ใต้เงาเธอ....ของมาเฟีย

ตอนที่1-เงาที่ไม่รู้จักชื่อ

ฝนโปรยปรายกลางกรุงเทพฯ ในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความวุ่นวายลดลง รถแท็กซี่จอดเรียงรายอยู่ริมฟุตบาท แสงไฟนีออนสีขาวของร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมงสะท้อนกับแอ่งน้ำบนพื้นถนน

คิณณ์ถอนหายใจ ขยับแว่นสายตาเล็กน้อยก่อนจะก้มมองชีทสรุปกายวิภาคที่เต็มไปด้วยรอยไฮไลท์ เขาหยิบกาแฟกระป๋องขึ้นดื่ม มืออีกข้างเปิดโน้ตจากมือถือ — ชีวิตนักศึกษาแพทย์มันไม่ได้มีเวลานอนหรูหรานัก โดยเฉพาะช่วงฝึกงานที่เหมือนจะกินพลังชีวิตมากกว่าคนไข้

จังหวะนั้นเอง...

เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น — แกร๊ง

คิณณ์ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองจนกระทั่งเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาใกล้ โต๊ะเล็กที่เขานั่งอยู่ตรงมุมใกล้กระจก ถูกอีกคนหยุดยืนเงียบๆ อยู่ฝั่งตรงข้าม

“ที่นี่...มีผ้าพันแผลไหม”

น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่เรียบเย็น ห่างจากคำว่า “ขอร้อง” อย่างสิ้นเชิง

คิณณ์เงยหน้าขึ้นอย่างอัตโนมัติ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาสบกับอีกคู่หนึ่งที่เฉียบคมจนน่ากลัว ชายตรงหน้าเขาสูงกว่า 185 เซนติเมตรแน่นอน ร่างสูงในสูทสีดำมีรอยเปื้อนเลือดที่ต้นแขน เสื้อเชิ้ตสีเทาเปิดคอเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยสักเส้นสายสีดำใต้ผิวอย่างจงใจไม่ปิดบัง

“คุณ...เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” คิณณ์ถาม แม้เสียงยังมั่นคง แต่หัวใจเขากลับเต้นแรงผิดปกติ

“ไม่มากพอจะตายตอนนี้หรอก”

“ผมเป็นนักศึกษาแพทย์...คุณควรไปโรงพยาบาล”

อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอเบาๆ มันไม่ใช่เสียงขำแบบมนุษย์ทั่วไป แต่มากกว่าคือการเย้ยหยันในโลกนี้

“ไปโรงพยาบาลแล้วมีพวกไอ้เสื้อหนังไล่ฆ่าต่อ...ไม่ค่อยสะดวกน่ะ”

คิณณ์ขมวดคิ้ว

มันชัดเจน — ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา

แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้…เขากลับไม่ลุกหนี ไม่ร้องให้คนในร้านช่วย ไม่แม้แต่จะหวาดกลัว

เขาลุกขึ้น หยิบกล่องปฐมพยาบาลจากหลังเคาน์เตอร์

“นั่งลง เดี๋ยวทำแผลให้” เขาพูดเรียบๆ

“คิดจะช่วยฉันจริงๆ เหรอ?” เสียงของชายแปลกหน้าแฝงความแปลกใจเล็กน้อย

“ก็คุณเลือดไหลอยู่ ผมจะปล่อยให้ตายตรงนี้เหรอ?”

ชายคนนั้นจ้องเขานิ่งๆ อยู่หลายวินาที…ก่อนจะยอมนั่งลง

ห้านาทีต่อมา คิณณ์ใช้แอลกอฮอล์เช็ดบาดแผลที่ต้นแขน แขนแข็งแรงกว่าคนทั่วไป — ผ่านการใช้อาวุธหรือฝึกฝนแน่ๆ รอยรอยสักที่ลากยาวจากหัวไหล่จนจางหายเข้าไปในเสื้อนั้น มีสัญลักษณ์ที่เขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ชื่ออะไร?” คิณณ์ถามเบาๆ

“เธอชอบถามคนแปลกหน้าเหรอ?”

“แล้วคุณล่ะ…ชอบทำตัวเป็นศพในร้านสะดวกซื้อเหรอ?”

อีกฝ่ายนิ่ง ก่อนหลุดหัวเราะออกมาจริงๆ เป็นครั้งแรก

“เซร์ริน” เขาตอบสั้นๆ

“ชื่อดูไม่ไทย…”

“ก็ไม่ใช่”

คิณณ์มองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง

“งั้นเซร์ริน...คราวหน้า ถ้าจะให้ใครทำแผลให้ ก็อย่าทำหน้าตาเหมือนจะฆ่าเขาก่อน”

เซร์รินหันมาสบตาอีกครั้ง แววตาของเขาเปลี่ยนไปชั่วขณะ — เหมือนเห็นอะไรบางอย่างในตัวคิณณ์...บางอย่างที่แม้แต่เจ้าตัวยังไม่รู้

“แล้วเธอล่ะ...ชื่ออะไร?”

คิณณ์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ