Rara, gadis 20 tahun yang polos, kerja di PT. Nganjuk Sejahtera Group. Bosnya, Pak Samingan, super disiplin tapi eksentrik. Suatu hari, Rara terpaksa tinggal di rumah bos untuk mengurus anak tunggalnya - Arifbol - cowok tampan tapi bertingkah seperti anak kecil karena kondisi epilepsi yang dideritanya. Meski begitu, Arifbol ternyata punya sisi religius, perhatian, dan secara tak terduga... bikin Rara jatuh cinta.
Karya ini diterbitkan atas izin NovelToon Tri 2001, isi konten hanyalah pandangan pribadi pembuatnya, tidak mewakili NovelToon sendiri
Dua Calon Istri?
Sore itu, angin semilir masuk lewat jendela besar ruang tamu rumah Pak Samingan. Aroma teh melati yang diseduh Bu Wiji menguar lembut. Rara duduk di kursi panjang, masih pakai seragam kantornya, sementara Fitri berdiri di dekat meja, sesekali menunduk sambil ngetuk-ngetuk jari di paha — tanda gelisah.
Pak Samingan duduk di kursi paling ujung, pakai kacamata baca yang agak miring, sementara Bu Wiji menatap dua gadis itu dengan wajah lembut tapi penuh makna.
“Rara, Fitri,” suara Bu Wiji pelan tapi jelas, “Ibu pengin ngomong sesuatu yang penting.”
Rara langsung tegak duduk, sementara Fitri buru-buru nyaut, “Lho, penting opo, Bu? Nek soal ngupas kentang, Fitri siap bantu, lho.”
Pak Samingan langsung batuk kecil, “Hehehe… iki bocah lucu tenan, Wiji. Tapi sing tak arep omongke ora soal kentang, Fit.”
Suasana langsung berubah serius. Rara menelan ludah pelan, jantungnya entah kenapa mulai berdetak lebih cepat.
Bu Wiji mulai bicara pelan, “Kowe loro, Rara lan Fitri, wis Ibu anggep kaya anak dewe. Sampeyan loro tulus, sabar, lan bener-bener sayang karo Arifbol.”
Fitri nyengir kecil tapi matanya bingung, “Lho, Bu… kok tumben ngelunakke kayak gini. Biasane Bu Wiji tegas.”
Rara juga nyeletuk, “Hehe… iya, Bu. Aku jadi deg-degan iki.”
Pak Samingan menatap istrinya, lalu menghela napas panjang, “Wiji, aku sing ngomong wae, ben jelas.”
Bu Wiji mengangguk pelan.
Pak Samingan berdiri, jalan pelan ke tengah ruangan. “Rara, Fitri… aku iki wong tuwo. Aku ngerti anakku, Arifbol, ora gampang diurus. Dia istimewa — pinter ngaji, rajin ibadah, tapi juga butuh pendamping sing sabar banget.”
Rara menatap Pak Samingan penuh hormat. “Nggih, Pak. Saya paham. Arifbol memang luar biasa.”
Fitri ikut angguk, “Iyo, Pak. Mas Bol iku wong apik, tulus, meskipun… ya kadang lucu dhewe.”
Pak Samingan tersenyum kecil, lalu lanjut, “Aku lan ibuk e Arifbol wis mikir suwe. Sampeyan loro… loro-lorone nduwé ati sing tulus. Ora ana sing palsu. Arifbol tresno karo kalian berdua dengan carane dhewe. Dadi, aku karo ibune mutuske siji perkara penting…”
Rara dan Fitri langsung saling pandang, wajah tegang.
“Perkara opo, Pak?” tanya Rara pelan.
“Yo… perkara jodoh.”
Rara spontan berdiri. “Hah!?”
Fitri juga kaget, “Maksudé… maksude opo, Pak?”
Pak Samingan menarik napas panjang, “Aku lan ibuk e Arifbol kepengin… kowe loro dadi pendamping Arifbol. Ora siji, tapi loro.”
Ruangan langsung hening. Bahkan jam dinding berhenti berdetak seolah kaget juga.
Rara melongo, matanya membesar, “Lho… lho, Pak… maksude piye? Dua-duanya? Lha iki jaman saiki, Pak, bukan cerita wayang…”
Fitri malah gelagapan, “Astaghfirullah, Bu, Pak… Fitri iki wong ndeso, tapi ora nyangka yo nek ide-ne sampe ngono…”
Bu Wiji tetap tenang, “Kami ngerti iki ora umum, tapi pikirane tulus, Nak. Kalian berdua sayang, dan Arifbol juga nyaman karo kalian. Ibu ora pengin ana sing patah hati. Kadang keadilan iku bentuk cinta sing ora biasa.”
Rara diem, wajahnya merah padam.
“Tapi, Bu… saya ora bisa bayangin. Aku wis nganggep Fitri temen. Masa iya kudu… kudu berbagi Mas Arifbol?”
Fitri langsung nyeletuk, “Iyo, Bu. Aku yo bingung. Masa aku kudu saingan terus, malah sampe dinikahke bareng? Wah, rasane kok… aneh, Bu.”
Pak Samingan ngelus jenggotnya pelan, “Aku ngerti, aku ngerti. Iki ora gampang. Tapi pikiren sek, yo. Awak dhewe ora mekso. Cuma nyoba mikir adil. Rara wis ngurusi Arifbol saben dino, Fitri wis nemen bantu ibumu ngurus omah. Sampeyan loro wis dadi bagian penting ing uripe Arifbol.”
Suasana berubah jadi sepi lagi. Cuma terdengar suara jangkrik dari luar jendela.
Bu Wiji bangkit, lalu nyeduh teh untuk masing-masing. “Minum disek, ben adem pikirane.”
Rara megang cangkir dengan tangan gemetar. Dalam hatinya kacau.
“Ya Allah… aku sayang Arifbol. Tapi kok rasane ora ikhlas nek kudu bagi perasaan iki…”
Fitri di sebelahnya juga diam, matanya menerawang.
“Fitri seneng Mas Bol, tapi… opo iya Gusti ngersake Fitri nyekel tangan sing ora mung kanggo siji wong?”
Bu Wiji akhirnya bicara lembut, “Kalian gak perlu jawab sak iki. Ibu ora pengin mekso. Tapi pikiren dhisek… kadang Gusti ngatur sesuatu sing ora masuk akal, tapi isine kebaikan.”
Rara menunduk. “Nggih, Bu…”
Fitri juga mengangguk lemah. “Fitri butuh waktu mikir, Bu.”
Pak Samingan tersenyum bijak. “Yo wis, ora usah tegang. Iki sekedar rencana. Gusti sing nemtokke sak benere. Sing penting, ati kalian loro tetep bersih.”
Malamnya, Rara pulang ke kontrakan naik motor pelan-pelan. Jalanan sepi, cuma suara jangkrik dan angin yang lewat di telinganya.
“Lho, iki kok malah bingung tenan, Ra…” gumamnya di atas motor. “Kepingin nangis, tapi lucu yo… wong aku malah disuruh bagi cinta.”
Sampai di rumah, Bu Neneng lagi duduk nonton sinetron. “Lho, Ra, kok mukamu pucet? Kowe kalah tender po piye?”
Rara langsung nyeletuk lirih, “Kalah perasaan, Bu…”
Bu Neneng bengong. “Lha, kalah perasaan piye maksude?”
Rara cuma geleng, “Pokoké ribet, Bu. Dunia cinta ora kaya dunia akuntansi. Salah hitung dikit, bisa rugi gede.”
Bu Neneng cuma bisa melongo, “Astaghfirullah, iki anak soyo aneh wae.”
Dan malam itu, Rara duduk di ranjang, tatapannya kosong ke langit-langit.
Antara cemburu, bingung, tapi di balik itu semua… ada satu hal yang tumbuh pelan-pelan di dadanya: rasa takut kehilangan Arifbol — entah kepada siapa pun, bahkan kepada Fitri.
Pagi-pagi ayam baru dua kali berkokok, tapi suasana rumah Pak Samingan udah mulai rame. Mbok Jum mondar-mandir di dapur sambil nenteng centong, sementara Fitri bantu nyiapin sarapan.
Rara belum datang pagi itu — katanya mau ke pasar dulu beliin buah buat Arifbol.
Bu Wiji duduk di kursi rotan depan dapur, matanya ngamatin Fitri yang kelihatan lebih diem dari biasanya. Biasanya Fitri cerewet, suka nyanyi kecil waktu masak. Tapi pagi itu, wajahnya murung.
“Fit, kowe nangpo kok koyok wong mikir utang?” tanya Bu Wiji lembut.
Fitri berhenti ngiris bawang, “Ora, Bu… Cuma kepikiran omongan njenengan ndek wingi.”
Bu Wiji tersenyum kecil. “Soal rencana iku, to?”
Fitri angguk pelan. “Iyo, Bu. Fitri ngerti maksude njenengan apik, pengin adil. Tapi Fitri yo ora yakin, Bu. Hati kok rasane ora iso dibagi.”
Bu Wiji narik napas panjang. “Fit, kadang adil itu ora harus sama rasa, tapi sama tanggung jawab. Tapi Ibu ngerti, kowe loro butuh waktu mikir. Ora kabeh wong iso nerimo cara mikir wong tuwo model lawas.”
Fitri cuma bisa diam. Air matanya hampir jatuh, tapi ditahan.
“Aku sayang Mas Bol, Bu… tapi aku ora pengin nyakitin sopo wae.”
Bu Wiji mengangguk. “Iyo, Fit. Kuwi sing paling penting. Sing ora pengin nyakitin, Gusti mesti maringi petunjuk.”
Sementara itu, di luar rumah, suara motor Rara kedengeran.
“Assalamualaikum! Mbok, Bu, aku gawakne buah kanggo Mas Arifbol!”
Suara Rara yang ceria langsung bikin Mbok Jum nyeletuk, “Walah, iki bocah nek teko mesti rame. Opo sing kowe gowo, Ra?”
“Jeruk ambek apel, Mbok. Jarene dokter, vitamin kuwi penting kanggo Mas Bol,” jawab Rara sambil masuk.
Bu Wiji langsung nyambut, “Wah, apik tenan, Ra. Arifbol lagi istirahat neng kamare. Ndek wingi bengi kumat, tapi ora parah.”
Rara langsung cemas. “Hah? Mas Bol kambuh, Bu? Kenapa saya nggak dikabarin?”
“Wes tenang, Ra. Fitri sing bantuin semalem. Kambuhnya cepet reda,” jelas Bu Wiji.
Rara ngangguk pelan, tapi ada sesuatu yang nyeletuk di hatinya: rasa iri halus yang ia tutup dengan senyum.
“Pantas Fitri kelihatan pucet. Tapi ya, setidaknya dia bantu Mas Bol…”
Siang itu, Rara bantu Mbok Jum di dapur. Tapi suasananya aneh — Fitri dan Rara sama-sama berusaha sopan, tapi obrolannya kaku banget.
“Fit, tolong jumukno uyah,” kata Rara pelan.
Fitri nurut, “Iyo, iki uyahe.”
Hening lagi.
Beberapa menit kemudian, Rara nyeletuk kecil, “Fit… aku pengin ngomong soal omongan ndek wingi.”
Fitri berhenti ngaduk sayur, “Aku yo pengin ngomong, Ra.”
Mereka saling tatap — suasana dapur tiba-tiba kayak medan perang sunyi.
Rara menghela napas, “Aku ngerti, Fit. Kowe juga sayang Mas Bol. Tapi aku ora iso pura-pura kuat kalau kudu berbagi.”
Fitri senyum getir. “Aku yo podo, Ra. Aku malah bingung, kenapa kudu jadi pilihan. Aku ora pengin rebutan.”
Rara pelan bicara, “Aku ora nesu, Fit. Aku malah pengin awak dhewe tetep akur. Tapi kalau memang Pak Samingan serius, aku mending mundur.”
Fitri kaget. “Lho, Ra, kok ngomong ngono? Kowe sing pertama kali deket karo Mas Bol. Aku sing belakangan, aku sing kudu ngerti diri.”
Mereka berdua terdiam lama, lalu tiba-tiba Mbok Jum nyeletuk dari belakang,
“Walah, kowe loro iki to sing dibilang Bu Wiji kemarin. Aku yo kaget pas Bu Wiji curhat, katanya pengin Arifbol nduwé istri loro. Aku bilang, ‘Lha, Bu, wong ora nyekel traktor ae, kok pengin nyetir loro?’”
Rara langsung ngakak, Fitri juga ikut ketawa kecil.
“Mbok Jum, sampeyan kok iso lucu pas suasana begini,” kata Rara sambil usap air mata.
Mbok Jum nyeletuk, “Lho, ben ora stres. Wong mikir cinta karo logika iku wis mumet, OPO maneh nek ditambah sambel bawang iki, tambah panas!”
Ketiganya ketawa bareng. Tapi di antara tawa itu, ada rasa campur aduk yang nggak bisa dijelaskan.
Sore harinya, Bu Wiji dan Pak Samingan duduk di teras, ngobrol pelan.
“Wiji, aku wis mikir. Mungkin rencana kita kudu diuji disek,” kata Pak Samingan.
Bu Wiji ngangguk. “Iyo. Aku yo mikir ngono. Kita tes wae, sopo sing bener-bener tulus, tanpa kita kasih tahu Arifbol.”
Pak Samingan mesem, “Tes carane piye?”
“Ngene, aku bakal njaluk Rara lan Fitri gantian ngurus Arifbol pas Arifbol lagi kambuh ringan. Tapi awak dhewe ora ngomong sopo sing dinilai. Awak dhewe ndelok wae, sopo sing tetep sabar, sopo sing niate tulus.”
Pak Samingan tepuk lututnya, “Wah, idemu apik, Ji. Wong tulus ora bakal pura-pura. Sing pura-pura bakal kesandung kebenaran.”
Bu Wiji manggut. “Iyo, awak dhewe ora perlu paksa keputusan. Gusti sing bakal buktekke.”
Malamnya, Rara pulang ke kontrakan lagi. Tapi kali ini, hatinya jauh lebih tenang daripada semalem.
Ia duduk di teras kecil depan kamar, sambil ngelamun.
“Mungkin Bu Wiji bener. Kadang Gusti ngatur cara cinta dengan jalan aneh. Tapi sing penting, aku tetep tulus.”
Tak lama, HP-nya bunyi — pesan dari Fitri.
“Ra, aku pengin ngomong jujur. Aku seneng Mas Bol, tapi aku yo seneng ndelok awakmu semangat. Kowe lucu, polos, tapi tulus. Mungkin Gusti milihmu, Ra.”
Rara senyum kecil sambil bales,
“Fit, aku yo ngerti hatimu bersih. Tapi ayo kita biarin Gusti sing milih, ora usah maksa arah cinta.”
Pesan terkirim. Dan malam itu, entah kenapa, langit di atas kontrakan Rara terasa lebih terang.
Keesokan harinya, Bu Wiji sudah siap dengan “tes kecil” itu.
Ia memanggil Mbok Jum, “Mbok, nanti kalau Arifbol mulai lemes, panggil Rara dulu. Besoknya baru Fitri. Tapi ojo bilang iki tes, yo.”
Mbok Jum mengangguk, “Nggih, Bu. Tapi nek Arifbol sembuh langsung, berarti sing tulus beneran, yo?”
Bu Wiji nyengir, “Iyo, Mbok. Kadang ketulusan iku obat paling mujarab.”
Dan di situlah episode ini berakhir — dengan dua gadis yang sama-sama tulus tapi bingung, dua orang tua yang bijak tapi nekat, dan satu lelaki polos yang belum tahu kalau dirinya bakal jadi “ujian cinta paling unik di Nganjuk Raya.”