สุดที่รักของแสนซน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งติดกันตามจังหวะที่แสนซนคุ้นเคย
“คุณหนูขา ตื่นได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะไปเรียนสายนะคะ!”
เสียงแม่บ้านดังลอดประตูเข้ามา พร้อมเสียงฝนที่ตกปรอย ๆ เบา ๆ ด้านนอกหน้าต่าง
แสนซนที่นอนกอดตุ๊กตาแน่นเหมือนเด็กไม่ยอมโตพลิกตัวครางในลำคอ
หมอนนุ่มเกินไป อากาศในห้องเย็นเกินไป และใจของเธอก็ยังติดอยู่กับความฝันเมื่อคืน
แต่แล้วเสียงแม่บ้านก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้มีเสียงฝีเท้าหนักขึ้นนิดหน่อยเหมือนกำลังจะเปิดประตูเข้ามาจริง ๆ
“คุณผู้หญิงเรียกให้ลงไปกินข้าวด้วยกันค่ะ!”
“…โอเคค่ะ ตื่นแล้วก็ได้…” แสนซนบ่นพึมพำก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง
เมื่อเธอลงมาถึงชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่ กลิ่นข้าวต้มหมูหอมกรุ่นลอยมาแตะจมูก
โต๊ะอาหารยาวตรงกลางมีคนในครอบครัวนั่งกันพร้อมหน้า คุณแม่ที่นั่งเรียบร้อยอยู่ฝั่งหัวโต๊ะ พี่ชายคนโตที่กำลังคนกาแฟ และคุณพ่อที่กำลังอ่านข่าวจากแท็บเล็ต
“ตื่นสายอีกแล้วนะเรา” คุณแม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงความเข้มงวด
“ขอโทษค่ะแม่...เมื่อคืนหนูอ่านหนังสือดึกไปหน่อย” แสนซนแถไปพลางทรุดตัวลงนั่ง
พี่โซ่มองมาด้วยแววตาเอ็นดูปนล้อเลียน “อ่านหนังสือหรือแชทกับเพื่อน?”
“พี่โซ่อ่ะ...” แสนซนย่นจมูกใส่
โต๊ะอาหารเงียบลงนิดหน่อย
พี่โซ่ยกยิ้มเล็ก ๆ วางแก้วกาแฟลงแล้วพูดเหมือนโยนระเบิดเล็ก ๆ กลางโต๊ะ
"ไอ้รักจะกลับมาจากปารีสวันนี้นะครับ ”
มือที่กำลังตักข้าวต้มชะงักค้าง แสนซนเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตากระพริบถี่เล็กน้อย
“ห้ะ? จะกลับมาแล้วหรอคะ?”
“อืม เราคงยังไม่รู้สินะ” พี่โซ่ยักไหล่ “ตอนอยู่ปารีสก็ติดต่อกับพี่กับพวกไอ้สกายบ้าง เห็นว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่สักพัก”
“หนูไม่อยู่กินข้าวแล้วค่ะ เดี๋ยวจะไปมหา’ ลัยก่อน เดี๋ยวไม่ทันโปรเจกต์ที่อาจารย์นัด”
“ลูกยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ” คุณแม่ขมวดคิ้ว
“หนูซื้อขนมปังระหว่างทางได้ค่ะ” แสนซนคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่รอคำอนุญาต
พี่โซ่มองตามยิ้มบาง ๆ แล้วพึมพำ “ท่าทางจะไม่ดีใจที่ได้เจอไอ้รักเลยแฮะ”
ในคลาสเรียนเต็มไปด้วยเสียงคุยจอแจ
แสนซนนั่งลงพร้อมโน้ตบุ๊ก เธอยังรู้สึกหงุดหงิดในใจแบบไม่มีเหตุผล
ยูอิ เพื่อนสาวสายหวาน และสตาร์ เพื่อนซี้จอมวางแผน เดินมาทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ
“แสนซน! ทำไมวันนี้ทำหน้าบูดขนาดนั้นล่ะเกิดไรขึ้น?”
“อย่าบอกนะว่า... ยังโกรธที่เค้กโดนแย่งเมื่อวันก่อน?”
“ไม่ใช่!” แสนซนตัดบทก่อนจะถอนหายใจ
“คือพี่รัก... กลับมาแล้วน่ะ”
ทั้งยูอิและสตาร์ชะงักไปเล็กน้อย
"พี่รัก? คนที่พูดข้ากับเอ็งอ่ะนะ?” ยูอิเลิกคิ้วสูง
“โอ้โห นึกว่าจะอยู่ปารีสจนเรียนจบไปเลย”
“แล้วตอนนี้อยู่ที่บ้านเธอหรอ?” สตาร์ถาม
แสนซนส่ายเบา ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี “ยังไม่รู้เหมือนกัน…แต่ก็คงไม่กลับไปนอนที่บ้านหรอก เพราะคนที่บ้านนั้นนิสัยไม่ดีจะตาย”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงอาจารย์หน้าห้องก็ดังขึ้นเรียกความสนใจ
“วันนี้เราจะเริ่มต้นโปรเจกต์กลุ่มนะครับ เป็นงานโฆษณาสินค้า โดยนักศึกษาต้องรับผิดชอบตั้งแต่ครีเอทีฟไปจนถึงโปรดักชัน ถ่ายภาพ ส่งงานจริงทั้งหมดภายใน1สัปดาห์”
ทั้งห้องเริ่มเสียงดังขึ้นเล็กน้อย บางคนเริ่มคิดคอนเซ็ปต์ทันที แต่แสนซนกลับหันไปบ่นกับเพื่อนเบา ๆ
“เราจะหาช่างภาพจากไหนกันล่ะ?”
ยูอิถอนหายใจ “ถ่ายเองไม่รอดแน่ รูปจะเบี้ยวหมด”
สตาร์ทำท่าครุ่นคิดแล้วดีดนิ้ว
“เดี๋ยวเราลองไปถามพี่สกายดูดีกว่า พี่เขาเป็นเพื่อนกับพี่รักนี่นาอาจจะพอมีสตูดิโอให้เรายืมก็ได้!”
แสนซนเบิกตากว้าง “ห้ะ! จะไปขอพี่รักช่วยเนี่ยนะ?”
“พี่เขาก็ถ่ายรูปเก่งนี่นาแถมยังเป็นเพื่อนกับพี่สกาย พี่ชายเราอีก...ลองดูไหม?”
สตาร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “หรือแสนซนกลัวพี่เขา?”
“ไม่ใช่สักหน่อย!” แสนซนหน้าแดงแล้วเบือนหน้าหนี
ยูอิกับสตาร์หัวเราะพร้อมกัน โดยไม่ลืมแลกสายตาอย่างรู้ทันว่า
"ดูท่าทางจะมีดราม่าน่ารัก ๆ อีกแน่นอน..."
ประตูบานไม้สีเข้มของคอนโดถูกผลักออกด้วยแรงที่ไม่ได้หนักหนา แต่ก็ไม่ได้เบานัก
แสนซนเดินเข้ามาในห้องภายในคอนโดอย่างอ่อนแรง วันนี้ทั้งเรียน ทั้งคิดงาน ทั้งรับมือกับเรื่อง “คนที่ไม่อยากเจอ” ยังดีที่คืนนี้จะได้อยู่คนเดียว เธอคิดแบบนั้น…
แต่ทว่า…
“โอ้โห... ไม่คิดว่าจะกลับมาดึกขนาดนี้ ข้าเกือบจะหลับไปแล้วนะ”
เสียงนั้น... เสียงที่ชัดเจนและคุ้นเคยจนขนลุกวาบ
ดวงตากลมโตของแสนซนเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังนั่งสบาย ๆ อยู่บนโซฟากลางห้อง รับลมแอร์และถือแก้วน้ำเย็นในมือ
สุดที่รัก...
“พี่...พี่รัก??” เสียงของแสนซนสูงขึ้นในทันที “พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”
ที่รักเงยหน้าขึ้นมองแสนซนพร้อมยักคิ้วให้ “ไอ้โซ่ไง พี่ชายของเอ็ง...บอกว่าคอนโดมีห้องว่าง มันก็เลยชวนข้ามาอยู่ด้วย”
“ห้ะ?! แล้วทำไมพี่โซ่ไม่บอกหนูก่อนล่ะ!” แสนซนพูดเสียงดัง ใบหน้าเริ่มแดงด้วยความโกรธ
“นี่มันห้องของหนูนะ!”
“ก็ใช่” ที่รักยังคงมีสีหน้าสบาย ๆ ไม่สะทกสะท้าน
“แต่ห้องนี้เอ็งก็ไม่ค่อยได้อยู่ ไอ้โซ่บอกว่าเอ็งชอบอยู่บ้านซะมากกว่า”
“นั่นมันก็เรื่องของหนูนี่คะ!” แสนซนวางกระเป๋าเสียงดัง หงุดหงิดชัดเจน
ที่รักไม่พูดอะไรต่อ เธอเพียงยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ดวงตาคมมองแสนซนอย่างไม่หลบสายตา รอยยิ้มขี้เล่นแตะมุมปากเล็กน้อย เหมือนจงใจยั่วโมโห
“เอ็งไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ข้าก็ไม่ได้อยากกลับไปอยู่บ้านเหมือนกัน เข้าใจกันหน่อยดิ”
แสนซนถอนหายใจอย่างแรง พูดพึมพำกับตัวเอง
“บ้าชะมัด พี่โซ่นะพี่โซ่...เรื่องแค่นี้ไม่คิดจะถามกันก่อนบ้างเลย”
เธอเดินเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองก่อนจะหยุดแล้วหันกลับมา
“พี่จะอยู่ก็ตามใจ แต่ห้ามวุ่นวายกับของของหนูเด็ดขาด ห้ามยุ่งกับขนมในตู้เย็น ห้ามใช้ห้องน้ำหนู ห้าม—”
“จะห้ามอะไรนักหนาเนี่ยยัยคุณหนู” ที่รักพูดขัดขึ้นมา ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
“พี่...!”
ก่อนที่บทสนทนาจะยืดยาวกว่านี้ เสียงโทรศัพท์ของแสนซนก็ดังขึ้น
เธอก้มลงดูเป็นข้อความจากยูอิ
“โปรเจกต์ถ่ายแบบ อาจารย์ต้องการให้ส่งคอนเซ็ปต์พรุ่งนี้และต้องส่งงานภายในอาทิตย์นี้นะ แสนซนต้องรีบตัดสินใจแล้วนะ”
แสนซนกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย... แล้วเงยหน้าขึ้นมองที่รักที่ยังนั่งเฉยอยู่บนโซฟาเหมือนเป็นเจ้าของห้องเสียเอง
“พี่รักคะ...” เธอเอ่ยเสียงเบากว่าปกติ "หนูมีเรื่องจะขอ”
ที่รักเลิกคิ้ว มองด้วยแววตาสงสัยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“พอดีมหาวิทยาลัยมีโปรเจกต์ถ่ายแบบโฆษณาสินค้า แล้วหนู...ต้องหาช่างภาพให้ทันภายในอาทิตย์นี้”
“อ๋อ” ที่รักพยักหน้า ช้า ๆ เหมือนคนที่รู้อยู่แล้วว่าเธอจะพูดอะไรต่อ
“แล้วเอ็งจะให้ข้าช่วย?”
“ใช่ค่ะ...” แสนซนเบือนหน้าหลบสายตานั้นเล็กน้อย
“หนูอยากให้พี่เป็นคนถ่ายให้”
เงียบ...
เงียบแบบที่ทำให้แสนซนเริ่มไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือไม่
แต่แล้วเสียงต่ำทุ้มก็ตอบกลับมาเรียบ ๆ
“ได้สิ”
“จริงหรอคะ?”
“อืม...แต่ข้าจะไม่ทำให้ฟรี ๆ หรอกนะ”
ที่รักเอนหลังพิงพนักโซฟา ดวงตาคมกริบมองตรงมาที่เธอ
“แลกกับการให้ข้าอยู่ที่นี่”
“…ตกลงค่ะ” แสนซนตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
เสียงปิดประตูดัง “ปัง” อย่างแรง พร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ จากโซฟา
ที่รักเอนหัวพิงพนัก มองประตูห้องแสนซนอย่างพอใจ
“แบบนี้สิ ถึงจะสนุกหน่อย"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 19
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments