ความตึงเครียดในความสัมพันธ์ระหว่าง ตะวันกับไบร์ท เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ไบร์ทจะไม่ได้พูดอะไรออกมาตรงๆ แต่สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความห่างเหินที่เพิ่มขึ้น ก็เป็นสัญญาณที่ตะวันรับรู้ได้เป็นอย่างดี ส่วนตะวันเองก็พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับความจริง เขาจมปลักอยู่กับความรู้สึกผิดและความหวาดกลัวว่าความลับจะถูกเปิดเผย แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังคงโหยหาความเอาใจใส่ที่ เซย์ได้มอบให้
ในคืนที่ไบร์ทต้องไปต่างประเทศ ตะวันรู้สึกโล่งใจผสมกับความรู้สึกผิด เขาตัดสินใจออกไปหาเซย์ ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นการกระทำที่เสี่ยง
“ตะวันดูซึมๆนะครับวันนี้” เซย์ทักขึ้นเมื่อตะวันเดินเข้ามานั่งที่บาร์ในผับของเขา “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”
ตะวันส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เหนื่อยๆนิดหน่อย”
เซย์ยื่นแก้วค็อกเทลสีสวยมาให้ “ดื่มนี่หน่อยสิ จะได้ผ่อนคลาย”
ตะวันรับแก้วมาจิบช้าๆ รสชาติหวานอมเปรี้ยวของค็อกเทลช่วยให้เขาผ่อนคลายลงได้บ้าง เซย์ไม่เซ้าซี้ เขาแค่ลูบหลังมือตะวันเบาๆอย่างปลอบโยน ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเซย์ทำให้ตะวันรู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด
“ช่วงนี้ผมรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนเส้นด้ายเลยครับ” ตะวันพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงกล้าพูดเรื่องนี้กับเซย์ แต่ความรู้สึกที่อัดอั้นมานานมันทำให้เขาอยากจะระบายออกมา
เซย์มองหน้าตะวันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ “ผมรู้ครับตะวัน ผมรับรู้ได้ถึงความกังวลของคุณ”
ตะวันน้ำตาคลอ “ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมรู้สึกเหมือนกำลังทำร้ายทุกคนรอบตัว”
เซย์ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย กุมมือของตะวันไว้แน่น “ตะวันไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกครับ บางครั้งคนเราก็แค่ต้องการอะไรบางอย่างที่ขาดหายไปในชีวิต”
คำพูดของเซย์เหมือนปลดล็อกบางอย่างในใจของตะวัน เขารู้สึกเหมือนมีคนเข้าใจความรู้สึกของเขา เซย์ไม่ได้ตัดสินเขา ไม่ได้ตำหนิเขา แต่กลับยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น
“ผมรู้สึกเหมือนไม่มีใครเข้าใจผมเลยครับ” ตะวันพูดเสียงสั่นเครือ “ไบร์ท...เขาดีนะ แต่เขาไม่เคยมีเวลาให้ผมเลย เขาไม่เคยสังเกตเลยว่าผมรู้สึกยังไง”
เซย์ถอนหายใจ “ผมเข้าใจครับ ความรักมันไม่ใช่แค่การมีอยู่ แต่คือการใส่ใจ การรับฟัง และการเข้าใจอีกฝ่ายด้วย”
ในคืนนั้น เซย์อยู่เคียงข้างตะวัน เขาเป็นผู้ฟังที่ดี และคอยปลอบประโลมตะวันด้วยคำพูดและการกระทำที่อ่อนโยน
หลายวันต่อมา ตะวันตัดสินใจที่จะพยายามปรับความสัมพันธ์กับไบร์ท เขารู้ดีว่ามันถึงเวลาที่เขาจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงและตัดสินใจให้เด็ดขาด เขาอยากจะลองให้โอกาสความสัมพันธ์เดิมอีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
วันหยุดสุดสัปดาห์ ตะวันชวนไบร์ทออกไปทานข้าวและเดินเล่นด้วยกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาแทบไม่ได้ทำเลยในช่วงหลัง
“วันนี้คุณดูอารมณ์ดีนะครับตะวัน” ไบร์ทพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มจางๆ
“ก็...แค่อยากใช้เวลากับไบร์ทบ้างน่ะครับ” ตะวันตอบเสียงเบา
ทั้งสองคนเดินจับมือกันไปตามสวนสาธารณะใน บรรยากาศที่อบอุ่น แต่ตะวันกลับรู้สึกถึงกำแพงที่กั้นกลางระหว่างเขากับไบร์ท ไบร์ทไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขายังคงเป็นคนเงียบขรึมเหมือนเดิม และแม้จะอยู่ใกล้กัน ตะวันก็ยังรู้สึกถึงความเหงาที่เกาะกินในใจ
“ไบร์ทครับ...ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย” ตะวันรวบรวมความกล้าพูดขึ้น
ไบร์ทหยุดเดิน หันมามองหน้าตะวันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม “มีอะไรเหรอตะวัน”
“คือ...ผมรู้สึกว่าเราห่างกันไปมากนะครับ” ตะวันเริ่มพูด “ไบร์ททำงานหนักมากจนไม่มีเวลาให้ผมเลย ผมรู้สึก...เหงาครับ”
ไบร์ทถอนหายใจ “ผมเข้าใจตะวัน แต่ผมก็กำลังสร้างอนาคตให้เราอยู่นะครับ ผมอยากให้เรามีทุกอย่างที่ดีที่สุด”
“ผมรู้ครับ” ตะวันตอบเสียงอ่อน “แต่ผมก็ต้องการเวลาจากไบร์ทบ้าง ผมต้องการคนที่อยู่เคียงข้างผม ไม่ใช่แค่ในวันที่ไบร์ทว่าง”
ไบร์ทกอดตะวันเบาๆ “ผมขอโทษนะครับตะวัน ผมรู้ว่าผมอาจจะละเลยคุณไปบ้าง แต่ผมก็รักคุณมากนะ”
คำพูดของไบร์ทไม่ได้ช่วยให้ตะวันรู้สึกดีขึ้นเท่าที่ควร เขารู้ว่าไบร์ทรักเขา แต่ความรักของไบร์ทนั้นเหมือนเปลวเทียนที่ริบหรี่ ไม่สามารถให้ความอบอุ่นแก่หัวใจที่หนาวเหน็บของตะวันได้
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินกลับ สายตาของตะวันก็พลันไปเห็นรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ริมถนน และร่างสูงโปร่งที่ยืนพิงรถอยู่ ร่างนั้นคือเซย์! หัวใจของตะวันหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม เขาไม่คิดว่าเซย์จะมาอยู่ที่นี่
เซย์ไม่ได้มองมาทางพวกเขา แต่เขาก็กำลังมองไปยังทิศทางที่ตะวันและไบร์ทเดินผ่านมาพอดี
ตะวันรีบดึงมือไบร์ทให้เดินเร็วขึ้น พยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้เซย์เห็นพวกเขา ไบร์ทสังเกตเห็นอาการผิดปกติของตะวัน และหันไปมองตามทิศทางที่ตะวันมอง แต่เซย์ก็เดินขึ้นรถไปเสียก่อน ทำให้ไบร์ทไม่ทันได้เห็นอะไรชัดเจน
“เป็นอะไรไปตะวัน” ไบร์ทถามด้วยความสงสัย
“เปล่าครับ แค่รู้สึกว่ามีคนมอง” ตะวันตอบพลางพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
หลังจากวันนั้น ตะวัน ก็ยิ่งรู้สึกถึงแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามา เขาพยายามตีตัวออกห่างจากเซย์มากขึ้น ถึงแม้เซย์จะยังส่งข้อความมาหาและชวนเขาออกไปข้างนอก แต่ตะวันก็พยายามปฏิเสธทุกครั้ง อ้างว่างานยุ่งบ้าง ไม่สบายบ้าง
เซย์เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของตะวันอย่างชัดเจน เขาสังเกตเห็นว่าตะวันหลีกเลี่ยงที่จะมองหน้าเขาเวลาคุยกันทางโทรศัพท์ และมักจะวางสายอย่างรวดเร็ว
“ตะวันเป็นอะไรไปครับ” เซย์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังในคืนหนึ่งที่ตะวันยอมรับสายเขา “คุณกำลังหลบหน้าผมอยู่หรือเปล่า”
ตะวันเงียบไปนาน เขาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
“ผม...ผมแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจน่ะครับ” ตะวันตอบเสียงแผ่ว “ผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันกำลังวุ่นวายไปหมด”
“วุ่นวายเรื่องอะไรครับตะวัน เล่าให้ผมฟังได้นะ” เซย์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ตะวันนึกถึงคำพูดของกันต์ และแววตาของเขาที่เต็มไปด้วยคำถามของไบร์ท เขาเองก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี
“ผม...ผมมีแฟนแล้วนะครับเซย์” ตะวันตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ “ผมรู้สึกผิดกับเขามาก”
ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่เซย์จะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังเล็กน้อย “ผมรู้ครับตะวัน ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้ว”
“แล้วทำไม...คุณถึง...” ตะวันพูดไม่จบประโยค
“เพราะผมชอบตะวันไงครับ” เซย์ตอบอย่างตรงไปตรงมา “ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีใครมาก่อน ผมสนใจแค่ว่าตอนนี้คุณอยู่กับผม”
คำพูดของเซย์ทำให้ตะวันรู้สึกสับสนมากขึ้นไปอีก เซย์มอบความรักความเอาใจใส่ที่เขาโหยหา แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกผิดที่กำลังทำร้ายแฟนตัวเอง
“ผมให้คุณได้ทุกอย่างที่เขาให้คุณไม่ได้นะครับตะวัน” เซย์พูดต่อ “ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ และผมจะทำให้คุณรู้สึกไม่โดดเดี่ยวอีก”
คำพูดของเซย์เป็นเหมือนดาบสองคม มันปลอบประโลมหัวใจที่อ่อนล้าของตะวัน แต่ในขณะเดียวกันก็ตอกย้ำถึงความผิดบาปที่เขากำลังก่อขึ้น
ตะวันวางสายจากเซย์ด้วยความรู้สึกที่ปะปนกัน เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์ดวงโตลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้าสีดำสนิท
เขาควรจะเลือกทางไหนดี ระหว่างความสัมพันธ์ที่มั่นคงแต่ไร้สีสัน กับความสัมพันธ์ที่มีความเร่าร้อนแต่ก็เต็มไปด้วยความผิดบาป
.
.
.
.
.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Rukawasfound
อิ่มความสุขกับเรื่องนี้เลย!
2025-07-31
1