ตอนที่ 2 : เงาที่ตื่น

ค่ำคืนหมู่บ้านค่อแสงทองเต็มไปด้วยความเงียบอันน่าขนลุก ลมหนาวพัดผ่านโคนไม้ สร้างเสียงหอนคล้ายวิญญาณกำลังคร่ำครวญ เสียงธูปไหม้พรึบพรับและแสงจันทร์สะท้อนบนแท่นหิน สร้างเงายาวเหยียดราวกับสิ่งมีชีวิตกำลังย่องเข้ามา

พ่อครูภูริณยืนบนแท่นหิน ดวงตาคมจ้องมองเงามืดที่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วรอบลานพิธี เส้นคำสาปเรืองแสงจาง ๆ คล้ายงูดำพาดพันอากาศ

> “เก้ จงระวัง อย่าปล่อยให้มันเข้ามาใกล้เธอหรือใครก็ตาม!”

เสียงภูริณเข้มขรึม ดวงตาวาววับราวกับสามารถฉายทะลุเงามืด

เก้กลั้นใจ หายใจแรง มือสั่นไปพร้อมกับไม้คฑาที่พ่อครูมอบให้

> “ครับพ่อครู! ข้าจะไม่พลาดแน่นอน!”

แสงจากคฑาเรืองสลัว แต่กลับสามารถผลักดันเงาให้ถอยหลังได้บ้าง เงามืดพุ่งเข้ามาอีกครั้ง แต่พ่อครูภูริณยกมือขึ้น ท่าทางสงบแต่เต็มไปด้วยพลัง

> “เจ้าคือใคร… ทำไมจึงกลับมาหาฉันอีก?”

เสียงเขาต่ำและหนักแน่น ราวกับสะกดคำสาปให้หยุดนิ่ง

เงามืดหยุดชะงักชั่วครู่ ก่อนจะปรากฏร่างคล้ายชายสูงใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเก่า รอยยิ้มเย็นชาทำให้ลมหนาวพัดแรงขึ้นรอบลาน

เก้กลืนน้ำลาย เงยหน้ามองพ่อครู

> “พ่อครู… มัน…มันเป็นศัตรูเก่าของท่านจริง ๆ ใช่ไหมครับ?”

ภูริณพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาเศร้าลึก

> “ใช่… และครั้งนี้มันกลับมาพร้อมคำสาปที่อันตรายยิ่งกว่าเดิม”

เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังขึ้นอีกครั้ง เงามืดเคลื่อนเข้าหาอัยย์และลูกสาวทันที พ่อครูภูริณกระชับคฑา

> “อย่าแม้แต่คิดแตะต้องพวกเขา… หรือเจ้าจะต้องพบกับผลลัพธ์ที่ไม่มีวันให้อภัย!”

เงามืดหยุดชะงัก แต่เพียงชั่ววินาที ก่อนจะพุ่งเข้ามาอีกครั้ง เสียงลมพัดแรงจนธูปลอยว่อน

เก้พยายามเรียกสติ

> “ข้าจะช่วย! ข้าจะช่วยพ่อครู!”

ทั้งคู่พร้อมใจ รวมพลังเวทมนตร์ พลังเวทจากไม้คฑาของเก้าพร้อมพลังแสงจากร่างของภูริณผลักเงามืดออกไปชั่วขณะ

เงามืดร้องคำราม เสียงเหมือนลมพายุปั่นป่วนรอบลาน พลังอาคมของภูริณระเบิดออกเป็นวงแหวนแสงสีทองล้อมรอบอัยย์และลูกสาว

> “อย่ากลัว… ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

ภูริณเอ่ยเสียงต่ำ ดวงตายังคงจ้องตรงไปยังร่างเงามืด

ทันใดนั้น เส้นคำสาปที่คล้องตัวอัยย์เริ่มขยับ ปรากฏเป็นร่างผู้หญิงบางเบา ภายใต้เงามืด เธอเหมือนกำลังทวีพลังทุกวินาที

> “นี่… เป็นฝีมือของคำสาปโบราณ… มันไม่ได้ต้องการแค่เจ้า แต่หมายถึงลูกสาวเจ้าด้วย”

ภูริณพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เก้ยืนแข็ง รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล

> “ลูกสาวของอัยย์… ถ้าคำสาปจับตัวเธอ พวกเราจะ…”

คำพูดเก้าขาดหาย เสียงหัวใจเต้นแรง

ภูริณก้าวเข้ามาใกล้ เงามืดเหมือนรับรู้ถึงการคุกคามของเขา พุ่งเข้าโจมตี แต่ภูริณหมุนตัวพร้อมไม้คฑา แสงสีทองกระแทกเข้าตรงกลางร่างเงา เสียงกึกก้องราวกับภูเขาแตก

เก้ใช้โอกาส เพิ่มพลังเวทของตนเองจนเกิดเกราะป้องกันรอบอัยย์และลูกสาว

> “เร็ว! จงใช้พลังที่เรียนมา!” ภูริณตะโกน

เก้รวมพลังเต็มที่ ปล่อยแสงสีขาวเจิดจ้าออกจากไม้คฑา เงามืดถอยร่นไปชั่วขณะ แต่กลับฟื้นตัวรวดเร็วเหมือนมีชีวิต

ภูริณหายใจช้า ๆ แต่มั่นคง

> “เจ้าคือใคร… ที่มีพลังทำลายล้างคำสาปได้ถึงขนาดนี้?”

เขาถาม พร้อมใช้มือวาดสัญลักษณ์โบราณในอากาศ เส้นเวทพุ่งเข้าหาเงามืด

เงามืดสะท้าน แสงสลัวกระจายรอบตัว มันส่งเสียงหัวเราะราวกับล้อเลียน

> “ครั้งก่อนเจ้าทำให้ข้าพ่าย… คราวนี้ข้าจะไม่พลาด… และเจ้าจะเจ็บปวดมากกว่าที่ข้าเคยเจ็บ!”

ภูริณหยุดชั่วขณะ ดวงตาเศร้าลึก ก่อนหมุนตัวไปมองอัยย์และลูกสาว

> “เจ้าต้องเข้มแข็ง… ลูกของเจ้าเป็นความหวังสุดท้าย เราจะไม่ปล่อยให้คำสาปนั้นจับตัวเธอ”

ทั้งลานพิธีเต็มไปด้วยพลัง ปฏิบัติการปกป้องเริ่มขึ้นเต็มรูปแบบ ระหว่างพ่อครูภูริณ เก้า และเงามืดที่ตื่นขึ้นมา

เสียงกรีดร้อง แสงวูบวาบ และความลึกลับของคำสาปโบราณคลุ้งไปทั่ว…

---

✨ โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***