คำสาปแห่งค่อแสงทอง

ตอนที่ 1 : เงาของคำสาป

หมู่บ้านค่อแสงทองในยามรุ่งอรุณช่างสงบงาม แสงแรกของตะวันทอดผ่านทุ่งข้าวสีเขียวสด สายลมเย็นพัดเอื่อยพาเสียงระฆังเก่าที่แขวนอยู่บนวิหารไม้ดังกังวานไปทั่วทั้งหุบเขา

กลางลานพิธี พ่อครูภูริณนั่งขัดสมาธิอยู่บนแท่นหินเก่า เขาสวมผ้าคลุมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาคมดุจเหยี่ยวมองออกไปไกล ริมฝีปากเรียบเฉยไม่เคยเผยยิ้ม แต่กลับมีบารมีจนผู้คนรอบข้างต้องก้มศีรษะด้วยความเคารพ

“พ่อครูเจ้าขา… คืนนี้ท่านจะทำพิธีจริงหรือ?”

หญิงชราผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยเสียงสั่น

ภูริณพยักหน้าเบาๆ “ใช่ คืนนี้จันทราจะเต็มดวง หากไม่ทำพิธี วิญญาณที่ถูกผูกไว้จะตื่นขึ้นมา”

ทุกคนพากันหวาดกลัว ต่างรู้ดีว่าคำว่า “วิญญาณ” ที่พ่อครูเอ่ย หมายถึงสิ่งที่ไม่ควรมีใครได้พบเจอ

ด้านล่างแท่นพิธี เด็กหนุ่มรูปร่างเล็ก นัยน์ตาใสแจ๋วชื่อ เก้ ศิษย์เอกของพ่อครู นั่งพับเพียบพลางหาวหวอด ราวกับไม่ได้หลับมาทั้งคืน

“โอย…ง่วงจังเลยคร้าบพ่อครู”

เก้าบ่นเสียงยานคาง

“เจ้าจะง่วงไม่ได้” ภูริณหันมามอง ดวงตาคมกริบฉายแววตำหนิ “คืนนี้เจ้าต้องช่วยข้า หากเจ้าพลาด แม้แต่วินาทีเดียว หมู่บ้านนี้จะไม่เหลือใคร”

เก้าสะดุ้งเฮือก รีบยกมือไหว้ “รับทราบครับพ่อครู! จะไม่พลาดแน่นอน!”

แต่ในใจกลับแอบคิดว่า ถ้าไม่เผลอหลับอีกก็ดีสิ…

เสียงหัวเราะคิกคักดังจากศิษย์คนอื่นๆ ที่นั่งรายรอบ ทำให้บรรยากาศตึงเครียดคลายลงเล็กน้อย แม้พ่อครูภรัณจะทำหน้านิ่ง แต่หัวใจลึกๆ ของเขากลับอบอุ่นทุกครั้งที่เห็นศิษย์เอกซื่อบื้อของตน

ตกค่ำ แสงจันทร์เต็มดวงสาดลงมายังลานพิธี ควันธูปลอยขึ้นเป็นเกลียว ลมหนาวพัดวูบ เหมือนพาเงาดำบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่รอบหมู่บ้าน

หญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาช้าๆ — อัยย์ นักศึกษาสาวคณะโยธาที่หนีชะตากรรมจากเมืองใหญ่ เธออุ้มลูกสาววัยน้อยไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าซีดขาว แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“พ่อครู… ได้โปรด ช่วยข้าด้วย ข้า…ถูกสาป”

เสียงเธอสั่นเครือ

เมื่อภูริณเหลือบตามอง เขาก็เห็นบางสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น — เงามืดเกาะพราวรอบกายหญิงสาว และเส้นคำสาปที่ผูกแน่นราวกับโซ่ตรวน

เขานิ่งไปครู่ ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

“เจ้าถูกสาปให้หยุดอายุ…ไม่เกินสิบแปด”

อัยย์น้ำตาไหลพราก เธอก้มหน้าร้องไห้ “ใช่แล้วพ่อครู ข้าเจ็บปวดทุกคืนราวกับร่างกายจะฉีกออก… และลูกสาวข้าก็กำลังจะติดคำสาปตามมา”

เสียงฮือฮาดังกระซิบทั่วลานพิธี เก้าหันไปมองด้วยความตกใจ แต่ก็รีบยกมือปิดปากไม่ให้เผลอร้องเสียงดัง

ภูริณหลับตา ดวงจิตดำดิ่งลงไปสู่ห้วงเวทมนตร์โบราณ และสิ่งที่เขาเห็น ทำให้หัวใจหนักอึ้ง — เพราะคำสาปที่อัยย์แบกรับนั้น มาจากศัตรูเก่าที่เขาเคยเผชิญเมื่อสิบปีก่อน… ศัตรูที่เขาเชื่อว่าตายไปแล้ว

คืนนั้นเอง ลมแรงโหมกระหน่ำ ดวงจันทร์ถูกเมฆดำบดบัง เงามืดตวัดพุ่งเข้าหาหมู่บ้าน

เก้าคว้าแขนพ่อครูด้วยความตื่นตระหนก

“พ่อครู! นั่นมันอะไร!?”

พ่อครูลุกขึ้นยืน ดวงตาวาววับ เสียงเข้มก้องกังวาน

“เป็นเพราะคำสาป… มันตื่นแล้ว”

✨ โปรดติดตามตอนต่อไป…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

ตอนที่ 2 : เงาที่ตื่น