เกมของความรู้สึก

นับตั้งแต่คืนนั้นที่ผับ แววตาที่เต็มไปด้วยคำถามของกันต์ เพื่อนของไบร์ท ยังคงหลอกหลอนเขา ตะวันพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเวลาอยู่ที่ทำงาน แต่ทุกครั้งที่กันต์เดินผ่าน หรือแค่เหลือบมองมาที่เขา หัวใจของตะวันก็จะเต้นอย่างควบคุมไม่ได้

เขาเริ่มลดการติดต่อกับเซย์ ในช่วงกลางวัน พยายามส่งข้อความให้น้อยลง และไม่รับสายในที่สาธารณะ ความสัมพันธ์ลับๆที่เคยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้กลับกลายเป็นความวิตกกังวลที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“วันนี้ดูซึมๆนะมึง” ข้าวฟ่างทักขึ้นเมื่อเห็นตะวันเอาแต่นั่งเหม่อ “เป็นอะไรไป”

“เปล่าหรอก” ตะวันตอบเสียงเรียบ “พักผ่อนไม่พอแค่นั้นเอง”

ข้าวฟ่างมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างรู้ทัน “จริงเหรอ? หรือว่ามีปัญหาหัวใจที่กูไม่รู้” เธอพยายามจะหยั่งเชิง แต่ตะวันก็ส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน

“ไม่มีอะไรจริงๆ” ตะวันยืนยัน แม้ในใจจะรู้สึกผิดที่ต้องโกหกเพื่อน

เย็นวันนั้น เซย์ส่งข้อความมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง “ตะวันดูไม่ค่อยสดใสเลยนะครับ เป็นอะไรไปหรือเปล่า”

ตะวันอ่านข้อความนั้นด้วยความรู้สึกผิด เขารู้สึกแย่ที่ต้องทำให้เซย์เป็นห่วง แต่เขาก็ไม่กล้าบอกความจริงเรื่องที่เขากลัวว่ากันต์จะจับได้

“ไม่มีอะไรมากครับ แค่ช่วงนี้งานยุ่งๆนิดหน่อย” ตะวันพิมพ์ตอบกลับไปอย่างคลุมเครือ

เซย์ไม่เซ้าซี้ เขาแค่ส่งสติกเกอร์รูปกอดมาให้ ซึ่งทำให้ตะวันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ความกังวลในใจหายไป

คืนนั้นไบร์ทกลับมาที่คอนโดเร็วกว่าปกติ ทำให้ตะวันแปลกใจ เพราะไบร์ทมักจะกลับดึกอยู่ตลอด

“วันนี้เคลียร์งานเสร็จเร็วครับ เลยกลับมาพักผ่อนบ้าง” ไบร์ทพูดพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า “คุณเหนื่อยไหมตะวัน”

คำถามนั้นทำให้ตะวันรู้สึกจุกในอก นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ไบร์ทถามคำถามแบบนี้กับเขา ความรู้สึกผิดประดังประเดเข้ามาจนตะวันพูดไม่ออก

“ก็...นิดหน่อยครับ” ตะวันตอบเสียงเบา

ไบร์ทเดินเข้ามาใกล้ วางมือบนไหล่ของตะวันอย่างอ่อนโยน “ดูคุณผอมลงไปนะ พักผ่อนบ้างนะครับ”

ตะวันพยักหน้า ไบร์ทไม่ได้อยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้สัมผัสความอบอุ่นแบบนี้จากไบร์ท ความรู้สึกสับสนเข้าครอบงำหัวใจ เขารักไบร์ทแต่ไบร์ทก็ไม่เคยให้สิ่งที่เขาต้องการเลย

“คุณดูเปลี่ยนไปนะครับตะวัน ดูเหม่อๆ ลอยๆ” ไบร์ทพูดขึ้น ดวงตาของเขาจ้องมองตะวันอย่างพิจารณา “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า เล่าให้ผมฟังได้นะ”

ตะวันตัวแข็งทื่อ เขาไม่คิดว่าไบร์ทจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขาได้ขนาดนี้

“ไม่มีอะไรครับ คิดมากไปเอง” ตะวันพยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติที่สุด

ไบร์ทไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แววตาของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย เขาเชื่อใจตะวัน แต่สัญชาตญาณบางอย่างก็กำลังบอกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

วันรุ่งขึ้นในออฟฟิศ กันต์เดินตรงเข้ามาหาตะวันในช่วงพักเที่ยง

“ตะวัน มีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย” กันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าปกติ

ตะวันใจหล่นวูบ “มีอะไรเหรอครับ”

“คุณยังจำเรื่องผับเมื่อคืนได้ใช่ไหม” กันต์ถามตรงๆ

ตะวันพยักหน้าช้าๆ หัวใจเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอก

“ผมเองก็เจอเซย์ และผมบังเอิญได้ยินเขาคุยโทรศัพท์” กันต์เว้นช่วงไปเล็กน้อย “เขาพูดถึงเรื่องน้องชายคนสนิทที่ดูสดใสเวลาเต้นและเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน”

คำพูดของกันต์เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของตะวัน เขารู้ทันทีว่ากันต์กำลังพูดถึงใคร และอะไรคือสิ่งที่กันต์กำลังสงสัย

“คุณคงเข้าใจนะครับว่าทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆ” กันต์มองหน้าตะวันนิ่งๆ “ผมรู้ว่าไบร์ทเป็นแฟนกับคุณ และผมก็ไม่เคยได้ยินว่าคุณมีพี่ชายมาก่อนเลย”

ตะวันปากสั่น เขาพยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่มี “ผม...ผมขอโทษนะครับคุณกันต์ คือ...ผม...ผมมีพี่ชายจริงๆครับ แต่เขาอยู่ที่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้กลับมาเมืองไทยน่ะครับ พอดีเมื่อคืนเขาเพิ่งกลับมาก็เลยไปเจอกันที่ผับนั้นพอดี”

ตะวันโกหกออกไปอย่างลนลาน พยายามทำให้คำโกหกของเขาดูน่าเชื่อถือที่สุด

กันต์ยังคงจ้องมองตะวันอย่างไม่วางตา ราวกับพยายามค้นหาความจริงในคำพูดของเขา “ทำไมผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยล่ะครับ เรื่องพี่ชายของคุณเนี่ย”

“ก็...เราไม่ค่อยได้คุยเรื่องส่วนตัวกัหนิครับ” ตะวันตอบเสียงแผ่ว

กันต์ถอนหายใจ “ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะครับตะวัน ผมแค่เป็นห่วงไบร์ท เขาเป็นเพื่อนที่ดีของผม และผมก็ไม่อยากเห็นเขาเสียใจ”

คำพูดของกันต์ทำให้ตะวันรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง เขาตระหนักดีว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นกำลังทำร้ายไบร์ทอย่างแสนสาหัส

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับคุณกันต์ ผมจะระวังตัวให้มากขึ้นครับ” ตะวันพูดพลางก้มหน้าลง

กันต์พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ตะวันยืนอยู่เพียงลำพังกับความรู้สึกผิดและความหวาดกลัวที่ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ตะวัน เริ่มเปลี่ยนพฤติกรรมอย่างเห็นได้ชัด เขาพยายามหลีกเลี่ยงการพบกับเซย์ในที่สาธารณะ หรือถ้าจำเป็นต้องเจอ ก็จะพยายามรักษาระยะห่าง ไม่แสดงออกถึงความสนิทสนมมากเกินไป

เซย์เองก็เริ่มสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของตะวัน เขาพยายามสอบถามด้วยความเป็นห่วง แต่ตะวันก็ทำได้เพียงอ้างว่างานยุ่ง และเหนื่อยล้าจากการทำงาน

“ตะวันดูแปลกๆไปนะครับ” เซย์พูดขึ้นในสายโทรศัพท์คืนหนึ่ง “มีอะไรไม่สบายใจบอกผมได้นะครับ”

ตะวันเงียบไปพักหนึ่ง เขาอยากจะบอกเซย์เรื่องกันต์ เรื่องความกลัวที่เกาะกินหัวใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป เพราะเขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ของพวกเขามันผิดมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“ไม่มีอะไรจริงๆครับเซย์” ตะวันโกหกอีกครั้ง “แค่พักผ่อนไม่พอน่ะครับ”

เซย์ถอนหายใจ “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมไปหาที่คอนโดคุณได้ไหมครับ ผมเป็นห่วงคุณนะ”

ตะวันตกใจ เขาไม่อยากให้เซย์มาที่คอนโดของไบร์ท เพราะมันเสี่ยงเกินไป “อย่าเลยครับเซย์ ผม...ผมไม่ค่อยสบาย อยากพักผ่อนน่ะครับ”

เซย์เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง “ก็ได้ครับตะวัน ถ้าอย่างนั้นดูแลตัวเองด้วยนะครับ”

หลังจากวางสาย ตะวันก็ทรุดตัวลงบนเตียง เขาเหนื่อยล้าเหลือเกิน เหนื่อยกับการโกหก เหนื่อยกับการหลบซ่อน และเหนื่อยกับการแบกรับความลับนี้ไว้เพียงลำพัง

เขาคิดถึงไบร์ท ไบร์ทที่ถึงแม้จะไม่มีเวลาให้ แต่ก็ไม่เคยทำร้ายเขา เขาคิดถึงเซย์ เซย์ที่เติมเต็มช่องว่างในใจของเขา แต่ก็ทำให้เขาก้าวเข้ามาสู่ความสัมพันธ์ที่ผิดพลาดนี้

ตะวันนอนจ้องเพดานอย่างเหม่อลอย เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป เขาควรจะหยุดความสัมพันธ์กับเซย์ และกลับไปพยายามปรับความเข้าใจกับไบร์ทอย่างจริงจัง หรือเขาควรจะปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในความสัมพันธ์ลับๆนี้ต่อไป

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***