บทที่2ร่องรอยในความมืด

รุ่งเช้าของวันใหม่ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านบางเบา ปลุกโซเฟียให้ตื่นจากนิทรา เธอรู้สึกถึงไออุ่นนุ่มนิ่มที่ปลายเท้า เมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับสโนว์ที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ตรงนั้น ขนสีขาวของมันดูสะอาดสะอ้านและเงางามขึ้นมากหลังจากได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเธอ

โซเฟียยิ้มบางๆ ลูบหัวสโนว์เบาๆ ด้วยความเอ็นดู ความกังวลใจเมื่อคืนวานราวกับเป็นเพียงความฝันเลือนราง เธออาจจะคิดมากไปเองที่เห็นเงาแปลกๆ ในความมืด หรืออาจจะเป็นแค่ภาพลวงตาจากความเหนื่อยล้า

ตลอดทั้งวัน โซเฟียยังคงดูแลสโนว์เป็นอย่างดี พาไปเดินเล่นในสวน ป้อนอาหาร และเล่นกับมันอย่างสนุกสนาน สโนว์เองก็ดูจะติดโซเฟียมากขึ้นเรื่อยๆ มันจะคอยคลอเคลียและเลียมือเธออย่างออดอ้อน ทำให้โซเฟียรู้สึกผูกพันกับเจ้าลูกสุนัขตัวนี้อย่างลึกซึ้ง

ตกเย็น โซเฟียกลับมาถึงบ้านหลังจากไปทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟ เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นพิเศษ แต่เมื่อเห็นสโนว์วิ่งกระดิกหางมาต้อนรับ ความเหนื่อยหน่ายก็พลันหายไป เธออุ้มมันขึ้นมาแนบอก สูดดมกลิ่นขนหอมอ่อนๆ ของมัน

"วันนี้เป็นเด็กดีไหมเนี่ย สโนว์?" โซเฟียกระซิบเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

ขณะที่โซเฟียกำลังนั่งพักผ่อนบนโซฟา สโนว์ก็กระโดดลงจากอ้อมแขนของเธอ แล้วเดินวนเวียนอยู่แถวโต๊ะกลาง ราวกับกำลังสนใจอะไรบางอย่าง โซเฟียมองตามด้วยความสงสัย ก่อนจะสังเกตเห็นรอยขีดข่วนเล็กๆ บนพื้นไม้ใกล้กับโต๊ะ

รอยขีดข่วนนั้นดูแปลกประหลาด มันไม่ได้เกิดจากเล็บของสุนัขธรรมดา แต่มันลึกและคมราวกับถูกของมีคมกรีด โซเฟียขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอจำไม่ได้ว่าเคยทำอะไรตกหล่นจนทำให้พื้นเป็นรอยเช่นนี้

ในขณะนั้นเอง สัญชาตญาณบางอย่างก็กระซิบบอกเธอถึงความผิดปกติ ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นปราดไปทั่วสันหลัง โซเฟียก้มลงมองสโนว์ที่กำลังจ้องมองรอยขีดข่วนนั้นด้วยดวงตาสีแดงก่ำที่ดูลึกล้ำกว่าปกติ

เมื่อคืน... เงาที่เธอเห็น... มันคืออะไรกันแน่? ความหวาดระแวงเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของโซเฟียอีกครั้ง

คืนนั้น โซเฟียนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาบนเตียงด้วยความกระวนกระวาย สายตาคอยจับจ้องไปยังสโนว์ที่นอนอยู่ที่ปลายเตียงเป็นระยะๆ ความน่ารักและความอ่อนโยนของมันในตอนกลางวัน ขัดแย้งกับความรู้สึกประหลาดที่เธอสัมผัสได้ในยามค่ำคืน

จนกระทั่งเมื่อแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้อง สโนว์ก็ลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นเปล่งประกายวาววับอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ โซเฟียไม่ได้หลับ เธอจ้องมองมันอย่างไม่กะพริบตา

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น ทำให้หัวใจของโซเฟียแทบหยุดเต้น ร่างกายของสโนว์ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น ขนสีขาวเริ่มเลือนหายไป แทนที่ด้วยผิวสีซีดขาวที่คุ้นตา โครงกระดูกเล็กๆ ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนเป็นรูปร่างสูงโปร่งสง่างาม

อาเทอร์ยืนอยู่ตรงนั้น ในห้องนอนของเธอ แสงจันทร์สีเงินสาดส่องต้องร่างของเขา ผิวขาวราวหิมะตัดกับผมยาวสีขาวโพลน ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองมาที่เธออย่างลึกซึ้งและแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด

โซเฟียเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เธอไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ออกมาได้ ความหวาดกลัว ความสับสน และความไม่เชื่อ ผสมปนเปกันจนเธอชาไปทั้งตัว

"โซเฟีย..." เสียงทุ้มต่ำของอาเทอร์ดังขึ้นในความเงียบ มันแหบพร่าและแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

โซเฟียถอยหลังกรูดจนแผ่นหลังชนกับหัวเตียง ดวงตาสีฟ้าสั่นระริก จ้องมองปีศาจหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น สโนว์... ลูกสุนัขน่ารักที่เธอรักและไว้ใจ แท้จริงแล้วคือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดในโลก

"น...นาย..." โซเฟียพยายามเปล่งเสียง แต่ลำคอกลับแห้งผาก

อาเทอร์ก้าวเข้ามาใกล้เธอช้าๆ ดวงตาสีแดงก่ำของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความกังวล

"ข้า... ข้าขอโทษ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ข้าไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงเจ้า"

แต่คำขอโทษนั้นกลับยิ่งทำให้ความหวาดกลัวในใจของโซเฟียทวีคูณ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมปีศาจถึงมาอยู่ในห้องนอนของเธอ ทำไมมันถึงแปลงกายเป็นสุนัข และภารกิจที่มันพูดถึงในคืนนั้นคืออะไรกันแน่

"ออกไป..." โซเฟียพูดเสียงสั่น "ออกไปจากห้องของฉัน!"

อาเทอร์หยุดชะงัก มองโซเฟียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาเข้าใจดีว่าสิ่งที่เขาทำนั้นทำให้เธอหวาดกลัวและเสียใจมากแค่ไหน

"ข้า..." เขาพยายามจะอธิบาย แต่โซเฟียกลับเบือนหน้าหนี น้ำตาเริ่มคลอเบ้าด้วยความหวาดหวั่นและความรู้สึกเหมือนถูกทรยศ

ในที่สุด อาเทอร์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ความมืดมิดเริ่มปกคลุมร่างของเขาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหายวับไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงโซเฟียที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง ท่ามกลางความเงียบสงัดและความสับสนที่ถาโถมเข้ามาในจิตใจ

เป็นอย่างไรบ้างคะกับตอนที่ 2? ความลับของอาเทอร์ถูกเปิดเผยแล้ว โซเฟียจะรับมือกับความจริงนี้อย่างไร และอาเทอร์จะทำอย่างไรต่อไป? บอกความรู้สึกของคุณได้เลยนะคะ 😊 เรามาสานต่อเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นนี้กันค่ะ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***