ฝนโปรยปรายกลางกรุงเทพฯ ในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความวุ่นวายลดลง รถแท็กซี่จอดเรียงรายอยู่ริมฟุตบาท แสงไฟนีออนสีขาวของร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมงสะท้อนกับแอ่งน้ำบนพื้นถนน
คิณณ์ถอนหายใจ ขยับแว่นสายตาเล็กน้อยก่อนจะก้มมองชีทสรุปกายวิภาคที่เต็มไปด้วยรอยไฮไลท์ เขาหยิบกาแฟกระป๋องขึ้นดื่ม มืออีกข้างเปิดโน้ตจากมือถือ — ชีวิตนักศึกษาแพทย์มันไม่ได้มีเวลานอนหรูหรานัก โดยเฉพาะช่วงฝึกงานที่เหมือนจะกินพลังชีวิตมากกว่าคนไข้
จังหวะนั้นเอง...
เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น — แกร๊ง
คิณณ์ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองจนกระทั่งเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาใกล้ โต๊ะเล็กที่เขานั่งอยู่ตรงมุมใกล้กระจก ถูกอีกคนหยุดยืนเงียบๆ อยู่ฝั่งตรงข้าม
“ที่นี่...มีผ้าพันแผลไหม”
น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่เรียบเย็น ห่างจากคำว่า “ขอร้อง” อย่างสิ้นเชิง
คิณณ์เงยหน้าขึ้นอย่างอัตโนมัติ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาสบกับอีกคู่หนึ่งที่เฉียบคมจนน่ากลัว ชายตรงหน้าเขาสูงกว่า 185 เซนติเมตรแน่นอน ร่างสูงในสูทสีดำมีรอยเปื้อนเลือดที่ต้นแขน เสื้อเชิ้ตสีเทาเปิดคอเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยสักเส้นสายสีดำใต้ผิวอย่างจงใจไม่ปิดบัง
“คุณ...เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” คิณณ์ถาม แม้เสียงยังมั่นคง แต่หัวใจเขากลับเต้นแรงผิดปกติ
“ไม่มากพอจะตายตอนนี้หรอก”
“ผมเป็นนักศึกษาแพทย์...คุณควรไปโรงพยาบาล”
อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอเบาๆ มันไม่ใช่เสียงขำแบบมนุษย์ทั่วไป แต่มากกว่าคือการเย้ยหยันในโลกนี้
“ไปโรงพยาบาลแล้วมีพวกไอ้เสื้อหนังไล่ฆ่าต่อ...ไม่ค่อยสะดวกน่ะ”
คิณณ์ขมวดคิ้ว
มันชัดเจน — ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา
แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้…เขากลับไม่ลุกหนี ไม่ร้องให้คนในร้านช่วย ไม่แม้แต่จะหวาดกลัว
เขาลุกขึ้น หยิบกล่องปฐมพยาบาลจากหลังเคาน์เตอร์
“นั่งลง เดี๋ยวทำแผลให้” เขาพูดเรียบๆ
“คิดจะช่วยฉันจริงๆ เหรอ?” เสียงของชายแปลกหน้าแฝงความแปลกใจเล็กน้อย
“ก็คุณเลือดไหลอยู่ ผมจะปล่อยให้ตายตรงนี้เหรอ?”
ชายคนนั้นจ้องเขานิ่งๆ อยู่หลายวินาที…ก่อนจะยอมนั่งลง
ห้านาทีต่อมา คิณณ์ใช้แอลกอฮอล์เช็ดบาดแผลที่ต้นแขน แขนแข็งแรงกว่าคนทั่วไป — ผ่านการใช้อาวุธหรือฝึกฝนแน่ๆ รอยรอยสักที่ลากยาวจากหัวไหล่จนจางหายเข้าไปในเสื้อนั้น มีสัญลักษณ์ที่เขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“ชื่ออะไร?” คิณณ์ถามเบาๆ
“เธอชอบถามคนแปลกหน้าเหรอ?”
“แล้วคุณล่ะ…ชอบทำตัวเป็นศพในร้านสะดวกซื้อเหรอ?”
อีกฝ่ายนิ่ง ก่อนหลุดหัวเราะออกมาจริงๆ เป็นครั้งแรก
“เซร์ริน” เขาตอบสั้นๆ
“ชื่อดูไม่ไทย…”
“ก็ไม่ใช่”
คิณณ์มองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง
“งั้นเซร์ริน...คราวหน้า ถ้าจะให้ใครทำแผลให้ ก็อย่าทำหน้าตาเหมือนจะฆ่าเขาก่อน”
เซร์รินหันมาสบตาอีกครั้ง แววตาของเขาเปลี่ยนไปชั่วขณะ — เหมือนเห็นอะไรบางอย่างในตัวคิณณ์...บางอย่างที่แม้แต่เจ้าตัวยังไม่รู้
“แล้วเธอล่ะ...ชื่ออะไร?”
คิณณ์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ
“…คิณณ์”
“จำไว้ละกัน คิณณ์” เซร์รินพูดช้าๆ ดวงตาเยือกเย็นนั้นยังไม่ละไปจากใบหน้าเขา
“ชีวิตของเธอ...จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”
และคืนนั้น คิณณ์ไม่รู้เลยว่า...
เพียงแค่หยิบผ้าพันแผลให้ชายแปลกหน้า เขากำลังเปิดประตูเข้าสู่โลกของ "อำนาจ ความลับ และความรักที่ไม่มีใครควรเอื้อมถึง"
โลกของ มาเฟีย
เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ😄🤗
^^^...้่...^^^
---
☕ ตอนที่ 2 — ข้อเสนอจากคนที่ไม่ควรปฏิเสธ
เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งวันนับจากคืนนั้น...
คิณณ์ยังจำแววตาเย็นเฉียบของชายที่ชื่อ “เซร์ริน” ได้ดี — เขาไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน หรือทำไมถึงมีแผลกลางดึกในคืนฝนตก... และที่สำคัญที่สุด เขาไม่ได้ขอบคุณ
มีเพียงชื่อที่ทิ้งไว้ กับคำพูดประหลาดที่ยังติดอยู่ในหัว
> “ชีวิตของเธอ...จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”
ไร้เหตุผล ไร้คำอธิบาย...แต่มันกลับทำให้เขาไม่สบายใจอย่างประหลาด
---
คิณณ์ก้มหน้าดูสมุดเลคเชอร์ แต่ก็แทบไม่รับรู้สิ่งที่อาจารย์พยายามอธิบาย
หลังเลิกคลาส เขาเลือกจะเดินกลับหอช้ากว่าปกติ เหมือนต้องการเวลาเคลียร์หัวใจ แต่ขณะเดินผ่านลานจอดรถด้านหลังมหาวิทยาลัย...
> “คิณณ์ กฤตกรกร พัชรเกียรติกุล ใช่ไหมครับ?”
เสียงชายแปลกหน้าดังขึ้นจากด้านหลัง
คิณณ์หันขวับไป — ผู้ชายสองคนในชุดสูทดำยืนตรงข้ามเขา หน้าตาเรียบเฉยและนิ่งผิดปกติ ไม่มีใครในมหา'ลัยแต่งตัวแบบนี้แน่
“ใครถาม?” คิณณ์ถามกลับโดยอัตโนมัติ
“เจ้านายเราต้องการพบคุณครับ...เดี๋ยวนี้”
“เดี๋ยวก่อน ใครคือ—”
เสียงคำถามของเขาถูกกลืนไปกับแรงกระชากเบาๆ ที่แขน
ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้เต็มที่ ตัวเองก็ถูกพาเข้าไปในรถ SUV สีดำทึบด้านข้างอย่างแนบเนียนราวกับซ้อมมาหลายครั้ง
---
ภายในรถ SUV
กลิ่นหนังแท้จางๆ ผสมกับความเงียบผิดธรรมชาติในรถ ม่านกันแสงปิดมิด ทำให้ไม่รู้ว่าใครนั่งอยู่เบาะหลังฝั่งตรงข้าม จนกระทั่ง…
เสียงหนึ่งดังขึ้น
> “แปลกดีนะ...คนที่ฉันไม่อยากเจออีก กลับทำให้ฉันอยากรู้จักมากกว่าเดิม”
ม่านเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าคมดุที่เขาคุ้น — เซร์ริน ไค ฮาเซล
วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทแบบไม่เป็นทางการนัก คอเสื้อปลดสองกระดุม สายตาคมเข้มยังคงคมไม่ต่างจากคืนก่อน แต่วันนี้มีบางอย่าง...อันตรายกว่าเดิม
“คุณต้องการอะไรจากผม?” คิณณ์พยายามทำเสียงให้มั่นคง
“หมอประจำตัว” เซร์รินพูดสั้นๆ
“…อะไรนะ?”
“หมอเฉพาะกิจที่จะอยู่ใกล้ฉัน 24 ชั่วโมง เช็คสุขภาพ ทำแผล คุมยา — ทุกอย่างที่หมอส่วนตัวพึงมี”
คิณณ์ขมวดคิ้วทันที “คุณล้อเล่นใช่ไหม?”
“ไม่” เซร์รินตอบเรียบๆ “เธอเป็นนักศึกษาแพทย์หัวกะทิอันดับต้นๆ ไม่ใช่เหรอ? มีความสามารถ แต่ไม่มีใครปกป้อง...ยิ่งน่าสนใจ”
คิณณ์กำมือแน่น “แล้วผมมีสิทธิ์ปฏิเสธไหม?”
เซร์รินสบตาเขาเนิบช้า
“ไม่”
คำตอบนั้นสั้นมาก — แต่กลับหนักกว่าหินพันตัน
คิณณ์นิ่งงัน
“แล้วถ้าผมแจ้งตำรวจ?”
เซร์รินยิ้มมุมปาก — ยิ้มที่ไม่ควรปรากฏบนใบหน้าของคนปกติ
“ตำรวจที่ไหน? คนที่อยู่ในกระเป๋าฉัน? หรือคนที่เดินผ่านเธอเมื่อตอนเที่ยง?”
เสียงของเขาเรียบนิ่งแต่ชัดเจนในเจตนา
“ฉันไม่ได้ขู่...แต่เธอไม่มีทางออก”
---
ความเงียบปกคลุมอยู่ในรถสักพัก
“แล้วถ้าผมยอม...ผมจะได้อะไร?”
คิณณ์พูดขึ้นในที่สุด
เซร์รินชะงักไปนิด...ก่อนยิ้มบางๆ อย่างพึงพอใจ
“ในโลกของฉัน ไม่มีอะไรฟรีหรอกคิณณ์”
“เงิน — ฉันให้เธอมากกว่าที่หมอมือหนึ่งได้เสียอีก”
“อำนาจ — ถ้าเธออยากได้ ฉันมีให้”
“…และความลับของครอบครัวเธอ — ถ้าเธอกล้ารับมันไว้”
คิณณ์สะดุ้ง รู้สึกเลือดเย็นวาบไปทั่วร่าง
“คุณหมายความว่าไง?”
เซร์รินไม่ได้ตอบ
เขาเพียงโน้มตัวเข้ามาใกล้ ห่างกันเพียงไม่กี่นิ้ว กลิ่นน้ำหอมจางๆ จากตัวอีกฝ่ายแตะจมูกอย่างน่าประหลาด และในแววตาคู่นั้น...ไม่มีความล้อเล่นแม้แต่น้อย
> “ตกลงไหม คิณณ์?”
---
และในรถที่ปิดสนิทกลางมหานครแสนสว่าง —
เสียงหัวใจของเขาดังขึ้นเป็นจังหวะหนักหน่วง...
ราวกับคำว่า "ใช่" ที่ยังไม่หลุดจากปาก
...กำลังจะเปลี่ยนโชคชะตาของเขาทั้งชีวิต
---
🖤 จบตอนที่ 2 🖤
-----
---
🩸 ตอนที่ 3 — บ้านของปีศาจ...กับหมอที่ไม่รู้ว่าเป็นเหยื่อหรือไม่
หลังจากคำตอบที่ไม่หลุดจากปาก แต่ก็ไม่ปฏิเสธ...
คิณณ์ถูกพามายังสถานที่หนึ่ง — บ้าน หรืออาจจะเรียกได้ว่า คฤหาสน์ขนาดย่อม ที่ซ่อนอยู่กลางเมือง
รั้วสูงสีดำ ติดกล้องวงจรปิดแน่นหนา
ประตูบานใหญ่เปิดต้อนรับเขาอย่างไม่มีเสียง แต่กลับกดดันจนรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืนเข้าห้วงลึกที่ไม่อาจถอยกลับ
คิณณ์มองไปยังตัวตึกสามชั้นทรงทันสมัย ผสมผสานสไตล์ยุโรปกับความเรียบเฉียบของดีไซน์ญี่ปุ่น เสาไม้และหินอ่อนขัดเงา บรรยากาศหรูหราที่ไม่ได้แสดงออกด้วยความ “รวย”...แต่แสดงออกด้วย อำนาจ
> นี่คือที่ที่ผู้ชายคนนั้นอาศัยอยู่
“ขึ้นมาข้างบน”
เสียงเซร์รินดังขึ้นจากบันไดทางซ้าย เขาไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ แต่คิณณ์รู้ดีว่า ‘คำสั่ง’ นั้นไม่ใช่ตัวเลือก
---
ห้องพักชั้นสาม
“ห้องนี้ของนาย” เซร์รินเปิดประตูไม้บานหนาให้
ภายในคือห้องพักขนาดใหญ่ พร้อมโต๊ะทำงาน เตียงเดี่ยว และมุมสำหรับอุปกรณ์การแพทย์อย่างครบถ้วน ราวกับจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว
> “คุณเตรียมห้องไว้ตั้งแต่ก่อนจะบังคับผม?”
“ฉันไม่เคยทำอะไรแบบ ไม่มีแผน”
คิณณ์ถอนหายใจ ก่อนถามออกมาตรงๆ
“คุณต้องการให้ผมดูแลแค่เรื่องสุขภาพใช่ไหม? ไม่มีอย่างอื่น?”
เซร์รินเดินเข้ามาใกล้ สายตาคมกริบจ้องตรงอย่างไม่ปิดบัง
“เธอคิดว่า...ในโลกของคนอย่างฉัน จะมีแค่เรื่องสุขภาพ?”
คิณณ์เงียบ ดวงตานิ่งเฉียบ
เซร์รินเห็นแบบนั้นแล้วกลับยิ้มมุมปาก ดวงตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย...อ่อนลงกว่าทุกครั้งที่พบกัน
“ฉันไม่บังคับให้เธอ ขายตัวเอง คิณณ์...แต่ถ้าถามว่าอยากได้ตัวเธอไหม—”
เขาโน้มเข้าใกล้จนเสียงลดลงเหลือแค่ลมหายใจ
“—ก็ไม่ปฏิเสธหรอก”
คิณณ์นิ่ง แก้มขึ้นสีเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ทัน แต่ยังไม่หลบตา
“คุณเป็นคนประเภทที่เห็นทุกอย่างเป็นของเล่นรึไง?”
“เปล่า” เซร์รินพูดเบา “แต่ฉันไม่เคยเห็นใคร ‘เหมือนของที่หลุดจากเกม’ แบบเธอมาก่อน”
---
เวลาผ่านไป...
หลังจากจัดห้องได้สักพัก ผู้ชายในชุดสูทอีกคนมาเคาะประตู
“หมอครับ เจ้านายให้ไปที่ห้องใต้ดิน”
คิณณ์เลิกคิ้ว “ทำไม?”
“มีเคสแรกของคุณ รออยู่แล้วครับ”
---
ห้องใต้ดินของคฤหาสน์แอชรา
ไฟสีขาวเปิดสว่างราวกับห้องผ่าตัดจริงๆ โต๊ะโลหะสะอาดวางเครื่องมือแพทย์ครบชุด ชายคนหนึ่งนอนหมดสติบนเตียง โลหิตไหลจากบาดแผลที่สีข้าง
คิณณ์รีบล้างมือ ใส่ถุงมือยางขณะเดินเข้าไปใกล้
“กระสุนฝังใน ข้างซ้าย — ใกล้ตับ แต่ไม่โดน”
เสียงเซร์รินพูดจากมุมมืด
เขายืนกอดอกมองเหตุการณ์อยู่หลังบานกระจกที่แยกห้อง
“แล้วทำไมไม่ส่งโรงพยาบาล?”
“เพราะพวกเราคือเงา — และเงาไม่ควรเปิดเผยต่อแสง”
คิณณ์กัดฟันแน่น
> ฉันกำลังทำอะไรอยู่...ทำไมถึงยอมมาอยู่ในโลกนี้?
แต่เมื่อเขาหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมา และมองเห็นเลือดของคนตรงหน้า...
สมองของนักศึกษาแพทย์ก็กลับเข้าสู่โหมดที่เขารู้จัก — โหมด ‘หมอ’
เขาผ่า ขจัดเลือด หยุดเส้นเลือดที่ฉีก กระสุนถูกดึงออกอย่างมั่นคงและไม่ลังเล — เหงื่อไหลอาบข้างขมับ มือที่สั่นตอนแรกกลับมั่นคงจนน่าแปลกใจ
จนกระทั่ง...
---
หน้าห้องกระจก
เซร์รินยืนเงียบ ดวงตาคมของเขาไม่ละไปจากร่างของคิณณ์เลยแม้แต่วินาทีเดียว
ชายที่ยืนข้างเขาถามเสียงต่ำ
“เราจะไว้ใจหมอเด็กคนนี้จริงหรือครับ?”
เซร์รินตอบช้าๆ
> “ฉันไม่เคยไว้ใจใคร…แต่นี่อาจเป็นข้อยกเว้นแรก”
---
🖤 จบตอนที่ 3 🖤
----
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
