บทที่3ความหวาดกลัวและความสับสน

ความเงียบงันปกคลุมห้องนอนของโซเฟีย หญิงสาวนั่งกอดเข่าตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง ดวงตาสีฟ้ายังคงจับจ้องไปยังร่องรอยรางๆ บนพื้นพรมที่ครั้งหนึ่งสโนว์เคยนอนอยู่ ภาพของปีศาจหนุ่มรูปงามที่มีดวงตาสีแดงก่ำยังคงติดตรึงอยู่ในห้วงความคิดของเธอ

ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในจิตใจของโซเฟีย ทั้งความหวาดกลัวต่อสิ่งที่เธอไม่รู้จัก ความสับสนต่อสิ่งที่เธอเคยเชื่อ และความรู้สึกเหมือนถูกทรยศจากสิ่งมีชีวิตที่เธอเคยรักและไว้ใจ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มขาวเนียน

ตลอดทั้งวัน โซเฟียเอาแต่นั่งเหม่อลอย ไม่เป็นอันกินอันนอน ความทรงจำเกี่ยวกับสโนว์ผุดขึ้นมาในหัวเป็นระยะๆ รอยยิ้ม ดวงตาเศร้าสร้อย ขนสีขาวนุ่มนิ่ม สัมผัสอ่อนโยนยามที่มันคลอเคลีย... ทุกอย่างล้วนขัดแย้งกับภาพลักษณ์ของปีศาจร้ายที่เธอเพิ่งได้เห็น

ทำไม? ทำไมสิ่งมีชีวิตที่ดูอ่อนโยนและน่ารักเช่นนั้น ถึงเป็นปีศาจที่น่ากลัวได้? แล้วคำพูดที่เขาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงเธอ... มันหมายความว่าอย่างไร?

ในที่สุด โซเฟียก็ตัดสินใจลุกขึ้น เธอเดินไปยังโต๊ะทำงาน คว้าสมุดบันทึกเล่มเล็กและปากกามานั่งลง เธอเริ่มเขียนทุกความรู้สึก ทุกคำถาม ทุกความสับสนที่อยู่ในใจ ระบายออกมาเป็นตัวหนังสือ หวังว่ามันจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง

ขณะที่โซเฟียกำลังจดจ่ออยู่กับการเขียน เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น หญิงสาวสะดุ้งเฮือก รีบปิดสมุดบันทึกทันทีด้วยความตกใจ

"ใครคะ?" เธอถามเสียงสั่น

"โซเฟีย... นี่ฉันเอง ลิซ่า" เสียงเพื่อนสนิทดังลอดมาจากอีกฝั่งของประตู

โซเฟียถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเล็กน้อย เธอไม่อยากให้ใครเห็นสภาพที่อ่อนแอของเธอในตอนนี้ แต่ลิซ่าคงเป็นคนเดียวที่เธอพอจะระบายความรู้สึกได้บ้าง

เมื่อเปิดประตู ลิซ่าก็รีบเข้ามาโอบกอดโซเฟียด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

"โซเฟีย เกิดอะไรขึ้น? ฉันโทรหาเธอทั้งวันเลย ทำไมไม่รับสาย?"

โซเฟียปล่อยโฮออกมาทันที ซบหน้าลงกับไหล่ของเพื่อนสนิท ระบายความรู้สึกอึดอัดที่เก็บไว้ในใจออกมาเป็นเสียงสะอื้น

ลิซ่าลูบหลังปลอบโยนเพื่อนอย่างเงียบๆ รอจนกระทั่งโซเฟียเริ่มสงบลงบ้างแล้ว เธอจึงค่อยๆ พาเพื่อนไปนั่งที่โซฟา

โซเฟียเล่าเรื่องทุกอย่างให้ลิซ่าฟัง ตั้งแต่การพบกับสโนว์ ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้น ไปจนถึงการปรากฏตัวของปีศาจหนุ่มในห้องนอนของเธอ ลิซ่าฟังด้วยความตกตะลึงและไม่เชื่อในตอนแรก แต่เมื่อเห็นสีหน้าและน้ำตาของโซเฟีย เธอก็รู้ว่าเพื่อนของเธอกำลังเผชิญกับสิ่งที่น่าเหลือเชื่อและน่าหวาดกลัว

"เธอแน่ใจเหรอ โซเฟีย? ว่าสิ่งที่เธอเห็น... มันคือปีศาจจริงๆ?" ลิซ่าถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

โซเฟียพยักหน้าทั้งน้ำตา "ฉันเห็นกับตาตัวเอง... ดวงตาสีแดง ผิวสีขาว... มันไม่ใช่สุนัขธรรมดาแน่นอน"

ความเงียบปกคลุมห้องชั่วครู่ ลิซ่าพยายามประมวลผลสิ่งที่เพื่อนของเธอกำลังเล่า เธอไม่เคยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติมาก่อน แต่สถานการณ์ของโซเฟียในตอนนี้กลับทำให้เธอเริ่มสงสัย

"แล้ว... แล้วเขาทำอะไรเธอไหม? เขาทำร้ายเธอหรือเปล่า?" ลิซ่าถามด้วยความเป็นห่วง

โซเฟียส่ายหน้า "ไม่... เขาไม่ได้ทำร้ายฉัน เขามีแต่บอกว่าขอโทษ..."

"ขอโทษ?" ลิซ่าทวนคำด้วยความสงสัย "ทำไมปีศาจถึงต้องขอโทษมนุษย์?"

คำถามของลิซ่าทำให้โซเฟียกลับมาคิดอีกครั้ง ใช่... ทำไม? ปีศาจที่ถูกเล่าขานถึงความโหดร้ายและอำนาจมืด ทำไมถึงมาขอโทษเธอ?

ในขณะนั้นเอง ความทรงจำถึงดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นก็หวนกลับมาอีกครั้ง ในความน่ากลัวนั้น... โซเฟียสัมผัสได้ถึงความเศร้าและความรู้สึกผิดที่แฝงอยู่

หรือว่า... เขาอาจจะไม่เหมือนปีศาจที่ฉันเคยได้ยินมา? ความคิดที่ไม่น่าเป็นไปได้ผุดขึ้นมาในใจของโซเฟียอย่างช้าๆ

แต่ความหวาดกลัวก็ยังคงมีอำนาจเหนือกว่า เธอไม่รู้ว่าปีศาจตนนั้นต้องการอะไรจากเธอ ภารกิจที่เขาพูดถึงคืออะไร และการที่เขาเข้ามาใกล้ชิดเธอในร่างของสุนัข... มันมีจุดประสงค์อะไรกันแน่

"ฉันไม่รู้ ลิซ่า... ฉันไม่รู้อะไรเลย" โซเฟียพูดด้วยน้ำเสียงสับสนและสิ้นหวัง "ฉันกลัว... ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี"

ลิซ่ากอดเพื่อนสนิทไว้แน่น เธอเองก็รู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่โซเฟียกำลังเผชิญ แต่เธอรู้ว่าเธอต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พึ่งให้กับเพื่อน

"ไม่เป็นไรนะ โซเฟีย... ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างเธอ เราจะหาทางออกไปด้วยกัน"

คำพูดของลิซ่าเป็นเหมือนแสงสว่างเล็กๆ ท่ามกลางความมืดมิดในใจของโซเฟีย แม้ความหวาดกลัวจะยังคงอยู่ แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว

ในขณะเดียวกัน ในเงามืดของตรอกซอย อาเทอร์ยืนพิงกำแพง ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองไปยังหน้าต่างห้องของโซเฟียจากระยะไกล ความรู้สึกผิดและความกังวลกัดกินหัวใจของเขา

ข้าทำให้เจ้าหวาดกลัว... โซเฟีย เขาคิดอย่างเจ็บปวด แต่ข้าจะทำอย่างไรได้? ภารกิจของข้า... คำสั่งของราชินี...

ความขัดแย้งภายในใจของอาเทอร์ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างหน้าที่ที่ต้องทำให้สำเร็จ กับความรู้สึกที่เขามีต่อมนุษย์สาวผู้มอบความอบอุ่นและเมตตาให้แก่เขาโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่อาเทอร์รู้แน่ชัดคือ เขาไม่สามารถปล่อยให้โซเฟียต้องเผชิญกับอันตรายตามลำพังได้ ไม่ว่าเขาจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

เป็นอย่างไรบ้างคะกับตอนที่ 3? โซเฟียเริ่มมีความสับสนและหวาดกลัวมากขึ้น ส่วนอาเทอร์ก็กำลังเผชิญกับความขัดแย้งในใจอย่างหนักหน่วง คุณคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไรคะ? 😊

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***