บทที่1พบพานในสวนสายฝน

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายในสวนสาธารณะเล็กๆ ใกล้บ้านของโซเฟีย หญิงสาวร่างเล็กในเสื้อกันฝนสีเหลืองอ่อนกำลังนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ มองหยาดฝนที่กระทบผืนดินเป็นฟองอากาศเล็กๆ อย่างใจลอย ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธอเปียกชื้นเล็กน้อยตรงกรอบหน้าหวาน ดวงตาสีฟ้าใสก้มมองมือที่กำลังลูบหัวเจ้ากระรอกตัวน้อยที่วิ่งมาหลบฝนอยู่ข้างๆ อย่างอ่อนโยน

โซเฟียเป็นคนเช่นนี้เสมอ อ่อนโยนต่อทุกชีวิตเล็กๆ ที่อ่อนแอ เธอเชื่อว่าทุกสรรพสิ่งบนโลกล้วนมีคุณค่าและสมควรได้รับความรัก แม้แต่แมลงตัวน้อยที่ตกลงไปในแอ่งน้ำ เธอก็พยายามช่วยมันขึ้นมาด้วยความตั้งใจจริง นิสัยรักสัตว์ของเธอเป็นที่รู้กันดีในหมู่เพื่อนบ้าน และบ่อยครั้งที่เธอจะนำสัตว์บาดเจ็บหรือพลัดหลงกลับมาดูแลที่บ้าน

ทันใดนั้นเอง เสียงร้องแหลมเล็กที่แสนคุ้นเคยก็ดังแว่วมาจากพุ่มไม้รกทึบใกล้ๆ โซเฟียขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง เธอวางเจ้ากระรอกน้อยลงบนพื้นหญ้าชุ่มน้ำ แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้พุ่มไม้นั้นอย่างระมัดระวัง

เมื่อแหวกกิ่งไม้เข้าไป สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของโซเฟียคือลูกสุนัขตัวเล็ก ขนสีขาวปุยเปียกปอน ดวงตากลมโตสีแดงก่ำจ้องมองมาที่เธออย่างหวาดระแวง มันตัวสั่นเทาและส่งเสียงร้องเบาๆ ราวกับกำลังขอความช่วยเหลือ หัวใจของโซเฟียอ่อนยวบทันที เธอคุกเข่าลงช้าๆ ยื่นมือเข้าไปใกล้เจ้าลูกสุนัขอย่างนุ่มนวล

"โอ๋... น่าสงสารจังเลย มาหลบฝนอยู่นี่เองเหรอ" เสียงของโซเฟียอ่อนโยนราวกับสายลม เจ้าลูกสุนัขยังคงจ้องมองเธอด้วยความไม่ไว้วางใจ แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีไปไหน

โซเฟียค่อยๆ อุ้มมันขึ้นมาแนบอก ความอบอุ่นจากร่างกายของเธอทำให้เจ้าลูกสุนัขตัวสั่นน้อยลง เธอสังเกตเห็นว่ามันผอมซูบและมีรอยแผลเล็กน้อยตามตัว ดวงตาสีแดงก่ำของมันดูเศร้าสร้อยอย่างประหลาด

"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันพาไปหาที่อุ่นๆ เอง" โซเฟียกระซิบเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน เธอตัดสินใจจะพามันกลับไปดูแลที่บ้าน แม้ว่าที่บ้านของเธอจะมีเจ้าเหมียวสามตัวที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับสัตว์อื่นเท่าไหร่นักก็ตาม

ในอ้อมกอดของโซเฟีย เจ้าลูกสุนัขตัวน้อยซุกหน้าเข้ากับอกของเธออย่างเงียบเชียบ ความอบอุ่นและไออุ่นจากร่างกายนุ่มนิ่มของโซเฟียทำให้ความเย็นชาและความระแวงในจิตใจของอาเทอร์ค่อยๆ จางหายไปเล็กน้อย กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอช่างแตกต่างจากกลิ่นคาวเลือดและดินเหม็นอับในโลกปีศาจอย่างสิ้นเชิง สัมผัสอ่อนโยนของมือเรียวเล็กที่ลูบหัวของเขาอย่างเบามือ ก็เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน

มนุษย์ผู้นี้... ช่างแตกต่างจากที่ข้ารู้จักเสียจริง อาเทอร์คิดในใจ ดวงตาสีแดงก่ำยังคงจับจ้องใบหน้าหวานของโซเฟียอย่างสำรวจ แม้ในร่างของสุนัข เขาก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและความเมตตาที่แผ่ออกมาจากตัวเธออย่างไม่มีเงื่อนไข

โซเฟียพาเจ้าลูกสุนัขกลับมาที่บ้าน อาบน้ำ เช็ดตัว และป้อนนมอุ่นๆ ให้มัน เจ้าลูกสุนัขกินอย่างตะกละตะกลาม ราวกับไม่ได้กินอะไรมานานหลายวัน โซเฟียตั้งชื่อให้มันว่า "สโนว์" เพราะขนสีขาวราวกับหิมะของมัน

ตกกลางคืน ขณะที่โซเฟียนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง สโนว์ที่นอนขดตัวอยู่ที่ปลายเตียงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นเปล่งประกายวาววับในความมืด ร่างกายของมันค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น ขนสีขาวค่อยๆ เปลี่ยนเป็นผิวสีซีดขาว โครงกระดูกที่เคยเล็กจ้อยค่อยๆ เปล่งออกมาเป็นรูปร่างสูงโปร่งสง่างาม

อาเทอร์ในร่างมนุษย์ยืนอยู่ข้างเตียงของโซเฟีย มองใบหน้าหวานที่หลับใหลอย่างเงียบงัน ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยก่อตัวขึ้นในอกของเขา มันไม่ใช่ความหิวโหย หรือความต้องการที่จะควบคุม แต่เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อน อ่อนโยน และน่าประหลาดใจ

มนุษย์ผู้นี้... ผู้ที่มอบความอบอุ่นและเมตตาให้แก่ข้า โดยไม่รู้เลยว่าข้าเป็นใคร...

ดวงตาสีแดงก่ำของอาเทอร์จ้องมองโซเฟียอย่างลึกซึ้ง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินหายเข้าไปในเงามืดของรัตติกาล ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดและลูกสุนัขสีขาวที่นอนหลับอยู่บนปลายเตียง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***