ค่ำคืนนี้ในอาณาจักรลูเมเรีย ช่างสงบผิดปกติ
ท้องฟ้าโปร่ง ดวงจันทร์เต็มดวงลอยสูงเหนือยอดสน
แม้สายลมจะเย็นฉ่ำพัดเอากลิ่นไม้หอมมาปะทะผิว
แต่ในหัวใจของ "ไนท์"...กลับเงียบงันกว่าครั้งไหน
เจ้าหญิงสาวนั่งอยู่เพียงลำพังใต้ต้นเอล์มเก่าแก่ริมทะเลสาบหลังตำหนัก
อ้อมแขนโอบเชลโล่ไม้สีเข้มแนบอก
นิ้วเรียวแตะเบา ๆ ที่สาย — ไม่มีเจตนาเล่น…เพียงแค่สัมผัส
เธอหลับตา ปล่อยให้ทุกอย่างตกลงบนไหล่เธอเงียบ ๆ
"ความรู้สึก...หายไปไหนกันนะ"
นับตั้งแต่กลับจากถ้ำน้ำตก...เธอรู้สึกว่าหัวใจไม่เหมือนเดิม
ทุกสิ่งเหมือนเดิม แต่ความหมายหายไป
แม้แต่เสียงพิณ เสียงหัวเราะ หรือแม้แต่...จูบของเขา
“ยังไม่หลับอีกหรือ?”
เสียงทุ้มอบอุ่นคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง
ไนท์เงยหน้าช้า ๆ แล้วพบ "โร" ยืนถือกีตาร์โปร่งอยู่ในเงาไม้
เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองทะเลสาบ
“คืนนี้พระจันทร์สวย... เราเลยยังไม่อยากหลับ”
โรเดินเข้ามาเงียบ ๆ
นั่งลงข้างเธอโดยไม่เอ่ยคำ
เขากอดกีตาร์ไว้ในมือ เหมือนเป็นเกราะป้องกันความรู้สึกของตนเอง
พักหนึ่ง...
เขาดีดสายเบา ๆ เสียงกีตาร์ใสสะอาดกังวานไปไกลในความเงียบ
มือของไนท์เผลอกระตุกเชลโล่ตอบ — โดยไม่รู้ตัว
เสียงทั้งสองผสานกันเป็นบทเพลงไร้ชื่อ
ไม่มีเนื้อร้อง ไม่มีการซ้อม ไม่มีสัญญาณใด ๆ
แต่ก็กลมกลืน...เหมือนหัวใจสองดวงที่ยังผูกพันแม้ไม่เข้าใจกัน
เสียงกีตาร์ของโร เหมือนคำสารภาพที่ไม่ได้พูด
เสียงเชลโล่ของไนท์...เหมือนหัวใจที่ไร้คำตอบ
พวกเขายังคงเล่นต่อ ราวกับลืมทุกสิ่งรอบกาย
จังหวะช้าลง...ช้าลง...
จนกระทั่งบทเพลงสิ้นสุดลงอย่างเงียบงัน
ในช่วงเวลาเงียบสงบนั้น
โรเอียงตัวเข้ามา...ช้า ๆ
มือของเขาแตะที่แก้มเธอเบา
ดวงตาคู่นั้นลึก...เต็มไปด้วยทุกความรู้สึกที่เขามี
“ไนท์...”
เธอไม่พูดอะไร
ไม่ได้หลบตา...แต่ก็ไม่ได้ขยับหนี
และก่อนที่เหตุผลจะตามทันหัวใจ
ริมฝีปากของเขาก็แตะลงบนริมฝีปากของเธอ...
จูบแรก...........มันอ่อนโยน.......อบอุ่น...เเละ...สั่นไหว
สำหรับโร — เหมือนฝันที่เฝ้ารอมาทั้งชีวิต
แต่สำหรับไนท์ — มันกลับ...ว่างเปล่า
เธอไม่ได้ผลักเขาออก
ไม่ได้ตอบรับ
เพียงแค่...ปล่อยให้มันเกิดขึ้น
และเมื่อเขาถอนริมฝีปากออก
โรสบตาเธอด้วยความหวังบางอย่างในดวงตา
แต่สิ่งที่เขาเห็นคือ...
ความว่างเปล่าที่เจ็บยิ่งกว่าการปฏิเสธ
“...เราไม่ได้รู้สึกอะไรเลย โร”
เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา
ไม่มีน้ำเสียงโกรธเกลียด ไม่มีแม้แต่ความเสียใจ
โรชะงัก
รอยยิ้มบนใบหน้าค่อย ๆ จางลง
เธอก้มหน้าลง พึมพำเหมือนคนหลงทาง
“เราจำได้ว่าครั้งหนึ่ง...เราเคยอยากรู้ว่า ‘จูบแรก’ จะรู้สึกยังไง
มันควรจะมีแสงดาวฟุ้งในอก หัวใจเต้นแรง หรืออะไรแบบนั้น”
เธอเงยหน้าขึ้น
“แต่ตอนนี้...มันไม่มีอะไรเลย โร เรากลัว...ว่าหัวใจของเราอาจจะเสียไปแล้ว”
โรเงียบอยู่นาน
ก่อนจะพูดแผ่วเบา
“ถ้าไนท์ไม่มีหัวใจ...งั้นก็ให้เราอยู่ข้าง ๆ จนกว่าจะเจอใหม่อีกครั้ง”
เธอเบิกตากว้าง
เขายิ้มอย่างเศร้า ๆ
“เพราะข้าไม่ต้องการแค่จูบของเจ้า ข้าต้องการ ‘ตัวตน’ ของเจ้า…ทุกลมหายใจ”
คำพูดนั้น — อ่อนโยนยิ่งกว่าเพลงใด
แต่ก็เจ็บยิ่งกว่าเพลงทุกเพลงที่ไม่จบ
เสียงลมกลางคืนพัดผ่านพวกเขาไป
ทั้งสองนั่งเงียบ โดยไม่มีบทเพลงใดอีก
ดวงจันทร์ยังส่องแสง
แต่บทเพลงในคืนนี้...
คือ “บทเพลงที่ไม่มีความหมาย” สำหรับเธอ
แต่กลายเป็น บทบันทึกตลอดชีวิต ของเขา
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments