ตอนที่ 2: “ดอกไม้ที่ไม่เคยบาน”

สายลมยามบ่ายแผ่วเบาพัดไล้ปลายเส้นผมของเจ้าหญิงไนท์ขณะนั่งอยู่ริมระเบียงตำหนักส่วนตัว กลีบดอกฟีราน่า — ดอกไม้ประจำอาณาจักรลูเมเรีย — ลอยละล่องลงมาจากต้นไม้สูงเบื้องหน้า เธอยื่นมือไปรับมันไว้ ก่อนจะมองมันนิ่ง ๆ แล้วถอนหายใจเบา

“ทำไมเรารู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเองเลยนะ…”

ตั้งแต่กลับมาจากถ้ำนั้น ทุกอย่างดูเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกภายในกลับเปลี่ยนไป

อาหารจานโปรดที่เคยชอบกลับจืดชืด

ดนตรีอันอ่อนหวานที่เคยบรรเลงในตำหนักกลับทำให้รู้สึกอึดอัด

แม้แต่เสียงหัวเราะของพี่สาวในวังก็เหมือนเสียงลมพัดผ่าน — ไร้ความหมาย

มีเพียงอย่างเดียวที่ยังคงทำให้หัวใจเต้นแรง...

...เสียงฝีเท้าของเขา

ประตูไม้แกะสลักเปิดออกช้า ๆ พร้อมกลิ่นอายที่คุ้นเคย

โร...ยืนอยู่ตรงนั้น

เขาไม่ได้ใส่ชุดองครักษ์เต็มยศในวันนี้

มีเพียงเสื้อผ้าธรรมดาสีเทาหม่น และสายตาอ่อนโยนคู่นั้นที่มองเธอเหมือนเธอเป็นสิ่งมีค่าที่สุดในโลก

“ข้าขอเข้าไปไหม?”

ไนท์เงยหน้าขึ้นช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

โรเดินเข้ามานั่งตรงข้ามเธอ ไหล่ทั้งสองของเขาดูเหนื่อยล้าแต่ยังเต็มไปด้วยความเข้มแข็ง

“ท่านไม่ควรเข้าไปในป่านั้นคนเดียวอีก ไนท์”

เขาใช้ชื่อของเธอ โดยไม่เติมคำราชาศัพท์เหมือนเคย

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสน

“เจ้าคิดว่าข้าเปลี่ยนไปหรือเปล่า?”

คำถามที่ออกจากปากเธอ ทำเอาโรชะงัก

เขามองเธอ ดวงตาคู่นั้นเหมือนมีเมฆหมอกบาง ๆ บดบังความสดใสที่เคยมี

“...เปลี่ยนไปนิดหน่อย”

เขาตอบตามตรง “แต่ไม่ใช่ในทางไม่ดีหรอก เจ้าแค่...ดูเศร้ากว่าเดิม”

เธอหลบตา ยิ้มจาง ๆ

“นั่นสินะ… ทั้งที่ข้าควรจะมีความสุขที่ได้กลับมา…”

เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเสียงของเธอจะเอ่ยออกมาเบาเหมือนสายลม

“ตอนอยู่ในถ้ำนั้น ข้ารู้สึกว่า...ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกต่อไป ทุกอย่างเงียบ สงบ และอบอุ่น... เหมือนกับโลกที่ไม่มีใครคาดหวังจากข้าเลย”

โรขบกรามแน่น ลึก ๆ ในใจเขารู้ว่า “มนต์แห่งถ้ำ” นั้นไม่ได้แค่สะกดไนท์ให้ลืมความเจ็บปวด

แต่มันกำลัง ลบตัวตนของเธอ ไปทีละน้อย

“เจ้ารู้ไหมไนท์”

เสียงของโรแผ่วเบาลง

โร “ตอนเด็ก ๆ เจ้าชอบพูดว่าอยากให้ทุกคนหายไปหมด จะได้เหลือแค่เจ้า กับต้นไม้ กับนก กับแม่น้ำ…”

ไนท์ “เพราะตอนนั้นข้าถูกบังคับให้เรียนพิธีการทุกวัน... ฮึ…”

ไนท์ยิ้มเศร้า “แต่ตอนนี้ ข้าไม่อยากให้ใครหายไปเลย…แม้แต่เจ้าก็ตาม”

เธอเงียบไป ก่อนจะมองเขาตรง ๆ ด้วยสายตาที่ไม่เคยจริงจังเท่านี้มาก่อน

“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงไว้ใจเจ้ามากกว่าทุกคน?”

โรนิ่ง

“เพราะเจ้าคือคนเดียวที่ไม่เคยดึงข้าไว้... ไม่เคยขังข้าเหมือนคนอื่น ถึงแม้เจ้าจะคอยตามข้าเสมอ เจ้าไม่เคยบอกให้ข้าหยุด”

เธอก้าวเข้ามาใกล้ นั่งคุกเข่าต่อหน้าเขา มือเรียววางลงบนมือเขาช้า ๆ

“เจ้าจึงเป็นคนเดียว...ที่ทำให้ข้ารู้สึกอยาก ‘อยู่’ ต่อไป”

หัวใจของโรเต้นแรงจนแทบทะลุอก

เขากำลังจะเอ่ยคำบางคำที่เก็บไว้ในใจมานาน...แต่กลับถูกเสียงฝีเท้าขัดจังหวะ

“ฝ่าบาทเจ้าคะ!”

เสียงสาวใช้ตะโกนหน้าประตู “องค์ราชินีทรงเรียกเจ้าหญิงไปเข้าเฝ้าทันทีเพคะ”

ไนท์สะดุ้ง ถอนมือออกช้า ๆ

ก่อนจะกลับมาใส่สีหน้าเรียบเฉยอย่างเคย

“เข้าใจแล้ว... ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

เธอหันกลับมาหาโรครั้งสุดท้าย ดวงตาอ่อนลง

“อย่าปล่อยให้ข้าไปในป่าคนเดียวอีกนะ... ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม”

เธอไม่รอคำตอบ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

ทิ้งโรไว้เพียงลำพัง — พร้อมคำพูดที่ยังไม่ได้พูดออกไป

คืนนั้น

พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงเงินลงบนตำหนักหลังเล็กในสวนในวัง

โรยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มือของเขากำแน่นอยู่บนกลีบดอกฟีราน่าที่เจ้าหญิงเคยจับไว้

และในเงามืดของสวนไม้เบื้องหลัง...

ต้นกล้าต้นหนึ่งที่ไม่เคยงอกเลยตลอด 100 ปี กลับเริ่มแง้มใบออกทีละน้อย

ดอกไม้แห่งป่า — ที่เคยตายไปนานแล้ว — กำลังผลิบาน...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***