3

บ่ายวันถัดมา ภายในจวนหลวงบรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด

ประตูไม้ถูกเปิดอย่างเร่งรีบโดยองครักษ์

“องค์ชาย...คู่หมั้นของท่านมาเยี่ยม!”

หรงอี้ชะงัก “ห๊ะ? คู่หมั้น!? เดี๋ยว...ข้ามีคู่หมั้นเหรอ?”

เจิ้งห่าวที่อยู่ข้าง ๆ ก็ขมวดคิ้วทันที

“เจ้าจำไม่ได้?”

“จำเหี้ยอะไรไม่ได้เลย ข้ายังจำไม่ได้เลยว่าตัวเองชื่ออะไรตอนตื่นขึ้นมา!”

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวดี เสียงฝีเท้าฉับไวก็ดังขึ้น

หญิงสาวในชุดสีขาวงาช้างเดินเข้ามาอย่างสง่างาม ใบหน้าสวยคม ดวงตาฉายแววอ่อนโยนแต่มั่นคง

“หรงอี้...”

“ข้ามาหาเจ้าแล้ว”

หรงอี้ตาโต “เอ่อ...คุณคือ...?”

หญิงสาวชะงัก รอยยิ้มบนหน้าเลือนลงเล็กน้อย

“ข้าคือ เสวี่ยชิง...คู่หมั้นของเจ้า จำข้าไม่ได้เลยหรือ?”

หรงอี้หัวใจเต้นตุบๆ เพราะเขาไม่รู้จะตอบยังไง

เจิ้งห่าวยืนอยู่ด้านหลัง เหมือนมีพายุหมุนอยู่ในใจแบบเงียบๆ

"คู่หมั้น...เหรอ?"

เสวี่ยชิงพยายามยิ้มให้มั่นคง

“ไม่เป็นไร...หมอหลวงบอกว่าเจ้าความจำเสื่อมชั่วคราว ข้าจะรอวันที่เจ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม”

หรงอี้ยิ้มแห้ง ๆ

“ขะ...ขอบใจนะ แต่ข้าขอเวลาเรียกความจำก่อนก็แล้วกันนะ...”

เจิ้งห่าวแอบหลบสายตา แล้วพูดเสียงเรียบ

“ข้าขอตัว...มีเรื่องต้องไปดูที่ค่าย”

หลังจากเสวี่ยชิงเดินออกไปจากห้อง หรงอี้ยังนั่งคาอยู่บนเตียง สีหน้าเหม่อ ๆ

“คู่หมั้นเรอะ...แล้วทำไมข้ารู้สึกไม่ได้ใจเต้นอะไรเลยวะ?”

มือจับอกตัวเองเบา ๆ

“ใจมึง...อย่าบอกนะว่า...แม่งเต้นตอนอยู่ใกล้จอมพลคนนั้นอะ!?”

เสียงประตูถูกเปิดออกอย่างแรง

เจิ้งห่าว เดินกลับเข้ามา สีหน้าท่าทางดูแข็งกว่าปกติ

“เจ้าคุยอะไรกันนานนัก?”

หรงอี้เงยหน้ามอง “ก็...ไม่ได้คุยอะไรพิเศษ แค่แบบ...เขามาเยี่ยมเฉย ๆ

“เฉย ๆ?” เจิ้งห่าวย้ำคำเสียงต่ำ

หรงอี้รู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างจากอากาศรอบตัว

“ก็เออ! เขาแค่เล่าว่าเราเคยหมั้นกัน แล้วแบบ...ดูเหมือนข้ากับเขาจะสนิทกันมากน่ะ แต่...แต่ข้าจำไม่ได้เลยเว้ย!”

“ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรแบบโรแมนติกเลยจริง ๆ นะ!”

เจิ้งห่าวขมวดคิ้ว แต่ไม่พูดอะไรตรง ๆ เขาเดินเข้ามาใกล้จนหรงอี้ต้องเอนตัวหนีเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ

“แล้วเจ้ารู้สึกอะไร...กับข้าหรือเปล่า?”

“หา!?” หรงอี้แทบสะอึก “มะ...มึงพูดอะไรของมึงวะ!?”

เจิ้งห่าวไม่ได้ตอบ เขาแค่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนหรงอี้รู้สึกได้ถึงลมหายใจอีกฝ่าย

“เพราะข้าเห็นสายตาเจ้าตอนมองข้าเมื่อเช้า...มันไม่เหมือนกับตอนเจ้ามองเสวี่ยชิงเลย”

หรงอี้เหวอไปสามวิ ใจเต้นตึกตัก

“แม่ง...เขาสังเกตด้วยเหรอวะ!?”

“เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?” เจิ้งห่าวถามเสียงนิ่ง ๆ แต่ดวงตากลับจ้องลึกลงมาเหมือนจะอ่านใจ

“ขะ...ข้าไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น!!” หรงอี้รีบสะบัดหน้า “อย่ามามองกูแบบนั้น!”

เจิ้งห่าวยิ้มมุมปากนิด ๆ แล้วพูดเสียงเบา

“ข้าไม่ห้ามเจ้าคิดถึงใคร...แต่เจ้าก็ไม่ต้องลืมว่าตอนนี้เจ้ามีข้าอยู่ข้าง ๆ”

หรงอี้หน้าแดงฉ่า

“มึงพูดแบบนี้อีกแล้ว!! อย่ามาพูดจาชวนขนลุกใส่กู!”

เจิ้งห่าวหมุนตัวกลับออกไปเงียบ ๆ ทิ้งหรงอี้ให้ล้มตัวลงบนเตียงแบบหัวใจเต้นไม่หยุด

“เวร...นี่แม่งหึงกูใช่ไหมวะ!? แล้วกู...รู้สึกดีกับมันทำไมวะเนี่ย!?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***