ความรู้สึกที่พูดไม่ออกในห้องน้ำเงียบๆ

หลังจากการถ่ายงานผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทีมงานทุกคนต่างรู้สึกโล่งใจและมีความสุขกับผลลัพธ์ที่ได้

รูป preview ที่โชว์ผ่านหน้าจอทำให้แสนซนถึงกับตะลึงในฝีมือของที่รัก

เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะดูสวยแบบนั้น

ธรรมชาติ...จริงใจ...แต่ก็น่ามองอย่างประหลาด

เย็นวันนั้น ทั้งทีมจึงตกลงจะไปเลี้ยงฉลองกันที่ บาร์เล็ก ๆ ย่านใจกลางเมือง ที่เซน่าเป็นคนแนะนำ

ภายในร้านตกแต่งด้วยแสงไฟสีส้มอุ่น มีเสียงเพลงยุค 2000s เปิดคลอเบา ๆ กลิ่นเบียร์สดกับกลิ่นไม้เก่าชวนให้ผ่อนคลาย

ที่รักนั่งหัวโต๊ะ

ถัดมาเป็นเซน่า

อีกฝั่งเป็นแสนซน สตาร์ และยูอิ

โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่ม

หลังจากกินดื่มกันไปพอประมาณ อารมณ์ก็เริ่มครื้นเครง

ยูอิเลยเสนอเกมเพื่อให้บรรยากาศสนุกยิ่งขึ้น

เกม "จริงหรือท้า" (Truth or Dare)

“เอาล่ะ! ใครหมุนขวดก่อนดีคะ?” ยูอิถามพร้อมยิ้มร้าย

สตาร์หมุนขวดก่อน

ปลายขวดหยุดที่... แสนซน

ยูอิรีบยื่นคำถาม “จริงหรือท้า?”

แสนซนเม้มปากนิดหนึ่งก่อนตอบเสียงเบา “...จริง”

“โอเค งั้นตอบมาว่า คนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้...มีใครทำให้ใจเต้นบ้างไหม?”

เสียงยูอิเต็มไปด้วยแววหยอก

แสนซนหน้าแดงเล็กน้อย สายตาเธอเหลือบไปทางที่รักเพียงเสี้ยววินาทีก่อนเบือนกลับ

“…ไม่รู้สิ”

ทุกคนหัวเราะ

ที่รักเองก็เลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

รอบต่อไปขวดหยุดที่ ที่รัก

“ท้า!” ที่รักตอบทันทีโดยไม่ลังเล

ยูอิและสตาร์หันไปซุบซิบกันแล้วหัวเราะคิก

“งั้นหนูขอให้...พี่รัก ลุกไปกระซิบที่ข้างหูของใครก็ได้ในโต๊ะ แล้วพูดคำว่า ‘ข้าชอบเอ็ง’ ”

ยูอิพูดออกมาพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ เสียงโห่ร้องจากโต๊ะดังขึ้น ทุกคนลุ้นว่าเขาจะเลือกใครที่รักลุกขึ้น เดินไปช้า ๆ แล้ว...หยุดอยู่ด้านหลังแสนซน ก้มลงมากระซิบข้างหูเธออย่างช้า ๆ

“…ข้าชอบเอ็ง”

เสียงกระซิบต่ำ ๆ ทำให้ขนอ่อนของแสนซนลุกวาบ เสียงรอบโต๊ะพลันเงียบลงเหมือนทุกอย่างหยุดไปแค่เสี้ยววินาที แสนซนไม่กล้าหันไปมอง หัวใจเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ เธอกำลังรู้สึกอะไรบางอย่าง...ที่ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้วและมันไม่ใช่แค่เกม

หลังจากที่รักกระซิบจบ เธอกลับมานั่งที่เดิมอย่างสบาย ๆขณะที่แสนซนหน้าแดงจัด และพยายามไม่สบตากับใคร เสียงหัวเราะครื้นเครงค่อย ๆ กลับมาเหมือนเดิม ยกเว้นเพียงคนเดียว...

เซน่า

หญิงสาวผมยาวสีแดง ทาปากแดงจัดที่นั่งข้าง ๆ ที่รัก ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเงียบ…แต่แววตากลับฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน

เซน่าหยิบแก้วค็อกเทลขึ้นดื่มรวดเดียวหมด แล้ววางกระแทกเบา ๆ บนโต๊ะ จากนั้นเธอก็ยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดขึ้นด้วยเสียงใส แต่ยังดูแข็งชัดเจน

“แหม...พี่ที่รักเล่นใหญ่จังเลยนะคะ แค่เกมสนุก ๆ เองไม่ใช่หรอคะ?”

โต๊ะทั้งโต๊ะเงียบไปอีกครั้ง ที่รักหันไปมองเซน่าเล็กน้อย ก่อนจะพูดนิ่ง ๆ

“ก็แค่เล่นตามเกม ไม่ได้ตั้งใจอะไรหรอก”

คำตอบนั้น…ฟังดูชัดเจน แต่เหมือนจงใจหยอดอะไรบางอย่างในน้ำเสียง

แสนซนยังไม่กล้าพูดอะไร เธอแค่ยกน้ำดื่มหลบสายตาทุกคน

เซน่าหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยื่นมือไปแตะแขนที่รักแบบประชิด แล้วพูดขึ้นเสียงเบา

“หนูว่า พี่น่าจะเลือกคนอื่นก็ได้นะคะ เดี๋ยวน้องเขาก็คิดว่าพี่ชอบหรอก ทั้งๆที่เป็นแค่เกม”

คำพูดนั้นแทงเข้าเป้า ทั้งโต๊ะนิ่งเงียบ ยูอิกับสตาร์รีบชวนเปลี่ยนเกม บรรยากาศกลับมาคลายเครียดบ้าง แต่ไฟในแววตาของเซน่า ไม่ได้ดับลงเลย เธอนั่งใกล้ที่รักตลอดทั้งคืน เทคแคร์อย่างออกนอกหน้า

เสียงหัวเราะในวงสนทนายังคงดำเนินต่อไป เซน่าก็ยังคงเกาะที่รักไม่ปล่อย พูดโน่นพูดนี่ พยายามเอาใจ ยื่นแก้วให้ เติมขนมให้ และที่สำคัญ... กันไม่ให้ที่รักหันไปสนใจแสนซนเลย

แสนซนนั่งอยู่ข้างที่รัก เธอไม่ได้พูดอะไรอีกเลยในช่วงครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา แม้ยูอิจะหันมาชวนคุยบ้าง แต่เธอก็เพียงแค่พยักหน้า ไม่ได้ตอบอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

หัวใจมันรู้สึกแน่น ๆ เหมือนอะไรบางอย่างบีบไว้ ไม่ใช่ความอิจฉา...มันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้จัก แต่กำลังค่อย ๆ กัดกินความรู้สึกเงียบ ๆ ข้างใน และแล้วเธอก็วางแก้วลง และลุกขึ้นจากโต๊ะโดยไม่พูดอะไร

“แสนซน ไปไหนอะ?” ยูอิถามเบา ๆ

“เข้าห้องน้ำ” เธอตอบรวบรัด พร้อมเดินเลี่ยงออกมาอย่างรวดเร็ว

เสียงดนตรีเบาลง เหลือเพียงเสียงก๊อกน้ำ และแสงไฟส้มอ่อนจากหลอดไฟ แสนซนยืนพิงอ่างล้างหน้า เงยมองตัวเองในกระจก

หน้าเธอแดงอย่างหงุดหงิด ปนสับสน ทั้งคำกระซิบ ทั้งการกระทำของเซน่า ทั้งความเงียบของที่รัก

"ทำไมต้องสนใจด้วย...ก็แค่คนที่อยู่ด้วยกัน ไม่ได้พิเศษอะไรเลยนี่นา..."

เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ แต่กลับรู้สึกแน่นในอกมากกว่าเดิมและก่อนที่เธอจะสงบอารมณ์ได้ประตูห้องน้ำก็ถูกผลักเข้ามาเบา ๆ

เสียงรองเท้าบูทเดินเข้ามาทีละก้าว ก่อนจะหยุดอยู่ข้างหลังเธอ เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้น

“เอ็งเป็นอะไรหรือเปล่า”

แสนซนเบิกตากว้างในกระจก หันไปสบตาคนที่อยู่ด้านหลัง

เป็น...ที่รัก

“เอ็งหายไปเงียบ ๆ ข้าก็เลย...เป็นห่วง”

แสนซนหลบตา “เป็นห่วงทำไมคะ…”

“ก็เอ็งทำหน้าจะร้องไห้ทั้งคืน”

“เปล่าสักหน่อย” เธอรีบปฏิเสธ แต่น้ำเสียงสั่นนิด ๆ

ที่รักมองเธอเงียบ ๆ ก่อนพูดต่อ

“ถ้าเอ็งจะโกรธเรื่องเซน่า...ข้าขอโทษ”

แสนซนกัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกในใจมันแทบจะระเบิด แต่ก็พูดออกมาเพียงเบา ๆ

“ก็แค่...หงุดหงิด”

“หงุดหงิดที่มีคนเกาะข้าหรือหงุดหงิดที่ข้าไม่สนใจเอ็ง?” ที่รักถามตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม

คำถามนั้นทำให้แสนซนนิ่ง เธอไม่ตอบ แต่หันหน้าไปอีกทาง ที่รักก้าวเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเบา ๆ ข้างหู

“ข้าสนใจเอ็ง...แสนซน”

เธอหันขวับกลับมา “พูดอะไรของ..”

ก่อนจะพูดจบ ที่รักก็ยกมือแตะเบา ๆ ที่แก้มเธอ มืออุ่น ๆ กับสายตาจริงจังคู่นั้น ทำเอาเธอพูดไม่ออก

“ต่อให้เซน่าอยู่ตรงหน้าข้า...ข้าก็ยังมองแต่เอ็งอยู่ดี”

เงียบ...

ในห้องน้ำไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงหัวใจสองคนที่เต้นแรง

แสนซนกะพริบตาถี่ ๆ ไม่รู้จะทำอะไรแต่ในที่สุด เธอก็เอ่ยเสียงเบา เหมือนยอมแพ้กับความรู้สึกในอก

“…ถ้าพูดแล้วก็อย่าทำให้รู้สึกว่าสำคัญอยู่ฝ่ายเดียวสิคะ เข้าใจไหม?”

ที่รักยิ้มบาง

“เข้าใจแล้ว”

ที่รักยังยืนอยู่ตรงหน้าแสนซน ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้ว ลมหายใจของทั้งสองคนปะทะกันเบา ๆ ในอากาศเงียบสนิทของห้องน้ำ

แสงไฟสีส้มอ่อน ๆ จากหลอดไฟสะท้อนแววตาของเธอ ที่เต็มไปด้วยความสับสน ที่รักมองหน้าแสนซนเงียบ ๆ แล้วพูดขึ้นเบา ๆน้ำเสียงช้าชัด แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“แสนซน…”

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาคู่นั้นวูบไหวเล็กน้อย ที่รักสูดลมหายใจ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของเขา ก่อนจะพูดต่ออย่างช้า ๆ

“ขอจูบได้ไหม?”

คำถามนั้นไม่ดังมาก แต่ชัดเจนพอจะทำให้ใจแสนซนเต้นแรงจนเธอได้ยินมันเอง เธอไม่ได้ตอบทันที

เพียงแต่สายตาค่อย ๆ หลุบลงต่ำ แล้วกลับขึ้นมาสบตาเขาอีกครั้ง ริมฝีปากเล็ก ๆ ขยับเบาเกินกว่าจะเป็นเสียง แต่ชัดเจนพอให้ที่รักมองออกจากสายตาเธอว่า...

"อื้อ"

ที่รักโน้มตัวเข้าไปใกล้ แสนซนไม่ได้ถอย ไม่ได้หลบและในวินาทีนั้น ริมฝีปากของทั้งสองก็สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา...จูบของเขาไม่ได้เร่าร้อน มันอ่อนโยนเหมือนการขออนุญาต

เหมือนต้องการยืนยันว่า "ฉันอยู่ตรงนี้นะ และฉันรู้สึกจริง"

มือของแสนซนค่อย ๆ ยกขึ้นแตะแผ่นอกของที่รักเบา ๆ ไม่ใช่เพื่อผลักออก แต่เหมือนจะบอกว่า… หัวใจเธอกำลังเต้นแรงอยู่ตรงนี้ เมื่อริมฝีปากผละออก ที่รักยังคงมองหน้าเธอไม่วางตา

“ข้าไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้เลย…เอ็งรู้ไว้เถอะ”

แสนซนกัดริมฝีปากตัวเองนิด ๆก่อนจะหลบตา แล้วพูดเบา ๆ

“ห้ามไปทำแบบนี้กับใครนะคะ…”

ที่รักหัวเราะในลำคอเบา ๆ

ก่อนจะโน้มหน้าลงมาอีกนิด

“สัญญา ข้าจะเก็บทุกจูบไว้ให้เอ็งคนเดียว”

---

เสียงหัวเราะเบา ๆ จากภายในห้องน้ำยังคงดังลอดออกมาทางประตู พร้อมกับเสียงพูดคุยที่เบาเกินกว่าจะฟังออกว่าเป็นคำพูดแบบไหน

แต่เซน่าที่ยืนอยู่หน้าประตู ไม่ต้องฟังให้ชัดก็ “รู้” ว่าเกิดอะไรขึ้น

มือเธอหยุดอยู่ที่ลูกบิด ตั้งใจจะเปิดเข้าไป แต่เสียงแผ่ว ๆ จากด้านในหยุดเธอไว้

“ข้าจะเก็บทุกจูบไว้ให้เอ็งคนเดียว…”

เซน่าชะงัก หัวใจเธอเหมือนถูกกระชากลงในวูบนั้น ดวงตาเบิกกว้าง เธอไม่แน่ใจว่าเธอควรจะโกรธ เสียใจ หรือแค่...เจ็บ ริมฝีปากของเธอสั่นน้อย ๆ

มือที่ถือแก้วน้ำแข็งเปล่าค่อย ๆ ลดลง ความเย็นจากน้ำแข็งที่ละลายซึมเข้ามือไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลย เพราะข้างในอกมันเย็นยิ่งกว่านั้น

"งั้นหรอ..."

เซน่าคิดในใจ เสียงหัวเราะในอดีตของเธอกับที่รักย้อนขึ้นมาในความทรงจำ ช่วงเวลาที่เธอเคยคิดว่าเขากำลังเปิดใจให้ ช่วงเวลาที่เธอเฝ้ามองเขาทำงาน คอยช่วย คอยดูแล... ทุกอย่างที่เธอเคย “หวัง”มันหายไปในวินาทีนั้น

เซน่าถอยเท้าออกจากหน้าประตู

เงียบ...

ช้า...

เหมือนต้องการให้แม้แต่เงาของเธอก็ไม่ส่งเสียงสะท้อน

“ที่ผ่านมาฉันคิดไปเองคนเดียวสินะ...”

เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินกลับออกไปที่โต๊ะอย่างเงียบที่สุด แสร้งยิ้มให้ยูอิที่กำลังชวนสตาร์เล่นเกมแล้วนั่งลงที่มุมเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ภายในใจของเซน่า กลับเต็มไปด้วยเสียงตะโกนดังซ้ำ ๆ ว่าเธอกำลังจะ “เสียเขาไปจริง ๆ แล้ว”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***