ปล่องสัญญาณแสงสีเสียงเกิดขึ้นต่อเนื่องหลังจากเสียงไลฟ์สด Ep14 ชีวิตหลังความตายจบไม่นานนัก
วิญญาณที่ดีนั้นถูกดึงออกเหมือนละอองน้ำที่โปรยปราย ทูตสวรรค์นำขึ้นบนชั้นฟ้า แล้วพาสู่ภาคพื้นดินให้เห็นคนอาบน้ำศพก่อนที่จะห่อด้วยผ้าขาวนำไปฝัง
เมื่อฝีเท้าผู้ร่วมส่งศพคนสุดท้ายเดินจากรั้วกูโบร์ โลกบัรซัคที่กั้นโลกนี้กับโลกหน้าก็เกิดขึ้นทันที จะส่วนหนึ่งสวรรค์หรือนรกขึ้นอยู่กับสิ่งใดที่ได้ขวนขวายไว้ครั้งยังมีชีวิต
ย้อนวันที่มีคนส่งเรียนปอเนาะยี่สิบคน ส่วนใหญ่เป็นพี่สาวและญาติใกล้เคียง เดินทางด้วยรถสองแถว เดินทางข้ามจังหวัดครั้งแรกในชีวิต
มะกลัวเด็กปอเนาะคนใหม่ เข้าครัวไม่เป็น จึงได้แนะนำหุงข้าวครั้งแรก หลังจากตักข้าวสารใส่หม้อให้ใส่น้ำ วัดระดับน้ำสักสามข้อนิ้ว เมล็ดข้าวจะไม่กรอบหรือแฉะเกินไป
หากเป็นไข้ไม่สบายให้หยุดอาบน้ำสามวัน ซื้อยาทานนอนหลับให้เพียงพอ มะห่วงใยถึงนาทีสุดท้าย
เอโยน เลเล่ จับปลาเด่ กลางนา
เข่ ควาย เข้าคอก ข้าวเม่า เต็มจอก
ดอกทอง เต็มกำ ข้าวเม่า ลาวัณย์
เอ โยน เล เล่
อดัมได้ยินเสียงไกวเปล ดังไล่รถสองแถววิ่งฝ่าฝุ่นหายไกลลับสายตา เขายืนอยู่ที่เดิมนานจนกระทั่งได้ยินเสียงต้นมะพร้าวคุยกันด้านหน้าห้องพัก
“ลูกผู้ชายต้องเอาตัวให้รอด” น้ำเสียงของป๊ะดังไล่ตามเสียงไกวเปล น้ำตาอดัมไหลอาบแก้มไม่รู้ตัว
เด็กหอพักประจำเคยชินภาพนั่งเรียนกีตาบ เล่นกีฬา อ่านหนังสือ ซ้ำๆตลอดสัปดาห์ ครั้นถึงบ่ายวันศุกร์เด็กท้องที่จะกลับบ้าน กลับเข้ามาอีกครั้งในเช้าวันอาทิตย์
วันเสาร์จึงเป็นวันหยุดสุดกระหายที่อยากให้มาถึงเร็วๆ จะได้ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ที่ไม่ไกลจากปอเนาะเท่าใดนัก นอกจากมีหนังสือให้เลือกอ่านอย่างจุใจแล้ว ที่นั่นยังมีผู้หญิงใจดีอยู่อีกคนหนึ่ง
นึกถึงภาพถูกกอดทีไรสั่นสะท้าน ดรุณีช่างมีเสน่ห์สุดหักห้ามเหลือเกิน สวยทั้งรูปร่าง ทั้งกิริยา ได้อยู่ใกล้ๆอดใจไม่ได้เลยสักครั้ง
วันนั้นคงจะตรงกับวันอายุสิบห้าปี วันแรกที่ถูกบันทึกชีวิตที่เลาฮุล มะฟูซ ตูฮันบันทึกทุกสรรพสิ่งเอาไว้ ก่อนจะสร้างเจ็ดชั้นฟ้าเจ็ดชั้นดินถึงห้าหมื่นปี
วันนั้นถูกรถสิบล้อบรรทุกปลาป่นชนตายก็ดี จะได้ไม่ต้องได้ยินคำยุยงอิบลิสมารร้าย นับจากนี้มีแต่นรกกับสวรรค์ให้เลือกเดิน
ภาพหลังหอพักฤดูฝนน้ำเจิ่งนองไม่เห็นคันนา เด็กปอเนาะชวนไปดักกัดหลังหอพักกลางสายฝนโปรยปราย
อดัมช่วยใส่ถุง เนื้อตัวเปียกปอนเดินรั้งท้ายกลับที่พักตามลำพัง หันหลังมองบิ้งนาก่อนทรุดนั่งใต้ต้นหว้าใหญ่เห็นสายรุ้งจับตัวที่ขอบฟ้าช่างสวยงามอะไรเช่นนั้น
คนแก่ไม่ให้ชี้จะทำให้นิ้วงอ ลองยกมือดีดนิ้วชี้สายรุ้งท้าทายความเชื่อ นิ้วไม่ได้งอสักหน่อย เขาโดนหลอกตั้งหลายปีเชียวหรือ
วันที่นำวิญญาณท้องฟ้ามีสิทธิ์อยู่เหนือรุ้งกินน้ำสิ มองลงจะได้เห็นด้านบน แล้วกลับมายังโลกอีกก่อนร่างทอดสงบอยู่ใต้ผืนดินเย็นเยือกในหลุมฝัง
นาทีก่อนหน้านี้เก็บปลาสนุก วินาทีต่อมารู้สึกเศร้าใจ ไม่นานปลาที่จะได้ไปอยู่ในกระทะร้อนๆ มันดิ้นขลุกขลักในถุง ตัดสินใจเทลงสู่น้ำสีโคลน ก่อนจะเดินกลับด้วยเนื้อตัวเปียกปอน
สมัยนั้นจดหมายคือสิ่งที่เฝ้ารอคอย เวลาบุรุษไปรษณ๊ย์ขับรถเข้ามาก็หวังสักฉบับหนึ่ง คนได้รับดีใจรีบแกะซอง ที่ไม่มีก็ตื่นเต้นกับเพื่อนๆราวกับเป็นของเอง
นั่งฟังข่าวเพื่อน แม่หายป่วย น้องสุดท้องได้เลื่อนชั้น ไม่ผิดกับเรื่องตัวเองเพียงแต่ฟังในมุมคนอื่น สัมพันธ์วงศ์ญาติทุกสายใยอบอุ่นเสมอ
จดหมายล่าสุดรับเมื่ออาทิตย์ก่อน พี่สาวออกเรือนอีกคน ป๊ะจัดงานเลี้ยงเชิญแขกเล็กๆ เจ้าสาวโชคดีแต่งเจ้าบ่าวบ้านใกล้ลี อาสันเจ้าของที่นานับร้อยบิ้ง สวนยางสิบไร่ ขยันดำนานั้นเหมาะสมแล้ว
พี่คนนี้ชอบฟังละครวิทยุ มีงานยุ่งขนาดไหนต้องไม่พลาด ไม่สนมะห้ามปราม คณะที่ชอบฟังมีเกศทิพย์กับนิลิกานนท์ มูฮิบบะฉวยวิทยุหยิบไปฟังในครัวยามีละก็วิ่งตามเวลาได้ยินโฆษณาดังขึ้น
สมัยนั้นถ่านไฟฉายตราห้าแพะ ตรากบ เป็นที่นิยมอย่างสูง ได้ยินเสียงโฆษณายี่ห้อตรากบดังขึ้น
ต้นตระกูลผมแต่ปางบรรพ์ หลังย่ำสายัณห์ดวงตะวันเลี่ยงหลบ จะเดินทางเยื้องย่างไปไหน จำเป็นต้องใช้จุดไต้จุดคบ ปัจจุบันเห็นจะไม่ดี ขืนจุดไต้ซีไม่มีใครคบ อาจจะอายขายหน้าอักโข เขาต้องฮาต้องโห่ว่าผมโง่บัดซบ ยุคมันต้องทันสมัย เพื่อนผมทั่วไปใช้ถ่านไฟตรากบ ทั้งวิทยุและกระบอกไฟฉายคุณภาพมากมายสะดวกสบายแทนครบ ถ่านก็มีหลายอย่างวางกอง เขากลับรับรองว่าต้องแพ้ตรากบ เหตุและผลเขาน่าฟังครับ ขอให้ลองสดับนะท่านที่เคารพ
คือเขาบอกว่า ถ่านไฟฉายตรากบไม่ใช่ของนอกส่งมาขยอกเงินไทย และไม่ใช่ของทำภายในที่โกยกำไรส่งออกนอกถ่านไฟฉายตรากบทำในเมืองไทยโดยให้เงินกำไรหมุนเวียนอยู่ในเมืองไทย ทำให้ดุลการค้าของไทยดีขึ้น
ฉะนั้น นอกจากจะเคยชอบกินกบ ชอบเพลงพม่าแทงกบ และชอบเล่นไพ่กบแล้ว เดี๋ยวนี้ผมยังชอบใช้ถ่านไฟตรากบอีกด้วย อ๊บ อ๊บ
สิ่งเดียวที่ช่วยป๊ะผ่อนคลายคือฟังนาชีดปลุกใจ มีความสุขกับเสียงกลอง ที่ดังมาจากสถานีวิทยุคลื่นสั้นจากมาเลเซีย
วันหนึ่งถ่านไฟฉายกระแสใกล้หมด มูฮิบบะนำไปตากแดดใส่แทน วิทยุดังชัดยั่งกะได้ถ่านใหม่ทั้งสองหัวเราะลั่นบ้าน
“ได้ผลว่ะ”มูฮิบบะพูดอย่างดีใจสุดขีด
สองพี่น้องนั่งเท้าคางฟังอย่างตั้งใจ เสียงพระเอก นางเอกคณะสุดโปรดฟังเรื่องราวแต่ละตอนอย่างออกรส
ในจดหมายแต่ละฉบับมีเรื่องใหม่ๆทางบ้านให้รับรู้เสมอ ล่าสุดถูกหยิบอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีเบื่อ เล่าการสอนหนังสือที่บาลัยของป๊ะอย่างขยันขันแข็ง เดินฝ่าอากาศหนาวเย็น ทั้งๆที่เป็นโรคเหน็บชาก็ไม่เคยบ่น นั่นคือป๊ะของลูกๆ อดทน อดกลั้น สอนให้เห็นด้วยการกระทำ ไม่ต้องการคำพูดใดๆ
ทำไมคนเสียสละส่วนรวม ทำทุกอย่างให้ชุมชนดีขึ้น ตูฮันกลับตอบแทนด้วยความเจ็บปวดเช่นนี้ มีปัญหาสุขภาพแล้วยังจะมีปัญหาอื่นอีกสารพัด
ฝันสร้างปอเนาะ เริ่มต้นที่บาลัยเล็กๆ กลับมีกลุ่มที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น พอใจที่จะให้เป็นสวนวิมาน ที่งดงามเพียงแต่ชื่อหมู่บ้านเท่านั้น
ครั้นปลายฤดูฝนใกล้อำลาผ่านสู่ฤดูร้อน นอกหน้าต่างห้องพัก หลังคาสังกะสีเคาะทำนองเพลงเศร้าในม่านสีขาวอีกครั้งหนึ่ง
ในห้องอากาศเย็น อดัมหยิบผ้าห่มคลุมโผล่แค่ใบหน้ามองม่านฝนคิดล่องลอยสารพัดในม่านสีขาว
พี่สาวแต่ละคน สโนว์ไวท์ฮาซานะ พี่ใหญ่ร่างเล็ก ใจเย็น พูดจาดี ทำไมถูกนินทาปากหวานก้นเปรี้ยวกันนะ
คนที่สองชื่ออมมี ร่างสูงโปร่ง เสียงดีขับขานนาเชดสะกดคนดั่งต้องมนต์ พี่คนนี้อุ้มอดัมมากที่สุด ชอบจาโผงผาง ไม่อ้อมค้อมถนอมน้ำใจใคร ให้น้องๆเสียใจบ่อยครั้ง
สโนว์ไวท์มูฮิบบะเจ้าของผิวสีดำ ร่างเตี้ย ผิวดำเมี่ยม ฝีมือทำกับข้าวอร่อย แกงส้มเป็นที่รู้กันดี แต่อ่านคัมภีร์อัล-กุรอ่านไม่คล่อง มีน้ำอดน้ำทนเป็นที่หนึ่ง
พี่สาวคนนี้ถูกคอกับคนที่สี่ชื่อซอลีฮะ เพราะชอบฟังละครวิทยุเหมือนๆกัน ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ
“น้องต้องเรียนที่ให้จบ นำความสำเร็จกลับบ้านนะ”พี่สาวยามีละให้กำลัง
จดหมายจากพี่สาวที่ชื่อซอลีฮะ พี่ขยันเขียนมาบอกเล่าเรื่องทางบ้าน ฉบับล่าสุดบอกว่ามีคนขอพี่สาวสุอาดะไปเลี้ยง โชคดีได้อาศัยชายคาคนพอมีอันจะกิน แต่โชคร้ายนั่งกินข้าวสำรับเดียวกับโต๊ะ ยีวา หนุ่มชอบนินทาคนนั้น
ในข้อความยังเล่าโต๊ะฮารีเมากำจัดป๊ะหวังให้คู่ขาขึ้นเป็นผู้นำแทนโต๊ะวารี อ่านแล้วให้น้ำตาซึมชะตากรรมป๊ะไม่รู้ตัว
เซิร์ฟเวอร์ทรงจำให้ฟังเส้นทางฝันของป๊ะ ผู้ก่อตั้งบาลัยหวังชาวบ้านสนับสนุน จะเปิดเป็นปอเนาะสักวันหนึ่ง
“ใครดื้อบอกกู” เสียงขมขู่ไม่หยุดหย่อน ดังมาจากมนุษย์อิบลิสมารร้ายเกาะต้นคอคนนั้น
โต๊ะฮารีเมาต่อว่าป๊ะเป็นตระกูลคนบ้า ดื้อรั้นไม่ฟังเสียงใคร ช่วยกันบอกต่ออย่าไปเรียนที่บาลัยแห่งนั้น
“ครอบครัวเราเหมือนอยู่กลางดงงูเลยนะ” แว่วเสียงสโนไวท์คอดียะพี่สาวคนที่ดังจากบ้านริมคลอง
“ใช่ๆ อิบลิสเป็นงูได้” พี่สาวพูดยืนยัน
พี่คงเปรียบเกิดมาทั้งที มีทั้งคนรักคนชัง ในหมู่บ้านมีคนไม่พอใจ ไม่อยากให้ใครมารับช่วงเป็นครู แกก็ได้นิสัยจากป๊ะผู้ล่วงลับ มีนิสัยโอ้อวดเพราะมีสมบัติและลูกหลานมาก ป๊ะมีความรู้แต่ไร้เงินทองหมดทางสู้อยู่แล้ว
“อดัมเกิดวันศุกร์ปีงูนาคราช คงสู้กันสั้งตั้งนะ” ยามีละพูดขึ้น
พี่สาวคนนี้หน้าตาดี นิสัยขี้อิจฉา ไม่อยากให้ใครได้ดี ทำไมน้องชายได้ที่ดินเจ็ดไร่ ขณะที่ตัวเองได้นาเพียงบิ้งเดียวอย่างฝังใจ
“จำได้ๆ โต๊ะดาลีมะทายได้ลูกชาย” คอดียะเอ่ยขึ้นบ้าง
คนนี้ฉลาดเหลี่ยม ครั้งหนึ่งป๊ะตีด้วยไม้หวายร้องลั่นบ้าน ร้องไห้น้ำตาแตก สัญญาไม่พูดโกหกอีกแล้ว
ลูกๆทุกคนไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง ป๊ะสอนลูกไม่ใช่แค่ลมปาก แต่มีไม้หวายพร้อมลงโทษเด็กเกเรเสมอ
เซิร์ฟเวอร์ย้อนแสงเงาอีกครั้งเอไอเจาะข้อมูลอีกด้านเชื่อมฉากชีวิตย้อนกลับยังวัยมัธยมศึกษาตอนต้นแย้งจิตใต้สำนึก
ระบบอันชาญฉลาดปรับสู่โหมดย้อนคืนช่วงชิงฝ่ากำแพงไฟร์วอลล์ที่เหนือชั้นให้เขาดำดิ่งกับภาพสีเดาซ่อนอยู่ในเปลือกไม้สีดำ
วันสอบชั้นมัธยมเป็นม้าอารีให้เพื่อนลอกข้อสอบ คุณครูจับคาหนังคาเขา โดนตัดคะแนนออกหนึ่งร้อยวิชาภาษาไทย จากลำดับที่หนึ่งของห้องร่วงถึงลำดับสิบ
มันไม่ใช่คะแนนหายเฉยๆ แต่เจ็บปวดตอนครูไล่ออกห้องสอบเหมือนผู้ร้าย ป๊ะถามเรื่องผลการเรียนก็บ่ายเบี่ยงเก็บเป็นความลับนานปีแต่เอไอก็กระชากจนได้
ถัดจากภาพห้องเรียนชั้นมัธยมที่ทิ้งไว้แผลใจที่เจ็บปวด เซิร์ฟเวอร์ถ่ายทอดเสียงโต๊ะครู Ep.14 ชีวิตหลังความตายอีกครั้ง
สัญญาณบ่งชี้การตายที่ดีมีดังต่อไปนี้ ผู้ตายได้กล่าวไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากอัลเลาะห์,ตายขณะประกอบคุณงามความดี, ตายขณะที่ยกนิ้วชี้ขึ้น, ตายด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มสดใส ไม่หมองคล้ำ, ตายแบบมีเหงื่อซึมออกจากหน้าผาก และการตายวันศุกร์หรือคืนวันศุกร์จะได้รับสิทธิพิเศษ ไม่ถูกสอบสวนในกูโบร์
ภาพฉายย้อนต่อเนื่องที่บ้านริมคลอง สลับจังหวะเวลาเคลื่อนต่อไปอย่างไม่สะดุด
บ้านริมคลองโต๊ะครูผู้มีลูกสาวเจ็ดคนต้องกินต้องเรียนอาศัยเงินตอบแทนน้อยนิดคืนละไม่กี่บาท ยังต้องรับภาระคนบ้าส่งเสียงรบกวนทั้งคืนแทบไม่ได้หลับนอน คืนวันผ่านด้วยยากลำบากแต่ก็ไม่เคยปริปากบ่นแต่อย่างใด
”บ้านคนจน” สโนว์ไวท์มูฮิบบะพูดขึ้น
“ให้นาคนละบิ้ง” ยามีละตอบเห็นด้วย
พี่สาวคนนี้ร่างเตี้ย ผิวสีดำเวลาพูดติดอ่าง คล้ายแมวแยกเขี้ยว
“พวกเราไม่มีเสื้อสวยไให้ใส่” สุอาดะตัดพ้อ
คนนี้นิสัยไม่ค่อยพูด ตรงกันข้ามสโนว์ไวท์ซอลีฮะขยันพูด ชอบแต่งตัวทั้งๆที่หน้าตาขี้เหร่สุดในบรรดาลูกๆทั้งหมด
โต๊ะครูกาเส็มกับอีหม่ามวารีเป็นเพื่อนที่แตกต่าง คนหนึ่งลูกเยอะ อีกคนไม่มีลูกจึงขอไปเลี้ยง ได้ลูกชายชื่อโต๊ะ ยีวาแล้วอยากได้ลูกสาวอีกสักคนหนึ่งให้ครบสมบูรณ์
เรื่องยกลูกสาวให้เพื่อน ทำให้สมาชิกบ้านริมคลองโศกเศร้าหลายวัน มะกินไม่ได้นอนไม่หลับ อยากอยู่กันพร้อมหน้าประสาพ่อแม่ลูก รับทำใจไม่ได้เวลาลูกสาวร้องไห้มีคนอื่นปลอบ
“ดีใจมั้ย” สโนว์ไวท์อมมีพูด
เธอได้ยินเสียงนินทาไม่รักลูกดังเข้าหู เกิดลูกมากเลี้ยงไม่ไหว ป๊ะพูดคำไหนคำนั้น ตัดสินใจแล้วไม่มีทางเปลี่ยนได้อีก
ลึกๆสุอาดะก็อยากไปเหมือนกัน หวังพี่น้องได้พึ่งพลอยวันข้างหน้า เสียงเชียร์พอโตขึ้นได้สมบัติ ทั้งนาและสวนยางพารา ไม่ต้องจมปลักยากไร้บ้านริมคลองอีก
“ไม่อยากอยู่กะเขาเลย”สโนว์ไวท์สุอาดะพูด
โต๊ะ ยีวาหัวสะพานกิติศัพท์ชอบนินทาใส่ร้ายเพื่อนบ้าน วันๆไม่ต้องทำงานก็อยู่สบาย มีนิสัยหยิ่งยโส นินทาปรักใส่ร้ายลักษณะอิบลิสมารร้าย เข้าสู่เม็ดเลือดยากที่จะถอนตัว
“โตขึ้นน้องจะสบายรู้มั้ย”
“ไม่ชอบคนปากเสีย”สุอาดะพูดเสียงเศร้า ในวันเตรียมตัวเดินทางไปบ้านหลังใหม่ น้องสาวจะทำใจได้หรือเปล่า รู้กันทั้งแกเป็นพี่ชายคนสนิทโต๊ะบอมอฮารีเมา
“ไม่ไหวจริงก็บอกได้นี่นา”
“ฉันนอนไม่หลับแน่ๆ” สุอาดะพูดขึ้น
ยิ้มเศร้าให้กับพี่สาวในวันอำลา
“ขอให้โชคดีนะจ้ะ”คอดียะสวมกอดน้องสาวด้วยความอาลัยอาวรณ์
แล้วก็ถึงวันพี่น้องต้องอำลาจากกัน พี่สาวทุกคนรู้สึกสงสารจับใจ
“กลัวอยู่ไม่ได้”มะเอ่ยขึ้น
มะยังหวังสามีเปลี่ยนใจล้มเลิกนาทีสุดท้าย ลึกๆแล้วไม่อยากให้ลูกสาว ต้องนอนร้องไห้ที่บ้านคนอื่น ยิ่งเป็นบ้านของคนที่เกลียดป๊ะเข้าไส้
“ไม่ไหวก็กลับมานะลูกน่ะ ”ป๊ะบอกให้ลูกสาวไม่ต้องกังวล มองลึกดวงตาใสลูกสาวก็อดใจหายไม่ได้
สโนว์ไวท์สุอาดะยิ้มแห้งแล้งผุดที่ริมฝีปากกับสมาชิกบ้านริมคลอง โบกมือน้อยๆ ก่อนที่จะ ก้มหยิบกระสอบปุ๋ยเสื้อผ้า เดินตามหลังพ่อบุญธรรมตามถนนริมคลอง. .
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments