

สุดที่รักของแสนซน

 

มือหนึ่งเรื่องกล้องกับมือใหม่เรื่องหัวใจ

เช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านลงมาสะท้อนบนพื้นไม้ของคอนโด

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเบา ๆ ในห้องนอนของแสนซน เธอเอื้อมมือไปกดปิดอย่างเชื่องช้า

ในหัวมีแต่ภาพความวุ่นวายเมื่อวานที่เพิ่งเกิดขึ้น

การที่ “ที่รัก” มาอยู่ที่คอนโดเดียวกันโดยไม่บอกกล่าวมันทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

แสนซนถอนหายใจยาว เธอลุกจากเตียงไปล้างหน้า ก่อนจะยืนอยู่หน้ากระจก บอกตัวเองเบา ๆ

“วันนี้ต้องคุยเรื่องงานให้รู้เรื่อง”

เธอแต่งตัวสบาย ๆ ด้วยเสื้อยืดสีครีมตัวโคร่งกับกางเกงผ้าขายาว ก่อนจะรวบผมขึ้นลวก ๆ แล้วเดินออกจากห้อง

เดินตรงไปยังประตูอีกบานที่อยู่ถัดออกไปไม่กี่ก้าว…ประตูห้องของ “ที่รัก”

แสนซนยืนสูดลมหายใจหนึ่งครั้ง

กำมือแน่น แล้วเคาะประตูเบา ๆ สามครั้ง

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงฝีเท้าขยับเบา ๆ จากในห้อง เสียงคล้ายคนเดินลากรองเท้าแตะบนพื้นไม้

ประตูค่อย ๆ เปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าของเจ้าของห้อง ที่ตอนนี้ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อยืดยับยู่ยี่ และดวงตาปรือเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งตื่น

“อือ...เช้าไปหรือเปล่า ข้ายังไม่ทันได้ล้างหน้าเลย...” เสียงของที่รักแหบเล็กน้อยแต่ก็ไม่ลืมยิ้มล้อ

“ใครใช้ให้พี่นอนดึกล่ะ” แสนซนตอบทันควัน พยายามไม่สบตากับคนที่อยู่ในชุดนอนแบบนั้น

“มีอะไรล่ะ หรือจะมาเปลี่ยนใจไม่ให้ข้าถ่ายงานให้แล้ว?”

“เปล่า” เธอพูดอย่างเด็ดขาด “หนูมาคุยเรื่องงาน โปรเจกต์ถ่ายแบบของหนูต้องส่งคอนเซ็ปต์ให้อาจารย์ภายในวันนี้...”

ที่รักพยักหน้าเบา ๆ ยังพิงขอบประตูอยู่เหมือนยังไม่ตื่นเต็มที่

สายตาไล่มองแสนซนจากบนลงล่างอย่างไม่ปิดบังนัก

“ถ้างั้นรอแป๊บ เดี๋ยวข้าล้างหน้าแล้วออกไปกินข้าวด้วยกัน คุยงานตอนนั้นก็ได้”

แสนซนเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไมต้องกินข้าวด้วยกันล่ะ?”

“ก็ในเมื่อเราต้องทำงานร่วมกัน ต้องมีพลังงานตอนคุยงานไง” ที่รักยิ้มเจ้าเล่ห์ “หรือเอ็งจะให้ข้าคุยด้วยอารมณ์โมโหหิว?”

“ก็ได้...” แสนซนถอนหายใจ “แต่ถ้าพี่ทำให้โปรเจกต์หนูล่ม หนูจะ—”

“ข้าไม่ทำให้ล่มหรอกน่า” ที่รักพูดแทรกทันที

“รอสิบห้านาทีก็พอ เดี๋ยวข้าจะหล่อและพร้อมคุยงาน”

ประตูปิดลงเบา ๆ ทิ้งให้แสนซนยืนอยู่หน้าห้องด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่เข้าใจ

กลิ่นหอมของข้าวต้มหมูร้อน ๆ ลอยคลุ้งอยู่ทั่วห้องอาหารเล็ก ๆ ของคอนโด ที่โต๊ะไม้กลางห้อง แสนซนกำลังนั่งตรงข้ามกับที่รักอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก มือหนึ่งถือช้อน อีกมือหนึ่งวางไอแพดที่เปิด brief งานจากมหาวิทยาลัยไว้ตรงหน้า

ที่รักยังคงลวกปาท่องโก๋ลงในข้าวต้มอย่างใจเย็น ขณะที่สายตาก็มองหน้าจอในมือของแสนซนไปด้วย

“งานนี้อาจารย์ให้โจทย์ว่าเป็น โฆษณาสินค้าไลฟ์สไตล์ ต้องเลือกสินค้ามาสักหนึ่งชนิด แล้วจัดฉาก ถ่ายภาพ พร้อมสื่อสารอารมณ์กับกลุ่มเป้าหมายได้ชัดเจน”

แสนซนพูดขณะเลื่อนภาพ mood board ที่เธอรวบรวมมาให้ดู

ที่รักพยักหน้า “สินค้าอะไร?”

“เซรั่มบำรุงผิวหน้า... ของแบรนด์ local ที่เพื่อนของยูอิเป็นตัวแทนจำหน่ายค่ะ”

“โอเค” ที่รักละมือจากช้อน หยิบกระดาษโน้ตในกระเป๋ามาจดทันที พร้อมเสียงพูดที่กลับมาเป็นโทนจริงจังขึ้น

“ถ้าเป็นเซรั่ม กลุ่มเป้าหมายหลักคือผู้หญิงวัย 18-30 ปี ต้องการภาพที่ให้ความรู้สึก clean, fresh, natural หรือไม่ก็ soft luxury แบบที่เห็นในแคมเปญพวก Glossier หรือ La Mer เวอร์ชันมินิมอล”

“หนูอยากได้แนวใส ๆ แบบดูเข้าถึงง่าย ไม่หรูเกินไป แต่ก็ไม่ดูเหมือนถ่ายเล่นที่บ้านน่ะค่ะ” แสนซนเสริม

ที่รักยิ้มมุมปากนิด ๆ ก่อนจะเขียนโน้ตต่อ

“แนวคิดหลัก: Pure but confident beauty

Mood & Tone: แสงธรรมชาติ โทนอุ่น-ขาว สะอาด ใช้ prop น้อย

Location: สตูดิโอฉากสีครีมหรือห้องแสงธรรมชาติ

องค์ประกอบ: close-up shot กับ mid-shot, ใช้ DOF ตื้นเพื่อเน้น texture ผิว

เทคนิคแสง: ใช้ softbox หรือ light diffuser จำลองแสงหน้าต่าง

กล้องที่ใช้: Sony A7R IV + เลนส์ 85mm f/1.4 สำหรับพอร์เทรต

ฟิลลิ่ง: ผู้หญิงดูมั่นใจ แต่ยังมีความอ่อนโยนในแววตา”

แสนซนนั่งฟังอย่างอึ้งปนประทับใจ ไม่คิดว่าคนอย่างที่รักจะวางแผนได้ละเอียดขนาดนี้

“นี่...พี่เคยทำงานสายนี้มาก่อนหรอคะ?” เธออดถามไม่ได้

ที่รักเงยหน้าขึ้นจากโน้ต มองเธอพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ที่ดูจริงใจกว่าทุกทีที่ผ่านมา

“ก็พอมีบ้าง ตอนอยู่ปารีส ข้าเคยฝึกงานกับ creative agency ที่ทำแคมเปญให้แบรนด์สกินแคร์... ถ่ายคนมันไม่เหมือนถ่ายวิวหรืองานอีเวนต์ มันต้องจับอารมณ์เฉพาะจุดให้ได้”

“...เกินคาดแฮะ” แสนซนพึมพำ

“อะไรนะ?”

“เปล่าค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ พร้อมเบนสายตาไปที่จานข้าวต้ม “แล้วเราจะเริ่มถ่ายเมื่อไหร่คะ?”

“อีกสามวัน... ข้าจะเช็กสตูดิโอก่อนว่าว่างไหม” ที่รักก้มลงจดวันนัดหมาย

“อื้อ...ได้ค่ะ” แสนซนพยักหน้าเบา ๆ

---

ภายในสตูดิโอกลางเมือง เพดานสูงโปร่ง ผนังสีขาวสะอาด เครื่องไฟฟ้า กล้อง ขาตั้ง และพร็อพถูกจัดเรียงเรียบร้อย

แสงแดดยามสายลอดผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่เข้ามาเติมความอบอุ่นให้กับพื้นที่โล่งที่เต็มไปด้วยความเงียบ...ก่อนงานเริ่ม

“เอ็งพร้อมหรือยัง?”

เสียงของที่รักถามขึ้นขณะเดินถือ clipboard เข้ามาในบริเวณเซ็ตถ่าย

แสนซนพยักหน้า แม้จะรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าอย่างปฏิเสธไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาอยู่หน้ากล้องในสตูดิโอจริง ๆ

ไม่ใช่แค่ถ่ายงานมหาลัยทั่วไป แต่เป็นระดับที่มีทีมงาน มีเซ็ต มีอุปกรณ์ครบเหมือนมืออาชีพ

ที่รัก หยุดอยู่หน้าทีมงานประมาณ 3-4 คน ซึ่งกำลังเตรียมไฟและพร็อพ รวมถึงมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้เขากว่าคนอื่น

หญิงสาวผมยาวสีแดงรวบสูง ใส่เสื้อแจ็คเก็ตหนังเล็ก ๆ กับบูทสูง ดูมั่นใจและเท่

เธอเหลือบตามองแสนซนแวบหนึ่ง ก่อนเบือนหน้าไปอย่างไม่แสดงความรู้สึก

“ขอบคุณทุกคนที่มากันวันนี้นะ”

ที่รักพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่เปี่ยมพลัง

แววตาเปลี่ยนจากล้อเล่นเป็นมืออาชีพทันทีที่เริ่มงาน

“งานวันนี้เป็น commercial shoot สำหรับสินค้าสกินแคร์ เซรั่มบำรุงผิว

Mood ที่เราจะใช้คือ: clean, minimal, soft luxury

จุดขายของงานนี้คือ ‘ผิว’ ดังนั้นทุกอย่างต้องซัพพอร์ตความเนียน สว่าง และความรู้สึกสงบ

เราจะถ่ายทั้งหมด 3 คอมโพส

Close-up shot ที่จับ texture ผิวและสินค้า

Mid-shot lifestyle เพื่อสื่อ mood ของแบรนด์

Interaction shot — มือกับผิวหน้า เน้น soft focus และ composition balance”

ทีมงานพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“แสงวันนี้ใช้ทั้ง natural light + softbox เสริม มุมหลักเราคือจากขวาและหลังเพื่อสร้าง rim light เบา ๆ รอบเส้นผม

เขาหันกลับไปมองแสนซน

“เอ็งคือ key visual ของงานนี้นะแสนซน อย่ากังวลอะไรเกินไป คิดแค่ว่าเรากำลัง ‘เล่าเรื่องของความสวยแบบไม่พยายาม’ ผ่านภาพอย่าฝืนโพส ข้าจะคอยไกด์ให้ตลอด แต่ขอให้เอ็งรู้ว่า...ข้าจะจับทุกแววตา ทุกการกระพริบที่เป็นธรรมชาติที่สุดของเอ็ง”

แสนซนเผลอสะดุ้งนิด ๆ กับคำพูดสุดท้าย

แววตาที่รักเวลาทำงานมันต่างจากตอนปกติมากจนทำให้เธอรู้สึกใจเต้นเบา ๆ

แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไร เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา

“แล้วหนูต้องทำอะไรบ้างคะพี่ที่รัก?”

เซน่าหญิงสาวที่ยืนข้างเขาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงดูเป็นทางการแต่แฝงแววติดหวงนิด ๆ

“ช่วยดูเรื่องเช็กแสงกับผิวขาวบนภาพให้ด้วยนะ และช่วย stand by สำหรับ reflector เผื่อข้าขอ”

ที่รักพูดโดยไม่หันมองเธอมากนัก

“ค่ะ” เซน่าตอบรับเสียงเรียบ แต่สายตาเธอกลับเหลือบมามองแสนซนอย่างไม่เป็นมิตร

แสนซนสัมผัสได้ทันที อะไรบางอย่างในแววตาคู่นั้นไม่ใช่เรื่องการทำงาน

มันมีคำถามแฝงอยู่

"เธอเป็นใคร?"

"เธอสนิทกับพี่เขาขนาดไหน?"