หลังทำภารกิจที่ท่านเทพมอบหมายให้สำเร็จแล้ว กว่าจะถึงเผ่าก็มืดค่ำเสียแล้ว วันนี้พวกตนไปเยี่ยมเยือนถึงหกเผ่าด้วยกัน แน่นอนว่าแค่บริเวณโดนรอบเผ่าฮั่นของพวกเขาเท่านั้น หากไปไกลกว่านั้นก็มีเผ่าอื่นอีกมาก แต่แค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรับหนึ่งวันและอีกอย่างท่านเทพก็ไม่ได้บอกว่าให้ชวนมากี่เผ่า
ซื่อหลางที่เดินทางมาทั้งวันก็รู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง พอถึงเผ่าก็เข้าไปนอนในถ้ำอย่างรวดเร็ว รุ่งเช้าซื่อหลางสั่งคนรีดนมวัวให้เพื่อเอาไปป้อนเจ้าวัวเผือกนั่น ได้มาไหหนึ่งเขาก็เดินขึ้นเนินเล็กไป มาถึงก็นั่งลงค่อยๆ รินน้ำนมเข้าปากเจ้าวัวอย่างช้าๆ การที่ไม่ได้กินจากเต้าจึงทำให้ทุลักทุเลอยู่บ้าน ในหัวซื่อหลางกับเกิดจิตอกุศลอยู่แวบหนึ่ง แต่ก็ปัดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว จื้อจวินที่ตื่นเช้ามาพบว่าผู้เป็นน้องกำลังให้นมอย่างตั้งใจ จึงนั่งลงกินข้าวเช้าของตนไปพลางๆ ไม่นานเจ้าวัวน้อยก็อิ่ม ซื่อหลางนั่งลงข้างๆ พี่ชายเขาหยิบผลไม้ป่าไปกินอย่างคุ้นเคย
"เมื่อวานเจ้าได้ไปเยี่ยมเยือนกี่เผ่าหรือ"
"ข้าได้ไปเจอแค่หกเผ่าขอรับ"
"อืมก็พอได้อยู่ แล้วเจ้าคิดว่าที่ไหนสวยสุดหรือ"
"ก็ต้องเป็นเผ่าสตีอยู่แล้วน่ะขอรับ"
"เจ้าบ้ากาม ข้าหมายถึงภูเขา แม่น้ำลำธารเจ้าบื้อ"ซื่อหลางยิ้มโง่ให้พี่ชายตน
"อ้อ ท่านถามทำไมหรือขอรับ"
"เจ้าก็ดูที่นี่สิ มันเหมาะกับการตั้งถิ่นฐานไหมล่ะ"ซื่อหลางมองไปรอบๆ ถ้ำหินอันซอมซ่อหันไปทางไหนก็ดูไม่งามตาสักนิด แม่น้ำก็อยู่ไกลด้วย จึงคิดว่าที่นี่ไม่เหมาะจริงๆ นั่นและ
"พอท่านพี่พูดถึงที่ที่เราจะสร้างถิ่นฐานข้าก็พบที่นึงขอรับ"
"ที่นี่เป็นที่ตั้งของเผ่าชาอยู่ทางทิศตะวันออก เป็นที่ที่ภูเขาสวยน้ำใส"
"ถ้าเจ้าพูดเช่นนั้น หลังจบพิธีข้าต้องไปดูเสียหน่อยแล้วล่ะ"
ก่อนพิธีจะเริ่มหนึ่งวัน การที่ไม่มีวิชาเรียนคาบดึกอีกแล้ว ทำให้จื้อจวินเบื่อหน่ายอยู่บ้าง แต่ละวันมีแค่ฝึก แล้วก็ฝึกถ้าเป็นเช่นนี้เขาอาจจะเบื่อตายเข้าสักวัน แม้จะใช้ส่วนล่างเป็นประจำทุกวันก็เถอะ ลานพิธีจัดใหญ่ขึ้นกว่าครั้งก่อนมาก เพราะว่ามีอีกหกเผ่าที่จะมาร่วมงานด้วย ซื่อหลางก็ได้รับการขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าเผ่าให้ตนไปล่าสัตว์ตัวใหญ่ๆ เช่นอีกาเมื่อหลายวันก่อนเพื่อนำมาเป็นอาหารเพื่อเลี้ยงผู้คนในงาน อีกทั้งยังส่งเสริมบารมีให้เทพของพวกเขาดูสูงขึ้นอีกขั้น ในสายตาคนที่พบเห็นสัตว์ตัวยักย้ายที่นอนศิโรราบใต้บัลลังก์สูง
บ่ายแก่ๆ ของอีกวันผู้คนต่างเผ่าต่างมาอออึงภายในลานจัตุรัส เสียงถกเถียงกันถึงท่านเทพที่พวกตนจะได้พบให้ตัวเป็นๆ ว่าเทพจะมีสามหัวหกแขนตามที่เล่าลือกันหรือไม่ ในงานมีกองฟืนใหญ่ที่ยังไม่ถูกจุดพร้อมกับโครงกระดูกสัตว์ยักษ์ที่วางอยู่ใต้บัลลังก์ ของกินดื่มก็ไม่ขาดเช่นเดียวกัน พอบรรยากาศในงานเริ่มคลุกกรุ่นเต็มที่ หัวหน้าเผ่าจึงกล่าวกับคนในงานว่าได้เริกพิธีการแล้ว หัวหน้าเผ่าสั่งให้คนไปจุดไฟ เพลิงแดงฉานพลันลุกท่วม คำกล่าวอัญเชิญเทพเจ้าพลันดังขึ้น
"ณ เบื้องฟ้าอันห่างไกล
ณ ดินธรณีอันมั่นคง
ข้าพเจ้าโค้งศีรษะ กราบแทบบาท
อัญเชิญองค์เทพผู้ทรงเดชานุภาพ
โปรดเสด็จลงประทับยังบัลลังก์สูง
รับเครื่องสังเวย และคำสวดแห่งศรัทธา
ประทานพรให้ชนทั้งหลายพ้นทุกข์ภัยทั้งปวง"
หลังกล่าวจบ ร่างหนึ่งพลันปรากฏบนอากาศสูงโดยมีใบไม้รองรับทุกการก้าวเท้า ร่างที่สวมแค่เครื่องประดับกระดูกสองเส้น ทุกส่วนของพระองค์ตั้งตรง ผู้คนในที่นั้นให้ประหลาดใจนักส่วนล่างมันสามารถตั้งตรงตลอดเวลาเช่นนี้ได้ด้วยหรือ คนในเผ่าฮั่นก็หัวเราะขึ้นในเพราะความไร้เดียงสาของแต่ละเผ่า นี่เป็นร่างกายของเทพเชียวนะ เรื่องนี้ก็ปกติมิใช่หรือ
พระองค์ค่อยๆ ก้าวเข้าสู่บัลลังก์ จากนั้นก็นั่งลงและชี้หน้าคนในงานโดยไม่ใช้นิ้วมือ พระองค์โบกมือให้เริ่มพิธีเหมือนเช่นเคย พิธีร่ายรำฉบับชาวป่าชาวเขาก็เริ่มต้นขึ้น หลังหญิงสาวร่างเปล่าเปลือยร่ายรำเสร็จ พวกนางก็กลับไปนั่งที่ของตน จื้อจวินที่นั่งตั้งตรงอยู่ พลันเอ่ยเรียกหัวหน้าเผ่าให้ออกมา ชายวัยกลางคนก็ค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้บัลลังก์สูง และหมอบกราบลงตรงนั้นอีกครั้ง
"เจ้าผู้ไร้พลัง ผู้ไร้อารยะ ผู้ไร้สกุล
สิ่งเราเอ่ยให้ทำไปทำ เจ้าล้วนทำได้สำเร็จ
ในเมื่อเจ้าศรัทธาและรับใช้เรา
เราจักมอบพลังและสกุลให้แก่เจ้า
บัดนี้ไปเจ้าใช้ แซ่เหลียน นาม อวี้"
หลังพระองค์พูดจบ พลังปราณโดยรอบก็ค่อยๆ หลั่งไหลเข้าหาหัวหน้าเผ่าอย่างช้าๆ เขาที่เพิ่งสัมผัสพลังใหม่เป็นครั้งแรกก็รู้สึกว่าตนได้รับอ้อมกอดของสวรรค์ มันชั่งอบอุ่นและสบายเหลือเกิน แต่เมื่อซื่อหลางเห็นภาพนี้กลับขมวดคิ้วขึ้นมา เพราะเขาท้องเกือบแตก กว่าจะได้พลังมา แต่เมื่อมองเห็นคนที่ตนคิดว่าจะต้องเจ็บปวดทรมานเกินทน กลับมาท่าทีราวกับได้ขึ้นสวรรค์
"นี่มันอะไรกัน ไหนท่านพี่บอกว่าขั้นแรกมันต้องเจ็บปวดไม่ใช่หรือ"ซื่อหลางคิดว่าหลังจบพิธีเขาจะถามผู้เป็นพี่ให้รู้เรื่อง จื้อจวินที่เห็นสายตาผู้เป็นน้องก็ให้รู้สึกว่าตนแย่แล้วต้องรีบหาข้อแก้ตัวด่วนๆ
จื้อจวินที่เสียกิริยาไปเมื่อครู่ก็กลับมาสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว พบว่าหัวหน้าเผ่าสัมผัสถึงเส้นทางได้แล้ว จึงหยุดควบคุมพลังปราณฟ้าดินไว้แค่เท่านี้ หลังหัวหน้าเผ่าได้สติจึงก้มคำนับจื้อจวินและเดินถอยออกมา ผู้คนที่อยู่ที่นั่นไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะพวกเขามองไม่เห็นพลังปราณจึงสงสัยอยู่บ้าง ว่าหัวหน้าเผ่าฮั่นได้สัมผัสกับสิ่งใด
"เอาล่ะพิธีจบลงเพียงเท่านี้" ไป๋จื้อจวินกล่าวปิดงานอย่างเร่งรัดจากนั้นใบไม้ก็พัดปลิวพระองค์จากไป แม้พระองค์จะกล่าวจบพิธีแล้วแต่งานเลี้ยงกลับพึ่งจะเริ่มเท่านั้น หัวหน้าเผ่าก็เอาเครื่องปั้นดินเผาที่พระองค์เป็นคนสอนมาโอ้อวดเสียใหญ่โตและก็บอกวิธีเข้าร่วมกับเผ่าฮั่นให้ฟัง แค่หาพืชหรือแร่ประหลาดมาให้พระองค์แค่นี้ก็สามารถเข้าร่วมได้แล้ว
ซื่อหลางที่เปิดประตูกระท่อมอย่างถือวิสาสะ กลับพบภาพที่ผู้เป็นพี่กำลังนวดๆ คลึงๆ แป้งอยู่ ก็หยุดชะงัดไปพักหนึ่งก่อนจะถามขึ้น
"ท่านพี่ เหตุใดหัวหน้าเผ่าถึงไม่เป็นอันใด ทีกับข้าเหตุใดจึงต้องเจ็บปวดเช่นนั้น"จื้อจวินที่คิดข้อแค่ตัวมาแล้วก็ทำธุระของตนพลางตอบคำถามผู้เป็นน้องไปด้วย
"เห้อ ซื่อหลางที่ต้องเจ้าเจ็บเช่นนั้นเป็นเพราะว่ารากปราณของเจ้าตีบตัน ข้าไม่รู้ เลยใส่พลังปราณไปมากเกิน ทำให้เจ้าต้องเจ็บปวดเช่นนั้น ข้าเองก็ต้องขอโทษเจ้าด้วย ที่ข้าโกหกก็เพราะว่าไม่อยากให้เจ้ารู้ว่าร่างกายตนไม่ปกติอาจทำให้เจ้าเกิดแผลในใจ"ผู้เป็นพี่ใช้วิธียอมรับผิดและก็โทษร่างกายที่ผิดปกติของซื่อหลาง เพื่อให้ความผิดของตนน้อยลงและได้ความซึ้งใจจากความเป็นห่วงเป็นใยในภาพจิตใจของผู้เป็นน้อง
ซื่อหลางหัวอ่อนไม่ทันพี่ชาย จึงเชื่อว่าพี่ชายต่างมารดาผู้นี้ช่างเป็นห่วงตนมากจริงๆ ซื่อหลางเข้าไปนอนเบียดกับพี่ชายต่างสายเลือดและคลึงแป้งเป็นเพื่อนผู้เป็นพี่
"เห้อ ท่านพี่ตั้งแต่ท่านมาอยู่ที่นี้ ชีวิตช่างจืดชืดยิ่งนัก และข้าไม่คิดเลยว่าท่านพี่จะมีอารมณ์ท่ามกลางคนหมู่มากเช่นนั้น จนต้องรีบออกมา"พอจื้อจวินได้ยินก็เปลี่ยนมือคลึงแป้งและเคาะหัวเจ้าตัวแสบคนนี้หนึ่งที และเลือกที่จะปล่อยให้ผู้เป็นน้องเข้าใจอย่างนั้นไป เพราะตนจะบอกไม่ได้ว่าเขาเสียรู้ให้กับวิญญาณตนหนึ่ง และอีกอย่างซื่อหลางก็ไม่ได้พูดผิดเสียที่เดียว
หลังจากจบงานทุกเผ่าก็พากันกลับไปยังเผ่าของพวกตนพลางคิดว่าจะหาพืชหรือของแปลกๆ อะไรมาให้เผ่าฮั่นเพื่อจะได้เข้าร่วมและหากมันเข้าตาพระองค์ไม่แน่ว่าอาจจะได้รับพลังจากเทพโดยตรงเลยก็ได้
ไก่ป่าร้องเจี๊ยวจ๊าวต้อนรับวันใหม่ สองพี่น้องที่นอนด้วยกันเมื่อคืนก็ตื่นจากภวังค์หลับใหล ซื่อหลางเดินไปเอานมจากคนคนรีดและเอามาป้อนให้เจ้าโคเผือกนี่ โดยมีพี่ชายนั่งมอง ปากก็กำลังกัดผลไม้ไปด้วย
หัวหน้าเผ่าที่นั่งสัมผัสพลังใหม่พร้อมกับการดูดซับไปด้วยทั้งคืน เมื่อกี้เองที่เขาพบว่าตนเองเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แน่นอนที่มันรวดเร็วเช่นนี้ก็เพราะท่านเทพช่วยล่ะนะ
"ข้าทำสำเร็จ" หัวหน้าเผ่ากระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ
"ข้าต้องบอกท่านเทพ แต่ตอนไหนถึงจะเหมาะสม"หัวหน้าเผ่าคิดหนัก ว่าเวลาไหนเป็นเวลาที่เหมาะสมในการเข้าพบท่านเทพ
"ต้องไปถามข้ารับใช้ของท่านเทพ"ซื่อหลางที่เพิ่งลงมาจากเนินเขาได้ไม่นานเพื่อจะถ่ายหนักกลับพบร่างหนึ่งขวางตนจากการปลดทุกข์
"เอ่อ ท่าน ข้าไม่ทราบว่าจะเข้าพบตอนไหนดีน่ะขอรับจึงต้องมารบกวนท่าน"ซื่อหลางเอ่ยอย่างเร่งเรียบ
"เจ้าสามารถไปเข้าพบท่านตอนไหนก็ได้ ขอแค่เจ้าไม่เปิดประตูเข้าไปมั่วซั่ว"ซื่อหลางพูดจบก็รีบวิ่งเข้าป่าในทันที หัวหน้าเผ่ามองส่งข้ารับใช้ของเทพ ก่อนจะค่อยๆ เดินขึ้นไป
พอถึงเขาก็พบว่าท่านเทพยังคงสวมแค่เครื่องประดับกระดูกสองเส้นและมีท่าทีที่สง่างามเช่นเคย ท่านนั่งอยู่บนเก้าอี้หินและกวาดสายตาอันแหลมคมมามองตน หัวหน้าเผ่ารู้สึกว่าภายใต้สายตานี้ ราวกับตนเปลือยกายล่อนจ้อนไม่สามารถปกปิดสิ่งใดต่อหน้าพระองค์ได้ แม้จะเปลือยอยู่จริงๆ ก็เถอะ โชคดีที่พระองค์แค่เหลือบมองเท่านั้น
"โอ้ เจ้ามีพรสวรรค์ไม่น้อยเลย แค่คืนเดียวเจ้าก็อยู่ในขั้นที่หนึ่งแล้ว"
"มิกล้าข้อรับ ข้าผู้ต้อยต่ำมีหรือจะคู่ควรกับคำเยินยอของพระองค์ได้"
"ไม่ต้องมากความ มีอะไรก็พูดมาเถิด"หัวหน้าเผ่าสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"เอ่อ เอ่อข้าน้อยไม่รู้วิธีการใช้พลังอันสูงส่งนี้ขอรับ ข้า ข้าจึงอยากจะขอให้พระองค์สอนข้าน่ะขอรับ"
"อ้อ เรื่องนี้เองรึ เจ้าแค่ไปถามจากข้ารับใช้ของเราก็ได้แล้ว"
"ขอรับ ขอบพระคุณชี้แนะอันสูงส่งของพระองค์ขอรับ ข้าน้อยไม่รับกวนเวลาพักผ่อนของท่านแล้ว"
"เดี๋ยว!"
"นายท่านมีเรื่องอะไรจะให้ข้าน้อยทำหรือข้อรับ"
"หลังจากเจ้าฝึกเสร็จ ก็ไปโอ้อวดพลังให้เผ่าต่างๆ เห็นเสียหน่อย"
"ขอรับ ข้าน้อยจะทำอย่างสุดความสามารถขอรับ"
"อืม เจ้าไปได้แล้ว"
หลังจากที่หัวหน้าเผ่าจากไป จื้อจวินก็ว่างงานอีกครั้ง ได้แต่นั่งฝึกฝนและคุยเรื่องฟ้าเรื่องดินกับพวกวิญญาณไปพลางๆ ซื่อหลางที่เพิ่งเสร็จกิจก็พบว่าหัวหน้าเผ่ารอตนอยู่ข้างพุ่มไม้ คาดว่าน่าจะเห็นเขาทำธุระอยู่จึงไม่กล้ารบกวน
"เจ้ายังไม่ได้ไปพบกับท่านพี่... กับท่านเทพหรือ"เมื่อกี้ตนเกือบหลุดปากเรียกท่านพี่แล้ว
"ข้าไปหามาแล้วขอรับ ท่านบอกให้ข้าเรียนวิชากลับท่านน่ะขอรับ"
"อ้อ เป็นเช่นนี้เองรึ" ซื่อหลางก่นด่าพี่ที่เกียจคร้านในใจคลาหนึ่ง
"เจ้าตามข้ามาสิ"ซื่อหลางหาที่เหมาะๆ เพื่อฝึก หนึ่งชายวัยกลางคน หนึ่งเด็กหนุ่ม ก็เริ่มการฝึกใช้พลังปราณกันอย่างขะมักเขม้น
หลังจากหัวหน้าเผ่ารู้วิธีการใช้พลังปราณแบบคร่าวๆ ก็ไปหาเผ่าต่างๆ เพื่อโอ้อวดพลังของตนในทันที จุดประสงค์ที่จื้อจวินให้เขาไปทำเช่นนั้น ก็เพื่อให้เผ่าต่างที่ลังเลหรือไม่เชื่อว่าเขามอบพลังให้ได้จริงๆ ได้เข้าใจ
วันนี้จื้อจวินคิดว่าจะใช้พลังจิตลองสร้างรถม้าที่อยู่ในความทรงจำดู ถ้าสร้างเสร็จเขาก็สามารถออกไปไหนมาไหนได้สะดวกขึ้นแล้ว ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ อีก
"มีพลังจิตนี่มันดีจริงๆ แทบไม่ต้องขยับตัวก็สามารถสร้างสิ่งต่างๆ ได้"
"ถ้าข้าสร้างรถม้าเสร็จ ก็ต้องมีม้าน่ะสิ แต่ยุคนี้ไม่ได้มีม้าที่ฝึกให้เชื่องแล้ว เห้อถ้าข้ามีม้าที่ฟังภาษาคนรู้เรื่องก็ดีสิ"จื้อจวินก็รู้สึกอยากให้มีม้าที่ฟังภาษาคนรู้เรื่องอย่างนั้นจริงๆ และเขาก็นึกวิธีได้จริงๆ เสียด้วย
"ใช่แล้ว ถ้าข้าใส่พลังวิญญาณเข้าไปละ"จื้อจวินรู้สึกว่าวิธีนี้มีความเป็นไปได้ ก็วางมือในสิ่งที่ทำอยู่ในทันที จากนั้นก็หาสัตว์ทดลองก็พบว่าเจ้าโคเผือกนี้ค่อนข้างเหมาะสม เขาเริ่มคุยกับวิญญาณในทันที
"นี่ๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นวิญญาณของวัวเผือกนั้นเป็นเช่นไร"
"ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่มเจ้าพูดเหมือนกับว่าเจ้าเคยเป็นวิญญาณของวิวเผือกอย่างนั้นแหละ เจ้าไม่ต้องเสียเวลากับข้าหรอก ข้ารู้ว่าเจ้าจะทำอะไร" จื้อจวินที่ถูกวิญญาณรู้ทัน ก็ไม่ได้ใส่ใจ คุยกับวิญญาณตนอื่นต่อทันที
แต่เขาประเมินความยากของงานนี้ต่ำเกินไป เพราะจะมีวิญญาณดวงใดยอมเป็นสัตว์สี่เท้ากัน
"เห้อ นี่มันยากเกินไปแล้วกระมัง"จื้อจวินคิดจนหัวแทบแตกก็ไม่ได้วิธี
"การเป็นสัตว์พวกนี้มันมีอะไรดีกันนะ ข้าต้องหาข้อดีของมันและบอกให้พวกวิญญาณเหล่านี้ได้รู้เสียที" แต่ผ่านไปนาน
"นี่ นี่มันไม่มีเลยนี่หว่า ถ้าจะเกิดเป็นสัตว์สี่เท้าทำไมไม่เลือกเป็นมนุษย์หรืออสูรละ"โอ๊ยคิดไม่ออกโว้ย
จื้อจวินที่กำลังจะถอดใจพลันนึกถึงสัญญาอันอัปยศที่ตนได้ทำกับวิญญาณวิปริต จึงคิดได้ว่าคำตอบที่ตนตามหาคือ..
"ข้อตกลงสินะ"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Channa Lotus
สู้ๆแอด รออ่านต่อเลย 💪
2025-10-15
0