สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายในสวนสาธารณะเล็กๆ ใกล้บ้านของโซเฟีย หญิงสาวร่างเล็กในเสื้อกันฝนสีเหลืองอ่อนกำลังนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ มองหยาดฝนที่กระทบผืนดินเป็นฟองอากาศเล็กๆ อย่างใจลอย ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธอเปียกชื้นเล็กน้อยตรงกรอบหน้าหวาน ดวงตาสีฟ้าใสก้มมองมือที่กำลังลูบหัวเจ้ากระรอกตัวน้อยที่วิ่งมาหลบฝนอยู่ข้างๆ อย่างอ่อนโยน

โซเฟียเป็นคนเช่นนี้เสมอ อ่อนโยนต่อทุกชีวิตเล็กๆ ที่อ่อนแอ เธอเชื่อว่าทุกสรรพสิ่งบนโลกล้วนมีคุณค่าและสมควรได้รับความรัก แม้แต่แมลงตัวน้อยที่ตกลงไปในแอ่งน้ำ เธอก็พยายามช่วยมันขึ้นมาด้วยความตั้งใจจริง นิสัยรักสัตว์ของเธอเป็นที่รู้กันดีในหมู่เพื่อนบ้าน และบ่อยครั้งที่เธอจะนำสัตว์บาดเจ็บหรือพลัดหลงกลับมาดูแลที่บ้าน

ทันใดนั้นเอง เสียงร้องแหลมเล็กที่แสนคุ้นเคยก็ดังแว่วมาจากพุ่มไม้รกทึบใกล้ๆ โซเฟียขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง เธอวางเจ้ากระรอกน้อยลงบนพื้นหญ้าชุ่มน้ำ แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้พุ่มไม้นั้นอย่างระมัดระวัง

เมื่อแหวกกิ่งไม้เข้าไป สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของโซเฟียคือลูกสุนัขตัวเล็ก ขนสีขาวปุยเปียกปอน ดวงตากลมโตสีแดงก่ำจ้องมองมาที่เธออย่างหวาดระแวง มันตัวสั่นเทาและส่งเสียงร้องเบาๆ ราวกับกำลังขอความช่วยเหลือ หัวใจของโซเฟียอ่อนยวบทันที เธอคุกเข่าลงช้าๆ ยื่นมือเข้าไปใกล้เจ้าลูกสุนัขอย่างนุ่มนวล

"โอ๋... น่าสงสารจังเลย มาหลบฝนอยู่นี่เองเหรอ" เสียงของโซเฟียอ่อนโยนราวกับสายลม เจ้าลูกสุนัขยังคงจ้องมองเธอด้วยความไม่ไว้วางใจ แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีไปไหน

โซเฟียค่อยๆ อุ้มมันขึ้นมาแนบอก ความอบอุ่นจากร่างกายของเธอทำให้เจ้าลูกสุนัขตัวสั่นน้อยลง เธอสังเกตเห็นว่ามันผอมซูบและมีรอยแผลเล็กน้อยตามตัว ดวงตาสีแดงก่ำของมันดูเศร้าสร้อยอย่างประหลาด

"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันพาไปหาที่อุ่นๆ เอง" โซเฟียกระซิบเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน เธอตัดสินใจจะพามันกลับไปดูแลที่บ้าน แม้ว่าที่บ้านของเธอจะมีเจ้าเหมียวสามตัวที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับสัตว์อื่นเท่าไหร่นักก็ตาม

ในอ้อมกอดของโซเฟีย เจ้าลูกสุนัขตัวน้อยซุกหน้าเข้ากับอกของเธออย่างเงียบเชียบ ความอบอุ่นและไออุ่นจากร่างกายนุ่มนิ่มของโซเฟียทำให้ความเย็นชาและความระแวงในจิตใจของอาเทอร์ค่อยๆ จางหายไปเล็กน้อย กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอช่างแตกต่างจากกลิ่นคาวเลือดและดินเหม็นอับในโลกปีศาจอย่างสิ้นเชิง สัมผัสอ่อนโยนของมือเรียวเล็กที่ลูบหัวของเขาอย่างเบามือ ก็เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน

มนุษย์ผู้นี้... ช่างแตกต่างจากที่ข้ารู้จักเสียจริง อาเทอร์คิดในใจ ดวงตาสีแดงก่ำยังคงจับจ้องใบหน้าหวานของโซเฟียอย่างสำรวจ แม้ในร่างของสุนัข เขาก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและความเมตตาที่แผ่ออกมาจากตัวเธออย่างไม่มีเงื่อนไข

โซเฟียพาเจ้าลูกสุนัขกลับมาที่บ้าน อาบน้ำ เช็ดตัว และป้อนนมอุ่นๆ ให้มัน เจ้าลูกสุนัขกินอย่างตะกละตะกลาม ราวกับไม่ได้กินอะไรมานานหลายวัน โซเฟียตั้งชื่อให้มันว่า "สโนว์" เพราะขนสีขาวราวกับหิมะของมัน

ตกกลางคืน ขณะที่โซเฟียนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง สโนว์ที่นอนขดตัวอยู่ที่ปลายเตียงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นเปล่งประกายวาววับในความมืด ร่างกายของมันค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น ขนสีขาวค่อยๆ เปลี่ยนเป็นผิวสีซีดขาว โครงกระดูกที่เคยเล็กจ้อยค่อยๆ เปล่งออกมาเป็นรูปร่างสูงโปร่งสง่างาม

อาเทอร์ในร่างมนุษย์ยืนอยู่ข้างเตียงของโซเฟีย มองใบหน้าหวานที่หลับใหลอย่างเงียบงัน ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยก่อตัวขึ้นในอกของเขา มันไม่ใช่ความหิวโหย หรือความต้องการที่จะควบคุม แต่เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อน อ่อนโยน และน่าประหลาดใจ

มนุษย์ผู้นี้... ผู้ที่มอบความอบอุ่นและเมตตาให้แก่ข้า โดยไม่รู้เลยว่าข้าเป็นใคร...

ดวงตาสีแดงก่ำของอาเทอร์จ้องมองโซเฟียอย่างลึกซึ้ง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินหายเข้าไปในเงามืดของรัตติกาล ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดและลูกสุนัขสีขาวที่นอนหลับอยู่บนปลายเตียง

รุ่งเช้าของวันใหม่ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านบางเบา ปลุกโซเฟียให้ตื่นจากนิทรา เธอรู้สึกถึงไออุ่นนุ่มนิ่มที่ปลายเท้า เมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับสโนว์ที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ตรงนั้น ขนสีขาวของมันดูสะอาดสะอ้านและเงางามขึ้นมากหลังจากได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเธอ

โซเฟียยิ้มบางๆ ลูบหัวสโนว์เบาๆ ด้วยความเอ็นดู ความกังวลใจเมื่อคืนวานราวกับเป็นเพียงความฝันเลือนราง เธออาจจะคิดมากไปเองที่เห็นเงาแปลกๆ ในความมืด หรืออาจจะเป็นแค่ภาพลวงตาจากความเหนื่อยล้า

ตลอดทั้งวัน โซเฟียยังคงดูแลสโนว์เป็นอย่างดี พาไปเดินเล่นในสวน ป้อนอาหาร และเล่นกับมันอย่างสนุกสนาน สโนว์เองก็ดูจะติดโซเฟียมากขึ้นเรื่อยๆ มันจะคอยคลอเคลียและเลียมือเธออย่างออดอ้อน ทำให้โซเฟียรู้สึกผูกพันกับเจ้าลูกสุนัขตัวนี้อย่างลึกซึ้ง

ตกเย็น โซเฟียกลับมาถึงบ้านหลังจากไปทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟ เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นพิเศษ แต่เมื่อเห็นสโนว์วิ่งกระดิกหางมาต้อนรับ ความเหนื่อยหน่ายก็พลันหายไป เธออุ้มมันขึ้นมาแนบอก สูดดมกลิ่นขนหอมอ่อนๆ ของมัน

"วันนี้เป็นเด็กดีไหมเนี่ย สโนว์?" โซเฟียกระซิบเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

ขณะที่โซเฟียกำลังนั่งพักผ่อนบนโซฟา สโนว์ก็กระโดดลงจากอ้อมแขนของเธอ แล้วเดินวนเวียนอยู่แถวโต๊ะกลาง ราวกับกำลังสนใจอะไรบางอย่าง โซเฟียมองตามด้วยความสงสัย ก่อนจะสังเกตเห็นรอยขีดข่วนเล็กๆ บนพื้นไม้ใกล้กับโต๊ะ

รอยขีดข่วนนั้นดูแปลกประหลาด มันไม่ได้เกิดจากเล็บของสุนัขธรรมดา แต่มันลึกและคมราวกับถูกของมีคมกรีด โซเฟียขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอจำไม่ได้ว่าเคยทำอะไรตกหล่นจนทำให้พื้นเป็นรอยเช่นนี้

ในขณะนั้นเอง สัญชาตญาณบางอย่างก็กระซิบบอกเธอถึงความผิดปกติ ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นปราดไปทั่วสันหลัง โซเฟียก้มลงมองสโนว์ที่กำลังจ้องมองรอยขีดข่วนนั้นด้วยดวงตาสีแดงก่ำที่ดูลึกล้ำกว่าปกติ

เมื่อคืน... เงาที่เธอเห็น... มันคืออะไรกันแน่? ความหวาดระแวงเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของโซเฟียอีกครั้ง

คืนนั้น โซเฟียนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาบนเตียงด้วยความกระวนกระวาย สายตาคอยจับจ้องไปยังสโนว์ที่นอนอยู่ที่ปลายเตียงเป็นระยะๆ ความน่ารักและความอ่อนโยนของมันในตอนกลางวัน ขัดแย้งกับความรู้สึกประหลาดที่เธอสัมผัสได้ในยามค่ำคืน

จนกระทั่งเมื่อแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้อง สโนว์ก็ลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นเปล่งประกายวาววับอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ โซเฟียไม่ได้หลับ เธอจ้องมองมันอย่างไม่กะพริบตา

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น ทำให้หัวใจของโซเฟียแทบหยุดเต้น ร่างกายของสโนว์ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น ขนสีขาวเริ่มเลือนหายไป แทนที่ด้วยผิวสีซีดขาวที่คุ้นตา โครงกระดูกเล็กๆ ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนเป็นรูปร่างสูงโปร่งสง่างาม

อาเทอร์ยืนอยู่ตรงนั้น ในห้องนอนของเธอ แสงจันทร์สีเงินสาดส่องต้องร่างของเขา ผิวขาวราวหิมะตัดกับผมยาวสีขาวโพลน ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองมาที่เธออย่างลึกซึ้งและแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด

โซเฟียเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เธอไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ออกมาได้ ความหวาดกลัว ความสับสน และความไม่เชื่อ ผสมปนเปกันจนเธอชาไปทั้งตัว

"โซเฟีย..." เสียงทุ้มต่ำของอาเทอร์ดังขึ้นในความเงียบ มันแหบพร่าและแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

โซเฟียถอยหลังกรูดจนแผ่นหลังชนกับหัวเตียง ดวงตาสีฟ้าสั่นระริก จ้องมองปีศาจหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น สโนว์... ลูกสุนัขน่ารักที่เธอรักและไว้ใจ แท้จริงแล้วคือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดในโลก

"น...นาย..." โซเฟียพยายามเปล่งเสียง แต่ลำคอกลับแห้งผาก

อาเทอร์ก้าวเข้ามาใกล้เธอช้าๆ ดวงตาสีแดงก่ำของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความกังวล

"ข้า... ข้าขอโทษ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ข้าไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงเจ้า"

แต่คำขอโทษนั้นกลับยิ่งทำให้ความหวาดกลัวในใจของโซเฟียทวีคูณ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมปีศาจถึงมาอยู่ในห้องนอนของเธอ ทำไมมันถึงแปลงกายเป็นสุนัข และภารกิจที่มันพูดถึงในคืนนั้นคืออะไรกันแน่

"ออกไป..." โซเฟียพูดเสียงสั่น "ออกไปจากห้องของฉัน!"

อาเทอร์หยุดชะงัก มองโซเฟียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาเข้าใจดีว่าสิ่งที่เขาทำนั้นทำให้เธอหวาดกลัวและเสียใจมากแค่ไหน

"ข้า..." เขาพยายามจะอธิบาย แต่โซเฟียกลับเบือนหน้าหนี น้ำตาเริ่มคลอเบ้าด้วยความหวาดหวั่นและความรู้สึกเหมือนถูกทรยศ

ในที่สุด อาเทอร์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ความมืดมิดเริ่มปกคลุมร่างของเขาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหายวับไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงโซเฟียที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง ท่ามกลางความเงียบสงัดและความสับสนที่ถาโถมเข้ามาในจิตใจ

เป็นอย่างไรบ้างคะกับตอนที่ 2? ความลับของอาเทอร์ถูกเปิดเผยแล้ว โซเฟียจะรับมือกับความจริงนี้อย่างไร และอาเทอร์จะทำอย่างไรต่อไป? บอกความรู้สึกของคุณได้เลยนะคะ 😊 เรามาสานต่อเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นนี้กันค่ะ!

ความเงียบงันปกคลุมห้องนอนของโซเฟีย หญิงสาวนั่งกอดเข่าตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง ดวงตาสีฟ้ายังคงจับจ้องไปยังร่องรอยรางๆ บนพื้นพรมที่ครั้งหนึ่งสโนว์เคยนอนอยู่ ภาพของปีศาจหนุ่มรูปงามที่มีดวงตาสีแดงก่ำยังคงติดตรึงอยู่ในห้วงความคิดของเธอ

ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในจิตใจของโซเฟีย ทั้งความหวาดกลัวต่อสิ่งที่เธอไม่รู้จัก ความสับสนต่อสิ่งที่เธอเคยเชื่อ และความรู้สึกเหมือนถูกทรยศจากสิ่งมีชีวิตที่เธอเคยรักและไว้ใจ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มขาวเนียน

ตลอดทั้งวัน โซเฟียเอาแต่นั่งเหม่อลอย ไม่เป็นอันกินอันนอน ความทรงจำเกี่ยวกับสโนว์ผุดขึ้นมาในหัวเป็นระยะๆ รอยยิ้ม ดวงตาเศร้าสร้อย ขนสีขาวนุ่มนิ่ม สัมผัสอ่อนโยนยามที่มันคลอเคลีย... ทุกอย่างล้วนขัดแย้งกับภาพลักษณ์ของปีศาจร้ายที่เธอเพิ่งได้เห็น

ทำไม? ทำไมสิ่งมีชีวิตที่ดูอ่อนโยนและน่ารักเช่นนั้น ถึงเป็นปีศาจที่น่ากลัวได้? แล้วคำพูดที่เขาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงเธอ... มันหมายความว่าอย่างไร?

ในที่สุด โซเฟียก็ตัดสินใจลุกขึ้น เธอเดินไปยังโต๊ะทำงาน คว้าสมุดบันทึกเล่มเล็กและปากกามานั่งลง เธอเริ่มเขียนทุกความรู้สึก ทุกคำถาม ทุกความสับสนที่อยู่ในใจ ระบายออกมาเป็นตัวหนังสือ หวังว่ามันจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง

ขณะที่โซเฟียกำลังจดจ่ออยู่กับการเขียน เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น หญิงสาวสะดุ้งเฮือก รีบปิดสมุดบันทึกทันทีด้วยความตกใจ

"ใครคะ?" เธอถามเสียงสั่น

"โซเฟีย... นี่ฉันเอง ลิซ่า" เสียงเพื่อนสนิทดังลอดมาจากอีกฝั่งของประตู

โซเฟียถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเล็กน้อย เธอไม่อยากให้ใครเห็นสภาพที่อ่อนแอของเธอในตอนนี้ แต่ลิซ่าคงเป็นคนเดียวที่เธอพอจะระบายความรู้สึกได้บ้าง

เมื่อเปิดประตู ลิซ่าก็รีบเข้ามาโอบกอดโซเฟียด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

"โซเฟีย เกิดอะไรขึ้น? ฉันโทรหาเธอทั้งวันเลย ทำไมไม่รับสาย?"

โซเฟียปล่อยโฮออกมาทันที ซบหน้าลงกับไหล่ของเพื่อนสนิท ระบายความรู้สึกอึดอัดที่เก็บไว้ในใจออกมาเป็นเสียงสะอื้น

ลิซ่าลูบหลังปลอบโยนเพื่อนอย่างเงียบๆ รอจนกระทั่งโซเฟียเริ่มสงบลงบ้างแล้ว เธอจึงค่อยๆ พาเพื่อนไปนั่งที่โซฟา

โซเฟียเล่าเรื่องทุกอย่างให้ลิซ่าฟัง ตั้งแต่การพบกับสโนว์ ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้น ไปจนถึงการปรากฏตัวของปีศาจหนุ่มในห้องนอนของเธอ ลิซ่าฟังด้วยความตกตะลึงและไม่เชื่อในตอนแรก แต่เมื่อเห็นสีหน้าและน้ำตาของโซเฟีย เธอก็รู้ว่าเพื่อนของเธอกำลังเผชิญกับสิ่งที่น่าเหลือเชื่อและน่าหวาดกลัว

"เธอแน่ใจเหรอ โซเฟีย? ว่าสิ่งที่เธอเห็น... มันคือปีศาจจริงๆ?" ลิซ่าถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

โซเฟียพยักหน้าทั้งน้ำตา "ฉันเห็นกับตาตัวเอง... ดวงตาสีแดง ผิวสีขาว... มันไม่ใช่สุนัขธรรมดาแน่นอน"

ความเงียบปกคลุมห้องชั่วครู่ ลิซ่าพยายามประมวลผลสิ่งที่เพื่อนของเธอกำลังเล่า เธอไม่เคยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติมาก่อน แต่สถานการณ์ของโซเฟียในตอนนี้กลับทำให้เธอเริ่มสงสัย

"แล้ว... แล้วเขาทำอะไรเธอไหม? เขาทำร้ายเธอหรือเปล่า?" ลิซ่าถามด้วยความเป็นห่วง

โซเฟียส่ายหน้า "ไม่... เขาไม่ได้ทำร้ายฉัน เขามีแต่บอกว่าขอโทษ..."

"ขอโทษ?" ลิซ่าทวนคำด้วยความสงสัย "ทำไมปีศาจถึงต้องขอโทษมนุษย์?"

คำถามของลิซ่าทำให้โซเฟียกลับมาคิดอีกครั้ง ใช่... ทำไม? ปีศาจที่ถูกเล่าขานถึงความโหดร้ายและอำนาจมืด ทำไมถึงมาขอโทษเธอ?

ในขณะนั้นเอง ความทรงจำถึงดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นก็หวนกลับมาอีกครั้ง ในความน่ากลัวนั้น... โซเฟียสัมผัสได้ถึงความเศร้าและความรู้สึกผิดที่แฝงอยู่

หรือว่า... เขาอาจจะไม่เหมือนปีศาจที่ฉันเคยได้ยินมา? ความคิดที่ไม่น่าเป็นไปได้ผุดขึ้นมาในใจของโซเฟียอย่างช้าๆ

แต่ความหวาดกลัวก็ยังคงมีอำนาจเหนือกว่า เธอไม่รู้ว่าปีศาจตนนั้นต้องการอะไรจากเธอ ภารกิจที่เขาพูดถึงคืออะไร และการที่เขาเข้ามาใกล้ชิดเธอในร่างของสุนัข... มันมีจุดประสงค์อะไรกันแน่

"ฉันไม่รู้ ลิซ่า... ฉันไม่รู้อะไรเลย" โซเฟียพูดด้วยน้ำเสียงสับสนและสิ้นหวัง "ฉันกลัว... ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี"

ลิซ่ากอดเพื่อนสนิทไว้แน่น เธอเองก็รู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่โซเฟียกำลังเผชิญ แต่เธอรู้ว่าเธอต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พึ่งให้กับเพื่อน

"ไม่เป็นไรนะ โซเฟีย... ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างเธอ เราจะหาทางออกไปด้วยกัน"

คำพูดของลิซ่าเป็นเหมือนแสงสว่างเล็กๆ ท่ามกลางความมืดมิดในใจของโซเฟีย แม้ความหวาดกลัวจะยังคงอยู่ แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว

ในขณะเดียวกัน ในเงามืดของตรอกซอย อาเทอร์ยืนพิงกำแพง ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองไปยังหน้าต่างห้องของโซเฟียจากระยะไกล ความรู้สึกผิดและความกังวลกัดกินหัวใจของเขา

ข้าทำให้เจ้าหวาดกลัว... โซเฟีย เขาคิดอย่างเจ็บปวด แต่ข้าจะทำอย่างไรได้? ภารกิจของข้า... คำสั่งของราชินี...

ความขัดแย้งภายในใจของอาเทอร์ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างหน้าที่ที่ต้องทำให้สำเร็จ กับความรู้สึกที่เขามีต่อมนุษย์สาวผู้มอบความอบอุ่นและเมตตาให้แก่เขาโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่อาเทอร์รู้แน่ชัดคือ เขาไม่สามารถปล่อยให้โซเฟียต้องเผชิญกับอันตรายตามลำพังได้ ไม่ว่าเขาจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

เป็นอย่างไรบ้างคะกับตอนที่ 3? โซเฟียเริ่มมีความสับสนและหวาดกลัวมากขึ้น ส่วนอาเทอร์ก็กำลังเผชิญกับความขัดแย้งในใจอย่างหนักหน่วง คุณคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไรคะ? 😊