ค่ำคืนนี้ ทั่ววังถูกประดับด้วยโคมแดงและผืนผ้าไหมพริ้วไหวต้อนรับ “งานเลี้ยงคืนพระจันทร์เต็มดวง” ที่เหล่าขุนนางและแม่ทัพจะร่วมพบหน้า
หรงอี้ในชุดราชพิธีที่เจิ้งห่าวจัดให้ มองเงาสะท้อนในกระจกไม้แล้วถอนหายใจ
“เออ…ก็ไม่ขี้เหร่นะ แต่แม่งเหมือนตุ๊กตาเดินได้ยังไงไม่รู้ว่ะ…”
เจิ้งห่าวเดินเข้ามาพอดี มองเขาเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเบา ๆ
“เจ้าดูดีมาก”
หรงอี้หันขวับ “...ห๊ะ?”
“อย่าเดินห่างข้าในงานเลี้ยง ถ้ามีใครเข้ามาใกล้มากเกินไป ข้าไม่รับรองความปลอดภัย”
“หึงเหรอวะ?” หรงอี้ยักคิ้วกวน ๆ
เจิ้งห่าวเงียบ แต่หางตากระตุกน้อย ๆ
“…เจ้าคิดไปเอง”
ภายในงานเลี้ยง
เสียงพิณดังคลอพร้อมอาหารชั้นเลิศบนโต๊ะทรงกลม
ขณะที่หรงอี้กำลังจิ้มขนมดอกเหมยด้วยความเบื่อหน่าย เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางเดินยาวด้านหน้า
“หากข้ายังไม่มาสาย ทุกคนคงเบื่อไปแล้วสินะ”
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมสันในชุดขุนนางเดินเข้ามาอย่างสง่างาม เขาคือ องค์ชายเฟิงเหยียน พี่ชายร่วมอุทรของหรงอี้
หรงอี้หันไปมองทันที ดวงตาเบิกกว้าง
“คนนั้น…”
เขาสบตากับเฟิงเหยียนชั่วครู่ เหมือนกับว่าในสมองมีอะไรบางอย่างพยายามจะดันภาพอดีตขึ้นมา
“องค์ชาย...ยังจำข้าไม่ได้เลยหรือ?”
หรงอี้นิ่งอึ้ง
“ข้าควรรู้จักเจ้าเหรอ?”
เฟิงเหยียนแค่ยิ้ม “เราเคยสนิทกันมากกว่านั้น...น้องชาย”
บรรยากาศในงานเริ่มอึดอัด เจิ้งห่าวขยับเข้าไปยืนข้างหรงอี้แนบชิด
“อย่าคุยกับเขานาน”
“ทำไมล่ะ?” หรงอี้ถาม
“สายตาของเขา...มันไม่ได้เป็นมิตร”
เจิ้งห่าวมองเฟิงเหยียนด้วยแววตาระวัง เหมือนสัญชาตญาณของแม่ทัพสั่งให้ปกป้องคนข้างกายไว้ทุกวิถีทาง
“ท่านหวงหรือไง?” หรงอี้ยิ้มกวน ๆ อีกครั้ง
เจิ้งห่าวไม่ตอบ แต่ยื่นมือไปแตะแขนเขาเบา ๆ
“แค่ไม่อยากให้เจ้าหลวมตัวเข้าไปใกล้ศัตรู…”
หลังเลิกงานเลี้ยง หรงอี้ยืนอยู่ที่ระเบียงมองพระจันทร์
“เมื่อกี้...ทำไมข้ารู้สึกเหมือนเคยรู้จักเฟิงเหยียนจริง ๆ นะ”
เจิ้งห่าวเดินเข้ามาเงียบ ๆ
“ต่อให้เจ้าจำอะไรไม่ได้…ข้าก็จะอยู่ข้างเจ้าเสมอ”
หรงอี้นิ่งไป แล้วหันมาหาเขาอย่างจริงจัง
“ถ้าวันนึงความจำข้ากลับมา แล้วข้าไม่ใช่คนเดิมล่ะ...เจ้าจะยังอยู่มั้ย?”
เจิ้งห่าวสบตาเขานิ่ง
“ต่อให้เจ้าเป็นใคร ข้าก็จะอยู่ข้างเจ้าเหมือนเดิม”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments