ แล้วพบว่าคิรินยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับดอกไม้ช่อเล็กในมือ และแววตาที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ
“ฉันขอโทษจริง ๆ พริม…ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะจัดการความรู้สึกของตัวเองยังไง”
พริมมองเขานิ่ง น้ำตาเอ่อคลอเบ้าอีกครั้ง
“แล้วตอนนี้เธอรู้รึยังว่าควรจะทำยังไง?”
คิรินพยักหน้า
“รู้แล้ว…ว่าฉันไม่ควรปล่อยมือเธออีก”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
Comments
Decapitator
โลกในนิยายยังอยู่ในใจอยู่เลย
2025-07-01
0