ข้าจะไม่ใส่ชุดนี่เด็ดขาด! หนักจะตายห่า ใครออกแบบวะ!”
หรงอี้ยืนบ่นอยู่หน้ากระจกไม้ ชุดราชวงศ์ที่ตัวยาวกรอมพื้นทำให้เขาเหวอสุด ๆ เพราะไม่คุ้นเลย
ขณะที่เขาดึงชุดออกอย่างหงุดหงิด ประตูก็เปิดเข้ามาโดยไม่มีการเคาะ
“องค์ชาย!”
เจิ้งห่าวชะงักทันทีที่เห็นร่างของหรงอี้ยืนอยู่ในชุดครึ่งท่อน
อีกฝ่ายหน้าแดงแว้บแต่พยายามเก็บอาการ “ข...ข้าควรจะเคาะก่อนสินะ...”
“เห้ย! จะเข้ามาไม่เคาะเลยเรอะ!?” หรงอี้รีบคว้าผ้ามาคลุมตัวไว้
เจิ้งห่าวเบือนหน้าหนีไปอีกทาง “... ข้าขอโทษ”
หรงอี้พ่นลมหายใจแรง “เออ ๆ ไม่เป็นไร...ข้าก็แค่...มันยังไม่ชินน่ะ”
เจิ้งห่าวเดินเข้ามาช้า ๆ มือถือชุดใหม่มาด้วย
“ข้าคิดว่าท่านอาจไม่ถนัดใส่ชุดขององค์ชายเลยเตรียมชุดผ้าเบา ๆ ไว้ให้”
หรงอี้เงยหน้ามอง เห็นว่าเจิ้งห่าวใส่ใจมากกว่าที่คิด เขาไม่พูดอะไร แต่ยื่นมือไปรับช้า ๆ
“...ขอบใจนะ” น้ำเสียงอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว
เจิ้งห่าวนั่งลงข้าง ๆ แล้วเปิดห่อผ้าขึ้นมา
“ท่านยังมีบาดแผลจากตอนตกน้ำ ข้า...จะช่วยเปลี่ยนผ้าพันแผลให้”
“หา!? เดี๋ยว—ไม่ต้องก็ได้มั้ง ข้า...ข้าทำเองได้นะ” หรงอี้เริ่มเขินแบบไม่มีเหตุผล
แต่เจิ้งห่าวไม่พูดอะไร เขาค่อยๆ ยื่นมือมาที่ไหล่ของหรงอี้ สัมผัสนิ่ง ๆ เย็น ๆ แต่มั่นคง
หรงอี้รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแปลก ๆ เวลาอยู่ใกล้คนคนนี้
นิ้วมือหยาบกร้านของเจิ้งห่าวแตะลงบนแผล ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความตั้งใจ
หรงอี้แอบเหลือบมองเจิ้งห่าวหน้าเฉียง ๆ ของจอมพล เขาเพิ่งสังเกตได้ว่า...เจิ้งห่าวหล่อชิบ!!
"เอ่อ...นี่เจ้าดูแลคนแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ?"
เจิ้งห่าวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไม่...เฉพาะคนที่สำคัญ”
“...ห๊ะ?” หรงอี้หน้าเหวอไปสามวิ
เจิ้งห่าวแค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าทำแผลต่อ
ในห้องเงียบสนิท เหลือเพียงเสียงหัวใจของหรงอี้ที่เต้นตึกตักไม่หยุด
เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร...แต่รู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาดเวลาอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้
“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย...หัวใจกูเป็นเหี้ยอะไร...”
หรงอี้นั่งนิ่ง ปล่อยให้เจิ้งห่าวพันผ้าบนบ่าที่ฟกช้ำอย่างเบามือ
สัมผัสอุ่น ๆ ผ่านเนื้อผ้าทำเอาเขารู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก
ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่เสียงเดียว...
“ใจเย็น ๆ หรงอี้...มึงชอบผู้หญิงนะโว้ย มึงไม่ใช่...ไม่ใช่แบบนั้น...”
เขาหันไปมองเจิ้งห่าวที่กำลังม้วนปลายผ้าด้วยท่าทางจริงจังอย่างโคตรหล่อ
“แต่แม่ง...หน้าอย่างนี้ ถ้าเกิดเป็นผู้หญิงกูก็คงชอบไปแล้วแหละ”
“...เดี๋ยวสิ! ไม่! ไม่! ไม่ใช่!”
หรงอี้สะบัดหัวเบา ๆ เหมือนจะไล่ความคิดตัวเองออกไป
เจิ้งห่าวเงยหน้ามอง “เจ็บหรือเปล่า?”
หรงอี้สะดุ้ง “ห๊ะ!? เอ่อ...เปล่า ไม่ได้เจ็บอะไร...เลย...”
เขารีบหันหน้าหนีแบบคนทำผิด แก้มร้อนวูบจนสัมผัสได้
เจิ้งห่าวคลี่ยิ้มเบา ๆ อย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใคร
หรงอี้เบิกตากว้างในใจ “เฮ้ยยยย อย่ายิ้มแบบนั้นใส่กูดิวะ!” “เสร็จแล้ว” เจิ้งห่าวพูด พร้อมก้มเก็บผ้าพันแผลเก่า
ก่อนจะพูดเบา ๆ ข้างหูหรงอี้ “ถ้าท่านเจ็บอีก...เรียกข้าได้ทุกเวลา”
หรงอี้เหวอไปสามวิ มือกำเสื้อแน่น
“เออ...มึงจะพูดอะไรชวนขนลุกอีกมั้ยวะเนี่ย...”
"ออกไปเถอะ" หลังจากเจิ้งห่าวออกจากห้อง ใจหลงอี้เต้นไม่เป็นจังหวะ " กูจะกลับโลกนั้นยังไงเนี่ย"
"ต้องมาเป็นองค์ชายบ้าๆนี่หรอ แถมอยู่ในสมัยสงครามอีกทำไมไม่เหมือนในละครวะ คนอื่นย้อนยุคไปเป็นนางเอกพระเอกหล่อๆเท่ๆสวยๆ ทำไมกูต้องย้อนยุคมมาเป็นองค์ชายที่ต้องทำศึกสงครามเนี่ย"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments
Kakashi Hatake
เศร้าใจ 😔 (Sad)
2025-07-07
0