ความซับซ้อน

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนหรูหราของคอนโดมิเนียมใจกลางเมือง ตะวัน ลืมตาขึ้นช้าๆ ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความอบอุ่นจากอ้อมแขนที่โอบกอดเขาอยู่ ใบหน้าของเซย์ อยู่ห่างไปเพียงไม่กี่นิ้ว ลมหายใจอุ่นๆรดรินอยู่ข้างแก้ม แขนแกร่งของเซย์ยังคงโอบเอวเขาไว้แน่น ราวกับไม่อยากให้เขาจากไปไหน

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับมาในความจำราวกับฟิล์มภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ ตะวันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้า ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่จนจุกอก เขาเพิ่งนอนกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ไบร์ท แฟนของเขา เขาโกงความรู้สึกของไบร์ท โกงความเชื่อใจที่อีกฝ่ายมอบให้

เซย์ขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคู่คมค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ เมื่อเห็นตะวันจ้องมองอยู่ เซย์ก็ส่งยิ้มบางๆ ให้ “อรุณสวัสดิ์ครับตะวัน” เสียงทุ้มแหบพร่าในยามเช้าทำให้ตะวันรู้สึกวูบไหวอีกครั้ง

“อรุณสวัสดิ์ครับ” ตะวันตอบเสียงแผ่ว พยายามดึงมือของตัวเองที่สอดประสานอยู่กับมือของเซย์ออก แต่เซย์กลับกระชับมือแน่นขึ้น

“ไม่ต้องรีบครับ” เซย์พูดพร้อมกับจูบลงบนหน้าผากของตะวันอย่างอ่อนโยน สัมผัสที่แสนอบอุ่นนั้นทำให้ตะวันรู้สึกเหมือนถูกปลอบประโลม

ตะวันลุกขึ้นนั่งบนเตียง หันหลังให้เซย์เพื่อหลบซ่อนความสับสนในแววตา “ผมต้องไปทำงานแล้วครับ”

เซย์ลุกขึ้นนั่งตาม โอบแขนรอบเอวของตะวันจากด้านหลัง “คุณยังไม่อยากกลับใช่ไหมครับตะวัน?”

คำถามนั้นทำให้ตะวันนิ่งไปชั่วขณะ เขายอมรับกับตัวเองว่าเขาไม่อยากกลับ ไม่อยากกลับไปเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าในคอนโดของไบร์ท ไม่อยากกลับไปสู่ความสัมพันธ์ที่จืดชืดและไร้สีสัน

“ผมต้องไปจริงๆครับ” ตะวันตอบเสียงหนักกว่าเดิม ถึงแม้ในใจจะยังลังเล

เซย์ยอมปล่อยตะวัน แต่ก็ยังคงมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียดาย ตะวันรีบลุกไปเข้าห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย และแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่นาฬิกาบนฝาผนัง ยังพอมีเวลาที่จะกลับไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดของไบร์ทก่อนไปทำงาน

“ผมไปส่งนะครับ” เซย์เสนอเมื่อตะวันเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ไม่เป็นไรครับ ผมเรียกแท็กซี่เองได้” ตะวันปฏิเสธอย่างสุภาพ เขาไม่อยากให้ใครมาเห็นเขากับเซย์อยู่ด้วยกัน โดยเฉพาะถ้าเป็นเพื่อนร่วมงานของไบร์ท

เซย์ไม่เซ้าซี้ เขาแค่พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินไปส่งตะวันถึงหน้าประตูคอนโด “ไว้เจอกันอีกนะครับ” เซย์พูดพร้อมกับรั้งตะวันเข้ามาจูบลาอย่างดูดดื่ม จูบนั้นทำให้ตะวันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวอีกครั้ง

เมื่อออกมาจากคอนโดของเซย์ ตะวันรีบก้าวเท้าไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว ราวกับกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง

ตลอดสัปดาห์นั้น ตะวันและเซย์ ยังคงติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง ทั้งทางไลน์และโทรศัพท์ บทสนทนาของพวกเขาลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ เซย์ส่งข้อความหาตะวันตลอดวัน คอยถามไถ่ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง วันนี้เหนื่อยไหม มีอะไรอยากระบายหรือเปล่า และทุกๆคืน เซย์ก็จะชวนตะวันไปทานข้าวหรือดื่มอะไรเบาๆด้วยกัน

ตะวันรู้ดีว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นผิด แต่มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธเซย์ได้ เซย์เติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปจากชีวิตของเขา เขาให้ความสนใจ ให้ความรัก ให้ความสำคัญ ทำให้ตะวันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนพิเศษ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เขาโหยหามาตลอดแต่ไม่เคยได้รับจากไบร์ท

ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกผิดต่อไบร์ทก็ยังคงอยู่ในใจของตะวัน ทุกครั้งที่ไบร์ทส่งข้อความมา หรือโทรศัพท์มาถามไถ่เรื่องงาน ตะวันก็จะรู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เขามักจะโกหกไบร์ทว่าอยู่กับเพื่อน หรือไปทำงานดึกๆ ทำให้ไบร์ทที่ปกติก็ไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว ก็ไม่ได้เอะใจอะไร

วันหนึ่งในระหว่างที่ตะวันกำลังคุยโทรศัพท์กับเซย์อยู่หน้าห้องน้ำในออฟฟิศ กันต์เพื่อนสนิทของไบร์ทซึ่งทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกัน เดินผ่านมาพอดี กันต์ชำเลืองมองมาที่ตะวันด้วยแววตาที่มีคำถาม ตะวันรีบกดวางสายจากเซย์อย่างรวดเร็ว ทำตัวไม่ถูก

“คุยกับใครน่ะตะวัน” กันต์ถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่แววตาของเขากับมีแต่ความสงสัย

“คุยกับ...เพื่อนครับ” ตะวันตอบเสียงตะกุกตะกัก

กันต์พยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขามองตะวันด้วยสายตาที่ทำให้ตะวันรู้สึกไม่สบายใจ ราวกับว่ากันต์กำลังจับสังเกตอะไรบางอย่างอยู่

ความสัมพันธ์ระหว่าง ตะวันกับเซย์ ดำเนินไปอย่างลับๆ มาได้ประมาณหนึ่งเดือน พวกเขาพบกันเกือบทุกคืนที่ไบร์ทไม่ว่าง ตะวันเริ่มคุ้นชินกับการโกหกไบร์ท และเริ่มเคยชินกับการมีเซย์อยู่เคียงข้าง

ในคืนวันศุกร์ที่แสนวุ่นวาย ไบร์ทส่งข้อความมาบอกว่าเขาต้องไปต่างจังหวัดด่วน มีเรื่องงานสำคัญที่ต้องไปจัดการ ตะวันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งใจ เขาสามารถใช้เวลาทั้งคืนอยู่กับเซย์ได้โดยไม่ต้องกังวล

เซย์ชวนตะวันไปงานปาร์ตี้ส่วนตัวที่ผับของเขา เป็นงานเลี้ยงเล็กๆ สำหรับคนสนิทเท่านั้น ตะวันตอบตกลงอย่างกระตือรือร้น เขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับเซย์ให้มากที่สุด

บรรยากาศในงานปาร์ตี้เป็นกันเอง ผู้คนไม่มากนัก ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนสนิทของเซย์ ตะวันรู้สึกผ่อนคลายและสนุกสนานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เซย์ดูแลเขาเป็นอย่างดี คอยรินเครื่องดื่มให้ พาไปแนะนำเพื่อนๆ ทำให้ตะวันรู้สึกเป็นตัวเอง

ขณะที่ตะวันกำลังยืนคุยกับเพื่อนของเซย์อยู่มุมหนึ่ง สายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับเงาร่างคุ้นตาที่เพิ่งเดินเข้ามาในผับ หัวใจของตะวันหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม ร่างนั้นคือ กันต์เพื่อนสนิทของไบร์ท!

ตะวันตัวแข็งทื่อ เขาไม่คิดว่ากันต์จะมาที่นี่ กันต์ไม่ใช่คนที่เที่ยวผับ และที่สำคัญ กันต์รู้ว่าผับแห่งนี้เป็นของเซย์ เขาจะมาที่นี่ทำไมกัน?

กันต์ไม่ได้มาคนเดียว เขากำลังคุยกับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ตะวันไม่รู้จัก กันต์เดินเข้ามาในโซนวีไอพี ซึ่งเป็นที่ที่เซย์มักจะนั่งอยู่ ตะวันเห็นกันต์พยักหน้าทักทายเซย์อย่างสุภาพ ราวกับทั้งคู่รู้จักกันมาก่อน

ตะวันรีบหลบสายตา ไม่กล้าสบตากับกันต์ เขารู้สึกเหมือนมีสายตานับร้อยคู่กำลังจ้องมองมาที่เขา ทั้งที่จริงๆ แล้วไม่มีใครสนใจเขาเลยด้วยซ้ำ เขารู้สึกประหม่าและกระวนกระวายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เซย์ที่สังเกตเห็นอาการผิดปกติของตะวันก็เดินเข้ามาหา “เป็นอะไรไปครับตะวัน ดูไม่ค่อยสบายใจเลย”

“เปล่าครับ” ตะวันตอบเสียงตะกุกตะกัก พยายามยิ้มให้เป็นปกติที่สุด “แค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยน่ะครับ”

เซย์มองตามสายตาของตะวัน และเห็นกันต์กำลังยืนคุยกับเพื่อนของเขาอยู่ เซย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ไม่นานนัก กันต์ก็เดินเข้ามาใกล้โซนที่ตะวันยืนอยู่ เขาหันมาสบตากับตะวันเข้าพอดี ใบหน้าของกันต์ไม่มีรอยยิ้มเหมือนเคย มีแต่แววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและจับผิด ตะวันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกกันต์มองทะลุปรุโปร่ง

“ตะวัน ใช่ไหมครับ” กันต์เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ตะวันตัวแข็งทื่อ ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ

“มาทำอะไรที่นี้นะครับ” กันต์พูดต่อ แต่รอยยิ้มของเขาไม่ได้บ่งบอกถึงความยินดีแม้แต่น้อย “ไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณที่นี่”

เซย์ยืนอยู่ข้างๆตะวัน เขาสังเกตเห็นความตึงเครียดที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง “รู้จักกันด้วยเหรอครับ”

“อ๋อ ครับ…นี่เพื่อนร่วมงานของแฟนผมครับ” ตะวันรีบตอบอย่างรวดเร็ว พยายามทำให้เสียงของตัวเองเป็นปกติที่สุด

กันต์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะพอใจกับคำตอบของตะวัน แต่แววตาของเขาก็ยังคงมีความสงสัย

บทสนทนาดำเนินไปอย่างอึดอัด ตะวันพยายามตอบคำถามของกันต์เท่าที่จำเป็น และพยายามที่จะไม่หลุดอะไรที่สุ่มเสี่ยงออกไป แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงสายตาของกันต์ที่คอยจับจ้องมาที่เขาตลอดเวลา

เมื่อกันต์ขอตัวไปคุยกับเพื่อนของเขา ตะวันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ราวกับแบกภูเขาออกจากอก

“คุณกับเพื่อนร่วมงานของแฟนคุณดูไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่นะครับ” เซย์พูดขึ้น ดวงตาของเขาจ้องมองตะวันอย่างพิจารณา

“ก็...ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ครับ” ตะวันตอบปัดๆ

เซย์ไม่ถามอะไรต่อ เขารู้ดีว่าตะวันกำลังปิดบังอะไรบางอยู่ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่เซ้าซี้ เพราะเขารู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขายังอยู่ในช่วงเริ่มต้น

หลังจากคืนนั้น ตะวันก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นทุกวัน เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตาดูอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ทำอะไร ก็จะรู้สึกเหมือนมีกันต์คอยตามติดอยู่ตลอด ความกลัวว่าความลับจะถูกเปิดเผยทำให้เขานอนไม่หลับ

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***