ความสัมพันธ์ที่ไม่คาดฝัน

แสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามาปลุกตะวัน ให้ตื่นจากห้วงนิทรา ร่างกายเขารู้สึกอ่อนล้าเล็กน้อยจากเมื่อคืน แต่ในหัวกลับปลอดโปร่งอย่างประหลาด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ข้อความจากไบร์ทเมื่อคืนยังคงเป็นข้อความเดิม “วันนี้กลับดึก มีประชุมถึงเช้า” ตะวันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไบร์ทคงยังไม่กลับ ไม่สิ...ไบร์ทคงไม่ได้กลับเลยมากกว่า

ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เมื่อภาพของ เซย์ ผุดขึ้นมาในความคิด ใบหน้าคมเข้ม รอยยิ้มอันตราย คำพูดชวนคุยและสัมผัสจากมือที่อบอุ่นยังคงติดอยู่ในความจำ ตะวันพยายามจะสลัดภาพเหล่านั้นออกไป เขามีแฟนแล้ว แฟนที่ดี แม้จะไม่มีเวลาให้ก็ตาม แต่เขาก็ไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้กับใครอื่น

เขาจัดการธุระส่วนตัว ก่อนจะแต่งตัวไปทำงานตามปกติ เมื่อมาถึงที่ทำงาน ตะวันพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่ข้าวฟ่างที่นั่งอยู่ตรงข้ามโต๊ะทำงานกลับส่งยิ้มกริ่มมาให้

“หน้าตาสดใสจังนะ คืนนี้ไปต่อไหม” ข้าวฟ่างกระซิบถาม

“บ้า! ไม่มีอะไรหรอก” ตะวันตอบเสียงอ่อย พยายามหลบสายตา

“เหรออออ...กูเห็นนะว่าใครส่งมึงถึงหน้าผับน่ะ” ข้าวฟ่างเลิกคิ้วสูง “เจ้าของผับเลยนะมึง ไม่ธรรมดา!”

ตะวันหน้าแดงก่ำ ไม่คิดว่าข้าวฟ่างจะสังเกตเห็น เขาพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ในใจกลับยอมรับว่าสิ่งที่ข้าวฟ่างพูดนั้นถูกต้องทุกอย่าง

ตกบ่าย ในขณะที่ตะวันกำลังจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเหม่อลอย เสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้น คราวนี้เป็นไลน์จากเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย แต่เมื่อเห็นรูปโปรไฟล์ที่เป็นรูปวิวผับที่เขาไปเมื่อคืน หัวใจของตะวันก็เต้นแรงขึ้นมาทันที

เซย์ส่งข้อความมา : " สวัสดีครับคุณตะวัน ผมรู้สึกดีใจนะที่ได้คุยกับคุณ"

ตะวันอึ้งไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าเซย์จะทักมาจริงๆ เขาควรจะตอบหรือไม่ตอบดี ความคิดต่างๆตีกันอยู่ในหัว เขาพยายามหาเหตุผลดีๆ ที่จะตอบกลับไป แต่สุดท้ายก็แพ้ให้กับความอยากรู้อยากเห็นและความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก

"สวัสดีครับคุณเซย์...ขอบคุณนะครับที่ชวนคุยเมื่อคืน" ตะวันพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก ข้อความของเซย์ก็ถูกส่งกลับมา

: "เรียกผมเซย์เฉยๆก็ได้ครับ ไม่ต้องมีคุณหรอก ตะวันน่ารักดีนะครับเวลาเต้น"

ใบหน้าของตะวันเห่อร้อนขึ้นมาทันที คำชมของเซย์ทำให้เขารู้สึกเขินอายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ไบร์ทไม่เคยชมเขาแบบนี้ ไม่เคยสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ในตัวเขาเลยด้วยซ้ำ

"ขอบคุณนะครับ" ตะวันตอบกลับไปสั้นๆ

หลังจากนั้นบทสนทนาระหว่างตะวันกับเซย์ก็ดำเนินไปเรื่อยๆ ตลอดทั้งบ่าย พวกเขาคุยกันเรื่องดนตรี หนังสือที่ชอบ หนังที่เพิ่งดูไป และเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวัน เซย์เป็นคนช่างสังเกตและเป็นผู้ฟังที่ดี เขาทำให้ตะวันรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับคนที่เข้าใจเขาอย่างแท้จริง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ตะวันไม่เคยได้รับจากไบร์ทเลย

ยิ่งคุยตะวันก็ยิ่งรู้สึกว่าเซย์ไม่ใช่แค่เจ้าของผับที่มีเสน่ห์น่าค้นหา เขาแตกต่างจากไบร์ทอย่างสิ้นเชิง ไบร์ทเป็นเหมือนหนังสือเรียนที่จัดระเบียบทุกอย่างไว้อย่างเป็นระบบ ส่วนเซย์เป็นเหมือนนวนิยายผจญภัยที่เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึงและปริศนาที่ชวนให้ค้นหา

เย็นวันนั้น เมื่อตะวันกลับมาถึงคอนโดของไบร์ท ไบร์ทยังไม่กลับ โต๊ะอาหารเองก็ยังว่างเปล่า

ตะวันเดินเข้าห้องนอนอย่างเหม่อลอย พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ข้อความสุดท้ายจากเซย์เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังคงค้างอยู่บนหน้าจอ : "คืนนี้ว่างไหมครับ? ถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมอยากชวนตะวันไปดื่มอะไรเบาๆ คุยกันต่อได้ไหมครับ"

หัวใจของตะวันเต้นระรัว เขาควรจะตอบตกลงไหม? เขารู้ดีว่ามันผิด แต่ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่กัดกินหัวใจมานานมันเรียกร้องหาใครสักคนที่จะมาเติมเต็ม และเซย์ดูเหมือนจะตอบโจทย์นั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ตะวันนึกถึงไบร์ท ไบร์ทผู้ที่กำลังมุ่งมั่นกับงานของตัวเอง คงไม่มีเวลามาสนใจว่าเขาจะไปไหนหรือทำอะไร เขาคงจะกลับมาในตอนเช้าที่ตะวันกำลังจะไปทำงานอยู่ดี

ความคิดเหล่านี้ผลักดันให้ตะวันตัดสินใจเลือกทางที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเลือก

"ว่างครับ" ตะวันพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเปลี่ยนใจ

ข้อความถูกส่งไปแล้ว ความรู้สึกตื่นเต้นผสมปนเปกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่กำลังถูกเหยียบย่ำ ทำให้ตะวันรู้สึกทั้งสุขและทุกข์ในคราวเดียวกัน

สองชั่วโมงต่อมา ตะวันก้าวเข้ามาในร้านอาหารที่เซย์นัดไว้ มันไม่ใช่ผับที่เสียงดังอึกทึก แต่เป็นร้านที่มีเพลงเบาๆ คลอเบาๆ แสงไฟสลัวๆ สร้างบรรยากาศที่อบอุ่น

เซย์นั่งรออยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบๆ และกางเกงยีนส์สีเข้ม ดูผ่อนคลายกว่าเมื่อคืน แต่กลับดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก เมื่อเซย์เห็นตะวันเดินเข้ามา เขาก็ส่งยิ้มต้อนรับทันที

“มาแล้วเหรอครับตะวัน เชิญเลย” เซย์ผายมือเชิญ

ตะวันนั่งลงตรงข้ามเซย์ ความรู้สึกประหม่ากลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อเซย์เริ่มชวนคุยความประหม่าของตะวันก็ค่อยๆคลายลง

“สั่งอะไรดีครับ” เซย์ถาม “ที่นี่อาหารอร่อยหลายอย่างเลย”

ตะวันสั่งอาหารง่ายๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มบทสนทนาที่ไหลลื่นไม่ต่างจากเมื่อคืนนี้ พวกเขาคุยกันอย่างเปิดอกมากขึ้น เซย์เล่าเรื่องราวชีวิตของเขาให้ฟังเล็กน้อย ถึงการเป็นเจ้าของผับที่ดูเหมือนจะหรูหรา แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความรับผิดชอบและแรงกดดันมากมาย

“คุณดูแตกต่างจากที่ผมคิดไว้เยอะเลยครับ” ตะวันพูดอย่างตรงไปตรงมา “ตอนแรกคิดว่าคุณเซย์จะเป็นคนเจ้าชู้ เจ้าสำราญ”

เซย์หัวเราะเบาๆ “ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไปหรอกครับ ปกติผมก็ไม่ค่อยชวนใครมาดื่มแบบนี้นะ”

คำพูดของเซย์ทำให้ตะวันรู้สึกพิเศษขึ้นมาทันที เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกให้ความสำคัญ และถูกปฏิบัติราวกับเป็นคนสำคัญ ซึ่งเป็นสิ่งที่ตะวันโหยหามาตลอดแต่ไม่เคยได้รับ

บทสนทนาเริ่มลึกซึ้งขึ้น เมื่อตะวันเริ่มเปิดใจเล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเองบ้าง แม้จะไม่ได้เล่าเรื่องไบร์ททั้งหมด แต่เขาก็เล่าถึงความรู้สึก ความเบื่อหน่ายในชีวิตประจำวัน และความต้องการที่จะได้ปลดปล่อยตัวเอง

เซย์รับฟังทุกคำพูดของตะวันอย่างตั้งใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจและห่วงใย ซึ่งทำให้ตะวันรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณนะครับ บางครั้งชีวิตมันก็ต้องการอะไรใหม่ๆบ้าง” เซย์พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาวางบนหลังมือของตะวัน สัมผัสนั้นกลับทำให้หัวใจของตะวันสั่นไหวอย่างรุนแรง

ตะวันไม่ได้หดมือกลับ เขายอมให้เซย์กอบกุมมือของเขาไว้ ราวกับกำลังบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาเองก็ต้องการสัมผัสนี้

“คุณเซย์...ไม่สิ คุณเซย์..” ตะวันเงยหน้ามองเซย์

เซย์ยิ้มบางๆ แล้วกระชับมือของตะวันแน่นขึ้น “เซย์เฉยๆ ก็ได้ครับตะวัน”

บรรยากาศรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไป ความเงียบเข้าปกคลุม แต่เป็นความเงียบที่มีความรู้สึกที่อัดแน่น ความปรารถนา และแรงดึงดูดที่ยากจะปฏิเสธ

เมื่ออาหารหมดจาน เซย์ก็ชวนตะวันไปที่คอนโดของเขา อ้างว่าจะชวนไปดื่มไวน์ดีๆ ที่เขาเก็บไว้ ตะวันลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตอบตกลงอย่างง่ายดาย ราวกับว่ามีพลังบางอย่างกำลังควบคุมเขาอยู่

เขาเดินตามเซย์ออกจากร้านไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่าก้าวแต่ละก้าวที่เขาก้าวเดินไปนั้นกำลังนำพาเขาไปสู่จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขา

คอนโดของเซย์ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นคุมโทนสีเข้ม ดูหรูหรา เซย์รินไวน์แดงให้ตะวันแก้วหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆเขา

“หวังว่าคุณจะชอบนะครับ” เซย์พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม

ตะวันจิบไวน์ช้าๆ รสชาติเข้มข้นของไวน์ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

บทสนทนาเปลี่ยนไปสู่เรื่องส่วนตัวมากขึ้น เซย์ถามถึงความสัมพันธ์ของตะวันกับแฟน ตะวันเล่าเพียงว่าเขามีแฟนแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมากนัก พยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงชื่อไบร์ท

“คุณดูเหงาๆ นะครับตะวัน” เซย์พูดขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย “ผมสังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

คำพูดของเซย์ทำให้กำแพงในใจของตะวันพังทลายลง น้ำตาที่อัดอั้นมานานเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ตะวันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงกล้าร้องไห้ต่อหน้าคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่เซย์ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย รู้สึกเหมือนมีคนเข้าใจเขา

เซย์ไม่พูดอะไร เขาแค่ขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้น โอบไหล่ตะวันเบาๆ แล้วลูบหัวปลอบโยนอย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเซย์ทำให้ตะวันรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประโลมจากความเหงาที่เกาะกินหัวใจมานาน

“ไม่เป็นไรนะครับ” เซย์กระซิบข้างหูตะวัน “คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะ”

คำพูดนั้นทำให้ตะวันยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เขาซบหน้าลงกับไหล่ของเซย์ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างอิสระ

เมื่อตะวันรู้สึกดีขึ้น เซย์ก็ประคองใบหน้าของตะวันขึ้นมา ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่แดงก่ำของตะวัน

“คุณสวยมากนะครับตะวัน” เซย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปรารถนา “สวยกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย”

ตะวันมองหน้าเซย์ หัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ และในวินาทีนั้น ตะวันก็ยอมจำนนต่อแรงปรารถนาที่เกิดขึ้นภายในใจของตัวเอง

เขาไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป เขารู้แค่ว่าในตอนนี้ เขากำลังต้องการเซย์ ต้องการใครสักคนที่โอบกอดเขาไว้ และทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว

ริมฝีปากของเซย์ค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ ริมฝีปากที่อุ่นร้อนสัมผัสกับริมฝีปากของตะวัน ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มความลุ่มหลงมากขึ้นเรื่อยๆ จูบนั้นมีแรงดึงดูด และความเร่าร้อนที่ตะวันไม่เคยได้รับจากใคร

ตะวันตอบรับจูบนั้นอย่างไม่รู้ตัว มือของเขายกขึ้นโอบรอบคอของเซย์ ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะค่อยๆ เลือนหายไป เหลือเพียงความรู้สึกที่ปะปนกันระหว่างความผิดบาปและความต้องการ

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***