รุ่งเช้า แสงแรกของวันส่องลงบนหมู่บ้านค่อแสงทอง พ่อครูภูริณนั่งบนแท่นหินเช่นเคย แต่ครั้งนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเครียดและความเศร้า
เก้านั่งลงข้าง ๆ มือสั่นเล็กน้อย
> “พ่อครู… คำสาปนั้น… มันมาจากไหนกันครับ?”
เก้าถามเสียงเบา
ภูริณถอนหายใจลึก ดวงตาคมมองไปยังหุบเขาไกล ๆ
> “สิบปีก่อน… ข้าเคยเผชิญกับศัตรูคนนี้ เขาเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ดำ… ชื่อว่า ‘มรณิน’
เขาถูกเชื่อว่าเสียชีวิตไปแล้ว แต่คำสาปของเขาไม่เคยตาย มันแฝงตัวอยู่… จนวันนี้มันกลับมาอีกครั้ง”
เก้าทำตาโต
> “แล้ว… ทำไมถึงต้องเป็นอัยย์และลูกของเธอ?”
ภูริณเงียบไปครู่ ก่อนจะพูดเสียงต่ำ
> “มรณินแค้นข้า… และเขาต้องการให้ข้าเจ็บปวดมากกว่าที่เขาเคยเจ็บ…
คำสาปจึงเลือกเป้าหมายที่อ่อนแอที่สุด — ผู้หญิงที่มีหัวใจบริสุทธิ์ และผู้เยาว์ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ”
อัยย์ยืนอยู่ใกล้ ๆ น้ำตายังไหล
> “ข้า…ไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดนี้… แต่ขอบคุณพ่อครูภูริณจริง ๆ”
เธอเอ่ยเสียงสั่น
ภูริณพยักหน้าเบา ๆ
> “เจ้าต้องรู้… คำสาปนี้แข็งแรงเกินกว่าจะปล่อยให้มันอยู่อย่างนั้นอีกต่อไป… เราต้องหาวิธีทำลายมันจากต้นกำเนิด”
ทันใดนั้น เก้ชี้ไปยังรอยแสงเล็ก ๆ บนพื้น
> “พ่อครู… นี่…เหมือนร่องรอยเวทมนตร์เก่าของมรณิน”
ภูริณก้มลงตรวจสอบ เส้นเวทสีดำเล็ก ๆ พริ้วไหวราวกับมีชีวิต
> “ใช่… นี่คือ ‘รอยแผลคำสาป’ ที่เขาฝังไว้ในโลกนี้…
หากเราสามารถทำลายมันได้… คำสาปทั้งหมดจะหมดไป”
ลมเย็นพัดผ่าน เสียงระฆังวิหารดังกังวาน
ภูริณหันมามองเก้และอัยย์
> “พวกเราอาจต้องออกเดินทาง… ไปยังดินแดนเก่าของมรณิน… เพื่อค้นหาต้นกำเนิดคำสาป และหยุดมันก่อนที่จะสายเกินไป”
เก้าพยักหน้าแน่น
> “ข้าพร้อมแล้วพ่อครู… จะไม่ยอมปล่อยให้มันทำร้ายใครอีก”
อัยย์กอดลูกสาวแน่น น้ำตาคลอเบ้า
> “เราจะสู้… แม้จะกลัวแค่ไหนก็ตาม”
ภูริณยืนขึ้น มือสั่นนิด ๆ จากความทรงจำเก่า ๆ
> “ครั้งนี้… ไม่ใช่เพียงแค่การต่อสู้ทางเวทมนตร์ แต่ยังเป็นการต่อสู้กับอดีตของข้า… และอดีตของทุกคนที่ถูกคำสาปนี้สัมผัส”
หมู่บ้านค่อแสงทองเงียบสงบอีกครั้ง แต่ความสงบนี้เต็มไปด้วยความตึงเครียด
เพราะเงามืดที่ถูกผลักไปเมื่อคืนยังไม่ได้จากไปไกล… มันรอคอยโอกาสที่จะกลับมาอีกครั้ง
---
✨ โปรดติดตามตอนต่อไป
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments