ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว โซเฟียตัดสินใจก้าวข้ามผ่านประตูมิติสีม่วงอ่อน ทันทีที่เท้าของเธอสัมผัสกับพื้นอีกด้านหนึ่ง ความรู้สึกเย็นเยียบและกลิ่นอับชื้นก็โอบล้อมเธอไว้ โลกที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าแตกต่างจากโลกมนุษย์อย่างสิ้นเชิง ท้องฟ้าสีเทามัวปกคลุมไปด้วยเมฆครึ้ม แสงสลัวลอดผ่านลงมาอย่างยากลำบาก เผยให้เห็นต้นไม้รูปร่างประหลาด ใบสีดำสนิทบิดงอราวกับมือที่กำลังคว้าจับ และพื้นดินที่แตกระแหงราวกับขาดน้ำมานานนับปี
โซเฟียกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความหวาดหวั่น ทุกสิ่งดูแปลกตาและน่ากลัว เงียบสงัดจนน่าขนลุก มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวที่พัดผ่านซอกหินเท่านั้นที่ดังเป็นระยะ
ทันใดนั้นเอง เงาร่างสีดำทะมึนก็ปรากฏขึ้นจากเบื้องบน มันเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วด้วยปีกขนาดใหญ่ที่กางออก ดวงตาสีม่วงเข้มสองคู่จ้องมองมาที่โซเฟียอย่างหิวโหย ร่างกายของมันคล้ายคลึงกับมนุษย์ แต่มีผิวสีซีดขาว เขี้ยวแหลมคมยาวเฟื้อย และเล็บที่งอกยาวออกมาเหมือนกรงเล็บ
โซเฟียเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตเช่นนี้มาก่อน ความหวาดกลัวแล่นปราดไปทั่วร่างจนขยับตัวไม่ออก
สิ่งมีชีวิตนั้นส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอ ก่อนที่จะพุ่งตัวลงมาหมายจะโจมตีโซเฟียอย่างรวดเร็ว หญิงสาวหลับตาปี๋ เตรียมพร้อมรับความเจ็บปวด
แต่แล้ว... ก็เกิดลมกระโชกแรงพัดผ่านร่างของเธอไป พร้อมกับเสียงคำรามที่ดังสนั่นกว่าเดิม เมื่อโซเฟียลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้เธอแทบไม่เชื่อสายตา
อาเทอร์!
ปีศาจหนุ่มรูปงามที่เธอเคยรู้จักในร่างของสโนว์ กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ปีกสีดำขนาดใหญ่ของเขากางออกปกป้องร่างของโซเฟียไว้ ดวงตาสีแดงก่ำของเขาจ้องมองไปยังสิ่งมีชีวิตที่กำลังบินวนอยู่เหนือศีรษะด้วยความโกรธเกรี้ยว
"วินเทอร์!" อาเทอร์คำรามเสียงต่ำ "เจ้าต้องการอะไรจากนาง!"
สิ่งมีชีวิตที่มีปีกนั้นชะงักกลางอากาศ ดวงตาสีม่วงเข้มของมันหันมามองอาเทอร์ด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าคมสันบิดเบี้ยวด้วยความขุ่นเคือง
"อาเทอร์! เจ้ากล้าขัดขวางข้าหรือ? นางเป็นแค่มนุษย์!" เสียงของมันแหบพร่าและเย็นเยียบ
"นางไม่ใช่ 'แค่มนุษย์'" อาเทอร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "นางคือคนที่ข้าจะปกป้อง!"
วินเทอร์หัวเราะเยาะออกมาอย่างเย็นชา "ปกป้อง? เจ้าเริ่มอ่อนแอลงแล้วสินะ อาเทอร์ การข้องแวะกับพวกมนุษย์ทำให้เจ้าเสื่อมพลัง!"
"หุบปาก!" อาเทอร์ตวาดลั่น ก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ ปีกสีดำของเขากระพืออย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าปะทะกับวินเทอร์อย่างดุดัน
การต่อสู้บนท้องฟ้าเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด แสงสีแดงและสีม่วงปะทะกันเป็นระยะๆ เสียงคำรามและเสียงปีกกระพือดังสนั่นไปทั่วบริเวณ โซเฟียยืนตัวสั่นเทาอยู่ด้านล่าง มองดูการต่อสู้ที่น่าเหลือเชื่อด้วยความหวาดหวั่นและเป็นห่วงอาเทอร์
เธอไม่เข้าใจว่าวินเทอร์เป็นใคร แต่จากบทสนทนา เธอพอจะจับใจความได้ว่าเขาเป็นคนรู้จักของอาเทอร์ และดูเหมือนจะไม่พอใจที่อาเทอร์ปกป้องเธอ
ในที่สุด อาเทอร์ก็สามารถจับร่างของวินเทอร์เหวี่ยงกระแทกกับพื้นดินอย่างแรง วินเทอร์ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด อาเทอร์ร่อนลงมายืนข้างๆ โซเฟีย ดวงตาสีแดงก่ำของเขายังคงจ้องมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ด้วยความโกรธ
"เจ้าไม่เป็นอะไรนะ โซเฟีย?" อาเทอร์หันมาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง
โซเฟียพยักหน้าเบาๆ ยังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่เคยคิดว่าอาเทอร์จะสามารถต่อสู้และมีพลังอำนาจมากมายขนาดนี้
"เขา... เขาเป็นใคร?" โซเฟียถามด้วยเสียงสั่น
อาเทอร์ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า
"เขาคือ... วินเทอร์ น้องชายของข้า"
โซเฟียเบิกตากว้างด้วยความตกใจ น้องชาย? ทำไมเขาถึงต้องการทำร้ายเธอ?
อาเทอร์มองไปยังร่างของวินเทอร์ที่เริ่มลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ดวงตาของน้องชายเขายังคงจ้องมองมาที่โซเฟียด้วยความอาฆาต
"เจ้าจะต้องเสียใจ อาเทอร์ ที่ขัดขวางข้า!" วินเทอร์คำราม ก่อนที่จะกางปีกบินหายลับไปในความมืด
อาเทอร์หันกลับมามองโซเฟีย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
"เจ้าไม่ควรมาที่นี่เลย โซเฟีย โลกของข้ามันอันตรายเกินไปสำหรับเจ้า"
แต่โซเฟียกลับส่ายหน้า เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีแดงก่ำของอาเทอร์อย่างแน่วแน่
"ฉันมาที่นี่เพราะฉันต้องการรู้ความจริง... เกี่ยวกับคุณ เกี่ยวกับโลกของคุณ และเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่าง"
อาเทอร์ถอนหายใจอีกครั้ง เขารู้ว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของโซเฟียได้อีกต่อไป
"เอาล่ะ โซเฟีย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง "ข้าจะพาเจ้าไป... แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะอยู่ใกล้ข้าตลอดเวลา"
โซเฟียพยักหน้า เธอรู้ว่าการเดินทางในโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้อาจเต็มไปด้วยอันตราย แต่เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน... เคียงข้างกับปีศาจหนุ่มผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพียงลูกสุนัขน่ารักที่ชื่อสโนว์
เป็นอย่างไรบ้างคะกับตอนที่ 5? การผจญภัยในโลกปีศาจเริ่มต้นขึ้นแล้ว! คุณคิดว่าอาเทอร์จะพาโซเฟียไปที่ไหน และพวกเขาจะต้องเผชิญกับอะไรอีกบ้าง? 😊
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 17
Comments