ตอนที่ 3 : พลังแห่งอดีต

ค่ำคืนนั้น ลมหนาวพัดแรงขึ้น เสียงกรีดร้องเบา ๆ ของเงามืดกระจายไปทั่วลานพิธี แสงจันทร์ลอดเมฆดำ ส่องลงบนแท่นหินทำให้เงาทุกอย่างดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

พ่อครูภูริณยืนมั่น ดวงตาคมจ้องร่างเงามืดตรงหน้า

> “เจ้าเคยทำร้ายใครไว้นัก… คราวนี้เจ้าจะไม่ได้ผลอีก”

เขาพูดเสียงเข้ม ขณะมือวาดสัญลักษณ์โบราณในอากาศ เส้นเวทสีทองส่องแสงเจิดจ้า

เก้ยืนเคียงข้าง มือสั่นแต่ตั้งใจ

> “ข้าพร้อมแล้วพ่อครู… ข้าจะไม่ยอมให้มันแตะต้องอัยย์และลูกของเธอ!”

ทันใดนั้น เงามืดส่งเสียงหัวเราะเย็นยะเยือก คล้ายเสียงลมพายุผสมกับเสียงคนร้องไห้

> “ภูริณ… เจ้าไม่เคยเรียนรู้จากครั้งก่อน… คราวนี้ข้าจะทำให้เจ้าทุกข์ทรมานยิ่งกว่าเดิม”

ภูริณขมวดคิ้ว ดวงตาเปล่งประกายพลัง

> “ข้าไม่กลัวเจ้าอีกแล้ว… และจะปกป้องพวกเขาให้ได้!”

เขาเรียกพลังเวทเก่าที่เคยสู้กับศัตรูเก่าก่อนสิบปีกลับมา พลังนี้สว่างจ้า สร้างวงแหวนป้องกันรอบอัยย์และลูกสาว

เก้ใช้ไม้คฑาส่งพลังเสริม เส้นเวทสีขาวพันรอบร่างของอัยย์ ลูกสาวของเธอคลายความหวาดกลัวลงเล็กน้อย

> “แม่… เจ้า… จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

ลูกสาวถามเสียงสั่น

อัยย์พยักหน้า น้ำตายังไหล

> “แม่เชื่อพ่อครูภูริณ… เราต้องรอด”

ทันใดนั้น เงามืดโจมตีร่างภูริณด้วยพลังดำมืด พุ่งเข้ามาเหมือนพายุ ภูริณหมุนตัว ใช้ไม้คฑาสกัด เงามืดชนเข้ากับวงแหวนเวท เสียงดังสนั่นลาน

> “เก้! เพิ่มพลังเต็มที่!”

ภูริณตะโกน

เก้กลั้นใจ ปล่อยพลังทั้งหมดผ่านไม้คฑา เส้นแสงขาวสว่างจ้าเหมือนดวงดาวนับพัน เส้นคำสาปรอบตัวอัยย์เริ่มแตกสลาย แต่ยังไม่หมด

> “คำสาปนี้… มันแข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้”

ภูริณพูดเบา ๆ แต่เสียงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

แล้วจู่ ๆ เงามืดก็เปลี่ยนร่างเป็นหญิงสาวใบหน้าเย็นชาคล้ายอัยย์ แต่ดำสนิท

> “เจ้าคือความทรงจำเก่าของข้า… เจ้าทำลายข้าครั้งก่อน คราวนี้ข้าจะเอาคืนทั้งชีวิตและวิญญาณของเจ้า!”

ภูริณนิ่งไปครู่ ก่อนพ่นคำเวทโบราณออกมา เส้นแสงสีทองพันรอบร่างหญิงเงา พร้อมกับเสียงพลังกระแทกดังสนั่น

> “ทุกสิ่งที่ข้าทำ… เพื่อปกป้องพวกเธอ… คราวนี้เจ้าจะไม่ได้แตะต้องอีก!”

เงามืดพยายามหนี แต่ภูริณรวมพลังเก้าปล่อยแสงสว่างจ้าล้อมรอบ ลมหวนพัดแรงจนเงามืดถูกผลักไปไกล

อัยย์และลูกสาวล้มลง แต่ยังปลอดภัย พ่อครูภูริณหายใจหนัก ดวงตาเต็มไปด้วยความเหนื่อย แต่ยังมุ่งมั่น

> “เก้… เราต้องทำให้มันสลายไปจากโลกนี้… คราวนี้ไม่มีทางรอด”

เก้พยักหน้า มือยังจับไม้คฑาแน่น เส้นแสงสีขาวรวมกับเส้นเวทสีทองรอบตัวภูริณเกิดเป็นวงแหวนแสงขนาดใหญ่

ร่างเงามืดค่อย ๆ ร้าวราน เสียงกรีดร้องของมันดังลั่นราวกับถูกดึงเข้าสู่ห้วงมิติอื่น

> “ไม่… ข้า…ยังไม่…จบ…!”

เงามืดร้อง ก่อนจะหายวับไปในอากาศ

ภูริณค่อย ๆ คลายพลัง แสงสีทองจางลง ลมสงบลง เสียงธูปไหม้พรึบพรับ เหลือเพียงความเงียบ

อัยย์ก้มลงขอบคุณ

> “พ่อครู… ขอบคุณ… ข้ากับลูกปลอดภัยแล้วจริง ๆ”

ภูริณพยักหน้าเบา ๆ

> “ครั้งนี้ปลอดภัย… แต่คำสาปนี้ยังไม่หมด พวกเราต้องหาวิธีทำลายมันจากต้นกำเนิด”

เก้ถอนหายใจหนัก แต่ดวงตาเปล่งประกาย

> “ข้าจะอยู่เคียงข้างพ่อครู… ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

หมู่บ้านค่อแสงทองกลับคืนสู่ความสงบ แต่ลึกในเงามืด ยังมีเสียงหัวเราะแผ่วเบา รอวันที่จะกลับมาอีกครั้ง…

---

✨ โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***