ตอนที่1 ของวิเศษปรากฏ

ก่อนอื่นเลยมาแนะตัวละครกันหน่อย เรามี2ตัวละครหลัก

คนแรกถือจอกน้ำชา ชื่อ เฟยหลง

คนที่สองถือกระบี่ ชื่อ หนิงเทียน

แบ่งระดับตามนี้

ระดับพื้นฐาน

รากจิต รากจิตระยะกลาง รากจิตระยะสูง รากจิตขั้นสูงสุด

ปฐพี ปฐพีระยะกลาง ปฐพีระยะสูง ปฐพีขั้นสูงสุด

นภา นภาระยะกลาง นภาระยะสูง นภาขั้นสูงสุด

ระดับสูง

ราชันยุทธ ราชันยุทธระยะกลาง ราชันยุทธระยะสูง ราชันยุทธขั้นสูงสุด

จักรพรรดิยุทธ จักรพรรดิยุทธระยะกลาง จักรพรรดิยุทธระบะสูง

จักรพรรดิยุทธขั้นสูงสุด

จ้าวยุทธ จ้าวยุทธระยะกลาง จ้าวยุทธระยะสูง จ้าวยุทธขั้นสูงสุด

ระดับพิเศษ

เซียน เซียนระยะกลาง เซียนระยะสูง เซียนขั้นสูงสุด

จักรพรรดิเซียน จักรพรรดิเซียนระยะกลาง จักรพรรดิเซียนระยะสูง

จักรพรรดิเซียนขั้นสูงสุด

ตอนที่1 ของวิเศษปรากฏ

.

.

วันหนึ่ง

กระบี่แห่งโชคลาภกับบัวสวรรค์—วัตถุศักดิ์สิทธิ์จากสมัยเทพโบราณ—ปรากฏขึ้นพร้อมกันเหนือแท่นเซียนหลิงหลัว

วัตถุที่ว่ากันว่า

“ผู้ใดถูกเลือกโดยมัน จะเป็นผู้เขียนโชคชะตาใหม่แห่งสวรรค์”

และแล้ว... มันก็ "เลือก"

กระบี่เคลื่อนไหวก่อน

ลอยผ่านสายตาของเหล่าเซียนนับพันที่ต่างถกเถียงแย่งชิง

ก่อนจะพุ่งไปหาชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนเท้าเอว ขยับมุมปากยียวนอยู่ท้ายแถว

“หืม? ข้าแค่ผ่านมาเท่านั้นเองนะ เจ้าเลือกข้าจริงเหรอ?”

เฟยหลง

ชายหนุ่มในชุดคลุมดำ ผมยาวถูกรวบลวกๆ

นิ้วเรียวยกถ้วยชาในมือซ้ายขึ้นจิบ

ส่วนมือขวา... รับ กระบี่แห่งโชคลาภที่ปล่อยแสงสีทองวิบวับเข้าเต็มมือราวกับมันเฝ้ารอเขามานาน

ข้าตั้งชื่อให้เจ้าว่า "ลู่เสียน" แล้วกัน

ถัดมาไม่กี่ลมหายใจ

บัวสวรรค์ เริ่มสั่นไหว ร่อนหมุนราวกับมองหาอะไรบางอย่าง

ก่อนจะหยุดนิ่ง... แล้วพุ่งเข้าหาชายผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ใต้ต้นหลิวอย่างเงียบงัน

ชายผู้นั้นจิบสุราโดยไม่เหลือบมองแม้แต่น้อย

สายตาเขาไร้แวว ปราศจากอารมณ์ เหมือนน้ำแข็งที่ไม่เคยละลาย

หนิงเทียน

เซียนหนุ่มที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ เพราะคำพูดของเขานั้นสั้น เจ็บ และไม่เคยไว้หน้าใคร

“ข้าไม่ได้อยากได้ของเจ้า”

“แต่ในเมื่อเจ้ามาเอง... ก็อย่าทำให้ข้าลำบากใจ”

เสียงแตกตื่นดังทั่วลานพิธี

“พวกนั้นไม่ได้รับอนุญาต!”

“กระบี่โชคลาภเลือกคนปากหมา!?”

“บัวสวรรค์เลือกมันจริงหรือ!?”

เพียงพริบตา

เจ็ดลัทธิเซียนใหญ่แห่งแดนบน พร้อมใจยกพลล้อมทั้งสอง

คำสั่งเดียวคือ...

“สังหารผู้แปดเปื้อนวัตถุศักดิ์สิทธิ์!”

แววตาของเฟยหลงยังคงขี้เล่น

เขาหันไปมองหนิงเทียนซึ่งยังจิบสุราอย่างใจเย็น

“เฮ้ เจ้าบัวนั่นไม่เลือกคนเงียบกว่านี้หน่อยเหรอ?”

หนิงเทียนไม่ตอบ แต่เอียงหน้าเล็กน้อย เอ่ยเสียงเย็น

“เจ้าจะสู้ หรือจะตายก่อนได้ลองกระบี่?”

เฟยหลงหัวเราะ ราวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดคือเกมสนุก

ขณะหมุนกระบี่ลู่เสียนในมืออย่างชำนาญ

“ข้าไม่ชอบต่อสู้... แต่ถ้าฟ้ามันอยากให้ตาย ก็ต้องขอลองตบหน้าฟ้าดูสักที”

เสียงฟาดฟันระเบิดขึ้นทันที

แสงกระบี่ของเฟยหลงสาดผ่านอากาศราวโชคชะตาที่บิดเบี้ยว

ม่านพลังของหนิงเทียนแผ่บัวสวรรค์ปกป้องทั้งร่างและสลายเวทนับสิบชั้นในพริบตา

สองต่อเจ็ด... แต่ไม่มีใครถอย

จนกระทั่ง...

แสงสุดท้ายของลานพิธีดับลง

เลือดเซียนไหลนองพื้น

เฟยหลงและหนิงเทียน ร่วงหล่นจากฟ้าอย่างเงียบงัน

แต่... พวกเขาไม่ได้ตายกลับตกลงไปอยู่ภพล่าง

กลางหุบเขาทางใต้ ร่างหนึ่งลืมตาขึ้นพร้อมกลิ่นสุราข้างจอก

กลางทะเลหมอกทางตะวันออก เสียงกระบี่สะท้อนในลมหายใจ

ทั้งคู่ยังมีชีวิต

ทั้งคู่จำทุกอย่างได้

และของศักดิ์สิทธิ์... ยังคงอยู่ในมือพวกเขา

สวรรค์สั่งฆ่า แต่ฟ้าผิด

เพราะพวกเขาจะกลับไป...

เพื่อฆ่าฟ้าเสียเอง

.

.

.

.

แคว้นซีโจว ดินแดนตะวันตกไกลโพ้น อากาศหนาวจัดตลอดปี

กลางลานไม้ไผ่ ร่างหนึ่งในชุดผ้าหยาบนั่งสงบนิ่งใต้ต้นบ๊วยแห้ง

ข้างมือคือจอกสุราถูกวางไว้ คราบน้ำแข็งเกาะรอบขอบจอก

“สามวันแล้วสินะ...”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบา

หนิงเทียน ลืมตาขึ้นช้าๆ แววตายังเย็นเฉียบราวไม่ผ่านความตายมาก่อน

กลิ่นหอมบางจาก บัวสวรรค์ ยังคงลอยอ้อยอิ่งข้างกาย ราวกับปกป้องเขาอยู่ตลอดเวลา

ดินแดนแห่งนี้ไร้ผู้คน รกร้าง ไม่มีแม้แต่สัตว์กล้าเข้าใกล้

พลังของเขายังอยู่… แต่หายไปเกินครึ่งหนึ่ง

เขารู้—เพราะก่อนหน้านี้ระดับเขาคือ“เซียนขั้นสูงสุด” แล้วตกลงมาเหลือเพียง

“ปฐพีระยะกลาง”

“ช้ากว่าที่ควรจะเป็น...แต่ไม่ถึงตาย”

เขายกจอกสุราขึ้นอีกครั้ง

สายลมพัดผ่าน กลีบบ๊วยที่ร่วงจากฟ้าโปรยรอบร่าง

เงารอยยิ้มจางๆ ผุดบนใบหน้า

“เฟยหลง...เจ้ารอดหรือเปล่า”

อีกฟากหนึ่ง — แคว้นตงหลิง

หุบเขาเงียบงัน ลมทะเลหมอกพัดผ่าน

ร่างหนึ่งในชุดคลุมขาดรุ่งริ่งยืนยกชาเบาๆ จิบด้วยท่าทางราวกับอยู่ในงานเลี้ยง

“หึ... กลิ่นชาแย่พอๆ กับชะตาข้าเลยแฮะ”

เฟยหลง ขยับยิ้มเยาะ ทั้งที่ทั่วร่างมีบาดแผล

แต่กระบี่ลู่เสียนยังส่องแสงจางอยู่ในม้วนผ้าข้างเอว

พลังของเขาลดลงเหลือ “ปฐพีระยะกลาง” เช่นกัน

แต่วิญญาณกระบี่ยังอยู่ครบ

และความทรงจำ... ชัดเจนยิ่งกว่า

“หนิงเทียน...เจ้าต้องยังไม่ตายใช่ไหม”

“ข้าก็ยังไม่ตายเหมือนกัน”

“สวรรค์ทำแค่ขับไล่เรา...แต่ไม่ได้ฆ่าเราให้ขาด”

เขาโยนใบชาทิ้งกลางทะเลหมอก

นัยน์ตาฉายแววเย็นชาแทนที่ความขี้เล่นเดิม

“ก็ดี...ข้าจะได้ขึ้นไปเผามันด้วยมือข้าเอง”

เวลาผ่านไปหลายเดือน

ข่าวลือเริ่มแพร่ในสองแคว้น

— ชายผู้หนึ่งปราบสัตว์อสูรระดับนภาด้วยมือเปล่า

— นักพรตลึกลับที่เดินทางพร้อมบัวทองคำ

— ชายคลั่งที่หัวเราะทุกครั้งก่อนฆ่าจอมยุทธ

— บุรุษใบหน้าเยือกเย็นที่เพียงสบตา ศัตรูขาสั่น

สองร่างสองทาง

แต่ทุกย่างก้าว... มุ่งขึ้นฟ้า

---

สิ้นแสงสุริยา... ทั้งคู่มองฟ้าพร้อมกันจากคนละฟากของแผ่นดิน

“รอก่อนเถอะ...ภพบน”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***